Morgunblaðið - 16.12.1958, Blaðsíða 20

MORCUN BLAÐIÐ
Þriðjudagur 16. des. 1958
„Er það ekki yfirréttarmála-
sflutningsmaður Agréus?“ spurði
hann. „Má ég kynna mig? Ég er
Leif Redell, sem aðstoðaði Sús-
önnu lækni Bergmann, þegar hún
gerði skurðaðgerðina á litla syni
yðar“.
„Það gleður mig að kynnast yð-
ur“, svai'aði Rolf, en röddin lýsti
engri sérlegri ánægju.
Leif hélt áfram, eins og ekkert
væri.
„Ég óska yður til hamingju
með, að syni yðar hefur batnað
svo. Sú aðgei-ð var að vissu leyti
listaverk, regluleg snilld, — en
það vitið þér auðvitað. Læknir,
sem ekki hefði verið j-afnviss, hefði
meira að segja ef til vill ekki get-
að framkvæmt hina réttu sjúk-
dómsgreiningu. — Það er annars
mikið, að heimilislæknir yðar
hafði ekki hugmynd um hið sanna
eðli sjúkdómsins. Jæja, nú er allt
búið og það fór vel. Það hlýtur að
vera yður mikil gleði".
„Já, auðvitað — auðvitað", svar
aði Rolf stuttlega og eins og ann-
ars hugar, en Leif var ekki á því
að hætta við svo búið.
Þótt hann gæti ekki gert annað
fyrir Súsönnu, þá ætlaði hann að
gera það, sem í hans valdi stóð til
þess að þessi staur, málafærslu-
maðurinn, færi ekki frá sjúkrahús
inu svo, að hann ekki skildi að
Súsanna bafði framkvæmt mjög
erfiða aðgerð með miklum ágæt-
um. Leif var það meira eða minna
Ijóst, að Súsanna hafði orðið ást-
fangin af föður litla sjúklingsins.
Hún hafði verið svo taugaóstyrk
og mislynd upp á síðkastið, og það
styrkti Leif í grun h-ans.
Hann unni Súsönnu þess, að
verða eins hamingjusöm og hann
var nú sjálfur, en hann var samt
í vafa, úr því að Rolf Agréus átti
í hlut. Var hann raunverulega
rétti maðurinn handa henni? Hins
vegar var hún alveg hætt að vera
með Kurt, eins og hún áður hafði
verið nærri daglega — og það
virtist ekki haf-a haft áhrif á skap
hennar. Hún hafði verið alveg
eins og hún átti að sér síðustu dag
ana, og það gat auðvitað stafað
af því, að það væri annar, — en
var það Agréus?
„Hákansson prófessor var mjög
hrifinn", hélt Leif áfram, án þess
að láta ólundarsvip hins á sig fá.
„Hann hefur ráðið Bergmann
lækni til að sérhæfa sig í hjarta-
aðgerðum, og ég hygg, að aðgerð-
in á syni yðar hafi markað tíma-
mót fyrir hana“.
„Hún mun sjálfsagt hljóta glæsi
legan frama“, sagði Rolf.
„Já, en ég býst samt við því, að
það sé henni ekki mikilsvert. Hún
er í alltof ríkum mæli kona, til
þess að meta framann mest. Því
hafið þér sjálfsagt tekið eftir. —
Það eru sjúklingarnir, sem öllu
máli skipta í hennar augum og
hún hugsar um velferð þeirra dag
og nótt. Hann getur haft dálítið
þraytandi áhrif á okkur hin, þessi
óþreytandi dugnaður, jafnvel
þegar dagsverkinu er lokið. Þegar
maður hittir hana utan sjúkra-
hússins, er mjög erfitt að fá hana
til að tala um annað en vinnuna".
„Þekkið þé1!' Bergmann lækni —
persónulega?"
Rolf leit hvasst á Leif, og það
var einmitt það, sem hann hafði
búizt við og vonazt eftir. Það gat
gefið til kynna, að þessum tré-
manni væri ekki eins sama um
■Súsönnu, eins og hann vildi láta
líta út. Þ-að hafði verið vottur um
afbrýðisemi í svip málafærslu-
mannsins, eða svo virtist Leif. —
Honum hafði heppnazt hið litla
kænskubragð sitt, og honum var
sama þótt Agréus héldi, að þeim
Súsönnu færi eitthvað á milli.
Leif stakk fljótleg-a vinstri
hendinni í sloppvasann, til þess
að hinn spánýi trúlofunarhringur
kæmi ekki upp um hann. En nú
var Rolf aftur orðinn þurr og
þegjandalegur. Leif þótti ráðleg-
ast að kveðja og fara á brott, en
hann vonaði, að orð hans hefðu að
minnsta kosti orðið til þess að erta
þenna fámála mann og koma hon-
urn til að hugsa málið.
