Morgunblaðið - 12.06.1960, Blaðsíða 6

6
MORCVNBLAÐIÐ
Sunnudaeur 12. iúní 1960
Óperusöngvari held-
ur upp á 30 ára
stúdentsafmæli
Rabbað við Einar Kristjdnsson í Aðalstræti
RÉTT fyrir hádegið í gær, stóð
maður með dökk gleraugu, í
byronsskyrtu og sportjakka á
gangstéttinní fyrir framan Morg-
unblaðshúsið og horfði athugull
á umferðina um Aðalstræti.
þori varla að segja frá því. Þeg-
ar ég varð stúdent, fannst mér
og félögum mínum 10 ára stúd-
entar vera hundgamlir og hrum-
ir. Nú eigum við sjálfir hvorki
meira né minna en 30 ára stúd-
entsafmæli.
Söng í þremur óperum
— Öskaplegur aldur er þetta
orðinn. Hefurðu sungið á Kon-
unglega leikhúsinu í vetur?
— Já, ég hefi sungið þar í
þremur óperum.
— Þið Stefán eruð aðal
stjörnutenórarnir þar, er það
ekki?
— Það er erfitt fyrir mig að
úttala mig um það.
— Ætlarðu að vera hér í
sumar?
— Nei, ég fer út þann 18. júní
og ætla mér að eyða sumarfri-
inu suður á Bornholm. Æfingar
á Konunglega leikhúsinu byrja
aftur 1. ágúst. Við höfum ekki
nema tveggja mánaða sumarfrí.
Bjart um minningarnar
Einar Kristjánsson, hinn
glæsilegi söngvari og ágæti lista-
maður, tekur niður sólgleraug-
un sín. Hann tekur allt í emu
eftir því að það er ekkert sól-
skin í Reykjavík þennan dag. En
hann er kominn heim til þess að
hald'a upp á stúdentsafmæli og
þó hlýtur alltaf að vera sólskin.
Það er bjart um minningarnar
frá deginum, þegar menn luku
prófi og settu upp stúdentshúf-
una sína í fyrsta skipti.
Til hamingju með afmælið,
Einar, og góða ferð — til Born-
horm. S. Bj.
Einar Kristjánsson
Þarna var kominn Einar Kristj-
ánsson, óperusöngvari, öllum
landslýð og mörgum fleirum a®
góðu kunnur. Mbl. hitti hann
þarna á slnu eigin hlaði og ætl-
aði þó varla að þekkja hann,
vegna gleraugnanna.
30 ára stúdentsafmæli
— Hvenær komstu heim, Ein-
ar?
— Á 2. í hvítasunnu.
— Ætlarðu að fara að syngja
fyrir okkur, kanski á listahátíð
Þjóðleikhússins?
— Nei, ég er í einkaerindum.
— Hvaða einkaerindum, ef við
mættum spyrja?
— Ég á afmæli.
— Afmæli?
.— Já, stúdentsafmæli.
.—Nú, er það svoleiðis. Hvað
er það hátíðlegt afmæli?
— Það er mjög hátíðlegt. Ég
GverSskuldaðar ádeilur
„GAMALL sjómaður“ hefur und- ingur, sem erfitt er að skilgreina,
irskriftin verið að rætnum ádeilu
skrifum á hendur formanns Sjó-
mannadagsráðs, Henry Hálfdán-
arsonar, sem birzt hafa að undan-
förnu í dagbl. Vísi. Síðasta grein-
in fjallar um seldar hugsjónir.
Þessi gamli maður virðist vera
orðinn elliær og fullur af gremju
ú í Henry. Jafnframt virðist þar
gæta nokkurrar minnimáttar-
kenndar gagnvart honum, en ann
að veifið brýzt þó út hroki og
mikilmennskuháttur gamla
mannsins. Ég geri ekki ráð fyrir,
að gamli maðurinn athugi, hvaða
óhappaverk hann er að vinna
gegn málstað sjómanna með þess
um upphrópunum sínum. Hann
sem sjálfur hefur verið með að
byggja upp þessa starfsemi 'og
unnið sjómannasamtökunum af
heilum hug í lengri tíma, rogast
nú með hnullungssteina albúinn
að kasta þeim á framfarabraut
samtakanna.
