Morgunblaðið - 22.01.1961, Qupperneq 10

með að stíga ölduna. En þarna
var nóg að halda sér í og allt
fór vel.
— Það er kominn matur.
Má ekki bjóða þér að borða,
sagði Haraldur skipstjóri.
Eg var ekki viss um hvort
ég sá bregða fyrir ofurlitlum
glettnisglampa í augunum,
eins og honum dytti í hug
hvort þessj gestur hans mundi
vera sjóveikur.
Eg hugsaði með mér að bezt
væri að fá sér bita. Ef ég
þyrfti að æla var gott að hafa
eitthvað í maganum. !
Steikin var ágæt hjá Guð-
mundi Hallgrímssyni mat-
sveini og mér varð ekki meint
af. Skipstjórinn bauð mér að
ég mætti leggja mig í kojuna
hans eftir matinn og þáði ég
það. Enn var ekkert að sjá
nema hafrót og dumbungs-
veður.
ák
Klukkan tæþlega tvö var
kallað á mig. Það átti að fara
að kasta.
Eg snaraðist upp í brú og
nú var komið líf í tuskurnar
um borð. Haraldur stóð við
stýrið og hafði ekki augun af
dýptarmælinum og fisksjánni.
Nokkrir skipverjar voru
MORGVNBLAÐIÐ
Sunnudagur 22. janúar 1961
Kraftblökkin er undratæki þaff, sem sserir vetrarsíldveiðarnar á Faxaflóa mögulegar. Hér sést
þetta síldveiðitæki framtíðarinnar.
dekkinu stjðrnborðsmegln.
Nótin rennur yfir gúmmí.
klædda tromlu sem knúin er
með vökvadælu. I veltingi,
þegar átökin verða mest
„snuðar“ dælan ofurlítið svo
að ekki slitni. Hægt og örugg
lega dregst hin 176 faðma
langa og 51 faðms breiða nót
inn yfir tromluna. Það krepp-
ir meira og meira að síldar-
torfunni. Kastið hafði heppn.
ast vel þótt torían stæði á
16—18 föðmum.
— Sérðu mórilluna í sjón-
um? Sérðu? Hún er þarna
Ha?, sagði Torfi og ákafinu
logaði í gömlu augunum.
— Hann er galdramaður
skipstjórinn. Mikið helvííi
maður. Þetta átti ég eftir að
sjá. Gamall sjóhundur. Hæ-
Hó-
£
Torfi baðaði út höndunum
og hrópaðj og hló. Hann hljóp
út á bátadekkið og um brúna.
— Já, þessir menn eiga að
fá kross. Ekki þessir andskot-
ar, sem þeir eru að krossa. Jú,
þeir mega náttúrlega fá krosa
líka, en þessir menn eiga að
£á hann fyrst. Hann Haraldur!
Hann er undramaður! Þeir
eru seigir þessix ungu strák
frammá, aðrir aftur á. Ég gat
vart gert mér fulla grein fyrir
hvað var að ske svo margt
bar að í einu.
— Láta fara, gall við hvell
skipun. skipstjórans. Bauju
var kastað út af bátadekkinu
stjórnborðsmegin. A eftir
fylgdi pokinn og síðan öll nót
in. Báturinn fór á hraðri ferð
í sporöskjulagðan hring.
Korkateinninn skildi eftir
snotran boga á sjónum. Við
náðum baujunni aftur og hún
var tekin um borð. Eftir fjóra
og hálfa mínútu var byrjað að
„snurpa" og þegar liðnar voru
13 mínútur var búið að loka
nótinni. Enn fylgdist Haraldur
með fisks'jánni. Síldin var í
nótinni og allt í lagi.
Nú tók hið merka tæki
kraftblökkin að vinna. Henni
er komið fyrir í gálga á báta
Næsta sumar verða fá eða
engin síldarskip með báta
— SLEPPA að aftan, kall-
aði Haraldur Ágústsson út
um brúargluggann. Síðan
keyrði hann í „springinn“
og Guðmundur Þórðarson
þokaðist frá togarabryggj-
unni. Innan stundar sigld-
um við á fullri ferð út úr
hafnarmynninu.
Það var komið fram undir
miðnætti er við héldum úr
höfn. Það hafði tekið um 8
klst. að landa afla úr Guð-
mundi Þórðarsyni, sem aðeins
tók 2% klst. að háfa um borð
í hann. Stöðugar fréttir bár-
ust um mokafla á miðunum.
Það undur hafði nú skeð að
feit og falleg síld, sem nálg-
ast Norðurlandsslíd, var nú
veidd svo þúsundum mála
skipti um miðjan janúar við
Suðvesturland. Síldarleitar-
skipin Ægir og Fanney voru á
miðunum og sögðu enn næga
síld. En veðrið var versnandi
og veðurspáin slæm. Við vor
um því fremur daufir í dálk-
inn, þegar við sigldum út sund
in.
