Morgunblaðið - 27.06.1958, Blaðsíða 12

12
Mon rr’vn r * nu)
Föstuctagur 27. Iðnl 1958
Konan horfði á hana, hvasst
og rannsakandi, eins og hún væri
að meta hana sjálfa til fjár. —
„Nú, það er nú t. d. þessi hring-
ur þarna.....Það væri víst ekki
mikill vandi að veðsetja hann.
.... Auðvitað er ég ekki kunnug
svona skartgripum .... hefi
aldrei átt neinn.....En ég er
viss um að maður gæti fengið
fjögur hundruð krónur fyrir
hann......“
„Hringinn?" hrópaði frú Irene.
Þetta var trúlofunarhringurinn
hennar, sá eini sem nún tók
aldrei af sér og í honum var
mjög dýrmætur og fallegur steinn
sem gerði hann sérstaklega verð-
mætan.
„Já, því ekki það? Ég sendi
yður svo bara lánsmiðann og þá
getið þér leyst hann út, hvenær
sem yður þóknast. Þér fáið hann
aftur, eins og þér skiljið. Ekki
ætla ég að eiga hann. Hvað hefði
jafnvesæl manneskja og ég með
slíkan skartgrip að gera?“
„Hvers vegna ofsækið þér mig?
Hvers vegna kveljið þér mig
svona? Ég get það ekki .... ég
get það ekki. Þér hljótið að skilja
það. Ég er búin að gera það sem
ég get. Þér verðið að skilja það.
Hafið þér enga meðaumkun?“
„Ekki hafið þér sýnt mér neina
meðaumkun. Þér hafið næstum
látið mig svelta í hel. Þér og
yðar líkar. Hvers vegna skyldi
ég hafa meðaumkun með svo
ríkri hefðarfrú?“
Irene ætlaði að svara, en þá
heyrði hún sér til óumræðilegr-
ar skelfingar, hurðarskell. Það
hlaut að vera maðurinn hennar
að koma heim frá skrifstofunni.
Hún reif hringinn af fingri sér
og rétti konunni, sem ekki var
sein á sér að veita honum við-
töku.
„Hafið engar áhyggjur. Nú fer
ég strax“, sagði hún þegar hún
sá óttasvipinn á andliti Irene og
heyrði fótatakið frammi í for-
stofunni. Svo opnaði hún dyrnar,
heilsaði húsbóndanum, sem leit
sem snöggvast á hana, án þess
að veita henni nokkra sýnilega
athygli, og hvarf.
„Kona, sem var að leita sér
upplýsinga", flýtti Irene sér að
segja, jafnskjótt og hurðin féll
að stöfum, enda þótt hún fyndí
hvað þessi skýring hennar var
ófullnægjandi. Nú var erfiðasta
augnablikið liðið hjá. Eiginmað-
ur hennar svaraði ekki og gekk
hinn rólegasti inn í borðstofuna,
þar sem hádegisverðurinn beið
þeirra.
Undir borðum fannst Irene all-
ir stara á hringlausan fingurinn
og hún reyndi að felahöndinaeins
vel og hún gat. Einkum var það
eiginmaður hennar, sem stöðugt
starði á hönd hennar og fyigdist
með hverri hennar hreyfingu.
Hún reyndi með öllu hugsanlegu
móti að beina athygli hans í aðra
átt og koma af stað samræðum,
með sifelldum spurningum. Hún
talaði og talaði, við hann, við
börnin, við kennslukonuna, en
allar tilraunir hennar urðu ár-
angurslausar. Hún reyndi að gera
sér upp kæti og koma hinum í
gott skap, hún stríddi krökkun-
um og reyndi að egna þá saman,
en engin svaraði glensi hennar
og enginn brosti. Hún fann að
kátina hennar hlaut að bera ein-
hvern falskan blæ, sem hitt fólk-
ið gat ekki fellt sig við. Því meir
sem hún lagði sig fram, þeim
mun minni varð árangurinn. Að
lokum varð hún þreytt og þagn-
aði.
Um stund ríkti alger þögn við
borðið. Hún heyrði aðeins lágt
glamrið í diskunum og kæfandi
rödd óttans í eigin uarmi. Þá
rauf maður hennar skyndilega
þögnina: — „hvað hefurðu gert
'af hringnum þínum?“ spurði
hann.