Þessi skrif hans þjóna ekki
öðru. Þó þessi skrif eigi að vera
persónuleg gagnvart Henry vefst
inn í þau margvislegur tvískinn-
nema fyrir þá er til þekkja.
Skrif um þessi mál á opinber-
um vettvangi eins og þau eru
framsett, leysa ekki neinn vanda,
eru aðeins til að skapa tortryggni
og úlfúð.
Við vitum allir sem fylgzt höf-
um með þessum málum, að eng-
inn einn maður hefur unnið starf
semi Sjómannadagsins eins mik-
ið og Henry Hálfdánarson og
væri margt ógert, ef dugnaðar
hans hefði ekki gætt. Jafnframt
hefur sjómannadagsráð í aðalat-
riðum samþykkt þessar fram-
kvæmdir. Það væri karlmann-
legra fyrir gamla manninn að
líta fram á veginn og miðla svo-
lítið af reynslu sinni til þeirra,
sem eftir eiga að koma, og að það
lýsti þannig upp veginn, að menn
hnytu ekki um steina, sem hann
hefur ef til vill skilið eftir.
Sjómenn, standið sem bjarg
um ykkar málstað og um Sjó-
mannadaginn.
Gleðilegan Sjómannadag.
G. H. O.
• Hitastigjíj^eður-^
kortinu x .
Nokkrir hafa átt tal við Vel-
vakanda um það að blaðið '"zp/VjíjV
ætti að birta daglega hitastig-
ið í hinum ýmsu nágranna-
borgum okkar. En svo hefur
komið í ljós að þeir hafa far-
ið yfir lækinn eftir vatni, er
þeir komu til Velvakanda í
stað þess að leita í blaðinu á
þeim stað sem þessar upplýs-
ingar eiga heima — á veður-
kortinu.
Paglega er skráð á kortið
hitastigið í Reykjavík, á Ak-
ureyri, í Stokkhólmi, Osló,
Kaupmannahöfn, Hamborg,
París, London, Dublin, Edin-
borg, Skoresbysundi, Ang-
lagsalik og Hvarfi og oft á
Nýfundnalandi og Labrador,
auk þess sem hitastigið er
merkt á ýmsum stöðum á haf-
inu, þar sem veðurskipin eru.
Menn þurfa aðeins að vita
hvar á landabréfinu þessar
borgir eru og lesa svo tölurn-
ar.
Stundum er í textanum tek-
ið fram hver hitinn sé í öðr-
um borgum, sem kortið ekki
nær til, og t. d. í fyrradag,
þegar var 27 stiga hiti í Ber-
lín og þá var auk þess bent
sérstaklega á að í Oslo væri
14 stiga hiti og rigning, þar
sem búast mátti við að fólk
hefði áhuga fyrir því hvernig
veður knattspyrnumennirnir
okkar fengju.
GAGN-
KVÆMT
EF TIL VILL kannizt þið við söguna af ensku hefðar-
frúnni, sem tók enskan þjón sinn með sér til Banda-
ríkjanna. Er þau voru komin á áfangastað, tók* frúin
eftir því, að þjónninn var sár og reiður yfir því, að
starfsmaður innflytjendaeftirlitsins hafði spurt hann
ósvífinna spurninga, eins og hann komst að orði.
„Og samt sem áður, John, finnst yður það alveg
eðlilegt, að Bandaríkjamaður, sem kemur til Eng-
lands, sé spurður að því, hvaða erindi hann eigi þang-
að, hversu lengi hann ætli að dveljast þar og af hverju
hann ætli að lifa?“ sagði frúin. „Það er nauðsynlegt að
vera gætinn, þegar útlendingar eiga í hlut .... Finnst
yður það ekki? .... Yður finnst það? Jæja, þá ....
Slíkar ráðstafanir eru gerðar jafnt á báðar hliðar ....
Skiljið þér orðið gagnkvæmur?“
„Auðvitað, frú, ég skil mjög vel orðið gagnkvæm-
ur .... Ég skil líka, að það þarf að hafa eftirlit með
útlendingum. En það er bara þetta. IJr því áð ég er
brezkur þegn, gengur mér illa að skilja, hvers vegna
ástæða er til að líta á mig sem útlending“.
