Morgunblaðið - 03.06.1958, Blaðsíða 16

10
MORCVPtBLAÐIÐ
Þriðjudagur 3. júm 1958
Stofan var læst og Ijóslaus, þeg
ar hún kom þangað, en þegar hún
var alveg að því komin að stinga
lykiinum í skráargatið, heyrði
hún hvíslandi raddir og niðurbæld
an hlátur fyrir innan. Henni
fannst hún þekkja hláturinn í Je-
an Collet og sneri frá dyrunum
með viðbjóði. Auðvitað var hann
þarna inni með Jaqueline og það
myndi verða óþægilegt fyrir alla
aðila, ef hún ryddist þannig inn á
þau. —
Hún flýtti sér niður í káetuna
sína og bjóst við að þjónninn
Noilly sæti þar og biði komu henn
ar. Þá ætlaði hún að segja honum
að hann gæti fengið peningana
seinna um kvöldið. Grunur henn-
ar reyndist þó ekki á neinum rök
um reistur. Káetan var mannlaus,
svo að hún lét töskuna upp á skáp
inn og klæddi sig úr sloppnum.
Madame Cortes var í káetunni
sinni, þegar Joan kom þangað,
hálfri klukkustund síðar.
„Lokið þér dyrunum vandlega
á eftir yður“, sagði gamla frú-
in, — „Það er kannske réttast að
þér látið lokuna fyrir hurðina, svo
að öllu sé óhætt".
„Þér höfðuð alveg á réttu að
standa viðvíkjandi þjóninum, ma-
dame Cortes", sagði Joan. „Hann
heyrði nokkurn hluta af samtali
okkar í dag og sagði frá því“.
„Það kemur mér alls ekki á
óvart. Ég hef alltaf vitað „ð hon-
um var ekki treystandi. — Frá
-verju hefur hann kjaftað?"
„Þér voruð að tala um Ron,
þegar hann kom með brauðið. —
Éað var eitthvað af því sem þér
sögðuð um hann, sem hefur bor-
izt til eyrna annarra".
„Hver hefur sagt yður það?“
„Kona, sem heitir frú Leish-
man. Hún talaði um það núna í
kvöld, þegar ég var að laga á
henni hárið, niðri í káetunni
hennar".
„Ég get ekki skilið hvað það
kemur henni við, eða hvað hún
getur grætt á því, sem ég sagði“.
„Hérna eru peningarnir", hélt
hún áfram og rétti Joan umslag,
sem ekki var lokað. — „Svo lát-
ið þér mig fá bréfið jafnskjótt og
yður verður afhent það. Komið
með það á hvaða tíma sólarhrings
sem það verður. Ég gruna alveg
ákveðna persónu og kannske veit
ir bréfið mér upplýsingar sem
n*gja til a staðfesta þennan gi'Un
minn. Undir eins og ég fæ eitthvað
í hendurnar, sem kalla mætti sönn
unargögn, fer ég til skipstjórans
og bið hann um að taka í taum-
ana. Ég finn það einhvern veginn
á mér að þetta mál muni verða
leitt til lykta fyrir miðjan dag á
morgun".
„Betur að það hugboð yðar
reyndist rétt“, sagði Joan. Það
myndi verða dásamlegt að lifa.
Þó ekki væri nema einn dag á
skipinu, án þess að kveljast af
eftirvæntingu og stöðugum ótta
og geta notið áhyggjulausrar til-
veru.
„Svo tölum við ekki meira um
þetta í kvöld“, sagði madame
Cortes — „vegna þess að ég er
dálítið þreytt. Svo þarf ég líka
að fara snemma á fætur i fyrra-
málið, svo að þér getið lagfært á
mér hárlýjurnar. Þér megið ekki
halda að ég hafi viljað koma
svona snemma vegna þess að ég
sé sérvitur og eigingjörn gömul
kerling — það getur vel verið að
ég sé það — en aðallega er það
vegna þess að ég þoli ekki að
sitja þarna innan um forvitnar
og masandi stúlkuikindur".
Áður en Joan fór, tók madame
Cortes báðar hendur hennar í
sínar: „Þér eruð góð og elskuleg
stúlka“, sagði hún, „og mér þyk-
ir vænt um það að Ron skuli hafa
valið yður.
