Morgunblaðið - 21.05.1957, Page 16

Morgunblaðið - 21.05.1957, Page 16
16 MORCVNBLAÐIÐ Þriðjudagur 21. mal 1957 SA B ustan i Edens eítlr John Steinbeck 39 l hann. „Ekki að reyna að seg-ja neitt“. Hann fann undarlegra, hlýj an og gagntakandi straum fara um sig allan, meðan hann var að þvo viðkvæmt og skaddað hörund- ið. „Þú getur verið hér“, sagði hann. „Þú getur verið hér eins lengi og þú vilt. Ég skal annast þig og vera þér umhyggjusamur". Hann vatt handklæðið og bleytti því næst hár stúlkunnar og losaði það úr sárunum á enni hennar. Hann hlustaði á sjálfan sig tala meðan á þessu hjúkrunarstarfi stóð, eins og hann væri að hlusta á tal framandi manns. „Svona, svona, er þetta mjög sárt? Vesa- lings augun, litlu fallegu augun. Ég skal leggja eitthvað yfir þau, svo að ljósið skíni ekki í þau. — Þetta batnar allt. Það er dálítið Ijótt sár þarna á enninu. Ég er □-------------------□ Þýðing Sverrir Haraldsson □-------------------n hræddur um að örið hverfi aldrei alveg. Geturðu sagt mér hvað þú heitir? Nei, nei, þú skalt ekki reyna það. Ekkert liggur nú ál Alveg nægur tími. — Heyrirðu? Heyrirðu ekki vagnskröltið? Lækn irinn er að koma. Það tók ekki langan tíma að sækja hann“. Adam gekk fram að eldhúsdyr- unum. „Hingað inn, læknir. Hún er hérna inni!“ kallaði hann. 2. Hún var mjög mikið sködduð og ef röntgenmyndir hefðu þekkzt í Mauðungarupphoð sem auglýst var í 101., 102. og 104. tbl. Lögbirtingablaðsins 1956 á eignarhluta Gísla Hallgrímssonar í Digranesvegi 66 (Digranesbletti 58 A), fer fram á eigninni sjálfri þriðju- daginn 21. maí 1957, kl. 15. Bæjarfógetinn í Kópavogi. þá daga, er sennilegt að læknirinn hefði uppgötvað meiri og fieiri meiðsli. Vinstri handleggur hennar og þrjú rif voru brotin og neðri kjálk inn sprunginn. Höfuðkúpan var sömuleiðis sprungin og allar tenn- urnar vinstra megin brotnar. Höf- uðleðrið var allt rifið og flett af og á enninu var langur, gapandi skurður, þar sem sjá mátti alveg inn í bein. Læknirinn spelkaði handlegg- inn, bjó um rifbrotin og saumaði saman stærstu skurðina. Svo hit- aði hann mjóa glerpípu unz hann gat beygt hana þannig að hægt var að stinga henni inn í gegnum bilið, þar sem tönn vantaði. Þann ig var svo hægt að gefa sjúklingn- um alla nauðsynlega fæðu, án þess að hreyfa þyrfti hinn sprungna kj álka. Hann gaf henni stóran skammt af morfíni, afhenti Adam fullt glas af opíumspillum, þvoði sér um hendurnar og klæddi sig í frakkann. Hann var naumast genginn út úr herberginu, þegar sjúklingurinn sofnaði djúpum og að því er virtist værum svefni. Frammi í eldhúsinu settist hann við borðið og drakk hið brennheita kaffi, sem Adam bar honum. „Nú, nú“, sagði hann og leit rannsakandi augum á Adam. „Hver ósköpin komu svo fyrir aumingja stúlkuna?" „Hvernig ættum við að vita það?“ sagði Charles önuglega, „Við funduin hana hérna úti á tröppunum. Ef yður iangar til að sjá slóðina eftir hana, þá skuluð þér bara fara hérna út á veginn“. „Veiztu hver hún er?“ „Nei, það hef ég enga hugmynd um“. „Þú skreppur nú stundum upp á loftið í gistihúsinu. — Er hún ein af þeim, sem þar búa?“ „Ég hef ekki komið þangað ný- lega, en ég man ekki til þess að ég hafi nokkurn tíma séð hana þar“. Læknirinn sneri sér að Adam. „En hefur þú nokkurn tíma séð hana áður?