Morgunblaðið - 24.01.1961, Qupperneq 16

16
MORGUNBLAÐIÐ
Þriðjudagur 24. jan. 1961
Stynjandi. — Upp með þig, Bob
æpti ég. — Þetta verður að
hæ-tta, hvað sem það kostar. Það
verður að hætta/
Svo ræddum við málið. Við ætl
uðum að ganga í AA.
Við sáum á fjórtánda bekk í
Lenox Hil-1 deildinni af AA.
Kliukkan var níu að kvöldi. Ég
sat í hnipri við hliðina á Bob.
Við höfðurn bæði hresstst nokk
uð, en ég var hrædd og óróleg.
Einhver var viss m,eð að þekkja
mig og segja. „Til hvers er hún
lbérna?“ Við vitum, að hún
drekkur, en ég hélt ekki, að hún
drykki svona mikið. En hvað er
að fást um það. Hér er ég, á
AA-fundi og ég er drukkin!
Sætin voru bakbei-nir eldhús-
stólar, mjög óþægilegir. Ég varð
að teygja álkuna til þess að geta
séð upp á pallinn. Einhver karl-
maður var að tala, en við 'hlið
haris sat þögul kona á pallin-um.
Maðurinn sagði lágt, og bandaði
hendi: — Þegar ég leit við, sá ég
hvítt Ijós koma inn um glugg-
ann. Ég varð hrædd-ur. Ég horfði
betur og mér fannst næstom eins
og ég sæi Jesús Krist, frelsara
vorn. Mér varð það Ijóst, að ég
varð að hætta að vera drykkju-
imaður.
Jæja, ég er n-ú ka-þólsk,
ekki mjög trúuð, en kaþólsk er
ég n-ú samt. Ég veit ofurlítið um
trúmál. Ég veit líka, að AA hef-
ur hjálpað mörgum, en þetta
held ég ekki, að ég geti trúað á.
Þeir eru að segja, að ef maður
Xeiti fyrir sér, fipni maður rétta
AA-hópinn, sem hæfir manni, en
ef þeir gera ekki annað en tala
um trúmál og hvítt ljós, sem
kemur inn um glugga — nei, þá
á ég ekkert erindi við þá. Ég
vil hafa þessa hreinskilni, sem
ég var að búast við að finna hér.
Ég vil hlusta á einhvern, sem er
líkt staddur og ég, og hefiur sömu
vandamálin við að glíma. Spum
ingin er þá bara, hvort slík-ur er
hér. En hver gæti verið eins og
ég? Hver hefur átt foreldra eins
og rnína? Eða vandamálin mín?
Vitanlega hafa þeir drykkju-
sikapinn að glíma við, filestir. En
þetta fóik mundi alls ekki skil-ja
mig. Ég er sérstakt tiifelli, og
þeir mundu áfellast mig meira
en nokkurn annan. Nei, svei því
öll-u sa-man! Og svo þetta kja-ft-
æði um guð ....
Ég sneri mér að Bob. — Við
skulum fara, ég þoli þetta ekki.
Hann hélt aftor af mér. —
Nei .... a-llir vita, hver þú ert.
Við verðum að bíða þa-ngað til
þetta er úti.
Feitlagin kona var farin að
tala með sönglandi rödd. Henn-
ar saga var um ósl-itinn drykkj-u
skap, delluköst og tómar flösk-
ur, sem hrúguðust upp við hót-
eldyrnar hjá henni, smán og at-
vinnumissi, af því að hún drakk
og gat ekki hætt því. Ég blustaði
og mér leið illa, og langaði að
komast út.
Loksins sluppum við út og
fórum beint í drykkkjukrá. Ég
horfði á gulbrúna Ijósið, sem
glitraði í glasinu mínu. Að
stahda svona uppi, framan í heil
um söfnuði og halda fyrirlestur
um sinn eigin fyrrverandi
drykkjuska-p. Þetta fólk er að
halda sýningu á sjá-lfiu sér og
hver reynir að þykjast vera
meiri fyllibytta en sá næsti á
undan. Og svo kunna þeir ekki
ei-nu sin-ni að leika!
Sei-nna fór ég að hugsa u-m, að
líklega hefðum við nú ekki próf-
að AA nógu rækilega. Við hefð-
um átt að reyna að finna rétta
hópinn að komast í. En þess í
stað gáfum við það alveg frá
okfcur og fórum aldrei oftar.
