Morgunblaðið - 22.05.1957, Blaðsíða 16

16
MORGUNBLAÐ1Ð
Miðvikudagur 22. maf 1957
I
A
ustan
Edens
eftir
John
Steinbeck
40 i
□-
—□
síðustu daganna upp í huga henn-
ar. Hún sá andlit hr. Edwards fyr
ir sér, s» hinn rólega sjálfbirgings
svip þoka fyrir hörkulegu tilfinn-
ingaleysi og morðfýsn. Aldrei á
ævinni hafði hún orðið jafnhrædd
og þá. En nú hafði hún kynnzt
raunverulegum ótta. Og hugur
hennar hvarflaði leitandi, eins og
innikróað dýr, sem leitar opinnar
útgönguleiðar. Hr. Edwards vissi
um brunann! Vissi nokkur annar
það? Og hvemig fékk hann að vita
það? Lamandi, ógnþrungin skelf-
ing greip hana við þessi heilabrot.
Af orðum, sem hún hleraði, dró
hún þá ályktun, að hávaxni mað-
urinn væri héraðsfógetinn og vildi
yfirheyra hana og að ungi maður
inn, sem hét Adam, vildi hins veg-
ar hlífa henni við öllu slíku ónæði.
Kannske vissi héraðsfógetinn um
brunann, — orsakir hans og af-
leiðingar.
Eitt sinn, er- hún heyrði menn-
ina tala saman, frammi 1 eldhús-
inu, fékk hún lolcs vísbendingu um
það, hvað brögðum hún skyldi
helzt beita. Héraðsfógetinn sagði:
„Eitthvað hlýtur stúlkan að heita!
Og einhverjir hljóta að þekkja
hana!“
„En hvemig ætti hún að geta
svarað spurningum yðar?“ sagði
rödd Adams. „Hún, sem er kjálka-
brotin“.
„Sé hún ekki örvhent, ætti hún
Þýðing
Sverrir Haraldsson
□----------------------□
að geta skrifað svörin. Sjáðu nú
til, Adam. Hafi einhver gert til-
raun til að drepa hana, þá er það
skylda mín sem yfirvalds að reyna
að klófesta sökudólginn sem allra
fyrst! Gefðu mér nú blað og blý-
ant og svo skal ég tala við stúlk-
una!“
„Læknirinn sagði að hún hefði
höfuðkúpubrotnað. Hver veit
nema hún hafi líka misst minnið?"
„Það kemur þá í ljós á sínum
tíma. Nú læturðu mig bara fá blað
og blýant og svo gerum við a. m.
k. tilraun".
„Ég vil ekki að hún sé ónáðuð
fyrst um sinn“.
„Adam, mér kemur það and-
skotann ekkert við, hvort þú vilt
þetta eða hitt! Ég er einungis að
biðja um blað og blýant".
Nú heyrðist rödd hins unga
mannsins: „Hvað gengur eigin-
lega að þér? Maður gæti næstum
haldið, að þú hefðir gert þétta!
Láttu hann fá blað og blýant, ann
ars geri ég það!“
Hún lá með lokuð augun, þegar
mennirnir þrír komu hljóðlega
inn í herbergið.
„Hún er sofandi", hvíslaði
Adam.
Hún opnaði augun og horfði á
þá.
Hái maðurinn kom að rúminu
hennar. „Mér þykir leiðinlegt að
þurfa að gera yður ónæði, ungfrú.
Ég er héraðsfógetinn. Ég veit að
þér getið ekki talað, en viljið þér
vera svo góð að skrifa örfá orð
á þetta blað?“
Hún kinkaði kolli og kveink-
aði sér um leið. Svo deplaði hún
augunum í ákafa, til þess að gefa
til kynna samþykki sitt.
„Dugleg stúlka!“ sagði héraðs-
fógetinn. „Þarna sjáið þið það
sjálfir! Hún er fús til þess“. Hann
lagði spjaldið á sængina, við hlið
hennar og stakk blýantinum á
milli fingra sjúklingsins. „Jæja,
nú getum við byrjað. Hvað heitið
þér, stúlka mín?“
Mennimir þrír störðu á andlit
hennar. Svipurinn varð vandræða-
legur og augnaráðið hvarflandi.
Svo lokaði hún augunum og blý-
anturinn byrjaði að hreyfast: „Ég
veit það ekki“. Stafirnir voru stór
ir og ójaf;»ir.
„Jæja, h'érna er annað blað.
Hvað er það, sem þér munið?“
„Allt í móðu. .. Get ekki hugs- ■
að“, krotaði blýanturinn og skrapp
út af spjaldbrúninni.
„Munið þér ekki hver þér eruð
og hvaðan þér komuð? Hugsið yð-
ur vel um!“
Stúlkan virtist heyja harða
baráttu og beita hugann hörðu, en
svo varð svipur hennar vonleysis-
legur og örvæntingarfullur: „Nei,
get það ekki! Man það ekki!
