Morgunblaðið - 24.12.1955, Side 14

14
MORGVNBLAÐIÐ
Laugardagur 24. des. 1955
ANNA KRISTÍN
EFTIR LALLI KNUTSEN
Ég þakka öllum mínum góðu viðskiptavinum
í bænum og óska þeim
le^ileara ióla
ýieöiiecjra foia
og farsæls nýárs!
Óli blaðasali.
Framhaldssagan 3 4 , Ebbe sendi mer aðvarandi augna-
Neglurnar virtust alveg eðilega
stórar og fullskapaðar.
— Barn, sem fæðist svona
löngu fyrir tímann, getur ekki
haft neglur, sagði ég. — Sesselja
sneri sér svo snöggt að mér að
hún velti um koll stól, sem stóð
rétt hjá henni. — Bara að ég
kynni einhver róð til að fá þig
til að þegja! hvæsti hún að mér.
En það birti yfir svip systur
minnar og hún sagði lágt og inni-
lega. — Ég er glöð og þakklát.
Fáðu mér hann. Og allt í einu
brosti hún til mín, gamla, hlýja
brosinu, sem ég haíði ekki séð
svo lengi.
Hún lá með barnið í faðminum
þegar ívar kom með Hieronymus.
Við urðum að bíða eftir Ebbe, en
við komu hans var eins og birti
í sjúkraherberginu. Hann hafði
klæðst viðhafnarfötum úr svörtu
silki og á jakkanum voru breiðir
silfurborðar. Hann var í hvítu
atlasksilki og um hálsinn bar
hann þunga gullkeðju.
— Þið verðið að bíða með
skírnina á meðan ég klæði mig,
sagði ég. — Ebbe ber af okkur
eins og gull af eir. Hann brosti:
— Þú ert jafn falleg hverju sem
þú klæðist. — Hér er hvorki
staður né stund til gamanyrða,
sagði magister Hieronymus alvar
lega. Sesselja, hvar er skírnar-
vatið? — Ég skal ná í það, sagði
ívar og flýtti sér út.
Þegar hann kom aftur með
vatn í stóru, þungu silfurfati,
.sagði magisterinn hneykslaður:
! — En góði herra höfuðsmaður,
þetta er púnsfatið. — Hvað gerir
það til? sagði Ebbe. — Athöfnin
I verður sú hin sama, magister.
Það getur ekki gert barninu neitt
mein að vera skírt upp úr púns-
fati. Margir góðir menn hafa sótt
gleði sína og huggun í púnsið.
ívar hló. En svo var eins og
hann áttaði sig á því að ekki væri
vel viðeigandi að hlæja á slíkri
stund og hann fór hjá sér og
varð skömmustulegur eins og
skólastrákur, sem fær ávítur.
Nú hófst athöfnin. Hieronymus
las ritningargreinina og ég stóð
fyrir framan hann með barnið í
fanginu. Ebbe hafði opnað glugga
Og svalur morgunandvari lék um
heit andlit okkar. Ég horfði á
barnið og undrun og hryggð
fylltu sál mína. Hvers vegna
hafði skaparinn látið þetta barn
verða til og fæðast í þennan
heim, úr því að það fékk ekki að
lifa nema nokkrar klukkustund-
ir? Hver var tilgangurinn?
Þegar þessari undarlegu skírn
var lokið, gerði Ebbe krossmark
á enni barnsins og sagði: — Drott
inn blessi þig, Matthías Orning
Mogensson á Mæri. í sama bili
hreyfði barnið höfuðið, augu þess
lokuðust og hönd þess missti tak-
ið á fingri mínum. — Hann er
dáinn, sagði magister Hierony-
mus lágt. Ég fann að stór, heit
tár runnu niður kinnar minar.
