Morgunblaðið - 28.06.1960, Blaðsíða 20

20
MORCVNBLAÐ1Ð
Þriðjudagur 28. júní 1960
PATRICIA WENTWORTH
||amlar syndir
4
■— Æ, guð minn góður! sagði
Ester Field. — Nú hef ég fellt
tvær iykkjur í viðbót. Nei, þrjár!
Æ, Carmona mín....
Þegar Carmona hafði komið
lykkjunum í lag, stóð hún upp.
Hún hélt enn á þrihyrnunni í
hendinni. Maðurinn, sem hafði
komið niður í fjöruna sá hana
standa þannig, f hvíta kjólnum
og með rauða sjalið, sem hékk
niður á fætur henni. Hann stanz-
aði snöggvast til að horfa á
þessa sjón. Hún var orðin ennþá
fallegri en áður. Nei, falleg var
ekkert orð, hún var yndisleg.
Úr því Hardwick var að heim-
an, gætu þarna kannske orðið
viðkvæmir endurfundir.
Augu hans hvörfluðu að Ester
Field. Hún hafði ekki breytzt
nokkra lifandi vitund. Líklega
breyttist hún aldrei neitt, þessi
blessaði, góðláti einfeldningur.
Honum þótti vænt um hana og
(minntist þess, hve auðvelt hafði
verið að fara kring um hana.
Hvorugt Trevorhjónanna lét
6já sig. Stúlkan heima hjá Ester
hafði sagt honum, að þau væru
hérna. „Þetta er svo indæll gesta
hópur, herra Alan. Frú Field
ihlakkaði svo til. Trevor ofursti
og frúin, greifafrú Castleton ..
«em sagt heill hópur. .. Það er
bara verst, að Hardwick majór
ekuli ekki vera heima“.
Einhvern veginn fannst hon-
um allt mundi geta komizt prýði-
lega af án Hardwieks. Og jafnvel
þótt Trevorhjónin gengju frá.
Maisie var að vísu ágæt — og
jneira að segja kannske hægt að
ihafa gagn af henni — en Tom
ihafði alltaf farið í taugarnar á
(honum. Og Adela .. nei .. nán-
ar athugað gat kannske verið
hægt að hafa gott af henni líka.
ÍÞað gæti að vísu orðið dálítið
vandasamt, en honum skyldi tak-
ast það — já, víst skyldi honum
takast það. Og það var ekkert
gaman að þessu nema það væri
dálítið áhættusamt.
Hann gekk yfir sandinn að bað
skúrnum og Carmona sá hann.
Það var rétt eins og einhver hefði
lostið hana hnefahöggi. Sjalið
rann út úr höndunum á henni og
féll til jarðar. Hún vissi ekki
hvort hún var meidd eða ekki ..
það var líkast því sem hún hefði
orðið fyrir raflosti og hún rékk
móðu fyrir augun. Og svo heyrði
hún rödd hans um leið og hann
snerti við öxl hennar.
— Carmona!
Hann brosti og leit í augu henn
ar, rétt eins og hér áður. Og
samstundis var hann kominn á
hnén hjá Ester Field og kyssti
hana með arminn um axlir
hennar.
— Jæja, elskan, hvernig líður
þér? En ég þarf annars ekki að
spyrja, þú lítur dásamlega út.
Svei mér ef ég er ekki hálf móðg
aður. Glataði sonurinn kemur
heim og enginn virðist hafa sakn
að hans!
— Æ, elsku drengurinn. Vertu
velkominn!
Hann leyfði henni að faðma
sig enda þótt hann færi á kaf í
rauða ullarbandið. Hálfur prjónn
dróst úr lykkjunum og fór til
spillis. Hann losaði sig með lagni
og sneri sér að Adelu.
— Frú Castleton! En sú
ánægja að detta svona inn í heil
an fjölskylduhóp, Emilía sagði
mér, þegar ég kom heim til
Ester, að þið væruð öll saman
hérna, svo að ég kom beinustu
leið. Leiðinlegast, að Hardwick
skuli ekki vera heima. Ég hefði
haft gaman af að sjá hann.
Carmona hafði ekki hreyft sig.
Hún sagði aðeins: — Ég vona, að
hann komi heim á morgun.
— Það var dásamlegt, sagði
Alan.
Nú var hún farin að jafna sig
af dofanum, sem komið hafði yf-
ir hana. Hún var farin að fá
tilfinningu aftur, en sú tilfinning
var öðru vísi en hún hafði búízt
við. Hvenær sem hún hafði hugs
að til þess að hitta Alan aftur
hafði hún fundið eitthvert hik á
sér. En nú þegar hann var hing-
að kominn, gætti þess alls ekki.
Hann stóð þarna fyrir framan
hana og horfði á hana með þessu
brosi, sem áður olli henni stings
fyrir hjartað, en nú fann hún
ekki til annars en reiði.