Nú var stundin komin, sem Sús
anna hafði kviðið fyrir síðustu
vikurnar. Hún átti að tala við
föður Tómasar, og þetta viðtal
myndi sennilega jafnframt verða
kveðja — fyrir fullt og allt. Hún
dró þungt andann og settist við
skrifborðið alveg róleg, að því er
virtist, einmitt þegar dyrnar opn-
uðust og Rolf kom inn, til þess að
ræða um eftirmeðferðina á Tóm-
asi, eins og ákveðið hafði verið.
Það gekk betur en hún hafði
búizt við, að tala við hann um
það, sem þeim báðum var svo um-
hugað um, að Tómasi hafði batnað
svo vel. Það var eitthvað af sól-
skinsskapi morgunsins ennþá eft-
ir hjá henni og hún komst að því,
sér til undrunar, að hún átti aft-
ur eins auðvelt með að brjóta upp
á einhverju, eins og þegar hún
var með Rolf Agréus í fyrsta
skipti, — hið minnisverða kvöld
fyrir svo löngu. En nú var ekki
um það að ræða, að rökræða sam-
eiginleg áhugamál, listir og tón-
list, heldur skyldi gerð áætlun um,
hvernig bezt yrði séð fyrir aftur-
bata Tómasar.
„Mér hefur heppnazt að koma
því svo fyrir, að ég get tekið mér
frí frá störfum fimm til sex vik-
ur í surnar", sagði Rolf. „Félagi
minn og góði vinur hefur boðizt
til að sjá um allt á meðan ég er á
burtu, og ég hef hugsað mér að
helga mig Tómasi algerlega. Ég
hafði hugsað mér að við færum í
ferðalag um Miðjarðarhafið".
„Ég ræð eindregið frá því“,
sagði hún, „og það er af mörgum
ástæðum. í fyrsta lagi verður slík
löng sjóferð alltof erfið fyrir
Tcmas. Enda þótt hann sé mestan
tímann á skipsfjöl, er allt-af heitt
og erfitt á ferðunum í land. Ég er
líka hrædd um, að hin mörgu nýju
áhrif verði honum um megn. Þar
að auki er hætta á ýmislegri smit-
un á slíkri ferð, og það má Tóm-
as alls ekki eiga á hættu. Þótt
ekki væri nema lítilfjörleg þarma-
smitun — og slíkt er nærri því
óhjákvæmilegt á slíkum ferðum —
þá myndi hún seinka afturbatan-
um verulega. Getið þér ekki fund-
ið eitthvað, sem er minni
áreynsla?"
„Ja, —hvað ætti það að vera
annað? Falsterbo? B&sted?"
„Mér litist betur á stað, þar sem
ekki væri önnur eins ös og glaum
ur. Þér ættuð að forðast of mik-
inn hávaða og mannfjölda. Við-
kunnanlegur, kyrrlátur matsölu-
staður, helzt í sveit, og þar sem
væru nokkrir litlir leikbræður
handa Tómasi, — það væri það
bezta. Ef til vill gæti einhver vin-
ur yðar bent yður á slíkan stað,
en annars gefur ferðafélagið sjálf
sagt hjálpað yður-“.
Og skyndilega datt henni nokk-
uð í hug, og hún bætti við: „Og
farið þér ekki of langt. Ég á við,
að ef nokkur ástæða yrði til að
verða órólegur, þá vildi ég, að þér
hefðuð samband við mig. Þá væri
bezt, að þér væruð hvorki á Skáni
eða Lapplandi. Það eru margir
ágætir matsölustaðir í Dölunum".
Rolf hló. — „Ég vona auðvitað
■að við neyðumst ekki til að ómaka
yður, Bergmann læknir. En það
er gott að vita af því, að ég má
hringja til yðar, ef þöi'f krefur.
Og svo að ég minnist á annað,
sem ekki snertir læknisstarfið.
Hvað segið þér um það, að eyða
kvöldstund meo mér, sem vonandi
yrði eins viðkunnanleg og hin var
á sínum tíma? Áður en leiðir okk-
ar skilja------“
„Ég hef því miður víst ekki
tíma til þess“, svaraði Súsanna.
„Ég mun eiga mjög annríkt nú á
næstunni. Það eru mai'gir í leyfi
— í stuttu máli, það er ekki hægt“.
„Það var leiðinlegt! Þá er víst
ekki um annað að gera en að
þakka og kveðja. Og sérstaka
þökk fyrir hin góðu ráð varðandi
Tómas. Ég vona, að við finnum
fallegan og friðsælan stað, þar
sem við getum notið hvíldar. Og
þegar við komum aftur, þá hringi
ég samt sem áður til yðar, til þess
að segja yður, hvernig Tómasi líð-
ur“.
