Morgunblaðið - 11.01.1961, Blaðsíða 20

20
MORGVTSBLAÐIÐ
Miðvikudagur 11. jan. 1961
Pegar Bob kom aí göngu sinni
með litla hundinn okkar, fann
hann mig liggjandi á gyllta og
hvíta legubekiknum okkar, út úr
drukkna. Ég hafði lokið úr næst-
'uin hálfri flösku af vodka, sem
Við áttum í búrinu. Ég afsakaði
ixiig ekki. Mamma var dauðvona.
Mamma lét alls ekki segjast
Við fortölur okkar Leonards.
Hún neitaði algjörlega að láta
gera nokkuð við þessu. f>ess í
stað sneri hún sér æ meira að
biblíunni. Nú var aðallesning
hennar faðirvorið og dæmisagan
tim glataða soninn. Svo var það
á ferðalagi í Indiana, að hún tók
'ákvörðun. Hún lét grafa upp lík
Robins og flytja það í grafreit
Oelrichsættarinnar í -Woodlawn-
grafreitnum í New York, þar
'sem hann var svo jarðaður við
hliðina á blettinum, sem henni
Var ætlaður. Hún hafði munað
eftir því, að einhverntíma fyrir
fnörgum árum, hafði Robin sagt,
áð hann vildi iáta jarða sig hjá
henni, og hún taldi, að þetta
'ætti meiri rétt á sér en sú ósk
hans, þegar hann var yfirkom-
inn af harmi yfir Billy Rambo,
að verða jarðaður hjá honum.
ög í Woodlawn grafreitnum lét
hún setja upp tvo legsteina, ann-
an yfir Robin og hinn yfir sjálfa
sig. Á sinn stein lét hún letra
fyrra helminginn af erindi úr
Ljóðaljóðum Salómons:
Því sjá, veturinn er liðinn
rigningarnar um garð gengnar
— á enda.
Blómin eru farin að sjást á
jörðinni,
timinn til að fara að sniðla vín-
viðinn er kominn
og kurr turtiddúfunnar heyrist í
landi voru.
en á stein Robins lét hún letra
framhaldið:
Stattu upp, vinur minn fríði,
æ, kom þú.
Ég tók tíðindunum um sjúkdóm
móður minnar með því að
drekka mig fulla. En nú varð
aftur á mér breyting. Þetta á-
fall beinlínis hrissti af rrtér
i drykkjuskapinn. Nú tókum við
Bob okkur á, bæði tvö. Við geng
um í hollustuklúbb í Rockefeller
Center, þar sem við syntum, lék
um handknattleik, tókum þátt í
fegrunarleikfimi. Við fengum
lækni til að gefa okkur fjörefna
sprautur. Og ég fór að lesa ný
hlutverk. Sumarleikhús var vit-
anlega betra en ekki neitt, en
það var bara aldrei meira en
þriggja mánaða atvinna, og allt-
af í einhverju hlutverki, sem ein
hver annar var búinn að vinna
sér frægð í. Ef ég átti að komast
að aftur á Broadway, varð ég að
finna nýtt hlutverk.
En á meðan á þessu stóð, naut
ég þess að vera í íbúðinni minni
og búa til hina og þessa óvenju-
lega rétti matar handa Bob.
Einu sinni sagði hann: Svei mér
ef ég veit, hvort þig langar raun
verulega aftur á leiksviðið. Þú
þarft ekki annað en mann og
eldavél til þess að vera ham-
ingjusöm. Ég hljóp til hans og
kyssti hann. Ef ég elska mann-
inn og eldavélin er í lagi, sagði
ég. En kannske fór hann nær
sannleikanum en okkur grunaði.
Einu sinni, þegar ég var önn-
um kafin að vanda mig á ein-
hverjum mat, sem ég var að búa
til handa Bob, heyrði ég eitt-
hvert hljóð uppi yfir mér, sem
var einna líkast því þegar tré
rifnar. Ég fékk ekki svigrúm til
að líta upp, því að samstundis
var eins og höfuðið á mér
spryngi í loft upp og ég fékk
eldglæringar fyrir augun.
