Morgunblaðið - 16.05.1957, Blaðsíða 16

MORCZJNBT/AÐIÐ
T’imvntudagur 1C. maí 195?
1«
!A
ustan
i
Edens
eftir
John
Steinbeck
I
I
35 i
= I
um. Svo teygði hann hendina
yfir að borðinu, sem stóð við
rúmhliðina og fingur hans lukt-
ust nákvæmlega um eldspýtu-
kassa, sem lá þar. Hann greip
eina eldspýtu og strauk henni
við hliðarflöt kassans. Brenni-
steinninn brann með litlum, blá-
um loga, áður en eldurinn læsti
sig í spýtuna sjálfa. Því næst
kveikti Charles á kertinu við
rúmstokkinn. Svo svipti hann af
sér ullarteppinu og settist
fram á rúmstokkinn. Hann
var í síðum, gráum nærbuxum,
sem hengu í pokum neðan við
hnén og lögðust í margföldum
fellingum um öklana. Hann gekk
geispandi fram að dyrunum, opn-
aði þær og kallaði: — „Klukkan
er hálf-fimm, Adam! Það er kom-
inn fótaferðatími! Ertu vakn-
aður?“
Og Adam tautaði syfjulega: —
~a
Þýðing
Sverrir Haraldsson
□-------------------□
„Kemur það aldrei fyrir þig að
þú sofir yfir þig?“
„Það er kominn tími til að
klæða sig!“ Charles smeygði fót-
unum í skálmarnar og kippti
buxunum upp fyrir mjaðmirnar.
— „Þú þarft ekki að klæða þig!“,
sagði hann. — „Þú ert ríkur mað-
ur. Þú getur legið í bælinu allan
daginn"
„Það ert þú líka. En samt verð-
um við að fara á fætur löngu
fyrir dögun“
„Þú þarft ekki að klæða þig“,
endurtók Charles. — En ætli
maður að yrkja jörðina, verður
maður að taka daginn snemma"
Adam sagði dapurlega: — „Og
Van Heusen
skyrtan fer best
Van Heusen vörumerkib tryggir gaebin
nú ætlum við að kaupa meira
land, svo að við getum þrælað
enn meira!“
„Það er nógur tími til að hafa
áhyggjur af því, þegar þar að
kemur“, sagði Charles. — „Sofðu
bara áfram, ef þig langar til
þess“
Adam sagði: — „Ég er sann-
færður um það, að þú gætir ekki
sofið, þótt þú lægir í' rúminu.
Veiztu hvað ég held? Ég held að
þú farir á fætur, af því að þig
langi til þess, en jafnframt ertu
líka mjög svo hreykinn af því
— eins og maður er hreykinn af
því að hafa sex fingur“
Charles gekk fram í eldhúsið,
og kveikti á lampanum: — „Þú
getur ekki legið 1 rúminu og
stundað jarðyrkju", sagði hann
og rótaði öskunni niður í gegn-
um ristina á eldavélinni, tróð
blaðarusli inn undir viðarkolin
og blés í glóðina, þangað tíl hún
fór að skíðloga.
Adam horfði á hann gegnum
opnar dyrnar: — „Þú tímir ekki
að eyða einni einustu eldspýtu“,
sagði hann.
Charles sneri sér við, hinn
reiðasti: — „Hugsaðu bara um
það, sem þér kemur eitthvað við
og láttu mig í friði“
„Gott og vel“, sagði Adam. —
„Ég skal gera það. Og kannske
kemur ekkert hér á heimilinu
mér við“
„Það er undir þér sjálfum
komið. Þú getur farið héðan
hvenær sem þú vilt“
Þetta var heimskulegt rifrildi,
en Adam gat ekki hætt. Rödd
hans hélt áfram, gegn vilja hans
og orðin komu gremjufull og
bitur: — „Já, ég bið þig áreiðan-
lega ekki leyfis Ég verð hér svo
lengi sem ég sjálfur vil“, sagði
hann. — „Þetta er ekki síður
mitt heimili, en þitt!“
„Og hvers vegna reynirðu þá
ekki að gera eitthvað til gagns á
þessu heimili þínu?“
„Herra minn trúr!“, sagði
Adam. — Hvers vegna erum við
eiginlega alltaf að rífast? Við
skulum hætta því!“
„Ekki langar mig í rifrildi“
sagði Charles. Hann jós moðvolg-
tun graut í tvær skálar og setti
þær á borðið.
Bræðumir settust. Charles
smurði brauðsneið, makaði svo
sultu ofan á smjörið, með sama
hnífnum, smurði svo aðra sneið
og skildi eftir breiða sulturák á
sm j ör kökunni.
„Geturðu ekki - þurrkað hníf-
inn, maður? Líttu á smjörið!“
Charles lagði frá sér hnífinn og
brauðsneiðina og barði hnefan-
um í borðið: — „Það væri bezt
að þú færir héðan!“, sagði hann.
— „Og það sem allra fyrst!"
Adam reis á fætur: — „Já, það
ætla ég líka að gera“, sagði hann
stillilega. — „Ég vildi heldur
hírast í svínastíu alla mína
ævi, en hérna með þér einum"
Svo gekk hann út, án þess að
kasta kveðju á bróður sinn.
2.
Charles sá hann ekki aftur
fyrr en að átta mánuðum liðnum.
Þá var það eitt kvöld, þegar hann
kom inn frá vinnu sinni, að Adam
stóð I eldhúsinu og var að þvo
sér í framan, upp úr fötu.
„Halló!“, sagði Charles. —
„Hvernig líður þér?“
„Ágætlega", svaraði Adam.
