Morgunblaðið - 05.02.1961, Qupperneq 20

Morgunblaðið - 05.02.1961, Qupperneq 20
20 MORGVTSBLAÐIÐ Sunnudagur 5. febr. 1961 v ton leik'hiúsið hr.ifið“, stóð í ein um þeirra. Annað blað líkti mér við Tallulah. Leikur minn væri sterkur, skörulegur og skemmti- legur. Já, hugsaði ég með mér, það er mótleikarinn, sem allt veltur á. Og þegar Dan fór með mig í hvita grindahúsið um kvöldið, flutti ég giftingarhring inn minn af vinsbri hendi á hægri. Viku eftir að Bob fékk kastið, 'hringdi hann aftur. — Eg fór úr sjúkrahúsinu í morgun, sagði ’hann. Hann var nokkuð óstyrk- ur, en að öðru leyti í lagi. — Hef ekkf smakkað dropa í heila viku. Þú hefðir átt að sjá mig í morgun, gæða mér á gosdrykk. — Bob, ef þú smakkar dropa framar, þá . Hann tók mér þetta illa upp. Mér þykir þú setja upp heilag leikasvip. Það er alltaf munur að hafa efni á því! Hann gat ekki gert mig reiða, svo ánægð var ég yfir hófsemi minni, eins og úhn var nú orðin. Og ég gat ekki stillt mig um að segja honum ástæðuna. — Það er mótleikaranum mínum að þakka, sagði ég. — Hann heldur mér frá áfengi — og það er meira en þú gazt nokkurntíma gert, Bob. — Eg skil, sagði haann í þess um sérstaka tón sínum, sem ekki varð misskilinn. — Allt í lagi! Hvað heitir hann í dag? — Æ, í guðs bænum, Bob, æpti ég. — Skárri er það nú bjánaspurningin. Nei, það er ekkert svoleiðis. Farðu nú til Rochester. Þú ert búinn að vera þurr í viku, og nú ættirðu að losa þig við New York og bar- rónana þar, sem þú ert að drekka með. Þú veizt, að áfengi er klára eitur fyrir þig. Farðu nú til mömmu og éttu þrisvar á dag og reyndu að braggast svolítið. .— Mér leiðist svo fjandalega í Roehester, sagði hann. — Eg tolli þar aldrei lengur en tvo daga. .— Ef þú hefur nokkra vitglóru, verðurðu þar í tvær vikur, sagði ég. — Nú . . . til þess að þú getir verið í friði með kærastanum, eða hvað? Við rifumst svona fram og aft ur. Loks sagði ég: — Eg hef verið að hugsa minn hag undan farið, Bob. Það er náttúrlega leið inlegt ef þú hefur verið veikur, en ég veit bara ekki, hvernig það verður með okkur framveg- is. Þegar ég kem aftur, verðum við að tala alveg saman. Við verð um eitthvað að gera áður en ann að okkar gengur af hinu dauðu. Við getum ekki haldið svona á- fram! Hann þagði ofurlitla stund. — Þú ert eitthvað einkennileg í málrámnum, Diana. Þú verður að athuga, að ég þekki þig út í æsar. Ertu farin að sofa hjá þessum manni? — Nei, þetta er- nú ofmikið, Bob. — Þú ert það, er það ekki? — Hættu að egna mig upp, Bob! —Er hann fallegur? — Já, hann er mjög aðlaðandi. — Og sefur þú hjá honum? Eg þagði. —Já, svo þú gerir það, sagði hann þrákelkinslega, eins og maður sem er að fikta við sitt eigið sár. Ertu það ekki? Þá sprakk ég. — Nú og hvað svo um það, ef svo væri? Þú get ur haldið, hvað þú vilt, Bob. Og nú var ég komin á strik. — Hann er góður fyrir mig! Hann lofar mér ekkj að drekka, hann er að hjálpa mér að vinna mér aftur sjálfsvirðingu, hann biður mig einskis og hann lætur mig ekki kosta sig, eða taka ábyrgð á sér. Eg finn mig frjálsa . . . Orðin komu í einni bunu. — Eg er orð in leið á að ala þig . . hundleið! En við skulum tala um þetta bet ur, þegar ég kem aftur, Bob, og við vitum