Morgunblaðið - 24.03.1960, Blaðsíða 16

16
MORCVNBLAB1B
Ffanmtudagur 24. marz 1960
Stundum kom Jeanne og leiddi
móður sína, í stað. Rosalie, á
göngum þessum, og hún hlýddi
með ákefð á frásagnir þeirrar
fyrrnefndu frá bernsku hennar
og æsku. Unga stúlkan sá sjálfa
sig I hinum skáldlegu frásögnum,
og það vakti furðu hennar, hve
margt hún kannaðist við af
þrám og óskum æskudrauma móð
urinnar.
Dag nokkum, er þær Jeanne
og barónsfrúin sátu á bekk við
enda stígsins, kom lágvaxinn,
maður gangandi til þeirra. Hann
byrjaði að hneigja sig þegar í
nokkurri fjarlægð og sagði bros-
andi, þegar nær kom: „Komið
þér sælar Madame la Baronne.
Hvernig líður yður?“ í>etta var
þorpspresturinn. Barónsfrúin fór
sjaldan til kirkju, en þó var
henni , hlýtt til presta, eins og
mörgum öðrum trúhneigðum kon
um. Hún hafði satt að segja nán-
ast steingleymt tilveru föður
Picot, sálusorgara sins, og hún
roðnaði þegar hún sá hann. Hún
bar fram afsökun fyrir að hafa
ekki verið við komu hans búin,
en sá góði maður lét sér hvergi
bregða. Hann leit á Jeanne og
fór nokkrum viðurkenningarorð-
um um hana. Síðan settist hann
hjá þeim og hagræddi þríhyrnd-
um hattinum á hnjám sér. Hann
var mjög feitlaginn, kafrjóður í
andliti og svitnaði óskaplega.
Hann var í sífellu að draga upp
úr vasanum geysistóran, köflótt-
an vasaklút, til þess að þurrka
sér um andlit og háls, en hann
hafði tæpast lokið þeim verkn-
aði, er nauðsyn krafðist þess, að
hann væri endurtekinn. Hann var
dæmigerður sveitaprestur, skraf
hreifinn og alúðlegur.
Von bráðar kom baróninn einn-
ig. Hann var einnig mjög vin-
gjamlegur og bauð honum að
borða með þeim. Presturinn var
glaðvær og ræðinn, og er leið að
lokum máltíðarinnar, sagði hann
allt í einu upp úr þurru: „Ég
ætti að kynna fyrir yður nýjan
meðlim í söfnuði mínum, monsie-
ur de Lamara, markgreifa".
Barónsfrúin, sem var vel heima
í ættfræði, spurði hvort hann
væri af Lamare-ættinni frá Eure.
„Já, madame, hann er sonur
Jean de Lamare márkgreifa, sem
dó í fyrra“.
Barónsfrúin, sem mat ættgjöfgi
framar öllu öðru, vildi gjarnan
fræðast meira um hinn unga
markgreifa.
Hann hafði greitt skuldir föð-
ur síns, selt ættaróðalið og tekið
sér bólfestu á einum þriggja bú-
garða, sem hann átti skammt frá
bænum Etouvent. Jarðeignir
þessar gáfu af sér fimm til sex
þúsund lírur í árlegar tekjur. —
Markgreifinn var hygginn í fjár
málum, hafði lifað sparlega í tvö
til þrjú ár og hugðist með því
geta lagt fyrir nægilegt fé til að
umgangast aðalinn og ná sér í
gott kvonfang, án þess að steypa
sér í skuldir eða veðsetja eignir
sínar. „Hann er mjög viðfelldina
ungur maður, traustur og rólynd
ur“, bætti presturinn við, „og það
er ekki mikið við að vera fyrir
hann í sveitinni".
Baróninn sagði prestinum, að
hann gæti boðið honum með, þeg-
ar hann kæmi næst, ef það kynni
að vera honum einhver tilbreyt-
ing. Eftir að kaffið hafði verið
drukkið, fengu þeir presturinn og
baróninn sér göngu um garðinn,
og er þeir komu inn aftur kvaddi
presturinn og fór.
3. kafli.
Monsieur de Lamare
Næsta sunnudag fóru þær bar-
ónsfrúin og Jeanne til kirkju. Að
guðsþjónustunni lokinni biðu
þær fyrir utan eftir prestinum
til þess að bjóða honum til há-
degisverðar næstkomandi fimmtu
dag. Hann kom út í fylgd með
hávöxnum ungum manni. Um
leið og hann kom auga á þær,
hrópaði hann upp:
„En sú heppni! Leyfið mér,
barónsfrú og ungfrú Jeanne, að
kynna yður fyrir nágranna, hr.
de Lamare markgreifa".