Þegar ég komst til meðvitund-
ar, lá ég í rúminu og læknir var
að athuga mig. Bob var þarna á
stjákli, náfölur. Ég engdist af
kvölum, sem jafnvel morfín gat
ekki deyft. Stykki úr loftinu,
sex fet á lengd og fjórir þuml-
ungar á þykkt, hafði dottið ofan
á mig. í næstu vikur hafði ég
afskaplegan, óþolandi höfuðverk,
og sjónin gerði mér allskonar
grillur. Við og við missti ég al-
veg meðvitund í nokkrar sek-
úndur í einu. Ég vissi þetta
vegna þess, að ef Bob talaði við
mig, missti ég úr heilar setning-
ar. Vinna eða nýtt leikhlutverk
kom auðvitað ekki til nokkurra
mála.
Daginn, sem ég fann mig vera'
orðna jafngóða, héldum við há-
tíðlegan með ofurlitlu kampa-
vínsgildi i litlu íbúðinni okkar.
Þegar allir gestir voru farnir,
lagaði ég til, hálffull. Eg raulaði
fyrir munni mér meðan ég
fyllti bakka af tómum glösum,
lagði síðan af stað niður stigann,
niður í eldhúsið. En þá festist
hællinn á mér og ég datt beint
á höfuðið niður allan stigann, og
lenti á gólfinu fyrir neðan, með-
vitundarlaus.
Þegar ég vaknaði aftur, var ég
í sjúkrahúsi. Ég var með tvö
glóðaraugu og andlitið skorið af
glerbrotum, hryggurinn meidd-
ur og framtennurnar — sem hlíf
arnar voru settar á í Hollywood
forðum, — brotnar úr mér.
Læknarnir sögðu, að ég hefði
höfuðkúpubrotnað og skaddazt á
heilanum. Að ég skyldi vera með
lífsmarki og augun óskemmd,
mátti heita kraftaverk. Ég taut-
aði við Bob: — Það þarf nú
meira en lítið til að ganga af
einum Barrymore dauðum, og
svo leið ég aftur yfir í veröld
drauma og ofsjóna*
Þegar ég vaknaði aftur, var
mamma yfir mér með áhyggju-
svip, og ég heyrði, að hjúkrunar-
konan var að banda henni frá og
segja, að ekki mætti ónáða
sjúklinginn. Mamma gerði ekki
svo mikið sem líta á hana. —
Æ, farið þér burt, sagði hún ön-
uglega. — Þetta er dóttir mín.
Og við mig: — Aumingja kisa
litla, hversvegna sagðirðu mér
ekki af þessu. Hversvegna lét
Bob mig ekki vita?
— Ég vildi ekki gera þér á-
hyggjur, tókst mér að segja.
— Já, en ég er nú mamma þín!
Sjáðu nú til, Diana. Þú skalt
verða góð aftur. Og hafðu ekki
áhyggjur út af peningamálun-
um. Við Leonard skulum bjarga
því. Hún bætti því við, að eftir
fáa daga ætlaði hún til útlanda
til að fá bót meina sinna. — Það
er dásamlegur maður I Zúrich í
Sviss. Auðvitað segir hann mér,
að þetta sé alls ekki hvítblæði,
eins og þeir eru alltaf að halda
fram hérna, en vitanlega er það
ekki nema vitleysa. Svo kyssti
hún mig og fór. Hún var í ágætis
skapi.
Þegar ég kom heim í íbúðina
mína, mánuði seinna, lá þar bréf
frá mömmu í Sviss. Hún hafði
tekið gamlan vin okkar, Ted
Peckham, með sér sem einkarit-
ara og félaga. Nú skýrði hún
ffá því, sigri hrósandi, að sviss-
neski sérfræðingurinn fullviss-
aði hana um, að þetta væri alls
ekki hvítblæði. Hún hafði hor-
azt talsvert, en var nú að hress-
ast aftur.