ívar grét eins og barn. — Því
varstu ekki varkárari, Anna
Kristín? sagði hann. Þetta er mitt
barn og nú er það dáið! Þú hefð-
ir átt að gea komið því fullburða
í heiminn. — Þér getið ekki á-
sakað frúna, herra höfuðsmaður,
sagði Hieronymus. Barnið er al-
gjörlega fullburða, en Guð hefur
tekið það til sín. Okkur mönn-
unum ber ætíð að lúta Guðsvilja
í auðmýkt.
ívar starði á magisterinn eins
og hann sæi einhvern óvætt: —
Sesselja sagði að hann hefði
fæðst löngu fyrir tímann, sagði
hann svo, og grátur hans þvarr
skyndilega.
Ég ætlaði að fara að svara, en
ráð. Hann ýtti Hieronymus til
hliðar og gekk til ívars, sem
horfði til skiptis á Sesselju og
systur mína þessu hatursfulla
augnaráði, sem ég þekkti svo vel.
— Þegar um er að ræða bóklegan
lærdóm, fvar, sagði hann, þá má
reiða sig á magisterinn, en í þessu
máli held ég að ég treysti Sess-
elju betur til að vita hvað hún
syngur. Konur þekkja meira til
þessara mála en við karlmenn-
irnir. Mér sýndist barnið alls ekki
fullburða. Þakkaðu guði fyrir að
hann þurfti ekki að lifa lengur,
ef hann hefur ekki verið heil-
brigður. En nú finnst mér að við
ættum að lofa sængurkonunni að
jafna sig. Komdu, við skulum
fara niður og fá okkur staup. Við
skulum drekka full gleðinnar,
vegna fæðingar sonarins og full
sorgarinnar vegna dauða hans.
Magisterinn stóð þögull og
þungbúinn. Þegar Ebbe og fvar
voru farnir, sneri hann sér að
Önnu Kristínu og horfði lengi á
hana. Því næst leit hann snöggt
á Sesselju og gekk út án þess að
líta til hægri eða vinstri.
Síðari hluta dagsins var ívar
orðinn mikið drukkinn. Ég þorði
ekki að víkja frá systur minni.
Ég var þess fullviss að orð
magistersins höfðu vakið efann
aftur í brjósti fvars og ég vissi
ekki hverju hann fynndi upp á
þegar vínið hefði rænt hann allri
dómgreind. En þegar leið að
kveldi kom Ebbe. Hann var rjóð-
ur í andliti og auðsjáanlega
kenndur. — Eiginmaður þinn
steinsefur, kæra vinkona, sagði
hann við Önnu Kristínu. Og flest-
ir gestanna hafa lagt sig. Ég og
Lárus og magisterinn erum einir
uppistandandi.
— Sefur hann? spurði Anna
Kristín. — Hver? Ó, þú meinar
Randufl liðsforingja. Nei, hann
er áhyggjufullur og hefur gert
brennivíninu lítil skil. En hvað
segirðu um að systir þín fengi að
fara með mér í reiðtúr? Henni
veitti ekki af að koma út undir
bert loft. Merete verður sjálfsagt
hjá þér, ef þú vilt. — Myndirðu
hneykslast á mér, ef ég bæði þig
að sækja einhvern annan en Mer-
ete? Viltu sækja hann? Ég verð
að tala við hann.
Ebbe yppti öxlum. — Það ætti
að vera hættulaust. En láttu
hann ekki stanza lengi hjá þér.
Ég fer og næ í hann. Mundu mig
um eitt, ma chére. Vertu var-
kárari næst, þó allt færi sæmi-
lega í þetta skipti. — Það verður
ekkert næst, sagði Anna Kristín
þurlega.
Ég var komin á hestbak þegar
Ebbe kom út. Við riðum yfir
mýrarnar og ég minntist þess,
sem Lárus hafði sagt mér. — Er
I það satt að ívar ætli að fara að
I láta blása járn? spurði ég. — Já,
! ívar hefur ekki annað eftir en
skóginn og ef rétt er að farið
| álít ég að á járninu gæti hann
grætt.
— Mér finnst erfiðleikarnir
mæta ívari alls staðar, sagði ég.