XXIX.
Og svo va-r það eitt góðviðris-
kvöld í maí, í knæpunni í New
York, sem var á götuhæðinni í
hú.sinu, sem við bjuggum í, að
Tom Farrel kom til sögunnar.
Hann sat í knæpunni með glas
fyrir frama-n sig, og starði á
sjálfan sig í speglinum, þegar
við komium inn. Þetta var ungu-r
maður, svo sem hálfþrítugur, í
víðum síðbuxum og hvítri sport
skyrtu, Bob kynnti okkur. —
Sælir, sagði ég. Hr. Farrel reif
sig frá myndinni af sjálfum sér,
og sneri sér hægt að mér. Ha-æ,
tautaði hann. Augun yfirfóru
mig alla, rétt eins og ég væri
eitthvað ógeðsleg. Svo sneri
hann sér aftor að speglinum.
Það er naumast það e-r félags-
skapur, se-m Bob kemst i á knæp
unum, hugsaði ég reiðilega og
svo veitti ég hon-um enga frekarí
athygli.
Við sátum og drukkum svo
sem í tíu mínútur. Farrel sa-gði
ekki orð. Ég hvíslaði að Bob:
— Við skulum fara héðan. Ég
fæ gæsahúð af að horfa á þenn-
an mann. Hann kann ekki
mannasiði frekar en hund-ur.
— Það var efcki ég, sem kom
mér í kynni við hann, heldur
hann við mig, sagði Bob í mót-
mælaskyni. — Hann sagðist ha-fa
séð mig í kvikmynd, og bauð
mér svo upp á glas. Bob kveikti
sér í vidlingi. — Dálítið ein-
kennilegur, en bezti náungi, held
ég. Það er bara þetta, að hann
er gjarn á að nudda sér uta-n í
fól-k, sem ha-nn heldur, að hafi
eitthvað verið.
— Áttu þar við sjálfan þig?
gat ég ekki stillt mig um að
segja.
Bob leit á mig. — Þú hefur
verið óþarflega þreytandi í um-
gengni í seinni tíð, sagði hann.
— Ég ætla að fara út að ganga.
Svo skellti hann á efitir sér h-urð
in-ni.
Ég setti plötu á spilarann,
bætti í glasið hjá m-ér, og var
að hliusta á Shosta-kowits, þegar
siuðaði í hú,s.símanum. Karl-
mannsrödd, lág og hás, spurði:
— Er Bob þarna?
— Nei, svaraði ég. — Hver er
þetta?
-— Það er Farrel. Svo varð
þögn. — Ég hitti þig áðan í
barnum. Má ég koma yfrum og
fá einn?
Ja, hérna hugsaði ég. Svo
sagði é-g upphátt: — Auðvitað.
Því ekki það. Jafhvel Farrel var
betri félagsskapur en enginn.
Hver veit nema hann gæti jafn-
vel talað við m-ann?
Hann kom stikan-di inn, frekju
lega hrokafullur, rétt eins og
hann drægi á eftir sér slóða, sem
haldið væri uppi af hirðmeyju-m.
— Hvar er Bob? spurði hann.
— Hann fór út að gang-a, sagði
ég og hugsaði með sjálfri mér,
að strák-urinn gengi nú í augun,
þrátt fyrir a-llt. Hann var há-
vaxinn, rúmar þrjár álnir, og í
vexti eins og pólóleikari. Hárið
var hrafnsvart og úfið, yfir
svörtum au-gnaibrún-um, loðn-um.
Svartur íri, hugsaði ég, þung-
lyndur. svartur írL j ,4.,
— Má ég bjóða þér í glas?
spurðj ég. En til þess að komast
fram í eldhúsið, varð ég að
ganga fra-m hjá honum. Hann
stóð hreyfingar-laus, en um leið
og ég gek-k fram hjá honurn og
k-om s-vo með glas a-f vis-kíi,
horfði hann á mig allan tímann,
rétt eins og veiði-maður fylgist
með flugi fugls. Ég setti glasið
á borð hjá hon-um og settist á
legubek-kinn.