„Hvert fórstu?“
„Til Boston“
„Ekkert annað?“
„Nei, ég var bara að skoða
borgina"
BEZT-úlpa
er bezta skjólflíkin, að taka
með í sveilina.
Vesturgötu 3
—? M ARKÚS Eftir Ed Dodd - -
1) Ég fór aftur með Anda inn
að rúmi veika mannsins, og af
hegðun hundsins er ég ekki í
nokkrum vafa, að þetta er hús-
bóndi hans.
2) Ég get ekki trúað því Peta.
Andi er okkar hundur. Við björg-
uðum honum og hjúkruðum
honum. Hann tilheyrjr okkur nú.
3)Elsku pábbi minn. Vertu
ekki svona æstur. Þú ert ekki
sanngjarn. Sanngjarn eða ekki
sanngjarn. Það kemur ekki í
mál við mig. Það skal enginn
ókunnugur maður taka Anda af
mér. Hann fær hann aldrei.
Bræðurnir tóku aftur upp hin-
ar gömlu lífsvenjur, en sneiddu
hjá öllu, sem vakið gat reiði og
missætti. Að vissu leyti vörðu
þeir hvor annan og- hlífðu
þannig sjálfum sér um leið.
Charles sem alltaf var jafnár-
risull, tilreiddi morgunverðinn,
áður en hann vakti Adam. Og
Adam hélt eldhúsinu hreinu.
Þannig bjuggu þeir saman í tvö
ár, áður en samlyndið fór út um
þúfur.
Eitt vetrarkvöld leit Adam
upp frá bókinni, sem hann var
að lesa: — „Það er fallegt í Cali-
forníu“, sagði hann. — „Það er
fallegt þar á veturna. Og þar er
hægt að rækta allt“
„Það getur vel verið, að rækt-
unarskilyrðin séu góð. En þegar
uppskeran kemur, hvað á mað-
ur þá gera við hana?“
„En hveitið, maður? Þeir rækta
alveg ósköpin öll af hveiti í Cali-
forniu“
„O, ætli það sé nú ekki minna
en sögur fara af!“
„Hvers vegna heldurðu það?
Nei, Charles! í Californíu er
frjósamasta jörð í heimi“
Charles sagði: — „Hvers vegna
í fjandanum ferðu þá ekki
þangað?“
Adam lét talið falla niður, en
næsta morgun, þegar hann stóð
fyrir framan litla spegilinn og
var að greiða sér, byrjaði hann
aftur á sama umræðuefninu: —
„Það er aldrei neinn vetur í Cali-
forníu“, sagði hann. — „Alltaf
vor og sumar“
„Mér þykir gaman að vetrun-
um“, sagði Charles.
Adam gekk yfir að vélinni til
hans: — „Vertu nú ekki svona
afundinn!“, sagði hann.
„Jæja vertu þá ekki alltaf að
istofna til illinda! Hvað viltu
mörg egg?“
„Fjögur", sagði Adam.
Charles lét sjö egg á heita vél-
ina. Svo skaraði hann í eldinn og
setti steikarpönnuna yfir hann.
Ólundin hvarf að mestu á meðan
hann steikti fleskið: — „Adam!,
sagði hann. — „Ég veit ekki
hvort þú hefur sjálfur veitt því
athygli, en þú virðist ekki geta
talað um neitt annað en Cali-
forníu. Langar þig raunverulega
til að fara þangað?“
Adam hló við: — „Það er nú
einmitt það, sem ég er að reyha
að gera upp við mig. Ég veit það
ekki. Það er eins að fara á fætur
á morgnanna. Ég vil ekki klæða
mig og ég vil heldur ekki liggja
í rúminu"
'aflútvarpið
Fimmludagur 16. maí:
Fastir liðir eins og venjulega.
12,50—14,00 „Á frívaktinni‘% sjó-
mannaþáttur (Guðrún Erlends-
dóttir). 19,00 Þingfréttir. — 19,30
Harmonikulög (plötur). — 20,30
Náttúra Islands; V. erindi: Úr
sögu íslenzkra grasarannsókna
(Ingimar Óskarsson grasafræðing
ur). 20,55 Tónlist úr óperum eft-
ir Puccini (plötur). 21,30 Útvarp3
sagan: „Synir trúboðanna" eftir
Pearl S. Buck; XIX (Séra Sveinn
Víkingur). 22,10 Þýtt og endur-
sagt: „Á fremstu nöf“ eftir
Marie Háckett; II. (Ævar Kvar-
an leikari). 22,30 Tónleikar (plöt-
ur). 23,05 Dagskrárlok.
Fösludagui- 17. maí: *
Fastir liðir eins og venjulega.
13,15 Lesin dagskrá næstu viku.
19,00 Þingfréttir. 19,30 Létt lög
(plötur). 20,30 Erindi: Þjóð í or-
lofi (Magni Guðmundsson hag-
fræðingur). 20,50 íslenzk tónlist
(plötur). 21,15 Hestamannakvöld:
a) Erindi: Frá síðasta alþjóða-
þingi smáhestaræktenda (Kristinn
Jónsson ráðunautur). b) Einsöng-
ur: Sigurður Ólafsson syngur. c)
Ferðaþáttur eftir skozkan mann,
Stuart Mclntosh. 22,10 Garðyrkju
þáttur: Æskan og gróðurinn (Ingi
mundur Ólafsson kennari við skóla
garða Reykjavíkur). 22,25 „Har-
monikan". Umsjónarmaður þáttar
ins: Karl Jónatansson. — 23,10
Dagskrárlok.