„Já, gerið það fyrir alla muni“,
sagði Súsanna glöð. Hún hafði
sjálf ætlað að fara að foiðja hann
um það.
„Þakka yður einu sinni enn!
Ég vona, að þetta verði ekki í síð-
asta sinn, sem við hittumst",
sagði Rolf og stóð upp.
Súsanna brosti. Það var ekki
fyrr en hurðin lokaðist á eftir
honum, að Súsanna veitti því at-
hygli, hve hjarta hennar barðist.
Hún gat fundið æðasláttinn upp í
háls og alveg út í fingurgóma.
Hvað var það nið innra með henni,
sem hún gat ekki ráðið við? Var
það — ást? Ef svo var, þá hafði
hún vaknað of seint.-----Nú fór
Rolf Agréus ofan stigann og út úr
lífi hennar. Og hér sat hún við
ski'iffoorðið sitt, og gat ekki hrifið
sig út úr þvi mjúksára hugar-
ástandi, sem hún allt í einu hafði
komizt í. Og enda þótt ástæðurn-
ar væru vonlausar, fann hún ekki
til óróleika og engrar sorgar. —
Hún f-ann aðeins til kyrrlátrar,
angurfolíðrar hamingju.------
Hún sat lengi kyrr, en himinn-
inn úti fyrir varð dimmari og
folárri. Rökkrið læddist hljóðlaust
inn í herbergið, en hún tímdi ekki
að kveikja á lampanum. Hins veg-
ar stóð hún að síðustu upp, fór
og opnaði glugga, stóð við h-ann
og andaði að sér loftinu, sem var
þrungið ilmi frá trjánum, runn-
unum og blómabeðunum í spítala-
garðinum.
Þá heyrði hún, að dyrnar voru
opnaðar og hún flýtti sér að skrif-
borðinu og kveikti á 1-ampanum.
Það voru þau Leif og ungfrú Sjö-
gren, sem komu inn með stærðar
vönd af sumarblómum. „Þau eru
handa hamingjudísinni okkar“,
sagði Leif kátur og hneigði sig.
Súsanna horfði á þau, og litla
ungfrú Sjögren hló og rétti fr-am
v.nstri höndina, svo að Súsanna
gat ekki annað en séð trúlofunar-
hringinn.
„Það er eins og smásaga í viku-
folaði", sagði Leif, og lagði hand-
legginn ut-an um laglegu, litlu
unnustuna sína. „Litla hjúkrunar
konan og hinn frægi læknir! Það
er aðeins sá munurinn, að í þetta
skipti var það læknirinn, sem varð
að hlaupa af sér tærnar til að ná
í meyna, sem veitti mótspyrnu.
Annars er það venjulega á hinn
veginn. Ef við hefðum ekki notið
þinnar hjálpar við, Súsanna, hefð-
um við tæplega trúlofazt fyrr en
að viku liðinni".
„Til hamingj}i!“ tókst Súsönnu
að koma út úr sér. Þau voru svo
ung og hamingjusöm, að það lá
við, að henni vöknaði um augu.
„Hvenær á brúðkaupið að fara
fram?“
„Það má húsnæðisnefndin vita“,
sagði Leif hlæjandi. „Hið eina,
sem við vitum, er það, að fyrsta
dóttir okkar á að heita Súsanna.
„En ef það verður nú sonur?"
sagði Súsanna.
Vantar barn
til blaðbuufðar í HLÍÐARVEG.
tftiliittM&ftife
Aðalstræti 6 — Sími 22480.
CL
r
L
á
ó
THEY STRUCK UP
QUITE A FRIENDSHIP
... BY THE WAX
WHEKE IS MAJOR?
TRYING TO
FIND HIS PAL,
MAJOR, I
■ THINK... 1
WHAT'S
ANDY
WHINING
FOR?
GOOD MORNING,
MARK...ANY LUCK IN
LOCATING YOUR DUCK
rnn i BANDER?.
NOT A
BIT, FRANK
...NOBODY
SEEMS TO ■<
KNOW
ABOUT HIM/
OH...UH... HES OUT
CHASING A RABBIT
I S- SUPPOSE/ .
1) „Góðan daginn, Markús ..
Hefurðu haft heppnina með þér
við að finna manninn með gull-
hringina?" „Nei, mér miðar ekk-
ert í áttina .. Enginn virðist vita
neitt um hann.“
2) „Af hverju er Andi að
ýlfra?“ „Ég býst við að hann sél Hvar er Vaskur annars?“ „Jaa ..
að leita að Vaski vini sínum.“ hm .. ég býst við að hann sé úti
3) „Þeim varð svo vel til vina. að elta kaninur.“
„Það höfum við ekki ákveðið
enn“, sagði Leif alvarlegur og
horfði í augu henni. „En er ekki
Rolf anzi fallegt nafn? Eða hvað
finnst þér, Súsanna?“
Hún lét, sem hún skildi ekki
sneiðina, en hún fékk dálítinn
sting í hjartað, þegar hún hugs-
aði til þess, að hún myndi aldrei
sjálf lifa annað eins og hina ungu
hamingju þeirra.