Við líkjumst öll þessum Englending. Við skiljum
merkingu orðsins gagnkvæmnr. En enginn okkar
leggur stund á þær dygðir, sem við heimtum, að aðrir
tileinki sér. Við erum alltaf reiðubúin til að hlæja að
óhóflegri metorðagirnd hjá kunningjum okkar. And-
artaki síðar sýnum við og sönnum, að barnaleg hé-
gómagirni okkar á sér lítil takmörk en við tökum
ekki einu sinni eftir þessu.
Ef okkur væri bent á þessa ósamkvæmni, mynd-
um við segja: „Þetta er nú sannkölluð ósanngirni.
Auðvitað vildi ég fá þetta starf, af því að enginn var
eins vel hæfur til að gegna því og ég .... Já, ég
skrökvaði, en aðeins til að særa ekki þann, sem ég
var að tala við .... Já, ég daðraði við konu vinar
míns, en aðstæðurnar gerðu það að verkum, að ég
gat ekki annað en fallið í freistni .... En það veit ég,
að ég vildi í einlægni koma vel fram, jafnvel þegar ég
syndgaði“.
Það bregzt aldrei, að við sýnum okkur sjálfum
umburðarlyndi. En það nær ekki til náunga okkar.
Ef þeir eiga í hlut, verður alveg eðlileg metorðagirnd
að ótrúlegri óskammféilni, meinlaus lygi verður kol-
svört, saklaust daður verður að svívirðilegum svikum.
Reyni einhver að tala um fyrir okkur og bendi okkur
á þá staðreynd, að syndarinn, sem við álösum og fyrir-
lítum, sé bróðir okkar í syndinni og að við aðhöfumst
það sama og hann, myndum við svara: „Eruð þér
genginn af göflunum? Við eigum ekkert sameiginlegt
með ósviknum syndurum .... Við syndgum ef til vill
líka, en í góðri trú og í bezta tilgangi11.
Gott er að minnast þess, að þjóðum hættir einnig
til að fordæma aðrar þjóðir, þó að þær fyrirgefi hið
sama hiklaust, þegar þeirra eigin ríki eru í skömm-
inni. Þá skýrist það, hvers vegna það er svo erfitt að
vera sanngjarn í garð útlendinga. Það má vel vera,
að viðskiptavinurinn hafi alltaf rétt fyrir sér, en ég
veit, að útlendingur hefur alltaf rangt fyrir sér —
nema það vilji svo vel til, að hann sé viðskiptavinur.
Veðurkortið er í rauninni Bæjarfógetagarðinum, en bein
ákaflega einfalt, og margt má sumra þeirra komu í ljós er
út úr því lesa. Fólk þarf að-
eins að skoða það vandlega
nokkrum sinnum, til að vita
hvaða upplýsingar það gefur.
• Trén ekki í hættu
í gær ræddi ég svolítið um
þá dauðu sem hvíla í gamla
"ifa
FERDIIMAIMD
☆
grafinn var skurður fyrir
leiðslur inn í Landsímahúsið.
í dag ætla ég að snúa mér að
því sem lifir og dafnar í garð-
inum, trjánum, og enn í sam-
bandi við þennan skurð, sem
vakið hefur mikla athygli veg
farenda.
Sumir hafa af því þungar
áhyggjur að trén, sem við
skurðinn standa þoli ekki
þetta hnjask og drepist af þvi.
Leitaði ég því álits Hafiiða
Jónssonar, garðyrkjustjóra
bæjarins. Sagðist hann hafa
skoðað trén áður en farið var
að grafa þarna og taldi þá og
telur enn að þeim verði ekk-
ert mein af þessu. Þó svo færi,
að þeim yrði um þetta, er það
bót í máli að hér er ekki um
að ræða neitt af elztu trjánu
garðinum, frá tíma Schier-
becks landlæknis, en þau eru
auðvitað dýrmætustu trén
þarna.
En semsagt, það virðist ekki
ástæða til að óttast um þessi
fallegu tré, sem prýða garðinn
við Aðalstræti.