Morgunblaðið - 25.01.1961, Side 20

20
MORGVTSBLAÐIÐ
Miðvikudagur 25. jan. 1961
skalf öll frá hvirfli til ilja. —
Snáfaðu út!
Farrel snarstanzaði. Hann leit
á Martin, skjálfandi en þó til í
allt, síðan á mig, spenntur eins
og stálfjöður. — Róleg nú, Di-
ana, sagði hann og einhver!
skuggi af brosi færðist yfir var-
irnar. Hann ýtti aftur hárlokk,
sem hafði fallið niður á ennið á
honum. — Klukkan átta! Ég bíð
þarna.
Ég hljóp inn í íbúðina og
skellti á eftir mér hurðinni.
Morguninn eftir sagði ég Bob,
að hann Farrel, vinur hans,
hefði litið inn.
. •—■ Var eitthvað gaman hjá
ykkur? svaraði Bob seinlega og
sneri við mér baki.
Ég svaraði — Mér þætti vænt
um, ef þú værir ekki að hitta
svona ósiðað fólk á knæpunum.
Reiðin sauð niðri í mér — við
Bob fyrir þetta kæruleysi hans,
og við Farrel fyrir þessa frá-
munalegu ósvífni hans. Bob
gerði lítið annað en drekka þann
daginn. Þegar kilukkan var orð-
in sjö, var hann liðinn út af á
rúminu sínu. Nei, ég fer ekki
að hitta Farrel, sagði ég við
sjálfa mig. Hann er skepna.
Hann er John Howard, önnur út-
gáfa. En klukkan þrjú kortér ?
sjö, hafandi ekkert við að vera,
engan að tala við, og í vand-
ræðum með sjálfa mig fór ég á
mó'tið með Farrel.
Staðurinn, sem við hittumst á,
var steinsteyptur bakkl við Aust
urána, en þangað varð að fara
yfir bogabrú, sem lá yfir mestu
U'mferðagötuna, Farrei beið þar
eftir mér á bekk, reykjandi.
Hann var í leðurfrakka.
— Hæ-ú! sagði hann, alveg
eins og í barnum forðum.
•— Þú sýnist nokkuð öruggur
með sjálfan þig, hvæsti ég. —
Hér hefðirðu eins vel getað orð-
ið að bíða í alla nóttí án þess
að ég sýndi mig.
— Nei, svaraði hann. — Það
var engin hætta á því, að þú
sýndir þig ekki.
Eg hló. Hrokinn í horaum var
svo yfirgengilegur, að það .var
hálf-gaman að honum. — Ég
ætti yfirleitt ekki að tala við
þig, eftir framkomu þína í gær-
kvölidi. Hún var algjörlega óaf-
sakanleg.
Hann kveikti í vindlingi handa
mér, en svaraði engu.
— Sjáðu til, ég var full, ann-
ars hefði þetta aldrei skeð,
1 sagði ég. — Ég þekki þig ekki
fyrir tvo aura. Hver ertu eigin-
lega? Hvað gerirðu?
Hann hló, og það var í fyrsta
sinn, sem ég heyrði hann hlæja.
— O, ég er enginn, stúlka min.
Þú ert Barrymore, en ég er bara
núll. Hvað ég geri? Hreint ekki
nokkurn skapaðan hlut, en ein-
hvernveginn kemst ég nú af
samt.
— Það var gaman að heyra.
En ég veit nú samt eitt, sem þú
gerir. Þú lemur kvenfólk.
Hann dró djúpt að sér andann.
— Já, kann að vera. Ég er dá-
lítið uppstökkur. Ekki sízt ef ég
hef drukkið eitthvað. En þetta
var ekki sagt í neinum afsökun-
artón. Við sátum þarna og hæg
golan barst utan af ánni. Farrel
tautaði fyrir munni sér kvæðis-
stúf eftir Walt Whitman, og ég
hugsaði með mér: Þetta er
John Howard með framkomu
Bram Fletohers. En upphátt
sagði ég: — Það er dálítið ótrú-
legt, að þú skulir lesa ljóð fyrir
mig. En það gerði einmitt fyrri
maðurinn minn.
— Ja, so? Segðu mér eitthvað
af því.