Noilly var ekki í káetunni þeg
ar Joan kom niður og hún furð-
aði sig dálítið á því, úr því að
hann hafði þó verið svo ákafur í
að afhenda bréfið og fá pening-
ana. Auðvitað gat hann hafa
komið á meðan hún var hjá ma-
dame Cortes.
Glæsileg 3ja kerb. íbúðorhæð
í Norðurmýri til sölu
IMýJa fastelgnasalan
Bankastr. 7, sími 24300 og kl. 7.30—8.30 18546
Vélsetjari og handsetjari
óskast
Uppl. gefur Árni Valdimarsson, yfirverkstjóri.
ísafoldarprentsmiðja hf.
Ef hann kæmi ekki fljótlega,
ætlaði hún að hringja á hann.
Joan var óvenjulega þreytt og
þess vegna hallaði hún sér út af
í kojuna og stakk umslaginu með
peningunum undir koddann. Svo
lá hún með lokuð augun og reyndi
að hugsa, en henni tókst ekki að
beina hugsunum sínum að neinu
séi'stöku.
Skipið var tekið að velta næst
um eins mikið og kvöldið úður
og það varð henni líka til mikilla
óþæginda. Hana langaði mest til
að sofna, en hún þorði það ekki
vegna þess að hún bjóst við Noilly
á hverri stundu. Svo var líka Je-
ai. Collet.
Hann virtist samt ekki hafa
tíma til að sinna neinu öðru en
hinni nýju vinkonu sinni, Jaque-
line. Hvers vegna hafði hann
svona mikinn áhuga á hárgreiðslu
stofunni? spurði Joan sjálfa sig,
en við þeirri spurningu gat hún
ekki fundið neitt svar.
Allt í einu var bankað á dyrn-
ar, lágt og varfærnislega. Joan
spratt óðar úpp og sveiflaði fót-
unum fram á gólf.
„Kom. inn“, sagði hún hátt og
taldi víst að það væri þjónninn.
En það var ekki hann, heldur
madame Claire, sem kom inn og
lokaði dyrunum á eftir sér.
„Þér borðuðuð engan hádegis-
verð og monsieur Charles sagði
að þér væruð lasin. Þess vegna
langaði mig til þess að vita hvort
ég gæti ekki gert neitt fyrir yð-
ur“, sagði hún vingjamlega.
„Mér líður bærilega", svaraði
Joan. — „Ég þorði bara ekki að
borða neitt og svo þurfti ég að
sinna pöntun frú Leishman svo
seint, eins og þér vitið. Viljið þér
ekki fá yður sæti? Það er víst ekki
um annað sæti að tala en rekkju-
stokkinn“.
Madame Claire settist þyngsla-
lega og hún virtist líka vera mjög
þi-eytt. Það leyndi sér ekki þrátt
fyrir hina ríkulegu andlitsförðun
hennar. Henni fór ekki vel að
mála sig svo mjög í framan og
samt gat slíkt ekki hulið aldurs-
merkin í andlitsdráttunum.
„Þér hafið þjáðst töluvert af sjó
veiki, cherie. Það er mjög ónota-
legt“, sagði madame Claire. —
„Ég þekki ekkert jafnóþolandi og
velgju, að maður tali nú ekki um
uppköst, og ég dáist að því hvað
þér hafið gegnt skyldustörfum yð
ar vel, þrátt fyrir sjóveikina. Ég
held að Rachelle hafi ekki verið
nálægt því eins lasin og þér, en
hún notaði hvert tækifæri til þess
að sleppa frá vinnunni. Ég kom
hérná með duft, sem er mjög gott
við sjóveiki. Ég nota það sjálf.
Þér skuluð bara láta eina teskeið
af því út í glas af vatni og drekka
það svo í einum teyg. Þá sofið þér
í alla nótt og kennið yður einskis
meins á morgun“.