Þegar hann kom út í sólskin-
ið, sá hún, að hann hafði elzt um
meira en þessi þrjú ár, sem liðin
voru. Hvað sem hann svo kynni
að hafa haft fyrir stafni í Suður-
Ameríku, hafði hann ekki haft
neitt gott af því. Þarna var að
vísu þokkinn í fasi og hreyfing-
um og örugg framkoma, en það
var eins og eitthvað vantaði í
allt þetta. Eða vantaði kannske
eitthvað í hana sjálfa? En reiði
hennar blossaði enn upp. Það var
ósvífni af honum að koma svona
vaðandi......Nú, en hann var nú
að finna Ester, og ekkert athuga
vert við það. .... En þetta var
bara ekki hennar heimili........
Það var heimili James Hard-
wicks, sem hún hafði gifzt eftir
að hinn yfirgaf hana........Og
James var ekki heima. .. Skyldi
Alan hafa gerzt svo ósvífinn að
koma, ef James hefði verið
heima?
Og svo var hann svo ósvífinn
að hlæja framan í hana og segja:
— Jæja, Carmona, hvernig geng
ur? Ég vona, að þú bjóðir mér
að vera, því, sannast að segja, er
ég rúinn inn að skyrtunni.
Pippa reis upp og teygði úr sér.
— Hver er svo sem ekki blank-
ur nú! Hæ, Alan, hvaðan ber þig
að? Ég hef ekki séð þig í heilan
mannsaldur!
— Það er engin von á þvi,
væna mín — ég hef verið i Suð-
ur-Ameríku.
— Og hvers vegna varstu þar
ekki kyrr?
— Sumpart vegna blankheita,
góða mín, og sumpart vegna þess
að það var verið að auglýsa eft-
ir mér. Mér datt í hug, að það
gæti kannske þýtt einhverja
aura, en svo þegar ég kem heim,
heyri ég, að það er bara einhver
skarfur, sem vill fá að sjá bréf-
in hans pabba sáluga. Það virð-
ist svo sem Penderel Field sé í
tízku og þá ætlar skarfurinn að
nota sér það og græða á því, að
skrifa ævisöguna hans.
Pippa glápti
— Ég býst nú varla við, að
Carmona geti lofað þér að vera.
Og hreinskilnislega sagt, finnst
mér þú gerast furðu djarfur að
fara fram á það. Auk þess sem
hér er húsfyllir fyrir.
Ester Field hafði brölt á fæt-
ur.
— Nei, auðvitað geturðu ekki
fengið að vera hérna. Hér er allt
yfirtfullt. Það gæti alls ekki geng
ið, og Carmona gæti alls ekki
til þess hugsað. Komdu inn með
mér og við skulum tala saman.
Þú manst eftir Annings-mæðgun
um? Þær eru farnar að taka
dvalargesti og þú manst eftir, að
þú varst einhvern tíma hjá
þeim, þegar allt var fullt hjá
okkur.
Alan hló.
— Jú, ætli maður muni ekki
eftir þeim.
— Gamla konan er nú orðin
sjúklingur, en Darsie stendur
fyrir öllu í húsinu. Það er orðin
regluleg matsala hjá þeim. Ég
hitti hana í gær og minntist eitt-
hvað á þig. Og ég held, að það
sé ekki orðið fullt hjá þeim
núna, svo að ef til vill. .... En
komdu nú inn, og við skulum
tala betur um þetta. Ég verð að
ganga hægt upp stíginn hérna,
hann er svo brattur.
Carmona hafði ekkert sagt. —
Svipurinn var alvarlegur. En nú
sneri Alan sér að henni og aug-
un leiftruðu.
— Jæja, Carmona. Það er orð-
ið framorðið og ég hef ekki bragð
að annað í dag en eina brauð-
sneið. Og Ester hættir til að vera
langorð. Er ég boðinn í kvöld-
verð, eða er kannske of mann-
margt hérna til þess?
Hún brosti og sagði með eðli-
legri rödd:
— Jú, ætli það verði ekki ein-
hver ráð með það, Alan.
3. kafli.
Ester Field sat við gluggann
og kældi sig. Fólkið var inni í
morgunstofunni, sem var lang-
svalasta herbergið í húsinu. Hún
hafði skilið eftir prjónana sína í
forsalnum, en henni hafði hitnað
um of á því að brölta upp stíginn
að húsinu neðan úr fjörunni. Hún
var auk þess áhyggjufull, því
að eftir fyrstu viðbrigðin við
komu Alans, varð henni ljóst,
hve mikinn óleik hann gerði
þeim öllum með því að koma.