„Þá veit ég af hinum rétta
stað“, sagði Katarina. „Hann er
uppi í Dölunum, ekki langt frá
Siljan og þaðan er töfrandi út-
sýn yfir vatn.ð. Ég hef verið þar
sjálf og þú getur reitt þig á það,
Rolf, að það er einmitt rétti stað
urinn fyrir Tómas. Það heitir
Skogsbergs Pensionat. Ef þú
hefur landabréf, þá skal ég finna
staðinn fyrir þig“.
„Ertu viss um, að þar sé kyrr-
látt og friðsælt?“ spurði Rolf, iít-
ið eitt órólegur.
Katarina var vön að dvelja í
sumarleyfi á stöðum, þar sem
margt var um manninn — og hið
rétta fólk. Hún gat þess til skýr-
ingar, að það væri gott að hitta
fólk, vegna verzlunar sinnar. —
Hann minnti líka, að hann hefði
séð Skogsbergs Pensionat auglýst
í hinum dýru tímaritum um skíða-
ferðatímann.
„Kyrrt og friðsælt? Kæri Rolf,
ég segi þér satt, að það er ein-
mitt það, sem þú ert að leita að.
Ég var þar um nýjárs-leytið, en
að vetrinum er þar allt öðru vísi.
Þá kemur þangað fjöldi af kunnu
fólki. En á sumrin er allt öðru
vísi í Skogsberg, eftir því sem ég
hef heyrt, svo að þú getur farið
þangað rólegur.------- Barrskógar,
bað í vatninu, gönguferðir og kyrr
lát bridge á kvöldin, þegar Tómas
er háttaður. Gestirnir eru flestir
sjálfsagt eldra fólk, en það verð-
ur þú að sætta þig við vegn-a Tóm-
asar. Ef það verður alltof dauf-
legt, þá geturðu alltaf hringt til
mín. Ég get alltaf ekið þangað
upp eftir um helgar, ef þú kærir
þig um að hitta mig“.
{,Það er vissulega alltof mikil
fyrirhöfn“, flýtti Rolf sér að
svara. Hann minntist þeirra oi'ða
Súsönnu, að Tómas þyrfti fyrst og
fremst að hafa næði, og Katarina
var alls ekki róleg. Hún þarfnað-
ist hraða, viðburða og samkvæma.
Það var reglulega fallegt í
Skogsberg. Þar var friðsælt, lítill
bær í daladragi niður að Siljan.
Þar voru nokkrar verzlanir, hús
£HÍItvarpiö
Þriðjudagtir 16. desember:
Fastir liðir eins og venjulega.
18,30 Barnatími: Ömmusögur. —-
18,50 Framburðarkennsla í esper-
anto. 19,05 Þingfréttir. — Tón-
leikai'. 20,30 Daglegt mál (Árni
Böðvarsson kand. mag.). 20,35
Erindi: Ein tegund bæklunar
(Páll Sigurðsson læknir). 21,00
Erindi með tónleikum: Baldur
Andrésson talar um danska tón-
skáldið Hartmann. 21,30 íþróttir
(Sigurður Sigurðsson). 21,45 Tón-
leikar (plötur). 22,10 Upplestur
úr þremur barnabókum. 22,40 Is-
lenzkar danshljómsveitir: Karl
Jónatansson og hljómsveit hans
leika. Söngkona: Birna Péturs-
dóttir. 23,10 Dagskrárlok.
MiSvi'kudagur 17. desember:
Fastir liðir eins og venjulega.
12,50—14,00 Við vinnuna — tón-
leikar af plötum. 18,30 Útvarps-
saga barnanna: „Ævintýri Trít-
ils“ eftir Úick Laan; IV. (J1 ildur
Kalman leikkona). 18,55 Fram-
burðarkennsla í ensku. 19,05 Þing
fréttir. Tónleikar — 20,30 Lestur
fornrit-a: Mágus-saga jarls;
VIII. (Andrés Björnsson). 20,55
íslenzkir einleikarar: Þórunn Jó-
hannsdóttir leikur á píanó. 21,25
Viðtal vikunnar (Sigurður Bene-
diktsson). 21,45 Islenzkt mál (Dr.
Jakob Benediktsson). 22,10 Upp-
lestur: a) „Sól yfir Blálands-
byggðum“, bókai'kafli eftir Felix
Ólafsson (Höfundur les). b)
„Leikur örlaganna", bókarkafli
eftir Elínborgu Lárusdóttur (Séra
Sveinn Víkingur les). 22,40 Lög
unga fólksins (Haukur Hauks-
son). 23,35 Dagskrárlok.