Morgunblaðið - 11.05.1957, Blaðsíða 12

12
MORCVNBLAÐtB
Laugardagur 11. maí . 1957
SA
ustan
Edens
eítir
John
Steinbeck
31 I
hverju hinna þrjátíu og þriggja
þorpa í Nýja-Englandi. Hann var
meira en vel fjáður — hann var
vellauðugur.
Nú á dögum virðist rekstur
hóruhúsa alveg vera að leggjast
niður. Margar og mismunandi or-
sakir hafa verið nefndar í því
sambandi. Sumir halda að hið
hnignandi siðferði meðal ungra
stúlkna hafi greitt hóruhúsunum
dauðahöggið. Aðrir, kannske ör-
lítið bjartsýnari og hugsjónarík-
ari, halda því fram að vaxandi
árvekni lögreglunnar sé örlaga-
valdur vændiskvennanna.
1 lok síðustu aldar og á fyrstu
áratugum þeirrar sem nú er að
□-
-□
Þýðing
Sverrir Haraldsson
□----------------□
líða, voru pútnabúsin vinsælar, ef
ekki blátt áfram opinberlega við-
urkenndar stofnanir. Því var
haldið fram að tilvera þeirra væri
öllum ærukærum og siðprúðum
konum hin dýrmætasta vernd. Ó-
kvæntur maður gat brugðið sér í
eitt slíkt hús og fullnægt kynþörf
sinni, þegar hún gerðist sérlega
áleitin og olli honum óþægindum
og á sama tíma haldið sinni venju
Fangar ástarinnar
Hafið þér athugað að kvikmyndasagan að þessari á-
gætu mynd birtist sem framhaldssaga í skemmtiritinu
Sögu, 4 fyrstu heftunum. Þau fást nú öll samanheft á
flestum sölustöðum á aðeins 25 kr. Anægjan er tvöföld,
ef þér lesið söguna áður en þér sjáið myndina. Upplagið
er á þrotum. Kaupið því SÖGU strax í dag.
ÚTGEFANDI.
Opnum í dag
nýja verzlun að
Skólavörðustíg 17
Á boðstólum verða:
★ SUMARKJÓLAR
★ DRAGTIR
★ BLÚSSUR
★ HÁLSKLÚTAR
★ HANZKAR
+ Gerib svo vel ab lita inn
Skólavörðustíg 17
legu framkomu gagnvart kvenlegu
skírlífi og óspjölluðumyndisþokka.
Þetta var dálítið leyndardómsfullt,
en það er líka margt leyndardóms
fullt í hinum þjóðfélagslega hugs-
unarhætti okkar.
Sum þessara húsa voru hrein-
ustu hallir, skreytt gulli, pelli og
purpura, en önnur voru hins veg-
ar aumustu hreysi, þar sem óþef-
urinn var svo megn, að jafnvel
svín hefðu vart haldizt við.
Öðru hverju heyrðust sögur um
það, hvernig stjórnendur þessara
stofnana stælu ungum stúlkum,
þrælkuðu þær og þvinguðu til saur
lífis, og sjálfsagt hafa þær marg-
ar hverjar verið sannar. En lang-
flestar þessara vændiskvenna
völdu sér þetta starf sjálfviljugar,
sökum leti og gáfnaskorts. 1 hóru-
húsunum hvíldi engin ábyrgð á
þeim. Þær voru fæddar og klædd-
ar og þar var annazt um þær að
öllu leyti, unz þær voru orðnar of
gamlar, en þá var þeim líka
fleygt eins og hverjum öðrum út-
slitnum flíkum.
Þessi endalok voru þó ekki frá-
fælandi. Enginn sem er ungur,
ætlar sér nokkru sinni að verða
gamall.
Öðru hverju bættist ein og ein
skynsöm stúlka í hópinn, en þeirra
biðu venjulega betri hlutskipti.
Þær komu sér upp eigin hóruhús-
um, auðguðust á fjárkúgunum eða
giftust ríkum mönnum.
Hr. Edwards gekk alltaf vel að
útvega nýjar stúlkur og stjórna
þeim. Væri einhver stúlka ekki
nægilega heimsk, þá losaði hann
sig við hana. Hann kærði sig held-
ur ekki um mjög fallegar stúlk-
ur. Einhver ungur maður gat orð-
ið ástfanginn í föngulegri vændis
konu og slíkt gat valdið margvís-
legustu óþægindum.
