Morgunblaðið - 15.11.1960, Blaðsíða 3

Þriðjudagur 15. nóv. 1960
MOROVMílAÐIÐ
3
ÞEGAR Marilyn Monroe og
Arthur Miller giftust fyrir 3V2
ári voru þau hamingjusam-
asta par í heimi.
Þau voru draumahjón mill-
jóna manna út um allan heim.
Næstum öll blöð heims keppt-
ust við að birta myndir af
þeim, þar sem þau voru að
kela og kyssast.
Að visu var Art.hur ellefu
árum eldri en Marilyn. En
það gerði ekki mikið til, því
að þessi langi og stirði
menntamaður hafði yngzt um
minnsta kosti 20 ár af ástinni.
Hann snerist í kringum Mari-
lyn, hann var allur eins og á
hjólum og hún kallaði hann
gælunafninu Poppy. Hann
sagði við blaðamennina: „Hún
er alveg dásamleg, — hún hef
ur gerbreytt öllu lífi mínu“.
En Marilyn sagði: „Hann
Mesta hamingja heimsins
Poppy er alveg brjálaður í
mér“. Sjálf var hún ekki síð-
ur gagntekin af ást. Hún lagði
það meira að segja á sig að
fara að kynna sér verk Schill-
ers og Shakespeares til þess
að geta rætt við eiginmann-
inn um háleit menningarv *~í-
mæti. En svo trúði hún einum,
blaðamanninum fyrir því, að
Arthur mætti eiginlega ekki
vera að því að ræða við hana
um menninguna. Hann væri
svo ástfanginn, að hann rugl-
aðist í menningunni.
• ••
Hjúskapur þeirra var í aug
um almennings eins og ævin-
týri. Hann var snillingurinn,
tákn skarpra gáfna. Hún var
fegurðardísin, tákn hins kven
lega yndisþokka. Menn sögðu
að einu náttfötin, sem hún
íklæddist væri ilmurinn af
steinkvatninu Chanel Five.
Með hjónabandi þeirra leit
út fyrir að óskir þeirra og
vonir um hamingju hefðu loks
rætzt. Þau höfðu bæði lifað ó-
hamingjusama og kvíðafulla
æsku. Þau voru fátæk og
höfðu misst af móðurlegri um
hyggju. Þrátt fyrir frama sinn
og frægð höfðu þau í raun-
inni aldrei séð sólskinið í líf-
inu. Loksins höfðu þau fundið
það og hamingjusólin brauzt
fram úr skýjaþykkninu og
skein yfir eldheita ást þeirra.
barn. Þau sögðu þegar þau
giftu sig, að æðsta ósk þeirra
væri að eignast barn. Þrisvar
hefur Marilyn misst fóstur og
það er sagt að blóðtlokkar
þeirra passi ekki saman.
Vandræðin komu þó fyrst í
ljós, þegar þau ætluðu að fara
að starfa saman. Arthur Mill-
er samdi kvikmyndaleikrit
hrundi í rústir
En hver hefði trúað því,
að ævintýraverurnar yrðu að
horfast í augu við veruleik-
ann. Fyrir nokkrum dögum
var tilkynningin gefin út, þau
eru að skilja. Þau hafa varla
talazt við svo vikum skiptir.
• ••
Kannski er undirrótin sú,
að þeim tókst ekki að eiga
sem kona hans átti að leika
aðalhlutverkið í. Leikritið hét
„The Misfits“ (Þau sem ekki
eiga leið saman) og hann
fylgdi henni til bæjarins þar
sem kvikmyndatakan átti að
fara fram. Það var bærinn
Reno í Nevada, sem frægur er
fyrir að þangað fer fólk til
h j ónaskilnaðar.
Miller hafði gert hlutverk
Marilyn stórt í leikritinu, en
hún heimtaði að það yrði enn
stærra. Hún krafðist þess að
fá að skyggja á alla aðra leik-
endur. Miller neitaði lengi vel
og þau rifust. Svo breytti
hann leikritinu, eins og hún
óskaði. Hann hafði aldrei áð-
ur breytt leikriti.