Ék.
Eg sat inni í kortaklefan-
um hjá gömlum skipstjóra,
sem fékk að fara sér til gam-
ans í þessa veiðiför. Þetta var
Torfi Halldórsson síldveiði-
maður fyrir Norðurlandi um
35 ára skeið, lengi síldarkóng-
ur og þjóðkunn aflakló. Hann
er nú orðinn 65 ára gamall og
býr í Hrafnistu dvalarheimili
aldraðra sjómanna.
— Eg þarf ekki enn að
biðja um að lofa mér til
kirkju. Veistu hvað það
þýðir. Þegar maður þarf
að biðja um að lofa sér
til kirkju, þarf maður að fá
lánaðan hest. Þannig var það
í gamla daga. Vesalingarnir
þurftu . að biðja um að lofa
sér til kirkju, því þeir áttu
engan hest.
— En þú átt þinn hest og
þarft því engum að vera háð-
ur með kirkjuferðina?
— Já einmitt, já einmitt!
Ha? Já! Alveg rétt hjá þér.
Þú skilur hvað ég á við. Eg
er frjáls ferða minna. Eg ætla
að sofa hérna um borð, ef við
förum ekki út í nótt. Ég fer
ekkí í land fyrr en við erum
búnir að fá síld. Ég tók með
mér koddann minn og sæng-
ina og ég er búinn að fá koju
frammí.
ák
Um miðnættið erum við
komnir út að „bauju 6“ og
þá slær Haraldur skyndilega
af ferðinni. Hann ætlar að
hérna þangað til „veðrið
er komið“ og tala við Auðun
sem er úti á miðunum. Þeir
láta illa af veðrinu þar núna.
Veðurspáin reynist ljót og
Auðunn segir ekkert veiði-
veður. Hann kastar samt upp
á von og óvon.
— Það er komið vitlaust
andskotans veður. Ég veit svo
sem ekkert hvernig þetta fer,
Við snúum við og höldum að
landi á ný. Svona fór um sjó-
ferð þá.
— Ætlar þú í land, strák-
djöfull segir Torfi við mig
hlæjandi. Ávörpin hans eru
nokkuð af grófari gerðinni, en
svipurinn leynir því ekki að
þetta er tungutak hans, sem
hann meinar ekkert illt meo.
— Já, ég á engan kodda og
enga sæng, enga koju heldur,
segi ég, axla myndavélina og
held frá borði ásamt tveimur
skipverjum sem ætla að sofa
heima hjá sér í nótt.
Svo hafði talazt um milli
okkar Haraldar skipstjóra að
ég kæmi niður á bryggju eftir
veðurfregnir kl. 9 morguninn
eftir ef ekki væri einsýnt að
óveðrið héldist. Spáin var að
sönnu ekki góð, en hann átti
að breyta um átt um hádegið
og þá var von á að lægði um
stund, sem nægja mundi til að
ná einu kasti.
Þegar ég kom niður að skipi
var einmitt verið að sleppa
lausu. Ég hentist um borð og
síðan brunaði Guðmundur
Þórðarson á ný út úr höfn-
inni.
ák
Eg lagði mig í kortaklefan-
um. Nú var Torfi gamli
frammí sinni koju. Fram und-
an var að minnsta kosti 4
tíma ,,stím“ út á miðin.
Eg sofnaði fljótt á bekkn-
um. öldurnar rugguðu mér
eins og barni í vöggu. En
Adam var ekki lengi í Paradís.
Nú kom Torfi, rumdi hátt og
bölvaði og spurði hvern djöf-
ulinn ég væri að gera út á
sjó til að sofa. Svo hló hann
og sagði einum tíu sinnum
Ha!
Eg hrökk upp snéri mér
hastarlega á hálum skinn-
klæddum bekknum og Torfi
hrökk fram á gólf.
— O, farðu bölvaður. Svona
hefir enginn vikið mér úr sessi
fyrr..
Eg sá að Torfi var reiður
nokkuð, en hann fyrirgaf mér
strax. Seinna um daginn sagði
hann strákunum hlæjandi fra
' * ■
\ vetrarsíld-
veiðum með
Guðmundi
Þórðarsyni
þessu og bölvaði mér hroða-
iega.
Bekkurinn var ekkert 2ja
manna far svo ég stóð upp
og gekk fram 1 brúna. Það
var talsverður veltingur, ég
óstöðugur á fótunum, var ekki
enn farinn að sjóast og ekki
■búinn að komast upp á lag