“ Adam hristi höfuðið, þegjandi. Charles sagði hranalega: „Hvað eiga allar þessar spurningar að þýða? Hvað vakir eiginlega fyrir yður?“ „Það skal ég segja þér, fyrst þig langar að vita það. Þessi stúlka varð ekki fyrir neinu öku- tæki, enda þótt svo kunni í fljótu bragði að virðast. Það hefur ein- hver misþyrmi henni vísvitandi, einhver, sem vildi hana feiga. Með öðrum orðum, einhver gerði til- raun til að drepa hana“. „Hvers vegna spyrjið þér ekki hana sjálfur?" spurði Charles. „Hún verður nú ekki fær uni að tala fyrst um sinn. Þar að auki er höfuðkúpan brotin og guð má vita hvaða afleiðingar það kann að hafa. Nei, spurningin er ein- faldlega sú, hvort ég ætti ekki strax að gera héraðslögreglunni aðvart". „Nei!“ Það var svo mikill ákafi í rödd Adams, að báðir mennirnir litu á hann. „Við skulum láta hana í friði. Hún þarfnast hvíldar". „Og hver á svo að annast hana hérna?“ „Ég“, sagði Adarn. „Nei, heyrðu mig nú —", byrj- aði Charles, en Adam greip fram í fyrir honum: „Skiptu þér ekk- ert af þessu!“ „Þetta er mitt heimili, engu síð- ur en þitt!“ „Viltu að ég fari héðan?“ „Ég átti ekki beinlínis við það“. „Jæja, en ef hún verður að fara, þá fer ég líka“. Læknirinn sagði: „Hvers vegna e” þetta svo mikið kappsmál fyrir þig?“ „Ég myndi ekki reka særðan hund út úr húsi mínu, hvað þá dauðsjúka manneskju". „Þú myndir ekki heldur verða svona æstur vegna hans. Nei, hér býr eitthvað annað undir. Þú ert að leyna okkur einhverju. Hvar varstu í nótt? Kannske þú sért sá seki?“ „Nei, hann var heima í alla nótt“, sagði Charles. „Hann hrýt- ur svo hátt, að það heyrist um allt húsið“. Adam sagði: „Hvers vegna má hún ekki vera hérna, þangað til henni er batnað?“ Læknirinn reis á fætur og neri hendurnar. „Adam“, sagði hann. „Faðir þinn var einn af mínum elztu og beztu vinum. Eg þekki þig og þitt ættfólk. Þú ert ekki heimskur. Ég skil ekki hvers vegna þú vilt ekki viðurkenna venjuleg- ar staðreyndir. Þarf ég kannske að tala við þig eins og smábarn? Þessi stúlka varð fyrir árás og ég álit að árásarmaðurinn, hver svo sem hann er, hafi reynt að stytta henni aldur. Ef ég geri héraðs- fógetanum ekk: aðvart, þá brýt ég lög!“ „Jæja, tilkynnið þá héraðsfóget- anum hvað sem yður sýnisi en gæt ið þess bara, að hann geri henni ekkert ónæði fyrr en henni er batn- að“. „Ég er ekki vanur því að láta neinn ónáða sjúklinga rnína", sagði læknirinn hvasst. „En viltu endi- lega að hún verði hér?“ „Já“. „Það er þér sjálfum fyrir verstu. Jæja, ég lít hingað inn á morgun. Hún sefur sennilega MARKÚS EftirEdDodd HEEE ASE THEIK. TRACK3... 5UEEl.y DAD COUUDN'T BE ,* TAK.INS ANDy ] Ww;---r away to... JL 5* jr^TO HtDE / ^ HIM f f 2’U. SW BAtX m A etw AOtNUTES, MA0C„.I TVUNK OAO'S TAICEN ANíOy FOC. A WAl_K... 2'LU F|ND THEM/ j i IF THAT'S WHAT HE'S DOINS, HE'S in FOE A SURPRISE THAT'S STEANSE NO SIGN OF DAD OE ANDy... I WONOEE IF.Ú \ 1) Þetta er undarlegt. Hvorki pabbi né Andi eru sjáanlegir nein sstaðar. 2) — Eg kem aftur eftir augna- blik, Markús. Pabbi virðist hafa farið í gönguferð með Anda. Eg ætla að leita að þeim. 3) Hérna eru sporin eftir þá. Það getur þó ekki verið, að pabbi ætli að fela hann. 4) Ef það er rétt, þá verð ég að koma honum að óvörum. fyrst um sinn. Gefðu henni svo vatn og volga súpu í gegnum gler pípuna, þegar hún vaknar“. Lækn irinn kastaði kveðju á ungu menn- ina og þrammaði út. Charles leit á hróður sinn: „Adam, hvað í ósköpunum mein- arðu með þessu?