Hún kipptist við. Einhvers stað
ar innra með sér heyrði hún rödd
sem sagði: — „Nú er úti um
allt“. En svo snerist eðlishvöt
hennar til varnar. Hún varð að
finna eitthvert sennilegt svar,
eina setningu, eitt orð, eina lygi
.... „Ég .... ég sendi hann til
gullsmiðsins, til þess að láta
hreinsa hann“.
Svo var eins og ósannindin
veittu henni aukinn styrk og hún
bætti við í ákveðnari tón. —
„Ég sæki hann eftir tvo daga“.
Tvo daga .... þá hlaut allt að
komast upp. Hún hafði sjálf
ákveðið frestinn og það var eins
og óttinn þokaði fyrir nýrri,
óskiljanlegri gleði — gleði yfir
því að vita úrslitin svo nærri.
Tvo daga.....Nú vissi hún hvað
fresturinn yrði langur og sú
vitneskja veitti henni undarlegt
þrek, þrek til að lifa og þrek til
að deyja.
Hin endanlega, örugga vissa
um nálæg úrslit gerði hugsanir
hennar óvenjulega rólegar og
skýrar. Óttinn varð að staðfastri
hugarró. Hún fann, að ef hún
vogaði að lifa lífinu áfram, þá
gæti hún nú byrjað það sem ný
manneskja, hrein, örugg og án
lyga. En ekki sem fráskild kona,
flekkuð, mannorðslaus, ótrú eig-
inkona. Ekki gat hún heldur
haldið áfram hinum hættulega
leik, þar sem allt var komið und-
ir keyptum stundarfrið. Hún fann
að engin mótstaða var hugsanleg
lengur. Brátt stæði hún afhjúpuð
gagnvart eiginmanni sínum, börn
um sínum og öllum kunningj-
um. Flótti frá óvini, sem alls
staðar virtist nálægur, var ófram-
kvæmanlegur. Nú vissi hún að
játningin gat ekki heldur orðið
henni til frelsunar. Aðeins ein
leið stóð henni opin, en af þeirri
leið varð engum afturkomu auð-
ið.
11.
Um morguninn brenndi hún öll
bréf sem hún vildi ekki að kæm-
ust í annarra hendur og gerði
aðrar smávægilegar ráðstafanir,
en hún reyndi ekkert til þess að
sjá börnin sín eða neina sem
henni voru kærir, því að hún
vissi að slikt myndi einungis
gera framkvæmd hinnar föstu
ákvörðunar erfiðari og sárari.
Svo fór hún út, til þess að freista
I forlaganna og ganga til fundar
Miðstöðvarkatlar
og
Olíugeymar
fyrir húsaupphitun.
— AUar stærðir fyrirlipc'jandi —
Sími 24400
Hvernig sem hár yðar er, þá gerir
Wtf/té'R't///' ‘ shampaoið það mjúkt
og fallegt...og svo meðfœrilegt
Reynið White Rain í
kvöld — á morgun
munið þér sjá
árangurinr
White Rain er eina
shampooið, sem býður
yður þetta úrval:
Notið shampooið sem freyðir svo undursamlega
Blátt fyrir
þurrt hár
Hvítt fyrir
venjulegt hár
Bleikt fyrir
feitt hár
HEILVERZLUNIN HEKLA HF.,
Hverfisgötu 103 — sími 1127C
a
r
k
/
u
á
THE PRESENT ROAD TO
MIRROR LAKE IS DANGER-
OU3...ROCK SLIDES AND
LOTS OF ROUGH SPOTS.'
OH, HELLO, TIMMY.
HOW'S MV BOY?
TIMMY, THIS IS
COMMISSIONER
BLAKE /
HOW DO
VOU DO,
SIR/
FATHER, MAV I STAV
DOWN HERE? IT'S KINDA
LONESOME UPSTAIRS/
/ I'M AFRAID *"
[ NOT THISTIME. SON
...WE HAVE SOME
IMPORTANT BUSINES8
TO DISCUSS/
1) „Vegurinn að Spegilsvatni
er stórhættulegur", sagði Tryggvi,
„vegna skriðufalla og annarra
tálmana“.-------,,Pabbi“, Tommi
litli, sonur Tryggva, kemur inn
í stofuna. —- — 2) „Nei, sæll
Tommi minn", sagði 'Tíyggvi,
„þetta er Bjarni vegamálastjóri".