„Kærar þakkir. Satt að segja
þá hefur mér liðið mjög illa í strax“, sagði hún við sjálfa sig.
dag“. — | „Ég vil sofna og ég ætla að reyna
„Þá skulið þér taka duftið j að hugsa ekki um neitt annað“.
strax inn. Það verkar mjög j En skyndilega datt henni dálítið
fljótt. • • •“ Hún hallaði sér fram, annað í hug. Peningarnir ........
svo að brakaði í lífstykkinu, og j „Ekki þori ég að sofna með þá
klappaði Joan á höndina. — Joan | undir koddanum. Það er alveg
brosti og gekk yfir að þvottaborð j rétt sem madame Claire sagði, að
inu eftir vatnsglasi. Meðan hún þjófarnir myndu fyrst leita
stóð þar og sneri bakinu í ma- þar“.
dame Claire, byrjaði hin síðar-j Hún seildist með hendinni und-
nefnda að laga til í rúminu henn- ir koddann, tók umslagið og staul-
ai‘- I aðist svo fram úr rekkjunni.
„Takið nú þettá meðal inn, ég | Undir handlauginni hékk stór
skal laga svolítið til í kojunni, svo i plastik-poki, með mörgum hólfum.
að betur fari um yður“. Þar geymdi Lisette svampa og
Joan var búin að setja hvíta ■ sápur, smyrsl og alls konar með-
duftið í glas og ætlaði að fara að ul. í pokanum voru mörg, tóm
fylla það með vatni, þegar hún .hólf og Joan minntizt þess að móð
heyrði að madame Claire rak ir hennar hafði, einu sinni er hún
skyndilega upp undrunaróp.
„Hvað er nú þetta? Hvaðan
koma allir þessir peningar, Lis-
ette? Þeir duttu út úr umslaginu,
þegar ég ætlaði að hrista koddann
yðar . .. .“ Hún starði undrandi á
alla hundrað-dollara-seðlana sem
lágu í rekkjunni. — „Og það eru
m. a. s. dollarar. .“, hélt hún á-
fram. — „Það er mjög heimsku-
legt að geyma alla þessa peninga
undir koddanum, þar sem hver ein
asti þjófur myndi fyrst leita“.
Joan varð svo rugluð að hún
vissi ekki hvað hún átti að segja.
heimsótti hana í Cannes, ráðlagt
henni að geyma það sem hún
þyrfti að fela, í svona poka. Eng-
um dytti í hug að leita á slíkum
'Stað.
Með miklum erfiðismunum
brölti hún fram úr rekkjunni og
stakk umslaginu með peningunum,
niður í eitt hólfið á pokanum. Svo
■skjögraði hún aftur að rekkjunni.
Allur líkami hennar var þungur
sem blý og hendurnar undarlega
loppnar og máttvana, en hún var
þó búin að ganga frá umslaginu
neðst i einu hólfinu og hengja
Hvaða skýringu átti hún að gefa pokann undir handlaugina, þar
madame Claire? Eitthvað neydd- sem enginn gat séð hann.
ist hún til að segja. Eftir það vissi hún r.aumast,
„Ég .... þetta eru peningar ] hvernig hún hafði komizt upp í
sem ég var beðin um að kaupa dá- j kojuna aftur og breytt teppin yf-
lítið fyrir“, stamaði hún og heyrði ir sig. ...
sjálf greinilega, hvað þetta var Hún vissi ekki hvenær martröð
léleg skýring. Hún gat ekki láð jn t,yrjaði. Það hlaut að vera
madame Claire það, þótt hún liti f draumur eða martröð, en hún lifði
á hana með nokkurri tortryggni. það eins og áþreifanlegan veru-
„Auðvitað kemur þetta mér
alls ekkert við, Lisette“, sagði
hún. — „Ég vona bara að þú haf-
ir ekki lagt út í neitt vafasamt
fyrirtæki. Ég ber að nokkru leyti
ábyrgð á öllum þeim stúlkum, sem
vinna á hárgreiðslustofunni. Hvað
er það sem þér eigið að kaupa
fyrir alia þessa peninga, Lis-
ette?“
„Það er .... það er bara dá-
lítið sérstakt.....Ég á ekki svo
gott með að segja yður það, ma-
dame Claire“.
leika. Hún lá stirðnuð og magn-
vana, án þess að geta hrært legg
eða lið, eða sagt eitt einasta orð.
Hún var algerlega hjálparvana,
en hafði jafnframt hugboð um það
að hún væri ekki ein í káetunni.
Var það ekki eitthvað eða ein-
hver sem iæddist hljóðlausum
skrefum að rekkjunni hennar?