Búskapurinn gengur illa og af-
urðirnar seljast ekki. Heldurðu
að það beri árangur þó leitað
verði að málmi í mýrunum?
— Já, ég álít það, en það þarf
að gerast með fyrirhyggju. Ég
hef enga trú á Gynter sem verk-
stjóra. Það væri illa farið ef hann
ynni ívari meiri skaða en gagn.
— Það getur varla verið að ívar
sé í alvarlegum kröggum, sagði
ég. Hann var ekki blásnauður
þegar hann giftist Önnu Kristínu
og með henni fékk hann stór-
eignir.
Ebbe yppti öxlum. — Gullið er
viðsjálft. ívar var ríkur maður,
en hann er það ekki lengur, það
veit ég. Þar að auki er það nú
einu sinni svo að mikið vill
meira. Það er áreiðanlega leitun
á manni, sem ekki vill gjarnan
eignast meiri fjármuni en hann
á, hversu miklir sem þeir eru.
— Ef til vill er sá maður samt
sem áður til, sagði ég hugsandi.
Þeim manni mirndi ég giftast ef
hann bæði mín. Hann leit á mig.
— Ættum við ekki að taka upp
léttara hjal? mælti hann svo —
Ert þú jafn örugg í söðlinum og
systir þín? Við skulum spretta úr
spori. i
Þegar við riðum heim túnið á
Mæri seinna um kveldið fannst
mér ég vera áhyggjulaus og glöð
eins og barn.

H.f. Eimskipafelag íslands f
óendir vúókiptamönvivim
(and a((t
ótnam am
oeztu
jóíaóát i

Gleðileg jól
farsœlt nýár
Þökk fyrir viðskiptin
Bustaðabúðin
Gleðileg jól
farsœlf komandi ár
VtLAVERKSTXÐIO
£ V M iAVIM
VERZLUN • SÍMI 82128
SOLDAN
2.
Þú skalt þá leggjast fyrir hjá króanum, eins og þú ætlir
að halda vörð. Svo skal ég koma hlaupandi út úr skógin-
um og hrifsa krakkann, en þú skalt þá hlaupa á eftir mér
geltandi.
Þegar ég kem í hvarf í skóginum, skal ég svo sleppa barn-
inu, en þú berð það síðan heim aftur til foreldranna.
Sannaðu til, að bau verða þér þakklát um aldur og ævi
fyrir tilvikið, og þú mátt vera viss um, að upp frá því verð-
ur bér látið líða vel á meðan þú tórir.“
i Hundunum leizt vel á þessa ráðagerð, og morguninn eftir
fór allt á þá leið, sem úlfurinn hafði ætlazt til. Bóndinn
rak upp angistaróp, begar úlfurinn hrifsaði barnið og þaut
á burt með það, en þegar Soldán kom með það aftur, klapp-
aði hann honum og sagði klökkum rómi:
| „Það lá nærri, að ég vnni á þér óhappaverk, sem ég má
. ekki hugsa til nú, og skal þér aldrei mein gert að mínum
viha. Skal nú verða gert vel við big á meðan bú tórir.“
Síðan sagði bóndinn konunni að fara strax heim og elda
grautarsiettu handa Soldáni gamla. „Og láttu koddann
minn í körfuna hans, svo að vel fari um hann,“ bætti bónd-
inn við.
Upp frá þessu leið Soldáni gamla svo vel, sem hann gat
frekast óskað sér.
í Skömmu síðar heimsótti álfurinn hann og samgladdist
honum vfir því, hve vel þeim hafði tekizt bragðið.
GLEÐILEG JOL!
og farsælt komandi ár!
Verzl. B. H. Bjarnason.
Tilkynning frá
Hitaveitu Reykjavíkur
Ef alvarlegar bilanir koma fyrir um jólin, verður
kvörtunum veitt viðtaka í síma 5359, fyrsta og annan
jóladag kl. 10—14.
Hitaveita Reykjavíkur.
kn aii anaivsa í IVIorgunblaðinu