Markgreifinn sagði, að hann
hefði lengi óskað þess, að fundum
þeirra bæri saman. Hann var hæ-
verskur og fágaður í framkomu.
Andlit hans var eitt þeirra, sem
konur dreymir um en karlmenn
hafa óbeit á. Svart liðað hár hans
féll fram á slétt sólbrennt ennið,
og loðnar beinar augnbrúnir, sem
litu næstum út sem gerðar af
mannahöndum, vörpuðu mildum
skugga á dökk augun með blá-
leitri augnhvítu.
Löng þétt bráhárin juku enn
á þá dreymni í svip hans, sem
olli glundroða meðal tiginna
kvenna í veizlusölum og kom
jafnframt sveitastúlkunum til að
líta við, er þær mættu honum á
förnum vegi. Dulrætt augnatillit
hans bar vott um djúphyggju og
léði orðum hans áherzlu. Slétt
gljáandi skegg huldi hökuna, sem
var í breiðara lagi.
Tveim dögum síðar kom hr. de
Lamare í heimsókn í fyrsta skipti
f>au voru rétt í því að ræða um
stað fyrir nýjan bekk, sem setja
átti í garðinn. Markgreifinn var
spurður ráða, og hann reyndist
sammála barónsfrúnni, sem var
á öndverðum meið við mann
sinn.
Monsieur de Lamare var tíð-
rætt um fegurð umhverfisins. —
Öðru hvoru, eins og af tilviljun,
mættust augu hans og Jeanne,
og þessi snöggu augnatillit, þrung
in aðdáun og vaxandi innileik
vöktu undarlegar kenndir innra
með Jeanne.
Faðir de Lamare markgreifa
hafði verið kunnugur nánum
vini föður barónsfrúarinnar, hr.
Cultaux, og sú staðreynd leiddi
af sér langar samræður um fjöl-
skyldur, ættingja og ártöl, og ým-
islegt var rifjað upp frá bernsku
dögum hennar.
Baróninn, sem hafði ekki sömu
skoðanir á hlutum og títt var um
menn í hans stétt, vissi lítið um
ættemi nágranna sinna. Hann
spurði markgreifann því um þá.
„Það eru mjög fáir aðalsmenn
í héraðinu“, sagði markgreifinn
í sama tón og hann hefði sagt
„það eru fáar kanínur í hæðun-
um“. Hann hóf síðan að telja þá
upp: markgreifinn de Coutelier,
eins konar fyrirliði hinna norm-
önsku höfðingjaætta, d< Brise-
ville greifi og frú hans, bæði stór
ættuð, en lítt hneigð fyrir sam-
kvæmislífið. Svo var það de
Fourville greifi, sem lagði mikla
stund á dýraveiðar og bjó í kast-
alanum La Vrillette, sem byggður
var úti í vatni. En^fremur voru
nokkrir nýríkir en ættsmáir, sem
höfðu keypt jarðeignir í hérað-
inu, en greifinn þekkti engan
þeirra.
Þegar hann, fór, hvörfluðu augu
hans til Jeanne, blíð og innileg,
eins og í kveðjuskyni. Barónsfrú
in var mjög hrifin af honum og
baróninn féllst á, að hann væri
mesta prúðmenni. Hann var boð
inn aftur til miðdegisverðar þeg
ar í næstu viku, og upp frá því
kom hann að staðaldri á nokk-
urra daga fresti.
Hann kom venjulega um fjög-
ur leytið síðdegis og hitti þá jafn
an barónsfrúna á göngu sinni úti
í garðinum. Hann bauð henni
arminn og leiddi hana eftir stígn-
um. Þegar Jeanne var heima,
leiddi hún móður sína hinum
megin, og þau gengu þá öll þrjú
stíginn á enda, fram og aftur.
Hann yrti sjaldan á Jeanne, en
honum var tíðlitið til hennar.
Nokkrum sinnum fór hann með
þeim Jeanne og baróninum til
Yport. Kvöld eitt, er þau voru
stödd niður við ströndina, hittu
þau Lastique gamla. Hann sagði,
án þess að taka út úr sér pípuna,
sem var jafn óaðskiljanlegur
hluti af honum og nef hans:
„Með byr sem þessum, herra
barón, gætum við á morgun kom
izt til Etretat og heim aftur sam-
dægurs“.
Jeanne sló saman höndum og
leit biðjandi á föður sinn.
„Æ, já, pabbi, við skulum gera
það!“
Baróninn sneri sér að monsieur
Lamare.
„Viljið þér slást í förina með
okkur, greifi? Við getum neytt
morgunverðar þar“.
Ákvörðun þeirra var tekin á
sömu stundu. í dögun var Jeanne
komin á fætur og beið eftir föð-
ur sínum, sem fór sér hægar.