Áður en ég vissi af, var ég
farin að segja honum frá Bram
og síðan Howard og loks Bob,
og því óraunverulega lífi, sem
við lifðum, og þessu tilbreyting-
arleysi, sem stafaði af því að ég
gat ekki hjálpað Bob, né heldur
hann mér.
— Það má vera erfitt, sagði
hann og drap í vindlingnum sín-
um um leið og hann stóð upp.
— Diana, horfðu á þessa báta á
ánni, en tunglsljósið litar vatnið,
svo að það verður eins og fíla-
bein bláhvítt og milljón ára gam
alt ....
— Hvað er þetta, Tommy?
Ertu orðinn skáld? Fyrst ferðu
með Whitman og svo geriztu
skáldlegur sjálfur. Hver ertu?
Hann hló.’ — Jæja, mér er svo
sem sama þó ég segi þér það.
Ég er flækingur að atvinnu. Ég
flækist um, allan daginn, en
þegar nóttin dettur á, gef ég
dúfunum í Central Park í lukta-
ljósinu. Það kemur mér í sam-
ræmi við heiminn.
Ég var hrifin. — Nú skil ég
alltsaman. Þú ert farandskáld.
Brjálaða farandskáldið mitt.
Hann tók eitthvað upp úr vas-
anum og hélt á lofti. Það var
talnaband. — Áttu svona?
— Nei, það á ég ekki, Tommy,
sagði ég.
— En þú ert nú samt alin upp
í kaþólskri trú? sagði hann.
Ég kinkaði kolli.
Hann kyssti talnabandið og
þrýsti því í hönd mér. — Þetta
áttu að eiga frá mér, sagði hann,
lágit.
Ó, Diana, sagði ég við. sjálfa
mig. Mikið gæti Bramwell lært
af þessum unglingi.
Svo sátum við og horfðum á
vatnið og bátaraa, sem dröttuð-
ust fram hjá. Hér hef ég verið
áður, hugsaði ég. Já, auðvitað.
Tony Duke og ég vorum vön að
haldast svona í hendur og horfa
á þessi mynzitur á dökfcu vatn-
inu, hér endur fyrir löngu. En
var það ég þá? Nei, það var
önnur stúlka, í öðru lífi og á
ánnarri reikistjörnu. Það gerð-
ist í raun og veru aldrei ....
Farrel fór að tala við sjálfan
sig, rétt eins og í draumi, oig ég
k'omst smámsaman aftur í nú-
tíðina, og inn í buigsanagang
hans.
— Líttu á vatnið, Diana, sagði
hann. Hefurðu nO'kkurntíma.
hugsað þér, að til væri einhver
aliheimssál — guð sjálfur — og
hvernig við erum hluti af henni?
Hugsaðu þér, að þú fylltir flösku
af vatni og létir hana fljóta nið-
ur eftir ánni. Ég held sálirnar
okikar séu eitthvað svipað. Við
erum öll sérstakar sálir — eins
og vatnið í flöskunni — en jafn-
framt hlutar af alheimssá'linni,
ánni, guði. Þegar flaskan brotnar
verðum við hluti af alheimssál-
inni ... .sameinumst henni....
Hann þagnaði. — Kannske er
þetta ekki nein kaþólsk trúar-
setning, heldur eitthvað, sem
mér dettur í hug, þegar ég sé
vatnið og tunglsljósið. Það ork-
ar einhvernveginn á mig — svo
að, mér finnst ég vera hluti af
öllu: trjánum, laufinu,. grasinu
— ég er lifandi, meira lifandi en
nokfcur annar lifandi hlutur....
Hann sneri sér að mér og það
var ákafi í röddinni. — Heyrðu,
mig langar svo í þig. Strax. Við
getum ekki farið í íbúðina þína
en ég þekki stað í 68. götu. . . .
Hann hafði sjálfur komið mér
tiil að ranka við mér. — Æ, guð
minn, sagði ég. — Er það ekki
einhverskonar óiþverrahús?
Hann hristi höfuðið. — Vertu
róleg. Það er bara hótel, þar sem
enginn spyr um neitt, ef maður
hefur aurana.
— Æ, óg veit ekki, Tom. Ég
held ég gæti hugsað betur ef ég
fengi emn lítinn. Ég leit á hana.
