Morgunblaðið - 23.05.1957, Blaðsíða 16

16
MORGUNBLAÐIÐ
Fimmtudagur 23. maí 1957
Edens
eftir
John
Steinbeck
41
spurðir og nú liefur þú fengið
svar“.
Hann gekk út um bakdyrnar. Á
hlaðinu brast hann í svo ákafan
hlátur að hann stóð á öndinni og
skellti á lærið: „Ég hélt að hún
væri kænni!“ sagði hann við sjálf-
an sig. Og sjaldan hafði hann ver-
ið áhyggjulausari en á þessari
stundu.
4.
Charles hafði gert hana alvar-
lega hrædda. Hann var eini mað-
urinn, sem á vegi hennar hafði
orðið, er beitti sömu aðferðum og
hún sjálf. Cathy skildi áform hans
og það veitti henni allt annað en
öryggi. Hún vissi að brögð henn-
ar myndu ekki bíta á hann. Og
hún þarfnaðist skjóls og hvíldar.
Peningar hennar voru allir á
þrotum. Hún hafði þörf fyrir
hjálp og húsaskjól og mundi
hafa það framvegis. Hún var
þreytt og sjúk, en hugur hennar
reikaði hvíldarlaust um, í leit að
möguleikum og úrræðum.
Adam kom heim úr borginni
með flösku af Pain Killer. Hann
gaf henni fleytifulla matskeið: —
„Bragðið er slæmt", sagði hann.
„En áhrifin eru því betri".
Hún tók það inn mótþróalaust
og gerði ekki svo mikið sem gretta
sig í framan: „Þú ert mér svo
góður“, sagði hún. „Og ég get
ómögulega skilið það. Ég sem er
þér aðeins til erfiðis og vand-
ræða“.
„Það er alls ekki satt. Þú hefur
flutt sólskin inn í húsið. Þú hef-
□----------------------□
Þýðing
Sverrir Haraldsson
□----------------------□
ur aldrei kvartað eða sagt eitt
einasta óstillingarorð, þrátt fyrir
þjáningar og þrautir".
„Þú ert svo góður og nærgæt-
inn“.
„Betur að það væri satt“.
„Þarftu að fara alveg strax?
Geturðu ekki verið hérna og talað
við mig litla stund?“
„Jú, það get ég áreiðanlega, ef
þig langar til þess. Ég hef ekkert
sérstakt að gera sem stendur“.
„Færðu stólinn að rúminu
mínu, Adam“, sagði hún blíðlega.
„Það er svo gott að vera nálægt
þér“.
Er hann var seztur, rétti hún
hægri hönd sína til hans og hann
greip hana með báðum sínum.
„Þú ert svo góður og nærgæt-
inn“, endurtók hún. „Adam, þú
getur efnt það sem þú lofar, er
það ekki ?“
„Það vona ég. En hvers vegna
spyrðu að því?“
„Ég er svo einmana og ég er
hrædd!“ kveinaði hún. „Ég er
hrædd!“
„Get ég ekki hjálpað þér?‘
„Ég býst varla við því að nokk-
ur geti hjálpað mér“.
„Segðu mér, hvað amar að. —
Kannske get ég orðið þér að ein-
hverju Iiði“.
„Það er nú einmitt það versta,
að ég get ekki sagt neinum það.
Jafnvel ekki þér“.
„Hvers vegna ekki? Ef það er
leyndarmál, þá skal ég ekki hafa
orð á því við neinn“.
„Það er ekki mitt leyndarmál
einvörðungu. Skilurðu það ekki?“
„Ekki fyllilega“.
Fingur hennar krepptust um
hönd hans. „Adam, ég missti
aldrei minnið!"
„En, hvers vegna sagðirðu þá
að......“.
„Það er nú einmitt það, sem ég
er að reyna að segja þér. Þótti
þér vænt um pabba þinn, Adam?“
„Ég held að ég hafi meira virt
hann en elskað“.