“ „Sjáðu mig í friði!“ „Hvað gengur eiginlega að þér?“ „Sjáðu mig í friði. — Heyrirðu það?“ „Eins og þú yilt“, sagði Char- 1— og skyrpti á gólfið. Svo hristi hann höfuðið undrandi og gekk út. Adam varð því feginn, að bróð- ii hans sltyldi fara. Hann byrjaði á eldhúsverkunum, þvoði matar- íiátin og sópaði gólfið. Er hann hafði lokið þessum verkum sínum, gekk hann inn í svefnherbergið og settist á stól við rúmið. Stúlkan svaf þungum morfín- svefni. Bólgan í andliti hennar hafði hjaðnað, en augun voru blá og þrútin. Adam sat alveg hreyf- ingarlaus og horfði á hana. Brotni handleggurinn lá niður með síð- unni, en hægri handleggurinn lá ofan á sænginni og finguinir voru krepptir inn í Iófann. Þetta var lítil bamshönd, já, nánast ung- barnshönd. — Adam snart úln- lið hennar með fingrunum. Svo rétti hann, mjög varfærnislega, eins og hann óttaðist að einhver kynni að standa hann að verki, úr fingrunum og strauk létt yfir mjúka gómana. Adam brosti af gleði. Andardráttur hennar stöðv- aðist og hann titraði af eftirvænt- ingu — svo var eins ag hún kyngdi einhverju og hinar jöfnu hrotur héldu áfram. Adam þokaði handlegg stúlkunn ar og hönd inn undir sængina, reis því næst á fætur og læddist út úr herberginu. Cathy lá marga daga í óværu svefnmóki, án þess að komast til fullrar meðvitundar. Þó skynjaði hún einhverja hreyfingu um- hverfis sig. Og smátt og smátt skýrðist hugsun hennar og sjón. Tveir ungir menn komu og fóru, annar við og við, hinn að stað- aldri. Þriðji maðurinn sem fyrir augu hennar bar, var að ðllum líkndum læknir. Loks var það svo fjórði maðurinn, sem stundum kom að rúmi hennar, hár og grann vaxinn, sem dró að sér athygli hennar, meira en nokkur hinna, Og sú athygli stafaði af ótta. — Kannske hafði hún, þrátt fyrir morfíms-mókið heyrt og skilið eitt og annað, sem talað var. Mjög hægt rifjuðust atburðir SHtttvarpiö Þriðjudagur 21. maí: Fastir liðir eins og venjulega. 18.30 Hús í smíðum; X: Þórður Jasonarson byggingameistari tal- ar um mótasmíði. 19,00 Þingfrétt- ir. 19,30 Þjóðlög frá ýmsum lönd- um (plötur). 20,30 Erindi: Æska í hættu — hættuleg æska (Dr. Matthías Jónasson). 20,55 Tónleik ar (plötur). 21,20 Hæstaréttarmál (Hákon Guðmundsson hæstaréttar ritari). 21,35 Tónleikar (plötur). 22,10 „Þriðjudagsþátturinn". —■ Jónas Jónasson og Haukur Mort- hens hafa á hendi umsjón. — 23,10 Dagskrárlok. Miðvikudagur 22. maí: Fastir. liðir eins og venjulega, 12,50—14,00 Við vinnuna: Tón- leikar af plötum. 18,45 Fiskimál: Páll Sigurðsson forstjóri talar um samábyrgð Islands á fiskiskipum og vélbátatryggingarnar. — 19,00 Þingfréttir. 19,30 Óperulög (pl.), 20.30 Erindi: Egyptaland; III. Kairó (Rannveig Tómasdóttir). 21,00 Einsöngur: Italski tenór- söngvarinn Vincenzo Demetz syng ur við undirleik hljómsveitar. —• 21,15 Upplestur: „Fyrst ég ann- ars hjarta hræri", smásaga eftir Þórleif Bjarnason (Höskuldur Skagfjörð leikari). 21,35 Tónleik- ar (plötur). 22,10 Þýtt og endur- sagt: „Á fremstu nöf“ eftir Marie Hackett; III. (Ævar Kvaran leik- ari). 22,30 Létt lög (plötur). — 23,00 Dagskrárlok.

x

Morgunblaðið

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.