Morgunblaðið - 22.06.1960, Qupperneq 9

Miðvikudagur 22. júní 1960
MORCIJISBIAÐIÐ
9
Páll og Höskuldur kveðja Cornelsen-fjölskylduna. Frá vinstri: Páll Sigurðsson, Rosmarie Þor-
leiísdóitir, ungfrú Cornelsen, Höskuldur Eyjólfsson og lengst til bægri Cornelsens-hjónin.
in eiga þetta sjúkrahús og reka af
miklum myndarskap.
. í Köthenwald er þeirra eigið
heimiii, veiðihúsið er aðeins sum
ardvalarstaður.
Aftur á veíðar
Næsta dag hef ég ýmislegt að
gera, byrja á því kl. 7 um morg-
uninn að kveðja þá vini mína
Pál og Höskuld, en þeir fóru
með lest frá Hannover þá um
morguninn. Mér gefst tækifæri
í annarri grein að skýra frá því
sem fyrir augu bar þennan dag
og hleyp því yfir það hér.
Um kl. 5 héldum við Jan á
veiðar á ný. Yngri * Cornelsen
hafði tekið aðra bifreið fjölskyld
unnar og hélt á annað veiðisvæði
til þess að freista þar gæfunnar.
Við Jan höldum á svipaðar slóð-
ir og daginn áður en varla eins
langt. Þar er annar útsýnisturn,
en þeir eru víða þarna um skóg-
ana. Er við nálgumst turninn,
fælast þrjú dádýr og hlaupa út
í skóginn. Við látum það ekkert
á okkur fá en klifrum upp í út-
sýnisturninn og setjumst þar nið
ur, reykjum sígarettuna okkar
og röbbum í hljóskrafi um dag-
inn og veginn. Framundan okkur
liggja rennisléttir akrar, skurðir
skipta þeim niður í reiti. í ein-
um akrinum er rúgur, á öðrum
hafrar og hinum þriðja aðeins
grasiendi.
Bráðin í augsýn
Út við skógarjaðarinn handan
akranna sjáum við brátt hvar
þrjú dádýr koma skokkandi. >au
nema staðar, lita í kringum sig
og taka síðan að bíta Þau hverfa
okkur sjónum af og til þar sem
þau rölta innan um hátt korn-
gresið. Við fylgjumst vel og vand
lega með þeim. Við hinn skógar-
jaðarinn sjáum við tvö dádýr,
en þau eru svo fjarri og snúa
brátt í aðra átt, þannig að at'hygli
okkar snýst frá þeim. Af og til
sjáum við kanínu eða héra hoppa
hér og hvar um akrana. Dádýrin,
sem við höfum mestan hug á,
ganga í sveig fyrir framan okk-
ur í 150—200 metra fjarlægð. —
Vegalengdin er of mikil og við
sjáum ekki hvort um karl- eða
kvendýr er að ræða. Brátt tek-
ur eitt sig út úr og kemur í átt-
ina til okkar, þvert yfir akunnn,
nær og nær. Síðan beygir það til
hægri, er alltaf að líta upp og
gá hvort hætta sé á ferð. Dá-
dýrin eru ákaflega frá á fæti og
fara í stórum stökkum yfir akr-
ana. Það er útilokað að ætla sér
að skjóta þau á ferð, enda ekki
siður. Dýrið nálgast okkur enn,
stekkur yfir skurð, og nú sjáum
við gjörla að þarna er kvendýr
á ferð. Við lítum vonsviknir hver
á annan, því dýrið er fallegt og
hefði verið góð veiði, hefðum við
mátt skjóta það. En bíðum við.
Klukkan sniglast áfram. Við
vitum að 2—3 dýr eru einhvers
staðar út á rúgakrinum.
Dýrið nálgast.
Brárt kem ég auga á eitt þeirra.
Það kemur í sömu átt og kven-
dýrið, sem nú er horfið inn í
skóginn. Þetta er lítið dýr og
ekki þægilegt að greina, hvort
það hafi smá horn á enninu eða
ekki. Það nálgast okkur á mjög
svipuðum slóðum og hitt. Við
grandskoðum það og teijum að
við megum fullyrða að þarna
sé karldýr á ferð. Þar sem það
er lítið og fremur óhrjálegt, er
fullkomlega leyfilegt að skjóta
það. Við göngum enn betur úr
skugga um, hvort hér sé ekki
örugglega um karldýr að ræða.
Ég segi við Jan: — Jæja, held-
urðu að það sé óhætt. — Já, ég
held það, segir hann. — Er þá
ekki rétt að skjóta strax. Þetta
er sæmilegt færi og líklegt að
það gæti fjarlægzt meir heldur
en nálgast.
Jan leggur frá sé kíkinn, tek-
ut byssuna, stillir eátthvað á
henni útbúnaðinn, réttir mér
hana síðan: — Þú átt að skjóta.
Gott vopn.
Ég verð hálf hvumsa við, segi
samt ekkert, nikka aðems til
hans, legg þennan stóra riffil
á riðið fyrir framan mig og lít
í kíkinn. Svona mikilúðlegt verk
færi hafði ég ekki handleikið
áður. Jan segir, að riffillinn sé
öruggur upp í 150 metra færi.