„Ef einhver, sem þú virtir, væri
í nauðum staddur, myndir þú þá
ekki gera allt til þess að hjálpa
honum?“
„Jú, því máttu trúa“.
„Og þannig er því líka farið
með mig“.
„En hver veitti þér alla þessa
áverka?“
„Það get ég ekki sagt neinum“.
„Var það pabbi þinn?“
„Nei. — 0, nei! En það var
vegna hans“.
„Áttu við það, að ef þú segir
mér hver hafi misþyrmt þér, þá
lendi pabbi þinn í erfiðleikum ?“
Hún andvarpaði. Hann ætlaði
að semja alla söguna sjálfur og
taka þannig ómakið af henni.
„Adam, viltu treysta mér?“
„Já, auðvitað".
„Það er ósanngjarnt að fara
fram á slíkt“.
„Nei, alls ekki — ekki ef þú ert
að vernda föður þinn“.
„Þú skilur að þetta er ekki ein-
göngu mitt leyndarmál. Hefði svo
verið, myndi ég hafa sagt þér það
þegar í stað“.
„Auðvitað skil ég það. Ég hefði
gert það sama í þínum sporum“.
„Ó, þú skilur svo mikið“. Augu
hennar fylltust af tárum. Hann
laut niður að henni og hún kyssti
hann á kinnina.
„Vertu.ekki áhyggjufull", sagði
Bornoskóli Hofnaríjarðar
Börn fædd 1950 (7 ára fyrir næstu áramót) komi
í skólann á morgun, föstudaginn 24. maí kl. 2 e.h.
til innritunar.
SKÓLASTJÓRI.
hann. „Ég skal annast um þig og
gæta þín“.
Hún lagði höfuðið á koddann.
„Ég held að þú getir það ekki“.
„Hvað áttu við með því?“
„Bróður þínum geðjast ekki að
mér. Hann vill að ég fari héðan“.
„Hefur hann sagt þér það?“
„Ó, nei. Ég finn það bara ein-
hvern veginn á mér. Hann er ekki
. eins skilningsgóður og þú“.
„Það er ekkert að marka útlit-
ið. Raunverulega er hann mjög
góður í sér“.
„Ég veit það, en hann er ekki
eins góðlijartaður og þú. Og þegar
ég verð að fara — þá byrjar hér-
aðsfógetinn að yfirheyra mig og
þá verð ég algerlega ein míns
liðs. . ..“. „
Hann starði fram fyrir sig. —
„Bróðir minn getur ekki rekið þig
í burtu. Ég á hálfa jörðina og ég
ræð alveg eins miklu á heimilinu
og hann“.
„Ef hann vill að ég fari, þá verð
ég að fara. Ekki vil ég verða til
þess að spilla samlyndi ykkar“.
Adam reis á fætur og gekk út
úr herberginu. Hann staðnæmdist
í útidyrunum og horfði út. Langt
úti á akrinum var bróðir hans að
taka steina af sleða og hlaða þeim
upp í grjótgarðinn. Adam leit til
himins. Á austurloftinu var grár
skýjabakki, sem hækkaði og breidd
ist út um himinhvolfið. Hann and-
varpaði og fann til undarlegrar,
kitlandi tilfinningar í brjóstinu,
þegar hann dró andann djúpt.
Heyrn hans virtist skyndilega
verða svo næm, að hann heyrði
klakið í hænsnunum og þyt aust-
angolunnar, sem bærðist í laufi.
Hann heyrði jódvn úti á veginum
og fjarlæg hamarshögg frá einu
nábýlinu, þar sem verið var að
spónþekja hlöðu. Og öll þessi hljóð
runnu saman í eins konar tónlist.
Sjón hans hafði einnig skýrzt.
Girðingar og garðar og kofar sá-
ust svo greinilega í gulleitri síð-
degisbirtunni og runnu einnig
saman í heild. Allt var svo breytt.