En þau lifðu áfram eins og
í ísskáp. Þau bjuggu í sama
„bungalónum", en töluðust
ekki við. I kvikmyndaverinu
lék Marilyn ástarhlutv. móti
Clark Gable. Það voru hríf-
andi ástarsenur. Kanski hafði
Miller í huga hina imgu ást
þeirra, þegar hann samdi þær.
Það varð samt ekki Clark sem
gerðist hjónadjöfull. Þó hann
leiki enn miðaldra Casanova
í kvikmyndum, er hann orð-
inn svo gamall, farinn að nálg
ast sjötugt, svo að hann er
ekki lengur neitt hættulegur.
• ••
Hins vegar spratt upp orð-
rómur um að annar fínn herra
væri með í spilinu, franski
dægurlagasöngvarinn Yves
Montand. Hann hafði áður
leikið móti Marilyn í kvik-
myndinni „Let’s Make Love“
(Við skulum elskast). Sagt
var að hann hefði verið stadd-
ur í Reno, ekki af tilviljun.
Nú er því neitað að Yves
Montand hafi átt nokkurn
þátt í því að hjónaband Mari-
lyn Monroe og Arthurs Mill-
ers leystist upp. Þau neita því
Marilyn Monroe og franski
leikarinn Yves Montand.
þó ekki að þau hafi átt sam-
an ástarævintýri í húmi Nev-
ada-eyðimerkurinnar. En Yv-
es Montand lýsir því yfir, að
hann ætli aldrei að yfirgefa
eiginkonu sína, Simone Sign-
oret. Og Yves dvelst ekki leng
ur í Ameriku. Hann er eftir
ljúfan leik fioginn austur yfir
Atlantshaf og hvílir í örmum
eiginkonu sinnar.
• ••
Marilyn Monroe reyndi að
breyta lifnaðarháttum sínum
til samræmis við siði Arthurs
eiginmanns síns. Hún hefur í
tvö ár lesið klassískar bók-
menntir og hún hefur í tvö ár
reynt að forðast augl.starfsemi
og blaðam. sem stöðugt vilja
gera sem mest úr hinni hold-
legu hlið fegurðardísarinnar.
Allan timann hefur Marilyn
viljað leggja áherzlu á það,
að hún væri orðin gerbreytt
manneskja af viðkynningunni
við Arthur Miller, að hún
væri orðin andleg og upphaf-
in yfir hið synduga holdlega
líferni.
Skilnaður þeirra nú, sýnir
e. t. v. að hún hefur loks gef-
izt upp á hinu andlega lífi.
Það er hún fyrst og fremst
sem æskir skilnaðarins. Art-
hur hefur þrisvar sinnum
komið til hennar síðasta mán-
uðinn og reynt að sættast við
hana, en allt hefur orðið ár-
angurslaust.
Varla er nokkur vafi á því,
að Marilyn ætlar að giftast
aftur. En hún er fiðrildi. Hún
flögrar frá einu blómi til ann-
ars. Kannski er hún stálfiðr-
ildi. Stundum virðist hún
vera veik á taugum, full af
„komplexum", en stundum
virðist hún aftur á móti vilja-
sterk og miskunnarlaus. Því
halda sumir, að hún hafi haft
Arthur Miller að leiksoppi
þessi 3Vz ár sem þau hafa
verið saman. Svo virðist sem
það sé hann, sem er særður
hinu dýpra sári.