Hann segir mér að ég skuli fyrst
taka í aftari gikkinn og ef ekk-
ert skeði þá, skuli ég taka í þann
fremri. Ég legg byssuskeftið við
vanga mér, glóri öðru auganu
gegnum kíkinn, sé dádýrið. Það
reisir makkann, hvarflar fránum
sjónum út yfir akurinn, þar sem
það stendur á skurðbakkánum,
beygir sig lítilsháttar, klórar sig
með vinstri afturfæti á hálsin-
um í síðasta sinn .Miðdepill kík-
isins er á bógi dýrsins. Ég tek
í gikkinn. Hinn geysihái hvellur
rýfur kvöldkyrrðina og dádýrið
hnígur til jarðar. Með hægu
andvarpi rétti ég Jan byssuna
aftur. Við erum báðir ofurlítið
taugaóstyrkir eftir hina spenn-
andi bið og hin skyndilgeu enda-
lok dýrsins. Jan tekur upp síga-
rettu og segir að við höfum gott
af þvi að fá okkur reyk. Við skul-
um sitja hér rólegir dálitla stund,
segir hann. Við reykjum þegj-
andi og horfum út yfir akrana.
Ég finn til ofurlítillar sektar-
kenndar, hálfgert fannst mér, að
ég hefði skotið „bambann", sem
myndin er af á barnavagnsteppi
dóttur minnar. En ég hristi af
mér þessar hugsanir. Ef ég hefði
ekki skotið þetta dádýr, hefði
bara einhver annar gert það. Við
stöndum upp, klifrum niður úr
útsýnisturninum og göngum í
áttina til skurðsins, þar sem dýr-
ið hafði fallið niður í hávaxið
grasið. Ég fer á undan niður
stigann, því Jan heldur á byss-
unni og hlaupið veit upp. Þetta
er ein af varúðarráðstöfunum
veiðimanna, þótt hann viti full-
vel að öryggið er á byssunni og
lítil hætta. Þetta er aðeins fastur
siður.
Með blóðuga grein í br jóst-
vasanum.
Dádýrið reynist ársgamalt karl
dýr. Jan sýnir mér það á tönn-
unum. Hann biður mig að bíða
stundarkorn hjá dýrinu og geng-
ur alllangan spöl að næsta tré.
Þar slitur hann þrjár greinar og
kemur með þær. Hann rýður
eina bióði úr sári dýrsins, sting-
ur henni í brjóstvasa minn, tek-
ur í hendina á mér og óskar mér
til hamingju með veiðina. Ég
hafði sem sé enga veiðihúfu.
Aðra greinina setur hann í munn
dýrsins og hina þriðju leggur
hann í sárið. Að lítilli stundu
liðinni tekur hann að gera dýr-
ið til. Við það er notuð svipuð
aðferð eins og ég hef séð í slát-
urhúsi á íslandi, lifur, hjörtu og
nýru setur hann inn í brjóstholið,
innvolsinu kastar hann og ég
spyr hvort ekki eigi að grafa
þau. — Nei, segir hann, refurinn
kemur og hirðir þetta. Við tök-
um dádýrið á milli okkar og rölt-
um til bifreiðarinnar Þar bíður
gamli veiðihundurinn og hefur
verið hinn rólegasti. Hann er
hafður með fyrir öryggissakir,
ef svo illa tekst til að dýr
særist og hleypur í burtu, þá er
það hahs verk að leita það uppi.
Jan leggur dádýrið niður við
bílinn og seppi kemur hlaupandi.
Jan segir við hann: — Er þetta
„bukkinn" þinn, ha, Seppi fær
sér væna sleikju af blóðvilsu.
Síðan er dádýrið sett inn í far-
angurslest bifreiðarinnar og við
höldum heim á leið. Við mætum
á leiðinni systur Jans og Ros-
marie, en 'þær ætla ekki að trúa
því að ég hafi skotið dádýr. En
blóði drifin hríslan sannar verkn
aðinn. Jan þarf að koma við á
veiðikránni og tilkynna um dýr-
ið. Síðan er haldið til veiðihúss-
ins og síðan heim til Köthen-
wald. Þar er dregin upp kampa-
vínsflaska og skálað fyrir hin-
um nýkrýnda veiðimar.ni norðan
af íslandi.
vig
HEILDSALl
sem selur snyrtivörur, vill komast í samband við fyrsta
flokks heildsölufyrirtæki. Tilboð merkt: „202“, sendist
til Harlang & Toksvig, Reklamebeau A.S. Martinsvej 9
Köbenhavn V.
Tilkynning
frá Menntaskólanum í Reykjavík
Umsóknir um skólavist næsta vetur skulu hafa
borizt skrifstofu rektors helzt fyrir 1. júlí og eigi
síðar en 15. agúst.
Landsprófskirteini og skírnarvottorð skulu fylgja
umsókninni.
REKTOR.
Nýtt raShús til leigu
í húsinu er sex herbergja íbúð á tveim hæðum sam-
tals um 140 ferm. Tilboð merkt: „Raðhús — 3781“
sendist blaðinu fyrir næsta mánudag.
Sumarg!stihúsið uð Luugum
Suður Þingeyjarsýslu er tekið til starfa. Eins og
áður verður tekið á móti gestum til lengri eða
skemmri dvalar. Sundlaug er á staðnum.
Komið að Laugum — dveljið að Laugum.
Sumargistihúsið Laugum.
Véialegur ■:
Jeep
Kaiser
Nash
Chevrolet
Chrysler
Dodge
Ford
G M C
o. fl. teg.
VÉIAVERKST/EOIO
nnn<
B { V K ! »V I H
VCRZLUN
- SÍMI 22104
Brautarholti 16.
Vélskóflumaður
Maður vanur vélskóflustörfum óskast.
Vé'skóflan hf.
Höföatúni 2 — Sími 22184.
Vélsmiðjan DYNJANDI
Dugguvogi 13—15 — Sími 36270