Hópur spörva settist á rykugt
hlaðið, hoppaði þar stundarkorn
fram og aftur, í leit að æti, en
hóf sig svo aftur til lofts, eins og
grátt, yðandi ský í kvöldskininu.
Adam horfði aftur á bróður sinn.
Hann hafði algerlega gleymt tím-
anum og vissi ekki, hve lengi hann
hafði staðið í dyrunum. Engin
stund hafði liðið. Charles var enn
að glíma við sama, stóra steininn.
Skyndilega vissi hann að harm-
ur og hamingja voru ofin úr
sama efni. Kjarkur og ótti voru
líka eitt og hið sama. Hann veitti
þvi athygli, að hann var farinn
að raula lítinn, fjörlegan lagstúf
fyrir munni sér. Svo sneri hann
sér við, gekk í gegnum eldhúsið
og staðnæmdist í herbergisdyrum
Cathy. Hún brosti veiklulega til
hans og hann hugsaði: — Hvílíkt
barn! Hvílíkt munaðarlaust barn!
Og bylgja ástúðar og umhyggju
Ólgaði fram í huga hans.
„Viltu giftast mér?“ spurði
hann.
Það var eins og hver dráttur í
andliti hennar stirðnaði og hún
kreppti hendurnar á krampakennd
an hátt.
„Þú þarft ekki að svara mér
núna“, sagði hann. „Ég vil að þú
hugsir þig vel um. En ef þú vild-
ir giftast mér, þá gæti ég verndað
þig og varið. Þá gæti enginn gert
þér neitt mein framar“.
M ARKÚS Eftir Ed Dodd

DAD, VOU MUST HAVE
LOST VOue EEASON...
VOU CAN'T TA<E ANDV
AND HIDE HIM...
? HE'S MAEK. TEAIL'S
-A DOS / K_____„
NOW GET OUT OP MY
WAV, PAT...I'M NOT
SIVINS THIS T
. DOS UP / s /
HE'S NOT/YOU POUND h
HIM HALF DEAD AND
NUESED HIM...OTHEEWISE,
HE WOULD HAVE DIED/ ,
DAD, I'M OOINS
TO TAKE THIS DOS
BACK TO MAEK. TEAIL
1) — Pabbi, ég skil bara ekk-
ert í þér. Þú getur ekki tekið Anda
frá Markúsi og falið hann. Hann
er hundurinn hans Markúsar.
2) — Nei, það er hann alls
ekki. Þú fannst Anda hálf-dauð-
an og hjúkraði honum. Annars
hefði hann drepizt.
3) — Farðu nú frá mér. Ég
ætla að sleppa Anda.
4) — Pabbi, láttu ekki svona.
Ég ætla að skila Markúsi hundin-
um og ég skal standa við það.
Cathy áttaði sig óðar. „Komdu
hingað, Adam. Seztu hérna við
rúmið mitt. Réttu mér hendina.
Svona, já, þetta er gott. Nú líður
mér vel“. Hún lyfti hönd hans og
þrýsti henni að vanga sér. „Ástin
mín!“ sagði hún með grátstaf í
kverkum. „Ó, ástin min. Nú veit
ég að þú treystir mér. En viltu
lofa mér einu? Viltu lofa því, að
nefna þetta ekki við bróður þinn?“
„Að ég hafi beðið þig að giftast
mér! Hvers vegna mætti ég ekki
segja honum það?“
„Vegna þess að ég ætla að hugsa
um þetta í nótt. Og kannske leng-
ur. Viltu gefa mér umhugsunar-
frest í nokkra daga?“ Hún strauk
hendinni yfir ennið. „Ég get varla
hugsað skýrt ennþá, eins og þú
skilur. En það verð ég að gera“.
„En gætirðu hugsað þér að gift-
ast mér?“
„Ó, Adam, spurðu mig ekki
núna! Gefðu mér svolítinn frest,
svo að ég geti hugsað um það í
einrúmi".