— Þú og þessi sál þín!
Þegar ég læddist inn í íbúðina
mína, var klukkan næstum sjö
að morgni. Bob lá alklæddur á
rúminu sínu, eins og þegar ég
fór. Seinna heyrði ég, að
skömmu eítir að ég fór út, kvöld
inu áður, hafði Bob vaknað og
spurt dyravörðinn. Martin sagði
honum, að hann hefði séð mig
hitta Farrel niðri á bakkanum.
Bob snerist bara á hæli og fór
inn aftur.
Ég afklæddi mig og fór í rúm-
ið. Ég svaf mestallan daginn.
Næsta kvöld hitti ég Farrel
aftur. Hann stóð uppi á miðjum
boganum á brúnni yfir götuna,
hátt uppi yfir allri umferðinni,
og skugigamyndina hans bar við
næturhimininn. Þetta var rétt
eins og leikhúsatriði, þegar ég
hiljóp þarna í fangið á honum og
hann faðmaði mig að sér. Ég
minnist þess, að pabbi og
mamma voru vön að eiga sín
stefnumót við Andvarpabrúna í
Feneyjum, forðum daga. Já, það
er s'krítið, hvernig sagan endur-
tekur sig.
Farrel bauð mér út að borða,
þetta kvöld og svo fór ég með
honum aftur. En þegar ég kom
heim í það skiptið, beið Bob eft-
ir mér. Hann var ekki drukkinn,
en heldur ekki ódrukkinn. —
Jæja, sagðj hann, — Martin seg-
ir mér, að þú hafir enn verið
með Farrel.
— Hann segir það satt, sagði
ég.
— Ég ætla nú ekki að fara að
gera neitt uppistand, Diana,
sagði Rob, rólega. — Við lifum
vist á tuttugustu öldinni. En
vildirðu ekki segja mér, hvera
vagna_ þú gerir mér þetta?
— Ég veit ekki, Bob. Og svo
hugsaði ég upphátt: — Kannske
vegna þess, að þessi maður hef»
ur lí'kamlegt aðdráttarafl.
Hann sagði: — Hvað vi'ltu, að
ég geri?
— Það veit ég ekki. Ætli þú
verðir ekki bara að ger-a það,
sem þig langar til.
— Hverju stingur þú upp á?
spurði hann háðslega.
Ég svaraði nákvæmlega þvi,
sem ég var að hugsa: — Ef þú
værir einhver svolítill maður,
færirðu frá mér. .
Bob þagði andartak. — Þú ert
hóra, sagði hann.
Þetta var eins og að fá hnefa*
högg í andlitið. Bob hafði aldrei
notað þetta orð við mig áður,
hversu grknmilega sem við höfð
um rifiat.
— Kann að vera, sagði ég.
— Ég ætla mér nú ekki að fara
að rífast um það. En þú skilur
ekki, Bob, að mér þykir afskap
lega vænt um þig. Og þetta
með Farrel hefur enga þýðingu
fyrir mig, til eða frá. Ég er alveg
eins og karlmaður, hvað það
snertir. Það er algjörlega þýðing
arlaust atriði.
ajlltvarpiö
Miðvikudagur 25. janúar
8.00 Morgunútvarp. — Bæn (Séra
Jón Auðuns dómprófastur). —
8.05 Morgunleikfimi. — 8.15 Tón-
leikar. — 8.30 Fréttir. — 8.35 Tón
leikar. — 9.10 Veðurfregnir. —
9.20 Tónleikar.* —
12.00 Hádegisutvarp.
(12.25 Fréttir og tilkynningar).
12.50 „Við vinnuna": Tónleikar. —
15.00 Miðdegisútvarp: Fréttir. — 15.05
Tónleikar. — 16.00 Fréttir og til-
kynningar — 16.05 Tónleikar.
18.00 Útvarpssaga barnanna: „Átta
börn og amma þeirra í skógin-
um“ eftir Önnu Cath.-Westly; VI.
lestur. Stefán Sigurðsson kenn-
ari.
18.25 Veðurfregnir.
18.30 Þingfréttir. — Tónleikar.