Hann lét eins og hann sæi
ekki glasið, en settist niður hjá.
mér. — Veiztu það, sagði hann
leti-lega og h-afði ekki af mér
augun, — þú ert heldur en ekki
lostafullur kvenmaður.
Ég horfði á hann. Ég var orð-
inn miður mín undir þessu
frekjulega augnatilliti. En ég
sv-a-raði nú samt, með mín-um
bezta Newportsvip: — Virki-
lega? Það er fallega gert af þér
að segja það!
Svo varð dauðaþögn, en allt í
einu þreif hann til mín og varir
okkar mættust. Ég heyrði hása
röddina segja: — Æ, farðu bölv-
uð .... í fyrsta sikipti sem ég
sá þig, langað-i mig í þig!
Ég .streittist á móti, en var
komin í æsing. Þetta var í fyrsta
sinn um lang-an tíma, sem nokk-
ur hafði tal-að þannig við mig.
Eg heyrði sjálfa mig maldra í mó
inn: — En ef Bob kemu-r nú að
okkur? Hugur minn var allur á
ringulreið, en inn í hann lædd-
ist ofurtítil hugsu-n, sem ga-t
kannske orðið mér til varoa-r:
Þessu getur hann ekki svarað.
En ef hann nú getur það, hvaða
svar á ég þá eftir?
— Látum hann bara koma og
þá drep ég hann, bölvaðan bjálf-
ann! sagði hann, eins og hálf-
kæfðum rómi. — Þú hefur aldrei
verið elskuð enn. Nú skal ég
sýna þér ....
Ég gaf upp alla mótstöðu.
Seinna sagði hann. — Ef þú
heldur, að þetta sé einihver eins-
kvölds-sýning, þá er það mis-
skilningur. Ég hef þekkt leik-
konur fyrr. Ég vill hitta þig á
mor-gun. Það er staður, spölkom
héðan við Austurána. Viltu hitta
mig þar klukkan átta annað
kvöld? Srvo sagði h-ann mér, hvar
þetta væri.
Ennþá gat ég hugsað. — Nei,
Tommy, mig langar ekkert til að
1-áta flœkja mér í nýtt ástar-
ævintýri. Og þú ert einmitt þesS
konar maður, se-m gætir fl-æk-t
mér í það.
Hann kyssti mig harðn-eskju-
lega, og svo spýtti hann út úr
sér orðun-um. — Ég sleppi þér
ekki! Skilurðu það?
Ég hugsaði með mér: Það
mætti nú kannske orða það á
hinn veginn. Eg sleppi honuim
efcki. Hvað hélt þessi maður sig
eiginlega vera? Eg ýtti honum
frá mér. — Sjáðu nú til, þjösni,
farðu nú heim til þín. Þetta hef-
ur verið voða gaman, en ég ætla
nú samt ekki að hitta þig ofta-r,
En hann vildi ekki fara. Ég
hörfaði út að dyrunum, og æp-ti
á dyravörðinn: — Martin, viljið
þér ekki koma þessum manni
burt! Hann er að gerast helzti
umsvifamikilil hérna.
En allt í einu var eins og
Farrel gnæfði uppi yfir mér.
Hann hratt mér aftur inn í stof-
una, með snöggum rykkjum. —
Hafðu þig hæga, kelli m-ín, sagði
h-ann lágt.
Á næsta andartaki mjakaði
‘hann sér að mér, með star-andi
augu, útréttar hendur, og hálf-
k-reppta hnefa. Ég þaut í ofboði
fram á ganginn og æpti: — Mart
in, hann ætlar að drepa mig!
Farrel kom hlaupandi á eftir
mér. Ég sparkaði í h-ann, rétt í
því að Mantin kom hlau-pandi
upp stigann. — Út með þig,
fantur! sagði ég ofsareið, og
ffllítvarpiö
Þriðjudagur 24. janúar
8.00 Morgunútvarp. — Bæn (Séra
Jón Auðuns dómprófastur). —•
8.05 Morgunleikfimi. — 8.15 Tón-
leikar. — 8.30 Fréttir. — 8.35 Tón
leikar. — 9.10 Veðurfregnir. —-
9.20 Tónleikar. —
12.00 Hádegisútvarp. ^
(12.25 Fréttir og tilkynningar).