Hann hló og sagði vandræða-
lega: „En láttu mig ekki kveljast
lengi í óvissu. Mér finnst ég vera
eins og köttur, sem hefur klifrað
svo langt upp í tré, að hann kemst
ekki niður úr því aftur“.
„Leyfðu mér bara að hugsa. Og
Adam — þú ert svo góður!“
Hann fór út og gekk í áttina til
bróður síns, þar sem hann var að
hlaða steinum á sleðann.
Þegar hann var farinn, reis Cat
hy úr rekkju sinni og gekk óstyrk
um skrefum yfir að kommóðunni.
Hún hallaði sér fram og skoðaði
andlit sitt í speglinum. Sáraum-
búðirnar höfðu enn ekki verið tekn
ar af enninu, en með því að stinga
fingrinum inn undir brún þeirra,
gat hún séð rautt og þrútið ör eft-
ir áverkann. Hún hafði þegar
ákveðið að giftast Adam og sú
ákvörðun var ekki tekin á þess-
ari stundu, heldur löngu áður en
hann hóf bónorðið. Hún var hrædd.
Hún þarfnaðist verndar og pen-
inga. Adam gat veitt henni hvort
tveggja. Og hún gat stjórnað hon-
um. — Það vissi hún. Hana lang-
aði ekki til að giftast, en fyrst um
sinn var það eina úrræðið fyrir
hana. Aðeins eitt olli henni heila-
brotum. Adam bar til hennar hlýj
an hug, sem hún fékk með engu
móti skilið, þar eð hún sjálf bar
engar slíkar tilfinningar til hans
né nokkurs annars manns. Og hr.
Edwards hafði raunverulega
hrætt hana. Það var í eina skipt-
ið á ævi hennar, sem hún hafði
lotið í lægra haldi og hún var stað
ráðin í því, að láta slíkt ekki end-
urtaka sig. Hún brosti með sjálfrl
SHtltvarpiö
Fastir liðir eins og venjulega.
12,50—Í4,00 „Á frívaktinni“, sjó-
mannaþáttur (Guðrún Erlendsdótt
ir). 19,00 Þingfréttir. 19,30 Har-
monikulög (plötur). 20,20 Náttúra
íslands; VI. erindi: Getið í eyður
(Jóhannes Áskelsson jarðfræðing-
ur). 20,45 Islenzk tónlistarkynn-
mg: Verk eftir Hallgrím Helga-
son. 21,30 Útvarpssagan: „Synir
trúboðanna“ eftir Pearl S. Buck;
XXI. (Séra Sveinn Víkingur). —
22.10 Þýtt og endursagt: „Á
fremstu nöf“, eftir Marie Hackett;
IV. (Ævar Kvaran leikari). 22,30
Sinfónískir tónleikar (plötur). —
23.10 Dagskrárlok.
Föstudagur 24. maí:
Fastir liðir eins og venjulega.
13,15 Lesin dagskrá næstu viku.
19,00 Þingfréttir. 19,30 Létt lög
(plötur). 20,30 Tónleikar (plötur).
21,00 Breiðfirðingakvöld: — a)
Oscar Clausen rithöfundur flytur
frásöguþátt: Var ég með bilað
hjarta? b) Ragnar Jóhannesson
skólastjóri flytur frumort kvæði.
c) Breiðfirðingakórinn syngur;
Gunnar Sigurgeirsson stjórnar
(plötur). d) Séra Árelíus Níels-
son flytur erindi: Staðarfellsskól-
inn 30 ára. e) Guðbjörg Vigfús-
dóttir les Ijóð eftir Herdísi og
Ó.ínu Andrésdætur. 22,1C Garð-
yrkjuþáttur: Hákon Bjarnason
skógræktarstjóri talar um trjá-
rækt í skrúðgörðum. 22,25 Létt
lög (plötur). 23,00 Dagskrárlok.