Morgunblaðið - 07.05.1960, Blaðsíða 16

16
MORGVNBLABIÐ
Laugardagur 7. rnaí 1960
Shiplro
tó
menn
íj
að reka einhverja hjúskaparskrif
stofu? spurði Carstairs.
— Ails ekki, svaraði Knight
og ylfti augabrúnum. — Ég er
bara að biðja þig um far, það er
allt og sumt. Ég segi þá Peplow
að hann verði að fara með lest-
inni.
láta sér nægja að ríghalda sér
og vera viðbúinn hinu versta.
— Hart? sagði Knight, um leið
og hann kom að þorpi einu og
varð að hægja á sér. — Ekki kall
ið þið þetta hart farið. Bíðið þið,
þangað til ég kem á beinan veg-
arspotta.

EFXIR W. W. JACOBS
— Ég ætla nú, sagði Carstairs,
..— meðan þú ert að kaupa lóð-
ina undir holið og Pope er aO
leita að lestinni til Monte Carlo,
að svipast um eftir sveitasetri.
— Auðvitað! æpti Knight allt
í einu. — Vitanlega! Guð hjálpi
mér, að mér skyldi ekki detta
þetta fyrr í hug. Þetta er einmitt
það, sem þig vantar og fellur eins
og löpp í skólm. Ég hef verið að
brjóta heilann um, hvers vegna
forlögin hafi fleygt þér upp í
fangið á mér á svona tilviljunar-
kenndan hátt, en nú sé ég hvers
vegna.
— Nú er hann að sleppa sér,
sagði Pope.
— Já, nú skulum við svei mér
allir sleppa okkur, svaraði
Knight. — Það er, að svo miklu
leyti sem maður má sleppa sér í
bíl. Á morgun ætla ég að fara
með þig, Castairs, og sýna þér
staðinn. Yndislegt sautjándu ald
ar hús í Hampshire og alveg eins
og sniðið handa þér.
— Hefur þú nokkuð gott af
því? spurði Castairs.
— .... Lítill trjágarður, glás
af landrými og tjörn, sem er
hreinasti gimst'einn. Þetta er al-
veg eins og skækill af Paradís,
sem hefur dumpað þarna niður
í Hampshire handa þér að hirða.
— Sveitasetrið, sem ég hef í
huga, er í Surrey, sagði Castairs.
— Ég er þegar kominn í bréfa-
skipti út af því.
— Surrey? Ekkert gagn í
Surrey, flýtti Knight sér að
segja. — Allt of þéttbýlt. Komdu
heldur til Hampshire, þá ertu
vænn.
— Kannske á eftir, ef mér lízt
ekki á setrið í Surrey.
— Já, en þér gæti kannske lit-
izt á það, og þá myndirðu ekki
vilja jörðina í Hampshire.
Carstairs samþykkti það.
— Hér liggur eitthvað að
baki, sagði Pope. — einhverjir
eiginhagsmunir. Hann er svo
æstur.
— Það er rétt hjá þér, Pope,
sagði Castairs og leit fast á unga
manninn. — Ef einhver annar
ætti í hlut, segði ég, að hann
roðnaði.
— Já, hann er eins nærri því
og hann getur komizt, sagði
Pope.
— Ég hef ekkert að bera kinn
roða fyrir, sagði Knight. — Er
kannske nokkuð Ijótt í því að
vera trúlofaður?
— Trúlofaður? sögðu hinir í
kór. — Ég vona, að hún sé þín
verðug, bætti Pope við.
— Ég get ekki almennilega
séð neitt samband milli þinnar
trúlofunar og minna húsakaupa,
Carstairs.
— Þig skortir ímyndunarafl,
svaraði Knight, stuttaralega. —
Hún á heima þarna í Hampshire.
Ef þú kaupir þetta indæla hús
frá Elízabetartxmanum, get ég
komið þangað og verið hjá þér.
En eins og nú er statt, þarf ég
að gera mig út í veiðiferðir þang
að og hanga við þessa bölvaða
ársprænu. í síðustu þrjú skiptin
samanlagt hef ég veitt þrjá smá-
titta og séð hana einu sinni —
og það með fóstrunni sinni.