Hún og Ted, sem var hávax-
inn, ljóshærður og laglegur,
gengu langar leiðir um sveita-
landslagið í Sviss, klædd — eins
t og pabbi og mamma höfðu ver-
ið forðum — í samskonar föt,
hatta og hálstrefla. (Þetta sagði
Ted mér seinna). Þau fengu fólk
til að glápa, hvar sem þau fóru.
Það var mamma, sem fann upp
á því, að þau skyldu klæða sig
svona eins. Var hún að reyna að
endurvekja horfnu dagana með
pabba, þennan tíma, sem hún
vissi, að myndi verða síðustu
ævistundir hennar, enda þótt
hún vildi ekki viðurkenna það?
Þarna kom enn ein hilið á þess-
ari konu, sem kallaði sig Mic-
hael Strange og var móðir mín.
Sjúkrahúsreglurnar, sem ég
var undir — reglulegur svefn,
matur þrisvar á dag og ekkert
áfengi — hafði undraverð áhrif.
Ég hélt afturbata minn hátíðleg-
an með kampavínsgildi, eins og
í fyrra skiptið, tilkynnti um-
boðsmönnum, að ég væri tilbú-
inn að vinna — og beið. En það
var þegar á almanna vitorði, að
Barrymore-Wilcox parið væri
stundum lint í fótunum á leik-
sviðinu, svo að það var ekki að-
gengilegt að ráða okkur.
Svo tók ég lán og aftur lán, út
á lífrentuna mína.
Snemma ársins 1958 kom
Freiberg, sjónvarpsleikstjóri, —
eins og engill að himnum send-
ur. Hann hafði fengið nýja hug-
mynd, sem hann kallaði „Diönu
Barrymore-sýningu“. Ég átti að
stjórna þætti kl. 11 á morgnana,
leika nokkrar hljómplötur og
skrafa við fína og fræga gesti. —
Þú þekkir alla, Diana, sagði
hann, hrifinn. — Þú getur náð
í hvern sem er. Vitanlega þarftu
að læra nokkrar setningar, en
að öðru leyti verður þetta bara
skraf við gestina. Þetta væri al-
veg eins og sniðið á þig. Og
hann þóttist viss um að geta
selt einhverri stöð þetta.
Þetta var einmitt á þeim tíma,
þegar „plötuspilarar“ voru að
komast í tízku. Borið saman við
fyrra útvarpsatriðið, sem Bill
Paley hafði ekki viljað kaupa,
var þetta létt verk. — Við skul-
um bara gera þetta, Hardie,
sagði ég við hann. Ég held það
gæti bara orðið ágætt.
Hann hringdi, sólarhring
seinna. — Ég er búinn að finna
það, sagði hann. — Ansonia skó-
30 krónur miðinn
— Eg er Markús Trail, herra
McClune . . . Eg , . .
— Markús? . . . Eg held ég
þekki þig ekki . . . Heyrðu,
þetta er fallegur hundur . . .
Hvað viltu fá fyrir hann?
— Hann er ekki til sölu!
— Allt er falt ef verðið er
rétt! . . . Hve mikið?!
fatnaður.
Þetta fyrirtæki vildi taka
þáttinn til þrettán vikna með
hugsanlegri framlengingu á báð-
ar hliðar. Ég var himinlifandi.
afllltvarpiö
Miðvikudagur 11. janúar
8.00 Morgunútvarp. — Bæn (Séra
Jón Auðuns dómprófastur). —
8.05 Morgunleikfimi. — 8.15 Tón-
leikar. — 8.30 Fréttir. — 8.35 Tón
leikar. — 9.10 Veðurfregnir. —
9.20 Tónleikar. —
12.00 Hádegisútvarp.
(12.25 Fréttir og tilkynningar).
12.50 „Við vinnuna": Tónleikar. —
15.00 Miðdegisútvarp: Fréttir. — 15.03
Tónleikar. — 16.00 Fréttir og til-
kynningar — 16.05 Tónleikar.