Hjálpið mér!“
„Aumingja barnið“, sagði hér-
aðsfógetinn. „Þér gerðuð það, sem
þér gátuð til að hjálpa okkur. Við
reynum bara aftur, þegar þér er-
uð orðin hressari. Nei, nei, þér
þurfið ekki að skrifa neitt meira“.
Blýanturinn krotaði: „Þökk fyr-
ir“ og féll úr hönd hennar.
Hún hafði sigrað héraðsfóget-
ann og hlotið samúð hans. Char-
les einn var á móti henni. Þegar
báðir bræðurnir voru inni í her-
berginu hjá henni, aðgætti hún
vandlega hinn þungbúna ólundar-
svip yngri mannsins. Það var eitt-
hvað í andlitsdráttum hans, sem
hún kannaðist við, eitthvað sem
olli henni óróa. Hún sá að hann
kom oft við örið á enninu, nudd-
aði það og strauk með fingrunum.
Einu sinni varð hann var við at-
hygli hennar. Hann leit sektar-
lega á fingur sér og sagði þjösna-
lega: „Bíddu bara róleg. Þú færð
líka svona ör, kannske stærra og
ljótara!"
Hún brosti til hans og hann leit
undan. Þegar svo Adam kom inn
með heita súpu handa henni, sagði
Charles: „Ég ætla að skreppa
niður í þorpið og fá mér bjór“.
3.
Adam minntist þess ekki að
hafa nokkru sinni verið jafnham-
ingjusamur og nú. Hið raunveru-
lega nafn stúlkunnar var honum
algert aukaatriði. Hún hafði sagt
honum að kalla sig Cathy og það
nægði honum. Hann bjó til matinn
handa Cathy og studdist þar við
’uppskriftir, sem móðir hans og
stjúpmóðir höfðu notað.
Lífsorka Cathy var ótrúlega
mikil. Hún hresstist undra-fljótt
og batinn var skjótur og stöðugur.
Bólgan hjaðnaði og yndisþokki æsk
unnar birtist aftur á andliti henn
ar. Brátt gat hún sezt upp í rúm-
inu og jafnvel farið að stíga í
fæturná. Hún opnaði munninn
og lokaði honum mjög varlega og
hún þá að borða lina fæðu, sem
lítið þurfti að tyggja. Hún var
ennþá með reifað enni, en annars
staðar voru áverkarnir horfnir að
mestu, nema hvað hún virtist ör-
lítið kinnfiskasogin þeim megin
sem tennurnar vantaði.
Cathy var í vanda stödd og í
huganum leitaði hún að einhverri
leið út úr þeim vanda. Hún talaði
lítið, jafnvel eftir að henni var
orðið létt um mál.
Kvöld eitt heyrði hún umgang
frammi í eldhúsinu og kallaði:
„Adam! Ert það þú?“
Rödd Charles svaraði: „Nei, það
er ég!“
„Viltu vera svo góður að koma
hingað inn til min, sem snöggv-
ast?“
Hann staðnæmdist í dyrunum,
önugur á svipinn.
„Þú kemur ekki oft hingað inn!“
sagði hún.
„Nei!“
„Þér geðjast illa að mér!“
„Ég býst við því“.
„Viltu segja mér ástæðuna?"
Hann hikaði með svarið: „Ég
treysti þér ekki!“
„Og hvers vegna ekki?“
„Ég veit það ekki. Ég trúi því
ekki, að þú hafir misst minnið“.
„En hvers vegna hefði ég átt
að ljúga því?“
„Ég veit það ekki. Þess vegna
treysti ég þér ekki. Það er eitt-
hvað, sem mér finnst ég kannast
við“.
„En við höfum þó aldrei sézt
áður?“
„Kannske ekki. En það er eitt-
hvað sem gerir mig órólegan. Og
hvernig veiztu að við höfum aldrei
sézt?“
Hún þagði og hann gerði sig lík
legan til að fara.
„Farðu ekki“, sagði hún. „Hvað
ætlarðu að gera?“
„Gera við hvað?“
„Við mig?“
Hann leit á hana með nýjum á-
huga: „Viltu heyra sannleikann?“
„Hvers vegna skyldi ég annars
hafa spurt?“
„Ég veit ekki. En sannleikann
skaltu fá að heyra. Ég ætla mér
að koma þér út úr þessu húsi, svo
fljótt sem ég mögulega get. Bróð-
ir minn hefur gert sig að fífli, en
ég ætla að koma vitinu fyrir hann
aftur, ohvað sem það kann að
kosta. Jafnvel þótt ég þyrfti að
berja hann“.
„Heldurðu að þú gætir það?
Hann er sterkur maður".
„Ég gæti það“.
Hún virti hann rólega fyrir sér.
„Hvar er Adam?“
„Hann fór til borgarinnar til
þess að sækja meira af þessu and-
skotans meðalagutli þínu".