Carstairs leit vandræðalega á
unga manninn sem snöggvast og
síðan á Pope.
— Hann er eitthvað ruglaður,
drengurinn, eða þá á mjög lágu
siðferðisstigi.
— Hvort tveggja, svaraði
Pope, djúpri rödd.
— Þetta hús hans er náttúr-
lega einhver gauðgötug rúst,
sagði Carstairs, — og tjörnin svo
kölluð einhver skítugur andapoll
ur með grænu slýi ofan á. Hann
hefði átt að verða fasteignasali.
— Ég ætla þangað á morgun,
hvort sem er, sagði Knight. —
Ef þið viljið ekki aka mér þang-
að, er ekki annað að gera en að
fara með lestinni — á þriðja far-
rými.
— Hvers vegna þarftu að vera
að þessu fiskiríi? spurði Carsta-
irs.
Knight stundi. — Trúlofunin
er enn ékki opinber, sagði hann,
eftir nokkra þögn. — Og greifa-
frú Penrose, sem er fjárhaldsmað
ur stúlkunnar, skortir réttan
skilning á mér.
— Já, en .... reyndi Carstairs
að segja.
— Vertu ekki að gera að
gamni þínu, sagði Knight, þreytu
lega. — Þetta er fúlasta alvara.
Ég býst náttúrlega ekki við að
gamall piparhlúnkur geti skilið
slíkt, en hann gæti að minnsta
kosti reynt til þess.
— Hvað hefur fjárhaldskerl-
ingin á móti þér? spurði Carsta-
irs.
— En fátæktina! sagði Knight,
svartur á svip. — Fjögur hundr-
uð punda árstekjur og tiginmann
leg framkoma er aleiga mín í
þessum heimi.
— Þegar ég var á þínum aldri
.... sagði Carstairs.
— Æ, guð minn góður! vein-
aði Knight. — Góði Carstairs
minn, ég á þrjá föðurbræður,
þrjá drumbslega föðurbræður,
gjörsneydda öllu ímyndunarafli,
og hvenær, sem ég heiðra þá
með heimsókn, í þeim heiðarlega
tilgangi að slá þá um nokkra
aura, byrja þeir alltaf á þessum
sömu orðum. Kunna ekki annan
formála. Reyndu að segja eitt-
hvað skemmtilegra. Segðu mér
til dæmis, hvenær bíllinn verður
tilbúinn.
— Já, en mundu að ég ætla
ekki að kaupa þetta hús.
— Vitanlega, svaraði Knight
með áriægjuglotti. — En það
drepur engan að líta á það, eins
og konan sagði, þegar hún dró
manngarminn sinn með sér á út-
söluna. Þú ert öndvegis náungi,
Carstairs. — Það er Pope líka,
bætti hann við, eftir ofurlitla
umhugsun. — Er hálf-ellefu of
snemmt fyrir ykkur?
— Nei, það er mátulegt, sagði
Carstairs. — En hvernig er það.
Viltu að bílstjórinn sé með hvíta
slaufu?
— Hann má fyrir mér vera
með hvítan rósakrans, sagði
Knight. — Mér er svoddan
ánægja að geta gert eitthvað fyr
ir þig, Carstairs, að ég myndi
láta mér lynda, hvern fjandann,
sem þú fyndir upp á. Vel á
minnzt: Væri þér ekki alveg
sama, þó að ég tæki mann með
mér .. það er kunningi minn,
sem heitir Peplow — prýðileg-
asti náungi. Hann á sem sé líka
hagsmuna að gæta, þarna í
Hampshire.
— Hagsmuna? spurði Carsta-
irs, mæðulega.
— Já, þetta er ágætis stúlka,
sagði Knight. — Fred var vanur
að fara með mér í fiskiríið og
stúlkurnar eru beztu vinkonur.
Hann hafði áður hitt hana í borg
ini\i, skilurðu.