Þeir heiisast.-------3) „Pabbi, má
ég vera hérna niðri?“ spyr
Tommi. „Það er svo leiðinlegt að
vera einn uppi“.-------„Nei. okki
núna, sonur sæll, við erum að
ræða um áríðandi mál.“
við fjárkúgarann í síðasta skipt-
ið. Hún gekk hratt eftir götunni,
en ekki lengur með hina brenn-
andi tilfinningu eirðarleysis og
eftirvæntingar. Hún var gagntek-
in einhverri innri þreytu, sem
lamaði þrótt hennar og mót-
spyrnukjark. Hún gekk og gekk,
eins og af skyldurækni, í tvær
klukkustundir. Hún kom hvergi
auga á manneskjuna. Það varð
henni ekki lengur til ama. Hún
var jafnvel farin að óska þess
að fundum þeirra bæri alls ekki
saman. Hún leit framan í þá sem
á vegi hennar urðu og allir virt-
ust henni framandi, allir dauðir
og einhvern veginn fjörvana. Allt
var einhvern veginn fjarlægt og
glatað og tilheyrði' henni ekki
lengur.
Aðeins einu sinni kipptist hún
við af óvæntum ótta. Henni
fannst hún sjá manninn sinn yfir
á hinni gangstéttinni. Hún stanz-
aði og starði yfir götuna, en þá
var maðurinn, sem vakið hafði
svo óvænt áhuga hennar, horf-
inn bak við vagn, sem ók framhjá
og hún huggaði sig við það, að
þetta hlyti að hafa verið mis-
sýning, þar sem maður hennar
væri alltaf önnum kafinn við
dómstörf um þetta ieyti dagsins.
Hún fylgdist ekki með því hvað
tímanum leið og kom því of
seint heim til miðdegisverðar, en
í þetta skipti var maðurinn henn-
ar ekki stundvís heldur. Og þeg-
ar hann kom, tveimur mínútum
síðar, virtist henni hann vera í
óvenjulega æstu og órólegu
skapi.
Hún taldi stundirnar til kvölds
og hún furðaði sig á því hversu
fljótar þær voru að líða, hversu
stutta stund maður þurfti til að
kveðja, hversu lítils virði allt
sýndist, þegar maður vissi að mað
ur gat ekki tekið það með sér.
Það var eins og hún gengi í
svefni eftir götunni, stefnulaust,
hugsunarlaust og án þess að horfa
í kringum sig. Við eina krossgötu
kippti vagnstjóri eldsnöggt í ak-
taumana og gat á síðasta andar-
taki stanzað hestana, áður en allt
var um seinan. Hún leit varla
upp, þegar vagnstöngin straukst
við hana. Henni hefði staðið á
sama um það, þótt vaghhjól og
hesthófar hefðu tætt hana í
sundur. Þá hefði tilviijun hiift
henni við því að framkvæma
ákvörðun sína. Hún gekk þreytu-
lega áfram.
aiUtvarpiö
Föstudagur 27. júní.
Fastir liðir eins og venjulega.
19.25 Tónleikar: Létt lög. 20.30
Erindi: Þroskaleiðirnar þrjár; III:
Vegur kærleikans (Grétar Fells
rithöfundur). 20.55 Kórsöngur:
Karlakór Akureyrar syngur. • —
21.30 Útvarpssagan 22.15 Garð-
yrkjuþáttur. 22.30 i’rægar hljóm-
sveitir (plötur). 23.15 Dagskrar-
/ók. —
Laugardagur 28. júní:
Fastir liðii eins og venjulega.
12.50 Óskalög sjúklinga Bryndís
Sigurjónsdóttir). 14.00 „Laugar-
dagslögin". 19.30 Samsöngur:
M.A.-kvartettinn syngur (plötur),
2v,.30 Raddir skálda: „Hrafn-
hetta", upphafskafli nýri'ar skáld
sögu eftir Guðmund Daníelsson
(Ilöfundur les). 21.00 Eitthvað
fyrir alla“. Blönduð músik, leikin
og sungin (plötur). 2. .30 Leikrit
„Auðugt kvonfang" eftir True
Boardman, í þýðingu Helga J.
Halldórsson. — Leikstjóri: Baid-
vin Halldórsson. 22.1r' Danslög
lög (plötur). — 24.00 Dagskrár-