Þau gengu í döggvotu grasinu
yfir sléttlendið og síðan gegn-
um skóginn. Þeir greifinn og
Lastique gamli biðu þeirra á
höfða við ströndina.
Tveir sjómenn aðrir aðstoðuðu
við að ýta bátnum frá grýttri
ströndinni. Um leið og báturinn
var kominn á flot, fengu þau sér
sæti í bátnum, en sjómennirnir
tveir ýttu á eftir. Hægur en stöð
ugur andvari var af hafi. Þau
settu upp segl, og báturinn
sigldi mjúklega áfram.
Jeanne kenndi svima af mjúk
um veltum bátsins. Hún hélt í
borðstokkinn og starði á fagurt
umhverfið.
Enginn mælti orð. Lastique
gamli, sem sat við stýrið, fékk
sér öðru hvoru vænan teyg úr
flösku, er falin var undir sæt-
inu. Hann virtist geta tottað
stutta pípu sína án afláts, án þess
að þess gerðist nokkru sinni
þörf að fylla hana eða kveikja í
henni á ný.
Baróninn sat í skutnum og sá
um seglin. Þau Jeanne og greif-
inn virtust hálft í hvoru feimin
við að sitja hlið við hlið. Eitt-
hvert óþekkt afl virtist knýja
augu þeirra til að mætast, hve-
nær sem þau litu upp. Þau voru
hamingjusöm í návist hvor ann-
ars, ef til vill vegna þess, að
hvort þeirra fyrir sig var að
hugsa um hitt. Sólin hækkaði á
himninum, geislar hennar brut-
ust gegnum daufa þokuna og
endurspegluðust í sléttum haf-
fletinum.
„En hvað þetta er dásamlega
fallegt!" hvíslaði Jeanne snortin.
„Undursamlegt!“ svaraði greif
inn. Kyrrlát fegurð morgunsins
vakti bergmál í hjörtum þeirra.
Allt í einu komu þau auga á
klettahvelfingu Etretat, sem var
svo há, að skútur gátu siglt und-
ir hana. Snarbrattur, hvítur klett
ur gnæfði fyrir framan fyrstu
hvelfinguna. Þau komu að landi.
Baróninn fór fyrstur í land til
þess að festa bátinn, en greif-
inn lyfti Jeanne í land, til þess
að hún vöknaði ekki í fæturna.
Þau gengu upp grýtta fjöruna
Ókeypis dúfufóður
L
ú
ó
MR TRAIL, l'M A MAN
WHO BELIEVES IN COMPLETE
FRANKNESS, ANP I WANT TO
l TELL YOU FIRST THAT IM
r IN LOVE WITH JAN WATSON/
ALSO, IM THE MAN
WHO'S GOING TO GET
THE TALL TIMBER
RANSE FROM THE
GOVERNMENT...
NOW, AAR. TRAIL, IF YOU HAVE ANY IDEAS
OF STOPPIMG. ME ON EITHER SCORE, I APVISE
YOU NOT TO WASTE YOUR TIME... 1 HAVE
|Jt - POWER, MONEY ANP INFLUENCE...
agT V______„__CIGARETTE ? , ,
Markús, mér líkar bezt að tala
hreint út, og vil þess vegna láta
þig vita að ég er ástfanginn af
Jónu Watson. Þá vil ég einnig
segja þér það að ríkisstjórnin
mun selja mér. Háu skóga. Ef þú
ert með einhverjar fyrirætlanir
um að bregða fyrir mig fæti á
öðrum hvorum vettvanginum, þá
ráðlegg ég þér frá því. Ég hefi
völd, peninga og sambönd. Má
bjóða þér sígarettu?
hlið við hlið, og þau heyrðu, að
Lastique gamli sagði við barón-
inn: „Þau væru sannarlega fal-
leg hjónaefni!“
Þau borðuðu morgunverð í
litlu veitingahúsi skammt frá
ströndinni. Þótt siglingin hefði
svæft hugsanir þeirra og gert
þau þögul, hafði morgunverðar-
borðið þveröfug áhrif, og þau mös
uðu og hlógu, eins og skólabörn
í leyfi. Þau gátu hlegið að öllu.
Lastique gamli faldi pípuna
vandlega í húfu sinni, þegar
hann tók sér sæti við borðið. Það
kom þeim til að hlæjá. Fluga sótt
ist mjög eftir að setjast á nef
hans. Eldrauður litur þess átti
án efa mestan þátt í að laða hana
að sér. Að lokum^þoldi sá gamli
ekki við lengur og tautaði: „Hún
er fjandanum þrárri!" Þau greif
inn og Jeanne hlógu þar til tárin
komu fram í augun á þeim.
aitltvarpiö
Fimmtudagur 24. marz
8.00—10.00 Morgunútvarp (Bæn. — 8.05
Morgunleikfimi. — 8.15 Tónleik-
ar. — 8.30 Fréttir. — 8.40 Tórtleik
ar. — 9.10 Veðurfregnir. — 9.20
Tónleikar).