bæði hver niðurstaðan verður af þeim umræðum. Að minnsta kosti veit ég það, skal ég bölva mér upp á! Eg gat heyrt andvarp í síman um . . . langt og þungt andvarp. — Diana, það er ekki lengur hægt að særa mig, sagði hann. — Já, þú segir það, en hver veit nema ég geti sagt sama hér! Það er allt búið hjá okkur. Vertu sæll. Og ég skellti símanum á. Það var barið á dyrnar hjá mér klukkan sjö mínútum fyrir tíu morguninn eftir. Eg reif mig með erfiðismunum úr djúpum svefni. Það var haldið áfram að berja. — Hver er þetta? tókst mér að kalla fram. —Bill Dempsey, var svarað. — Hvað viltu með að vera að berja mig upp á þessum tíma morguns? sagði ég. — En bless aður, komdu inn! Dyrnar opnuðust og Bill gekk hægt inn og lokaði á' eftir sér. Hann stóð kyrr og leit á mig. Andlitið var öskugrátt og kann- ske enn meira áberandi vegna rauðu skyrtunnar, sem hann var L — Eg hef nokkuð að segja þér, sagði hann. Það fór að fara um mig. — Er það Bob? hvíslaði ég. Hann kinkaði kolli. Eg fann blóðið hamra við gagnaugun á mér. Einhvernveginn gat ég sagt: — Er hann dáinn? Eitt óþolandi andartak stóð Bill hréyfingarlaus, en svo hneigði hann höfuðið. — Það var hjartaslag í svefni, sagði hann hægt. — í lestinni til Roohester. Eg var dofin. Eg skildi, hvað hann var að segja mér, en það voru bara orð. Eg verð að hringja í hana mömmu hans Bobs, hugsaði ég. Svo sagði ég upphátt: — Heldurðu, Bill að þú vildir fara niður og sjá, hvort síminn er laus. Eg kem strax. Svo fór ég í slopp. Eg gekk hægt niður stigann, án þess að hugsa neitt. Það er sagt, að verulega hart áfall geri mann dofinn. Þeg ar Robin var dáinn, og mamma ætlaði að flytja líkið til Indiana til greftrunar, var því fleygt í poka fyrir augunum á henni, og hún stóð róleg, róleg, róleg. Þess vegna er ég róleg núna. Hitt kem ur allt á eftir. Eg náði í mömmu Bobs í sím anurn. — Mamma . . . byrjaði ég. — Já, Diana, svaraði hún, og bætti svo við: — öll orð eru ó- þörf — drengurinn okkar er dá- inn. — Viltu, að ég komi? spurði ég. — Nei, svaraði hún. Ross væri þegar kominn af stað að vestan. — Það er engin ástæða fyrir þig að fara að koma, sagði hún. — Þú ert þarna, bundin við þitt verk, og þá skaltu halda þig að því. Eg veit, að þannig hefði Bob viljað vera láta. Eg lagði símann. Róin, sem yf- ir mér hafði verið tók að gufa upp. Leikfélagar mínir gengu vandræðalegir fram og aftur. Eg var óróleg. Eg fékk mér drykk og síðan annan. Tíminn leið. Dan var við hlið mér. Það sem hann sagði mér undan og ofan af þessu, að viðbættu því, sem ég heyrði annarsstaðar, var þannig, að ég gat ekki áttað mig á því. Bob hafði fundizt dauður í rúm inu sínu, rétt áður en lestin kom til Rochester. Etfir símtalið okk ar kvöldið áður, hafði hann sleppt herberginu sínu, látið bera farangurinn sinn niður í for- stofu og látitð þau orð fylgja, að hann myndi hirða hann klukk an tíu um kvöldið. En þegar sá tími kom, hafði hann ekki sýnt sig. Næturvörðurinn sá hann svo koma slagandi inn á miðnætti, með Ftni í bandi. Bob hafði verið tímunum saman í kránni hinu- megin við hornið, án þess að tala við nokkurn mann — en aðeins drukkið . . . Einhvernveginn tókst honum samt að hirða far- angurinn og ná í bíl til stöðvar innar. Rétt áður en lestin kom til Rocíhester, heyrði vötrðurinn í hundi, sem ýlfraði ámátlega. Hann athugaði þetta nánar og fann Fini, sem sat hjá Bob, ýlfr andi, en Bob dáinn. Eg ætlaði alveg að sleppa mér. .