Hún varð svo örvita af skelf-
ingu, að kaldur svitinn spratt
fram á enninu á henni og rann
niður kinnarnar. Blóðið varð eins
og ís í æðum hennar. Hún ímynd-
„Þá verðið þér að gera það sem i agt sgr að hönd teygði sig út úr
j myrkrinu og læddist inn undir
j koddann og því næst niður með
dýnunni, báðum megin við hana.
I Svo var þreifað inn undir hana,
en hún gat ekkert aðhafzt, lá
bara máttlaus og lífvana.
Hinar leitandi hendur fjarlægð
ust rekkjuna, en héldu samt
áfram að hreyfa sig hljóðlaust um
káetuna, í borðskúffunúm, í fata-
skápnum og meðfram kýrauganu.
Hún fann það jafnvel á sér að
þær lyftu upp gólfteppinu. Joan
ímyndaði sér líka að hún sæi
'bjarma frá vasalugt — rautt ljós
sem glampaði eins og draugaleg
glirna í enninu á- einhverri for-
ynju.....Martröð.
yður lízt réttast. Ég skal ekki
spyrja neins frekar, en ef þér
skylduð einhvern tíma seinna
'komast að þeirri niðurstöðu að
'bezt væri að trúa mér fyrir þessu,
þá er káetan mín E. nr. 24“.
Hún tók glasið með duftinu og
skrúfaði lokið á það. Joan leið
illa, vegna þess að hún fann að
hún hafði sært og móðgað madame
Claire, sem alltaf hafði verið svo
vingjarnleg og hjálpfús. En henni
var alveg ómögulegt að segja til
hvers ætti að nota peningana. Þar
við bættist svo vaxandi vanlíðan.
Velta skipsins var mjög óþægileg
og hún hafði óbærilegan höfuð-
verk. Hún var ekki enn búin að
taka inn meðalið, en nú tæmdi hún
glasið. Kannske gat það oætt líð-
an hennar eitthvað örlítið.
Bara að Noilly kæmi nú ekki á
meðan madame Ciaire var hjá
henni. Joan leit á úrið sitt Klukk-
an var enn ekki orðin tíu. — Það
yrði ekki of seint að hringja á
hann, þegar madame Claire væri
farin.
■Nokkru seinna fór
aitltvarpiö
Claire og Joan varð ein í káet-
unni. Meðalið virtist ætla að hafa
góð áhrif. Hreyfingar skipsins
urðu henni ekki lengur til neinna
teliandi óþæginda. Hún lokaði
augunum. — „Nú sofna ég rétt
Þriöjudagur 3. júu'
Fastir liðir eins og venjulega.
19.00 Þingfréttir. 20.00 Étvarp
frá Alþingi: Almennar stjórnmála
madame umræður (eldhúsdagsumræður);
a
r
L
ú
ó
Þegar hundarnir urðu eldsins afláts. Ríkarður og þeir hinir
varir, byrjuðu þeir að gelta án | vöknuðu við vondon draum.
„Hvað gengur eiginlega á?“
spurði Rikarður. Magnús stóð upp
— síöara kvöld. 50 mír til handa
hverjum þingflokki. Dagskrárlok
laust fyrir miðnætti.
Miðvikudagur 4. júní:
Fastir liðir eins og venjulega.
12,50—14,00 „Við vinnuna“: Tón-
leikar af plötum. 19,00 Þingfrétt-
ir. — 19,25 Veðurfregnir. —- 19,30
Tónleikar: Óperulög (plötur). —
20,30 Erindi: íslenzk handrit í
British Museum; síðari hluti —-
(Jón Helgason prófessor). 21,00
Kórsöngur: Karlakórinn Svanir
á Akranesi syngur. Söngstjóri:
Geirlaugur Árnason (Hljóðritað
á Akranesi 3. apríl). 21,40 Kímni
saga vikunnar: „Kontrabassinn"
eftir Anton Tjekhov (Ævar Kvar
an leikari). 22,10 Erindi: Eld-
varnir í iðnverum (Guðmundur
Karlsson slökkviliðsmaður). 22,30
Tónleikar: Tveir frægir djass-
úr fleti sínu og leit út um glugg- • píanóleikarar, Erroll Garner og
ann. — „Skinnageymslan stend-! „Fats“ Waller, leika (plötur). —-
ur í björtu báli“, hrópaði hann. i 23,00 Uagekrárlok.