18.00 Útvarpssaga barnanna: Ný saga:
„Átta börn og amma þeirra í
skóginum'* eftir Önnu Cath. West
ly; I Stefán Sigurðsson kennari
þýðir og les.
18.25 Veðurfregnir.
18.30 Óperettulög.
19.00 Tilkynningar.
19.30 Fréttir.
20.00 Anna Karenina: Framhaldsleik-
rit eftir Leo Tolstoj og Oldfield
Box, X kafli. Þýðandi Áslaug
Árnadóttir. — Leikstjóri: Lárus
Pálsson. Leikendur: Helga Val-
týsdóttir, Rúrik Haraldsson, Her-
dís Þorvaldsdóttir, Ævar Kvar-
an, Kristín Anna Þórarinsdóttir,
Jón Sigurbjörnsson, Stefán Thors o.fL
20.30 Einleikur á fiðlu: Tomas Magyar
leikur vinsæl lög.
20.50 Vettvangur raunvísindanna: Öm
ólfur Thorlacius fil. kand. kynn-
ir starfsemi iðnaðardeildar At-
vinnudeildar Háskólans með við-
tölum við Jóhann Jakobsson o.
fl.
21.10 Píanótónleikar: Ketill Ingólfsson
leikur sónötu í g-moll op. 22 eft-
ir Schumann.
21.30 Útvarpssagan: „Læknirinn Lúk-
as“ eítir Taylor Caldwell. Ragn-
heiður Hafstein. XXVII. lestur.
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Ferðaminningar eftir Sigurð
Benediktsson (Baldvin Halldórs-
son leikari flytur).
22.30 Djassþáttur 1 umsjá Jóns Múla
Árnasonar.
23.00 Dagskrárlok.
Fimmtudagur 12. janúar
8.00 Morgunútvarp. — Bæn (Séra
Jón Auðuns dómprófastur). —
8.05 Morgunleikfimi. — 8.15 Tón-
leikar. — 8.30 Fréttir. — 8.35 Tón
leikar. — 9.10 Veðurfregnir. —
9.20 Tónleikar. — j
12.00 Hádegisútvarp.
(12.25 Fréttir og tilkynningar).
12.50 „Á frívaktinni“, Sjómannaþátt-
ur í umsjá Kristínar Önnu Þór-
arinsdóttur.
14.40 „Við sem heima sitjum". Svava
Jakosdóttir hefur umsjón með
höndum).
15.00 Miðdegisútvarp: Fréttir. — 15.05
Tónleikar. — 16.00 Fréttir og til-
kynningar — 16.05 Tónleikar.
18.00 Fyrir yngstu hlutendurna. Gyða
Ragnarsdóttir og Erna Aradóttir
sjá um tímann.
18.25 Veðurfregnir.
18.30 Þjóðlög frá ýmsum löndum.
19.00 Tilkynningar.
19.30 Fréttir.
20.00 „Fjölskylda hljóðfæranna". Þjóð-
lagaþættir frá UNESCO, menn-
ingar- og vísindastofnun Sam-
einuðu þjóðanna; IV. þáttur.
Fiðlur.
20.30 Kvöldvaka:
a) Lestur fornrita: Lárentíusar
saga Kálfssonar; IX. lestur
(Andrés Björnsson).
b) íslenzk tónlist: Lög eftir Þór-
arin Jónsson.
c) Upplestur úr sagnaþáttum
Þjóðólfs (Páll Bergþórsson
veðurfræðingur).
d) Samtalsþáttur: Ragnar Jó-
hannesson ræðir við Eyjólf
bónda í Sólheimum.
21.45 íslenzkt mál. (Dr. Jakob Bene-
diktsson.)
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Úr ýmsum áttum. Ævar R. Kvar
an leikari tekur upp þráðinn að
nýju.
22.30 Kammertónleikar:
Divertimento í Es-dúr fyrir
strengjatríó (K563) eftir Mozart
(Kehr-tríóið leikur).
23.10 Dagskrárlok.
HAPPDRÆTTl
HÁSKÚLANS
----——----