— Heldurðu að ég ætli að fara
— Nei, taktu hann með í herr-
ans nafni, sagði Carstairs. — En
mundu, að ég þvæ hendur mínar
af þessu öllu. Ég hef ekki annað
erindi en líta á hús.
— Fallega gert af þér, sagði
hinn. — Og ef út í það er farið,
er það einmitt erindið, sem ég
ætlaði þér til Hampshire. Jæja,
verið þið bless. Ef ég á einhvern
tíma að komast á fætur í fyrra-
málið, er betra að komast í bæl-
ið.
Hann greip vindling úr kassan
um og gekk út, raulandi nýjasta
tízkulagið. Carstairs reyndi að
komast hjá ávítunartilliti félaga
síns með því að standa upp og
fá sér viskíglas.
Morguninn eftir var fagurt veð
ur, ofurlítill þokuslæðingur, en
sólskin í nánd, þegar bíllinn kom
að dyrunum, á mínútunni, og
herra Knight steig úr honum, og
með honum ungur maður, held-
ur feitlaginn, sem var kynntur
sem hr. Peplow. Þegar Pope
hvíslaði og spurði, hvar hinir
væru, lét hann eins og hann
heyrði ekki.
— Þetta var voða fallega gert
af ykkur, sagði Peplow er hann
klifraði upp í bílinn um leið og
vinur hans settist hjá bílstjóran-
um. — Mér þykir svo gaman að
veiða.
— Eruð þið með stangirnar
ykkar? spurði Carstairs, er þeir
mjökuðust af stað.
— Jack, sagði Peplow og hall
aði sér fram að félaga sínum, —
við höfum gleymt stöngunum.
— O, skítt með það, sagði
Knight.
— Já, en .... sagði Peplow.
Knight sneri sér í sætinu. ■—
Það er allt í lagi, þeir vita, hvern
ig allt er í pottinn búið. Carstairs
fékk það upp úr mér í gærkvöldi.
Peplow hallaði sér aftur í sæt
inu og roðnaði, strauk Ijósleitt
yfirskeggið og leit út undan sér
til velgjörðarmanns síns. Og ekki
leið honum betur, þegar Pope
rak upp hrossahlátur.
— Þettg var voða fallega gert
af ykkur, tautaði hann eins og
ósjálfrátt.
— Þetta er nú veður í bíltúr,
sagði Knight og sneri sér aftur
við í sætinu, er þeir voru að kom
ast burt frá útborgum Lundúna,
og tóku að finna ilminn af sveita
landinu. — Þú ættir að vera mér
þakklátur, Carstairs.
— Það er ég líka.
— En hvernig er nú dagskrá-
in? sagði Knight. — Það er
ágætis krá í þorpinu og ég sting
upp á að við fáum okkur hádegis
verð þar og skoðum svo húsið
á eftir.
— Það er ekki nema ágætt,
sagði Carstairs. — Og kannske er
líka hægt að sjá húsið út um
gluggann á kránni. Það gæti
sparað okkur fyrirhöfn.
— Ég tel ekki eftir mér neina
fyrirhöfn, sagði Knight, — sér-
staklega þó ef ég get sjálfur ráð-
ið, hver hún er. Má ég ekki aka
svolitla stund?
Hann settist undir stýrið og
Pope hélt sér föstum í bilnum,
til vonar og vara. Hann hallaði
sér að Carstairs og Peplow og
reyndi að segja eitthvað við þá,
en vindurinn bara blés orðunum
út í loftið, svo að hann varð að
— Hættu að krafsa þetta á vegginn, maður! Heldurðu að
ég geti ekki látið þig vita, þegar 27. ágúst 1975 rennur
upp?
a
r
í
á
á
Sitjið kyrrir piltar, samtalið er
ekki búið, hlustið!
„Vissulega hirti ég úr kosninga
sjóðnum, þingmaður, en þú í
þínu kæruleysi, undirritaðir all-
ar kvittanirnar. Og ef þú ekki
útvegar mér Háu Skóga, get ég
fært sönnur að því að þú hafir
notað peningana tli eigin þarfa.“
Jæja Finnur Brodkin. Hvað
segir þú um þetta?