12.00 Hádegisútvarp.
12.50—14.00 „A frívaktinni**, sjómanna-
þáttur (Guðrún Erlendsdóttir).
14.00 Erindi bændavikunnar: Hætt um
nautgriparækt (Bjarni Arason
ráðunautur talar við bændurna
Pál Olafsson í Brautarholti og
Sigmund Sigurðsson í Syðra-
Langholti og ráðunautana Hjalta
Gestsson og Olaf Jónsson).
15.00—16.30 Miðdegisútvarp.
18.25 Veðurfregnir.
18.30 Fyrir yngstu hlustenduma (Mar-
grét Gunnarsdóttir).
18.50 Framburðarkennsla í frönsku.
19.00 Þingfréttir. — Tónleikar.
19.40 Tilkynningar.
20.00 Fréttir.
20.30 Erindi: Heildsala og verzlun fyr-
ir 4000 árum (Hendrik Ottósson,
fréttamaður).
20.55 Einsöngur: Þuríður Pálsdóttir
syngur með undirleik Fritz Weiss
happels.
a) „Guðnýjar-söngvar" eftir Sig-
fús Einarsson úr sjónleiknum
Lénharði fógeta.
b) Þrjú lög eftir Edvard Grieg:
,,Jeg elsker dig“, „Prinsessen'*
og ,,Váren“.
21.15 Upplestur: Asa Jónsdóttir les ljóð
eftir Halldóru B. Björnsson og
Jón úr Vör.
21.25 Tónleikar: Sónata fyrir einleiks-
fiðlu í C-dúr eftir Bach (Björn
Olafsson leikur og*,ílytur skýr-
ingar með verkinu).
22.00 Fréttir og veðurfregnir. — 22.10
Passíusálmur (33).
22.20 Smásaga vikunnar: „Augun á
Kúnala“ eftir Kostis Palamas í
þýðingu Kristjáns Amasonar
(Kristín Anna Þórarinsdóttir leik
kona).
22.30 Frá tónleikum Sinfóníuhljóm-
sveitar Islands í Þjóðleikhúsinu
22. þ.m. Stjómandi: Róbert Abra
ham Ottósson. Einleikari á píanó
Gísli Magnússon.
Tvö verk eftir Mozart: Forleikur
að óperunni „Brúðkaup Fígarós“
og píanókonsert í d-moll.
23.15 Dagskrárlok.
Föstudagur 25. marz.
8.00—10.00 Morgunútvarp (Ðæn. — 8.05
Morgunleikfimi. — 8.15 Tónleik-
ar. — 8.30 Fréttir. — 8.40 Tón-
leikar. — 9.10 Veðurfregnir. —
9.20 Tónleikar).
12.00 Hádegisútvarp. — (12.25
Fréttir og tilkynningar).
13.15 Lesin dagskrá næstu viku.
13.15 Erindi bændavikunnar:
a) Tveir dýrfirzkir bændur ræð-
ast við, Gísli Vagnsson á
Mýri og Jóhannes Davíðsson
í Innri-Hjarðardal.
b) Steinunn Ingimundard heim-
ilisráðunautur flytur hús-
mæðraþátt.
c) Þór Guðjónsson veiðimálastj.
talar um veiðimál.
15.00—16.30 Miðdegisútvarp.
18.30 Utvarþssaga barnanna: „Bræð-
urnir“ eftir Karen Plovgárd; VI.
(Sigurður Þorsteinsson banka-
maður).
18.50 Framburðarkennsla í spænsku.
19.00 Þingfréttir. — Tónleikar.
19.35 Tilkynningar.
20.00 Fréttir.
20.30 Lestur fomrita: Halldórs þáttur
Snorrasonar; — fyrri hlutó (Osk
ar Halldórsson cand. mag.).
20.50 Kvöldvaka bændavikunnar:
Skólalíf á Hvanneyri fyrr og nú,
samfelld dagskrá í umsjá Gests
Þorgrímssonar.
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Passíusálmur (34).
22.20 „Þegar Ernestina strandaði", —
frásöguþáttur eftir Halldór Sig-
urþórsson stýrimann (Gils Guð-
mundsson rithöfundur flytur).
22.45 I léttum tón: Erik Thoresen,
Þorvaldur Steingrímsson o. U
syngja og leika.
23.10 Dagskrárlok.