Morgunblaðið - 12.06.1960, Blaðsíða 22

MORGVNBLAÐ1Ð
22
' 'nudagur 12. júní 1960
Landsleikurinn í Osló:
Eins og ísköid
vatnssletta
MAÐURINN sem leikið hef-
ur fleiri landsleiki er nokk-
ur annar Norðurlandabúi, og
lauk 91. leik sínum fyrir Nor-
eg á fimmtudagskvöldið, var
ekkert sérlega hrifinn af
landsleiknum.
— Jú, þetta var skemmtí-
legur leikur fyrir Norðmenn,
tilbreytni frá mörgum og
stórum ósigrum. En norsk
knattspyrna hefur ekki feng-
ið neina varandi lækningu
þó við sigruðum nú með 4—0.
l»vert á móti sýnir markatai-
an veilurnar í norskri knatt-
spyrnu þegar allur gangur
leiksins er hafður í huga og
það, hve ísl. liðið var „þægi-
legur“ og léttur mótherji.
Á þessa leið mælti Thor-
hjörn Svendsen, miðvörður
Noregs, er ég hitti hann í bún-
ingsherbergi Norðmanna eft-
ir landsleikinn. Og flestir sem
leikinn sáu munu geta skrif-
að undir þessi orð hans.
Norskir blaðamenn fóru von-
sviknir frá leikvanginum og von-
brigði þeirra stöfuðu áf þvi, að
þeim fannst hluti norska liðsins
hafa algerlega brugðizt og fannst
það ömurleg staðreynd, að norska
liðið skyldi ekki skora 8 mörk
eða meir. Til þess áttu þeií- tæki-
iærL
• Álit íslenzka liffsins brundi
Kn hvað getum við íslendingar
þá sagt.
Þessi landsleikur orkar eins
og ísköld vatnsskvetta á mann.
Islenzka liffiff var gersamiega
festulaust, ónákvæmt í leik
sínum, og leikur þess mjög 1
molum. Afleiðingin af leikn-
um er sú, aff án efa verður
erfitt fyrir okkar lið að fá
boff um landsleiki sem þennau.
Eftir Ieikina í Kaupmanna-
höfn og Oslo í fyrra urðu ís-
lendingar „gild vara“ á mark-
aði landsleikja. Boðið til Oslo
nú var merki um það. Nú
hrundi álit okkar niður í núll.
Þetta er staðreynd leiksins
og í þetta súra epli verðum
við að bíta.
Helgi stóff sig meff prýffi. —
Hér nær hann knettinum frá
Engsmyr innherja.
• Vinna verffur vel
Hitt er svo annaff mál að
ekki þýðir að gefast upp. Fá-
menni okkar skapar meira fá-
menni í knattspyrnunni en hjá
öðrum þjóðum og styrkleika-
sveiflur okkar landsliffs verða
því tíðar. Eitt ár getum viff átt
gott liff næsta ár lélegt. Jafn-
Svona var þaff oft viff íslenzka markið. Helgi og vörnin í baráttunni. Dybwad (10) og Borgen
útherji hafa báðir fallið í átökunum.
vel getum viff átt gott liff
fyrri hluta sumars og lélegt
síðari hluta sumars. Leikurinn
í Oslo var einn allra lélegasti
leikur íslenzks landsliðs á
þeim 14 árum sem viff höfum
leikið Iandsleiki. Þaff geta
margir mikið af honum lært.
Og ef hann verffur til þess aff
opna augu ráðandi manna og
leikmanna aff betur verður að
vinna ef duga skal, þá var
ekki til einskis farið til Oslo.
Það hafa fleiri lönd beðið
mikla ósigra. Danir töpuðu 6:0 á
heimavelli fyrir ári, en hafa unn-
ið vel síðan og skipað sér hátt.
Það var mikill hugur í ísl. lands
liðinu fyrir leikinn. Hver og einii
var vel undir leikinn búinn en
vera má að leikmennirnir hafi
eins og sumir aðrir horft heldur
sigurvissir til leiksins. Staðreynd
in var sú að norsk knattspyrna er
í meiri öldudal en kannski
nokkru sinni áður. Það var „upp
stokkað" frá miklu niðurlagi í
Kaupmannahöfn tveim vikum
áður, 6 breytingar á því gerðar og
í það valdir menn sem ekki hafa
spilað saman árum saman. Þetta
lið náði leik sem er spor í áttina
að dómi Norðmanna en þeir voru
Síffasta mark Noregs var skoraff úr vítaspyrnu sem dæmd var á Árna Njálsson. Hann sló knött-
inn með hendinni er hann var á leið í tóml mark, og ekki hægt að bjarga marki á annan hátt,
Þaff var rólegt hjá markverði Noregs í leiknum og „gamli
jarlinn“ Thorbjörn Svendsen þurfti ekki aff taka á sparikröft-
unum. Hér sézt Þórólfur milli
hvergi nærri ánægðir sem fyrr
segir.
• Yfirburffir
Norska liðið náði í upphafi
miklum hraða í samleik sinn
— svo miklum að þeir náðu al-
geru taki á leiknum og voru
alls ráðandi á vellinum. Þeir
voru alltaf fljótari á knöttinn,
hlupu stuttum skrefum móti
löngum og silalegum shrefum
ísl. liðsins. Sveinn Teitsson og
Garffar misstu strax tökin á
varnarmiðjunni og náðu
aldrei aff sameina liðiff, urðu
utanvelta bæði í vörn og þeirri
litlu sókn sem um var að ræffa
hjá okkur. Garðar var þó mun
betri.
Hvert áhlaup Norðmanna af
öðru dundi yfir ísl. vörnina sem
oft stóð gegn ofurefli liðs vegna
lélegrar aðstoðar frá framvörð-
um og innherjum. Fjórar lykil-
þeirra og fjær horfir Ingvar á.
stöður í ísl. liðinu, framverðirnir
og innherjarnir, brugðust að veru
legu leyti. Af þeim átti Sveinn
Jónsson skárstan leikinn og
mesta baráttuna, en sendingar
hans sem hinna voru ónákvæm-
ar.
I upphafi síðari hálfleiks gerði
íslenzka liðið tilraun til að rétta
hlut sinn. Þá reyndi liðið að brjót
ast úr vörn í sókn og varð af
nokkur árangur og bezti kafli
leiks íslendinga. En þá fóru Garð
ar og Sveinn allt of langt fram
og voru seinir aftur. Skapaðist
af því mikil hætta við mark ís-
lendinga og aftasta vörnin stóð
fámenn til varnar og innherjar
norska liðsins fengu að leika iaus
um hala óvaldaðir.
Var mesta furða hve vel ísl.
vörninm tókst að bægja hættunni
frá.
Framh,ald á bls. 23.