Sannarlega átti hann ekkert er-
indi að koma svona eins og hann
gerði. Því lengur sem hún hug-
leiddi þetta, því minna varð
henni um það, og því vissari um,
að þetta gæti alls ekki góðri
lukku stýrt. James yrði að
minnsta kosti ekkert hrifinn af
því — jafn skammarlega og Al-
an hafði farið með Carmonu. Og
það var heldur ekki á öðru von,
— enda þótt hún hefði enga hug-
mynd um, hve mikið hgnn vissi.
Hjón trúðu ekki alltaf hvort
öðru fyrir öllu, sem á daga þeirra
hafði drifið. Jafnvel Pen....
Hugurinn beindist aftur að
Alan. Hann hefði átt að halda
kyrru fyrir í íbúðinni hennar og
hringja heldur þaðan. Emilía
hefði getað gengið honum um
beina.
Alan hló og sagði: — Jæja,
elskan gamla! Hvað var orðið af
þér? „Hann hefði ekki átt að
gera okkur svona bilt við“. ■—
Já, ég gat rétt upp á því. Ég get
alltaf séð, hvað þú ert að hugsa.
Jæja, ég var nú alltaf dálítið smá
skrítinn eins og þú veizt. Þegar
mér dettur eitthvað í hug, vil ég
framkvæma það á staðnum og
á stundinni.
Þrátt fyrir kæluna var roðinn
óbreyttur í andlitinu á Ester. Nú
sagði hún, blátt áfram og áherzlu
laust:
— Þú hefðir ekki átt að koma
hingað.
Hann veifaði hendi hressi-
lega. — Er það kannske vegna
þess, að við Carmona vorum einu
sinni trúlotfuð, og vorum svo
skynsöm að láta ógert að gifta
okkur? Æ, góða mín, við lifum
nú einu sinni á tuttugustu öld-
inni en ekki þeirri nítjándu.
Hún endurtók: — Þú hefðir
ekki átt að koma hingað. Hvers
vegna varstu að koma aftur frá
Suður-Ameríku?
Hann brosti: — Ég var að
segja þér, að það var til þess að
líta yfir bréfin hans pabba fyrir
þennan skarf, Murgatroyd. Þú
trúir því auðvitað ekki, að þetta
sé af eintómri sonarlegri ræktar
semi, enda óþarfi, því að það er
það alls ekki. Ég hef ekki efni á
neinu slíku — að minnsta kosti
ekki nema fyrir góð orð og betal-
ing. En ef þetta verður gróðafyr-
irtæki, er ekkert úr vegi, að ég
ég hafi eitthvað upp úr því.
Brúnu augun, sem voru það
fallegasta í andlitinu á Ester,
horfðu nú á hann með efa í
svipnum.
— Já, en herra Murgatroyd
vill alls ekki kaupa þau. Það
gera menn yfirleitt ekki þó að
þeir séu að skrifa ævisögur.
— Nei, að vísu ekki, en þar
fyrir gæti verið mögulegt að
hafa eitthvað upp úr þeim.
— Ég skil ekki, hvernig það
ætti að vera.
— — Þú skilur það, þó síðar
verði. En hitt skilurðu strax, að
ég þartf á peningum að halda.
Því er nú verr, að maður kemst
ekki af án þeirra. Og eins og er,
hef ég glæsilegt tækifæri, og ef
ljós verður úr því, verð ég sjálf
stæður maður og einskis manns
handbendi. En beitu verð ég að
hafa, ef ég á að gera mér von um
fiskinn.
Ester horfði á hann áfram. —
Hvað kemur þetta allt saman
við bréfunum hans pabba þíns?
— Allt eða ekkert, eftir því,
hvernig fer. Það gæti orðið nauð
synlegt að nota þau. Það er allt
undir komið......
— Undir hverju?
Alan setti upp eitt töfrabrosið
sitt. — Undir þér komið. Undir
því komið, hvernig þú snýst við
Markús og Bjarni leita árangl
urslaust að Bangsa, sem er um
borð í járnbrautarlestinni með
Jóni Einmanna.
Tveim stundum seinna.
— Mér þykir leitt að gefast
upp Markús ,en við höfum leitað
Bangsa allsstaðar.
— Ég býst við að þú hafir á
réttu að standa, Bjarni. En Bar-
ney Lawton er væntanlegur í iag,
tilbúinn að hefja kvikmýndatöku!
— Hvað eigum við að gera, úr
því Bangsi er horfinn?
þessu, elskan.
— Ég?
— Já, þú sjálf. Þetta er ósköp
einfalt mál. Ég fékk ekki sérlega
mikið út úr búinu hans pabba,
eða fannst þér það?
— Þú fékkist það sem til var,
Alan.
— Ég veit. Það voru nokkur
hundruð pund og það fékk ég.
Auðvitað fyrir þína náð og misk-
unsemi, en það er óþarfi að
brýna mig á því.