• ••
Marilyn verður e. t. v. eftir
skamma stund búin að taka
saman við einhvern annan. En I
skáldið situr einmana í vinnu-
stofu sinni, hryggur og von-
laus. Það er sagt að slíkir 1
harmar auki andríki skáld-
anna. Kannske fáum við að
njóta þessa harmleiks elskend
anna í næsta leikriti Millers. 1
Þetta hefur orðið honum mik- I
il lífsreynsla. Meðan ást hans |
var endurgoldin virtist hann
yngjast um 20 ár. Nú þegar
ást hans liggur í rústum, virð- ^
ist hann sem öldungur. 1
STAK8TEINAR
Landhelgisi imræður
I upphafi þess þings, sem ná
stendur, var Tíminn með nokkra
tilburði í þá átt að greina frá
umræðum á Alþingi, jafnt því,
sem andstæðingar segðu, eins og
stuðningsmenn blaðsins. Of mik-
ið væri þó að segja, að þingfrétt
ir Tímans hefðu verið hlutlausar
og skrifaðar sem fréttir, en nokk
uð var þó skýrt frá máli and-
stæðinganna. Þegar umræðurnar
um landhelgismálið hófust og
upplýsingar komu fram um
hin einstæðu óheillindi Her-
manns Jónasonar í málinu, var
þó skjótt snúið við blaðinu og
síðan hefur eingöngu verið greint
frá því, sem stuðningsmenn Tím
ans hafa sagt um málið, en var-
azt eins og heitan eldinn að láta
sjónarmið andstæðinganna koma
fram.
Þannig birti Tíminn til dæmis
s. 1. laugardag nokkuð á aðra
síðu um umræðurnar á Alþingi.
Þar flutti Bjarni Benediktsson
dómsmálaráðherra tvær merkar
ræður um málið. Um fyrri ræð-
una segir:
„Dómsmálaráðherra Bjarni
Benediktsson tók næstur til máls.
Flutti hann sama ósannindavað-
alinn og daginn áður og ítrekaði
að það væri okkur mikill sigur
að semja við Breta“.
Og um síðari ræðuna segir blað
ið:
„Bjarni Benediktsson tók tU
máls að nýju. Svaraði hann spurn
ingum prófessors Ólafs Jóhannes
sonar út í hött. Taldi ekki rétt
að blanda afstöðu minni hlut-
ans inn í svo mikilvægt mál eins
og löggjöf um Iandhelgina“.
Þetta geta menn kallað frétta
mennsku í lagi, en þögnin talar
nú samt sínu máli.
Verka öfugt
I íslendingi, blaði Sjálfstæðis.
manna á Norðurlandi, segir svo:
„í lok forystugreinar Dags í
fyrradag segir. „ . . . tilgangl
stjórnarinnar um betri lífskjör á
fslandi er ekki hægt að ná með
aðferðum íhaldsins. Þær verka
öfugt hér ilveg á sama hátt og i
öðrum löndum, þar sem þær hafa
löngu verið lagðar til hliðar“.
Hvað á blaðið við? Það, að í
öðrum löndum sé forðast að skrá
gjaldmiðilinn sem næst raunveru
legu gengi hans? Það, að þróun
in i öðrum löndum færist æ meir
í það horf að halda atvinnuveg-
unum við 1 íeð síhækkandi styrkj
um og uppbótum?“
Von er að Islendingur spyrji.
Finnbogi og Hermann
Játning Finnboga Rúts Valde-
marssonar á Alþingi þess efnis,
að hann hefði vitað um samninga
tilraunir vinstri stjómarinnar við
Atlantshafsbandalagsríkin hafa
vakið mikla athygli. Þjóðviljinn
heldur því hinsvegar fram, að
ráðherrar Alþýðubandalagsins
hafi ekkert vitað um þessar samn
ingatilraunir. Augljóst er því,
að annað hvort fer Þjóðviljinn
með vísvitandi ósannindi í þessu
efni, eða þá að Finnbogi Rútur
Valdemarsson treystir flokki sín
um ekki fyrir þeirri vitneskju,
sem hann aflar sér.
Nú er það á allra vitorði, gð
meðan samningatilraunir vinstri
stjórnarinnar stóðu yfir, hafði
Hermann Jónasson stöðugt sam
band við Finnboga Rút Valde-
marsson. Efar því enginn að Finn
bogi segir rétt frá því, að sér
hafi verið kunnugt um gerðir
Hermanns. En varla verður það
til þess að auka „eininguna“ í
kommúnistaflokknum, er það er
nú orðið upplýst að Finnbogi hafi
lúrt á þeirri vitneskju, sem hann
aflaði sér og ekki einu sinni
sagt bróður sínur Hannibal frá
því, hvað meðráðherrar hans
væru að aðhafast.