Þegar einhver stúlkan varð
vanfær, hafði hún aðeins um
tvennt að velja, annað hvort að
missa starfið eða að láta eyða
fóstrinu á svo hrottalegan og
óþriflalegan hátt, að aðgerðin
hafði langoftast dauðann í för
með sér. Samt kusu þó flestar
stúlkurnar fóstureyðingu fremur
en brottrekstur.
Líf hr. Edwards var þó ekki
alltaf dans á rósum. Hann átti
einnig við sína erfiðleika að stríða.
Þegar hér var komið sögu, hafði
hvert óhappið af öðru elt hann.
Tveir hópar af stúlkum hans, —
samtals átta stúlkur — höfðu far-
izt í járnbrautarslysi. Þriðja hóp
inn hafði hann misst út úr hönd-
unum á sér, þegar prédikari í einu
þorpinu fylltist skyndilega eldlég-
um vandlætingaranda og hreif
samborgarana með prédikunum
sínum. Fólk þyrptist svo til hans,
að kirkjan rúmaði ekki nema ör-
fáa af öllum þeim fjölda og var
þá ekki um annað að velja, en að
halda samkomuna undir beru
lofti. Þar þrumaði svo prédikar-
inn um helvíti og eilífar kvalir
fordæmdra, dómsdag og synda-
gjöld, en hinir bersyndugu áheyr-
endur tóku sinnaskiptum og iðr-
uðust synda sinna.
Hr. Edwards hraðaði sér til
þorpsins, tók þungu svipuna upp
úr tösku sinni og barði stúlkurnar
miskunnarlaust, en í stað þess að
lofa bót og betrun, eins og hann
hafði vænzt af þeim, báðu báðu
stúlkurnar um fieiri og þyngri
svipuhögg, til þess að bæta fyrir
ímynduð afbrot, friðþægja fyrir
drýgðar syndir. Hr. Edwards féll-
ust gersamlega hendur við þessi
málalok, hirti föt stúlknanna og
hélt sem bráðast aftur heim til
Boston, en stúlkurnar vöktu undr-
un og aðdáun er þær komu alls-
naktar á næstu vakningasamkomu,
til þess að vitna og játa.
Þannig stóð á því, að hr. Ed-
wards varð nú að útvega sér tólf
nýjar stúlkur í einu, í stað þeirra
sem gengið höfðu svo óvænt úr
greipum hans.
Ekki veit ég hvernig Cathy
Ames heyrði fyrst hr. Edwards
getið. Kannske hefur einhver vagn
stjórinn sagt henni frá honum.
Það var alltaf einhver sem lét
Vinnuskóli
Reykjavíkurbæjar
Vinnuskóli Reykjavíkurbæjar tekur til starfa um
mánaðarmótin maí—júní og starfar til mánaðar-
móta ágúst—september.
í skólann verða teknir unglingar sem hér segir:
Drengir 13—15 ára incl., og stúlkur 14—15 ára
incl., miðað við 15. júlí n.k.
Einnig geta sótt um skólavist drengir, sem verða
13 ára og stúlkur, sem verða 14 ára, fyrir n.k. ára-
mót. Umsækjendur á þeim aldri verða þó því að-
eins teknir í skólann, að nemendafjöldi og aðrar
ástæður leyfi.
Umsóknareyðublöð fást í Ráðningastofu Reykja-
víkurbæjar, Hafnarstræti 20. II. hæð, og sé um-
sóknum skilað þangað fyrir 20. maí n.k.
Ráðningastofa Reykjavíkurbæjar.
M A R K Ú S Eftir Ed Dodd
\ipr% 1 Mack. HAS ffr \\K. g H, 4 SPOTTED kl | hilley's mJ- \\ m£//m 9 VÆATHE3 $ salloon | AND BUESTS h' | IT WITH 1 A SHOT ÆjLji W) Jr & FBOfA HIS R/S HÍáÍSV 1 ripls mr pc'7 ^ 31 í
1 LOOK, DAO, SOMEONE ^ F NEAEBy SHOT THAT ( BALLOON...DIDN'T YOU b *> XHE eEPOE-TAjg
1) Markús hefur séð veðurat-
hugana-loftbelginn og sprengir
hann með riffilskot.
I
2) Sástu þetta pabbi. Einhver
í nágrenninu hefur skotið belg-
inn þinn niður.
3)Já ætli það hafi ekki verið
einhver af þessum Indíánum,
sem þú lætur þér svo annt um.
Við skulum athug þetta .
orð falla, þegar ung stúlka þarfn
aðist upplýsinga.