12.50 „Við vinnuna“: Tónleikar. —•
14.40 „Við sem heima sitjum“. Svava
Jakobsdóttir hefur umsjón með
höndum).
15.00 Miðdegisútvarp: Fréttir. — 15.05
Tónleikar. — 16.00 Fréttir og til«
kynningar — 16.05 Tónleikar.
18.00 Tónlistartími barnanna: Jón G.
Þórarinsson söngkennari stjórnar.
18.25 Veðurfregnir.
18.30 Þingfréttir. — Tónleikar.
19.00 Tilkynningar.
1930 Fréttir.
20.00 Daglegt mál (Óskar Halldórsson
cand. mag).
20.05 Erindi: Frelsi kristins manns
(Séra Þorsteinn Björnsson).
20.30 Frá tónleikum Sinfóníuhljóm-
sveitar íslands í Þjóðleikhúsinu.
Hljómsveitarstjóri: Bohdan Wod
iczko. Sinfónía nr. 7 í A-dúr eft-
ir Beethoven.
21.15 Raddir skálda: Úr verkum Ólafs
Jóh. Sigurðssonar. Flytjendur:
Gísil Halldórsson, Lárus Pálsson
og Jón úr Vör.
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Um fiskinn (Stefán Jónsson
fréttamaður).
22.30 Frá tónleikum Sinfóníuhljóm-
sveitarinnar 1 Þjóðleikhúsinu; síð
ari hluti.
a) „Söngur eilífðarinnar**, tóna-
ljóð í þremur þáttum eftir
Mieczyslav Karlowicz.
b) Pólskir dansar úr ballettinum
„Söngur jarðar“ eftir Roman
Palester.
23.10 Dagskárlok.
Miðvikudagur 25. janúar
8.00 Morgunútvarp. — Bæn (Sér*
Jón Auðuns dómprófastur). —.
8.05 Morgunleikfimi. — 8.15 Tón«
leikar. — 8.30 Fréttir. — 8.35 Tón
leikar. — 9.10 Veðurfregnir.
9.20 Tónleikar. —
12.00 Hádegisútvarp.
(12.25 Fréttir og tilkynningar).
12.50 „Við vinnuna“: Tónleikar. —
15.00 Miðdegisútvarp: Fréttir. — 15.01
Tónleikar. — 16.00 Fréttir og tU-
kynningar — 16.05 Tónleikar.
18.00 Útvarpssaga barnanna: „Átt«
börn og amma þeirra í skógin*
um“ eftir Önnu Cath.-Westly; VI.
lestur. Stefán Sigurðsson kenn-
ari.
18.25 Veðurfregnir.
18.30 Þingfréttir. — Tónleikar.
19.00 Tilkynningar.
1930 Fréttir.
20.00 Myndir frá Afríkuj I. hlutf
(Benedikt Gröndal alþingismað*
ur tekur saman dagskrána).
20.45 Vettvangur raunvísindanna: Er«
lingur Guðmundsson verkfræð«
ingur flytur erindi, „RannsókniF
á lækkun húsnæðiskostnaðar og
bættum byggingarháttum".
21.05 íslenzk tónlist: Lög eftir Eyþór
Stefánsson. — Dr. Páll ísólfsson
flytur formálsorð af tilefni s
tugsafmælis Eyþórs 23. þ.m.
21.30 Útvarpssagan: „Læknirinn Lúk«
as" eftir Taylor Caldwell. Ragn«
heiður Hafstein. XXXIII lestur.
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Upplestur: „Konan úr dalnum**#
smásaga eftir Oddnýj-u Guð-
mundsdóttur (Svala Hannesdótt*
ir).
22.25 Djassþáttur (Jón Múli Árnasoo).
23.00 Dagskrárlok.
Skáldið 09 n?amma litla
) Ég er búinn að skrifa dásamlega 2) Dettur þér ekki í hug eitthvað 3) Jú, kallaðu það Boomerang!
fallegt kvæði. Það er ádeila á ungu gott nafn á það?
skáldin.
— Hafið ekki áhyggjur af virðist..... Að minnsta kosti King litla sprautuna, grætur
hundinum, læknir..........Úlfur get ég haft stjórn á honum! barnið af sársauka.
er ekki eins grimmur og hann Þegar Hardisty læknir gefur — Rólegur Úlfurl