— Þú hafðir þegar fengið móð-
urarfinn þinn. Er hann allur far-
inn?
— Hver túskildingur. Hvað
heldurðu?
Hún hafði svo sem vitað svar
ið óspurt. I Alans augum voru
peningar til þess að eyða þeim.
Það sem hún gæfi honum í dag,
yrði farið á morgun. Hann gat
töfrað hjarta hennar, sem Pen
hafði sagt að væri meyrt eins og
smjör, en hún var komin af gam
alli ætt atvinnurekenda, sem
töldu peninga vera til þess að
safna þeim, svo að hann gat ekki
allskostar töfrað höfuð hennar.
Hún sagði:
— Því miður var ég víst fyr-
ir löngu orðin vonlaus um að
geta komið fyrir þig vitinu.
Hann kinkaði kolli. — Já, ég
hef verið bjáni, og óþarfi að
minna mig á það. En það sem
ég hef á prjónunum er pottþétt
fyrirtæki. Ég skal segja þér frá
því, ef þú nennir að hlusta. Ég
hef verið í félagsskap við ná-
unga, sem heitir Cardozo, í
hrossauppeldi, og við komum
okkur saman eins og beztu bræð-
ur. Hann á ofurlítinn búgarð sem
gengur vel. Nú á hann tækifæri
á að kaupa annan miklu stærri,
sem er í fullum gangi, með góðri
áhöfn'og góðri jörð, þar sem nóg
er af vatni og yfirleitt öllu, sem
til þarf. Hann er reiðubúinn til
að leggja fram tvo þriðju af
SHÍItvarpiö
Þriðjudagur 28. júnl
8.00—10.20 Morgunútvarp (Bæn. —
8.15 Tónleikar. — 8.30 Fréttir. —
8.40 Tónleikar. — 10.10 Veðurfr.)
12.00 Hádegisutvarp.
12.55 ,,A ferð og flugi**: Tónleikar
kynntir af Jónasi Jónassyni.
15.00—16.30 Miðdegisútvarp.
Fréttir kl. 15.00 og 16.00).
16.30 Veðurfregnir.
19.25 Veðurfregnir.
19.30 Erlend þjóðlög.
19.40 Tilkynningar.
20.00 Fréttir.
20.30 Synoduserindi: Rósa B. Blöndals
skáldkona talar um börn, bók«*
menntir og trú.
20.55 Islenzk tónlist: Dr. Victor Ur-
bancic leikur á orgel.
a) Tilbrigði eftir Björgvin Guð-
mundsson við sálmalagið *—
„Dýrð sé Guði í hæstum hæð-
um“.
b) Þrjár prelúdíur eftir Friðrik
Bjarnason.
c) Sónata eftir Þórarin Jónsson.
21.30 Utvarpssagan: „Vaðlaklerkur“ —
eftir Steen Steensen Blicher, 1
þýðingu Gunnars skálds Gunn-
arssonar; III (Ævar R. Kvaran
leikari).
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Iþróttir (Sigurður Sigurðsson),
22.25 Lög unga fólksins (Kristrún Ey-
mundsdóttir og Guðrún Svafars-
dóttir).
23.20 Dagskrárlok.
Miðvikudagur 29. júní
8.00—10.20 Morgunútvarp (Bæn. •»»
8.15 Tónleikar — 8.30 Fréttir —
8.40 Tónleikar — 10.10 Veðurfr.).
12.00 Hádegisútvarp.
12.55 „Við vinnuna“: Tónleikar.
15.00 Miðdegisútvarp.
(Fréttir kl. 15.00 og 16.00).
16.30 Veðurfregnir.
19.25 Veðurfregnir.
19.30 Operettulög.
19.40 Tilkynningar.
20.00 Fréttir og veðurfregnir.
20.30 Upplestur: „Jól við miðjarðar-
línu“, smásaga eftir Jakob Palu-
dan, í þýðingu Málfríðar Einan-
dóttur (Lárus Pálsson leikari).
21.05 Einleikur á fiðlu: — Wolfang
Schneiderhan leikur á fiðlu lög
eftir Kreisler og Saint-Saéns.
21.15 Um glímulög og glímudóm; —
síðara erindi (Helgi Hjörvar rit-
höfundur).
21.45 I’jóðdansar frá Israel eftir Maro
Lavry (Kol Israel hljómsveitin
leikur; Yali Wagman stjórnar).
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Kvöldsagan: „Vonglaðir veiði-
menn" eftir Oskar Aðalstein; IV.
(Steindór Hjörleifsson leikari).
22.35 „Um sumarkvöld": Sigfús Hall-
dórsson, Doris Day, Victor Borge,
Josephine Baker, Noel Coward.
Catarina Valente, Owe Törnquist,
o. fl. skemmta.
23.00 Dagskrárlok.