Hr. Edwards var ekki í neinu
sólskinsskapi morguninn sem hún
gekk á fund hans. Plokkfiskurinn:
sem kona hans hafði borið á borð
fyrir hann kvöldið áður hlaut að
hafa verið meira en lítið skemmd-
ur, ef dæma mátti eftir hinum
ofsalegu magaþrautum sem haidið
höfðu vöku fyrir honum alla nótt-
ina. Plokkfiskurinn hafði gengið
bæði upp og niður af honum og
hann var máttvana og vesæll.
Af þessum sökum var athygli
hans ekki jafnvakandi og skyldi,
er hann tók á móti hinni ungu
stúlku, er nefndi sig Catherine
Amesbury. Hún var alltof fögur
til þess að hénta honum. Rödd
hennar var lág og örlítið hás. Hún
var grannvaxin, næstum veiklu-
leg og hörundið var dásamlega
fagurt.
1 stuttu máli sagt, þá var hún
alls ekki af þeirri kventegund,
sem hr. Edwards kærði sig um.
Ef hann hefði ekki verið svona
vesæll, myndi hann þegar í stað
hafa vísað henni á bug. En á með-
an hann spurði hana hinna venju-
legu spuminga — aðallega um ætt
ingja sem kynnu að verða til óþæg
inda — án þess að veita henni
sjálfri nokkra sérstaka athygli,
var eins og eitthvað í líkarna hr.
Edwards tæki skyndilega að kenna
hennar.
Hr. Edwards var alls ekki losta
fullur maður og hann gætti þess
ávallt að láta ekki sínar persónu-
legu lystisemdir hafa nein áhrif
á starf sitt og viðskipti. Hans eig-
in viðbrögð komu honum mjög á
óvart og hann leit með vaknandl
athygli á stúlkuna, sem stóð and-
spær.is honum með hálflukt augu
og veikt, órætt bros á vörum.
Hr. Edwards laut fram yfir
skrifborðið, rvipur hans var á-
fjáður og andardrátturinn ör.
Hann fann að þessa stúlku vildi
hann sjálfur hafa — njóta henn-
ar einn.
„Eg skil ekki hVers vegna
stúlka eins og þér —“, byrjaði
hanri, en rak svo í vörðumar og
þagnaði án þess að ljúka við setn-
inguna — sat bara og starði á ýf-
urvaxinn líkama stúlkunnar og
óvenjulega frítt andlit hennar.
„Faðir minn er dáinn", sagði
Catherine stillilega. „Áður en
hann dó, hafði hann sóað öllum
eigum sínum. Yið vissum ekki, að
hann hafði tekið lán út á jörðina.
Og ég gat ekki látið bankann taka
hana af mömmu. Hún hefði ekki
þolað slíkt áfall“. Augu Cather-
ine skyggðust af tárum. — „Ég
•hélt að ég gæti kannske unnið mér
inn fyrir vöxtunum".
Hafi hr. Edwards nokkru sinnl
fengið tækifærið upp í hendurnar,
þá var það nú. Og vissulega hvísl-
aði einhver aðvarandi rödd innra
með honum, en ekki nógu hátt.
Næstum áttatíu stúlkur af
hverjum hundrað, sem til hans
komu, þörfnuðust peninga til þess
að greiða vexti og afborganir. Og
hr. Edwards gerði sér það að ófrá
víkjanlegri reglu, að trúa aldrei
einu einasta orði af því sem þess-
ar stúlkur sögðu. Og hér sat hann
nú, stór, feitur, roskinn hóruhúsa-
haldari, hallaði sér fram yfir borð
ið og starði brennandi girndaraug
um á ungu stúlkuna, á meðan blóð
ið þaut fram í þykkar kinnar
hans og kitlandi titringur fór um
fótleggi haris og læri.
4) Skömmu síðar.
Þessi maður er veikur. Já fár-
veikur. Við verðum að flytja
hann heim.
aflíltvarpiö
Laugardagur 11. maí:
Fastir liðir eins og venjulega,
12,50 Óskalög sjúklinga (Bryndís
Sigurjónsdóttir). 19,00 Tómstunda
þáttur barna og unglinga (Jón
Pálsson). 19,30 Einsöngur: John
McCormack syngur (plötur). —■
20,30 Tónleikar (plötur). — 20,50
Leikrit: „Magister Gillie" eftir
James Bridie, í þýðingu Hjartar
Halldórssonar. — Leikstjóri: Þor-
steinn ö. Stephensen.
22,10 Danslög, þ. á. m. leikur
hljómsveit Björns R. Einarssonar
(endurtekið frá öðrum páskadegi).
01,00 Dagskrárlok.