— Hann hefur aldrei orðið
fyrir slysi, sagði Peplow hreyk-
inn, — en hann hefur stundum
sloppið alveg undursamlega.
Manstu eftir múrsteinavagninum,
Jack?
Knight leit við til þess að
brósa að þeirri endurminningu,
en Pope hóf upp raust sína til
andmæla.
— Við skulum halda okkur
við 40—50 km, sagði Carstairs
og hallaði sér fram — ef ske
kynni að múrsteinsvagnar væru
hér á ferðinni.
Knight andvarpaði og reyndi
síðan, með svo sem tvo fingur á
stýrinu að halda uppi samræðum
við Pope.
— Við erum næstum komnir,
sagði hann skömmu síðar. Opnið
þið nú augun til þess að geta not
ið landslagsins.
Þeir skriðu nú hægt gegn um
krókótta þorpsgötu, með göml-
um húsum beggja vegna, sem
virtust hafa sofið í aldaraðir. —
Þeir heyrðu bjölluna í verzlun-
inni hringja og bogið bak hvarf
inn um dyrnar á Rauða Ljón-
inu. Að öðru leyti var allt eins
og í svefni.
— Rólegt, sagði Knight og
næstum sleikti út um. — Hér
erum við komnir.
Hann staðnæmdist við dyrnar
á ellilegri krá, svo sem hundrað
skref hinum megin við þorpið,
fékk bílstjóranum stýrið, gekk
inn á undan hinum, kinkaði kolli
til gestgjafans og hélt áfram upp
á loft.
— Jæja, nú skulum við fá okk
ur almennilega að borða, sagði
hann og vísaði hinum inn í vist-
legt herbergi. •— Hér er eldur á
arni og maturinn kemur klukk-
an eitt. Sjáið þið bara, hvernig
eldurinn sýnist milli fótanna á
honum Pope!
3.
Maturinn í „Hvíta hirtinum"
var svo góður, að Carstairs tók
að gruna, að Knight hinn fram-
takssami hefði pantað hann
fyrirfram. Þegar Pope stóð upp
frá borðinu, andvarpandi, fleygði
hann vindilstúfnum í eldinn, dró
hægindastól að arninum og lei*
á vini sína rökum augum. En síð
an hneykslaði hann Knight með
því að halla sér aftur á bak, taka
silki-vasaklút upp úr vasa sín-
um og leggjast til svefns.
— Er eitthvað að honum?
spurði Knight. — Mér líkar ein-
hvern veginn ekki í honum and-
ardrátturinn. Það er einhver
kvefhljómur í honum, sem mér
myndi ekki lítast á, ef ég væri
mamma hans.
Varirnar undir vasaklútnum
opnuðust ofurlítið, en virtust svo
hugsa sig um betur og skullu
saman aftur.
.— Gefðu honum hálftíma,
sagði Carstairs.
3|tltvarpiö
Laugardagur 7. maí
8.00—10.20 Morgunútvarp (Bæn — 8.05
Morgunleikfimi — 8.15 Tónleikar
— 8.30 Fréttir — 8.40 Tónleikar
— 10.10 Veðurfregnir).
12.00 Hádegisútvarp.
12.50 Oskalög sjúklinga (Bryndís Sig-
urjónsdóttir) .
14.30 Laugardagslögin. — (16.00 Fréttir
og veðurfregnir).
18.15 Skákþáttur (Guðmundur Arn-
laugsson).
19.00 Tómstundaþáttur barna og ung-
linga (Jón Pálsson).
19.25 Veðurfregnir.
19.40 Tilkynningar.
20.00 Fréttir.
20.30 Tónleikar: Lög úr óperettum eftir
Strauss og Lehár (Rita Streich,
Annelise Rothenberger, Peter
Anders og kór og hljómsveit
flytja; Franz Marszalek. stj.).
21.00 Leikrit: „Ur öskunni 1 eldinni**
eftir Arthur Goring í þýðingu
Sveins Skorra Höskuldssonar
mag. art. Leikstj.: Ævar Kvaran.
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Danslög.
21.00 Dagskrárlok.