„Þú ert vondur maður!“
„Á ég að segja þér mitt álit?
Ég held að ég sé ekki nálægt því
eins vondur og þú ert, þrátt fyrir
snoppufrítt útlit. Ég held að þú
sért hreinasti djöfull í manns-
mynd“.
Hún hló mjúklega. „Við erum
þá tveir“, sagði hún. „Og hvenær
ætlarðu svo að gera það, Charles?"
„Gera hvað?“
„Fleygja mér út? Segðu mér al-
veg eins og er“.
„Gott og vel, ég skal þá segja
þér það. Þú ferð héðan eftir svona
viku eða tíu daga. Strax og þú
verður fótafær".
„En ef ég neita nú alveg að
fara?“
Hann horfði á hana með hæðnia
legum svip: „Þá gríp ég bara til
ráða, sem þú þekkir ekki. Á meðan
þú lást í mókinu talaðirðu heil
mikið upp úr svefninum og þá
heyrði ég nefnilega eitt og annað,
sem gott er fyrir mig að vita“.
„Ég trúi því ekki!“
Hann hló, því að hann hafði séð
snöggum óttasvip bregða fyrir á
andliti hennar: „Gott og vel. —
Trúðu því þá ekki. Og ef þú hverf
ur héðan jafn-skjótt og þér er
mögulegt, þá skal ég ekki kjafta
frá neinu. En ef þú ferð að sýna
einhverja þrjðzku, ja, þá skaltu
líka fá að heyra sannleikann um-
búðalausan af vörum mínum. Hér-
aðsfógetinn líka!“
„Ég trúi því ekki, að ég hafl
sagt nokkuð ljótt. Hvað hefði ég
svo sem getað sagt?"
„Ég má ekki vera að því að tala
við þig lengur. Yerkin vinna sig
ekki sjálf. Það varst þú sem
gjíltvarpiö
Miðvikudagur 22. niaí:
Fastir liðir eins og venjulega.
12,50—-14,00 Við vinnuna: Tón-
leikar af plötum. 18,45 Fiskimál:
Páll Sigurðsson forstjóri talar um
samábyrgð Islands á fiskiskipum
og vélbátatryggingarnar. — 19,00
Þingfréttir. 19,30 Óperulög (pl.),
20,30 Erindi: Egyptaland; III.
Kairó (Rannveig Tómasdóttir).
21,00 Einsöngur: ítalski tenór-
söngvarinn Vincenzo Demetz syng
ur við undirleik hljómsveitar. —-
21,15 Upplestur: „Fyrst ég ann-
ars hjarta hræri“, smásaga eftir
Þórleif Bjarnason (Höskuldur
Skagfjörð leikari). 21,35 Tónleik-
ar (plötur). 22,10 Þýtt og endur-
sagt: „Á fremstu nöf“ eftir Marie
Hackett; III. (Ævar Kvaran leik-
ari). 22,30 Létt lög (plötur). —
23,00 Dagskrárlok.
Húsgagnasmiðir
Verkstjóri, ásamt vönum vélamanni, óskast á tré-
smíðavinnustofu. — Listhafendur leggi nöfn sín inn
á afgreiðslu Mbl. fyrir hádegi á laugardag merkt:
„Prósentur af ágóða — 5325“.
p/yt*
aq - hún cA (Mtifh,.
RÝMINGARSALA
SÍÐASTI DAGUR!
— Verzlunin flytur í Vesturver —.
Allar 78 snún. plötur 10” á aðeins kr. 10,00 eða kr.
15,00. — íslenzkar og erlendar. — Einstakt tækifæri
Hljóðfæraverzl. Sigríðar Helgadóttur sf.
Lækjargötu 2
MARKÚS Eftir Ed Dodd
1) Peta hraðar sér á eftir pabba I 2) Pabbi, hvert ætlarðu að fara
eínum og Anda og nær þeim brátt.' með Anda?
3) — Ég ætla að fela hann i góða mín, vertu nú ekki að skipta
þangað til Markús er farinn. Og þér af þessu.
Fastir liðir eins og venjulega.
12,50—14,00 „Á frívaktinni“, sjó-
mannaþáttur (Guðrún Erlendsdótt
ir). 19,00 Þingfréttir. 19,30 Har-
monikulög (plötur). 20,20 Náttúra
Islands; VI. erindi: Getið í eyður
(Jóhannes Áskelsson jarðfræðing-
ur). 20,45 íslenzk tónlistarkynn-
mg: Verk eftir Hallgrím Helga-
son. 21,30 Útvarpssagan: „Synir
trúboðanna“ eftir Pearl S. Buck;
XXI. (Séra Sveinn Víkingur). —
22.10 Þýtt og endursagt: „Á
fremstu nöf“, eftir Marie Hackett;
IV. (Ævar Kvaran leikari). 22,30
Sinfónískir tónleikar (plötur). —
23.10 Dagskrárlok.