19.00 Tilkynningar.
1930 Fréttir.
20.00 Myndir frá Afríku; I. hluti
(Benedikt Gröndal alþingismað-
ur tekur saman dagskrána).
20.45 Vettvangur raunvísindanna: Er-
lingur Guðmundsson verkfræð-
ingur flytur erindi, ,;Rannsóknir
á lækkun húsnseðiskostnaðar og
bættum byggingarháttum“.
21.05 íslenzk tónlist: Lög eftir Eyþór
Stefánsson. — Dr. Páll ísólfsson
flytur formálsorð af tilefni sex-
tugsafmælis Eyþórs 23. þ.m.
21.30 Útvarpssagan: „Læknirinn Lúk-
as“ eftir Taylor Caldwell. Ragn-
heiður Hafstein. XXXIII lestur.
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Upplestur: „Konan úr dalnum",
smásaga eftir Oddnýju Guð-
mundsdóttur (Svala Hannesdótt-
ir).
22.25 Djassþáttur (Jón Múli Arnason).
23.00 Dagskrárlok.
Fimmtudagur 26. janúar
8.00 Morgunútvarp. — Bæn (Séra
Jón Auðuns dómprófastur). —
8.05 Morgunleikfimi. — 8.15 Tón-
leikar. — 8.30 Fréttir. — 8.35 Tón
leikar. — 9.10 Veðurfregnir. —
9.20 Tónleikar. — ,
12.00 Hádegisútvarp. Sf
(12.25 Fréttir og tilkynningar).
12.50 „Á frívaktinni": Sjómannaþáttur
í umsjá Kristínar Önnu Þórarina
dóttur.
14.40 „Við sem heima sitjum". Svava
Jakobsdóttir hefur umsjón með
höndum).
15.00 Miðdegisútvarp: Fréttir. — 15.05
Tónleikar. — 16.00 Fréttir og til-
kynningar — 16.05 Tónleikar.
18.00 Fyrir yngstu hlutendurna. Gyða
Ragnarsdóttir og Erna Aradóttir
sjá um tímann.
18.25 Veðurfregnir.
18.30 Þingfréttir. — Tónleikar.
19.00 Tilkynningar.
1930 Fréttir.
20.00 „Fjölskylda hljóðfæranna". Þjóð-
lagaþættir frá UNESCO, menn-
ingar- og vísindastofnun Sam-
einuðu þjóðanna; VI: Slagverlc
og trumbur.
20.30 Kvöldvaka:
a) Lestur fornrita: Lárentíusar
saga Kálfssonar; X. (André*
Björnsson).
y b) Einsöngur: Sigurður Skagfield
syngur íslenzk lög.
c) Þura í Garði sjötug: Arnheið
ur Sigurðardóttir talar ura
skáldkonuna og les úr vísna-
safni hennar.
d) Ferðaþáttur: Fótgangandi um
fjall og dal; síðari hluti (Rós-
berg G. Snædal rithöfundur).
21.45 íslenzkt mál (Jón Aðalsteinu
Jónsson cand. mag.).
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Úr ýmsum áttum. Ævar R. Kvar
an leikari
22.30 Kammertónleikar:
Strengjakvartett eftir Helga
Pálsson (Kvartett Björns Ólafs*
sonar leikur).
' 23.00 Dagskrárlok.
SkáSdið ocj nraiiima litla
1) Ósköp hefurðu verið lengi,
stúlka! Þetta er varla tveggja mín-
útna gangur — til bakarans!
2) Og hvað ertu með í eftirdragi?
3) Má ég ekki eiga hana, mamma?
Hafa hana hjá mér? Hún hefur
gengið með mér alla leiðina heim.
a
r
L
ú
á ( ____.............................. _________________ ____ ________________
__ Þér ættuð að losa yður við ég kem við til að líta á barnið! I þegar farinn að hata Hardisty. — Hafðu ekki áhyggjur
þennan hund McClune . . . Hann I — Ágætt! | lækni af því hann meiddi King' an . . . Eg skal hafa auga
er líkari úlfi en hundi! Eg á leið j — Þú skilur hvað ég á við litla með sprautunnil j Úlfi.
hér í nágrennið á morgun, svo. Hunt varðandi Úlf . . . Hann er