— Diana elskan! Þetta var rödd in í Dan, gegn um þokuna. — Það versta, sem þú getur gert er að kúra inni allan daginn. Þú veizt, að þú átt að leika í kvöld. — Vist skal ég leika í kvöld, sagði ég. — Allir, sem mér hefur þótt vænt um, hafa dáið meðan ég var við vinnu; pabbi, mamma, bróðir minn . . . Svo voru marg ar mínútur liðnar áður en ég vissi af mér, og Dan var að hjálpa mér að klæða mig. — Komdu þér á fætur sagði hann, — við skulum fara út að gangá. Við skulum bara ganga eitthvað. Reyndu bara ekki að fara að hugsa, Diana. Umfram allt, farðu ekki að hugsa. Eg vildi ganga berfætt. Ein- hvernveginn mundi það róa mig að finna jörðina snerta fætur mína. Én Dan bannaði mér það. -— Þú færð bara kvef, sagði hann. Svo hjálpaði hann mér í sokka og skó. Og svo gengum við á þessum rólega degi, niður með ánni. Vatn ið gjálpaði mjúklega á steinun- um. Dan hélt mér fast á göng- unni, studdi mig ef ég ætlaði að hrasa. eða renna í grasinu. Eg talaði stanzlaust. — Það er ekki satt . . . ekki satt. Átta ár . . . og svo þetta í gærkvöldi . . Ó, guð minn, hversvegna gat ég ekki sagt eitt vingjarnlegt orð við hann! Það er ekki satt! Hversvegna var ég svona vond við hann. Hann er maðurinn minn og ég elska hann . . . elska hann. Hann er eini maðurinn, sem ég hef nokkurntíma elskað. Dan, ég gerði rangt. Eg veit, hvað ég hef gert. Örlaganornirn ar eru að hremma mig fyrir það, sem ég gerði, og manni hefnist fyrir það, sem maður gerir rangt, og ég hef drýgt hræðilegan glæp og fæ refsingu fyrir hann . . . — Þú stendur í engri skuld við hina dauðu . . . sagði Dan. — Segðu ekki þetta orð! bað ég. — Þú skuldar þeim ekkert, Diana. Ef nokkuð, þá væri það að breyta forsendunum, sem urðu til þess, að svona illa fór. Láttu þá hina dauðu fá óskir sínar uppfylltar og vertu betri mann- eskja en þú hefur verið. Eg æpti á móti. — Eg er of- langt leidd. Þetta er um seinan. Nei, ég væri ung, sagði hann. — Þú ert of full af lífskrafti til þess að vera nokkuð annað en ung. Það kann að vera harkalega sagt, en nú hefurðu bezta tæki- færið til þess að gera eitthvað heilbrigt og mikið úr Diönu Barrymore . . . Svo varð röddin hans að orð- um, sem streymdu án þess að ég gæti botnaði upp né niður í þeim. Eg gekk áfram eins og í leiðslu. Ó, hve náttúran var friðsæl en mennirnir píndir og kvaldir! Við vorum þarna að ganga um áning arstað í skóginum, og þarna fyrir framan okkur var krakkaróla. tvö bönd með spýtur í milli, sem hékk niður úr tveim geysistór- um trjám. Dan sagði: — Komdu hérna og seztu í róluna. Svo lét ég hann hjálpa mér upp í hana. — Rólaðu mér, sagði ég og svo ýtti hann mér ofur'hægt fram og aftur. — fram og aftur. Eg reigði höfuðið aftur og horfði á hreyfinguna á himninum uppi yfir mér; og mér fannst græna trjáhvelfingin hreyfast fram og aftur. Mér fannst ég vera að róla mér í garð inum við húsið hennar Tibi ömmu. Æ, guð minn góður, ef maður gæti snúið tímanum við. Eftir nokkra stund sagði ég: — Þetta er nú víst nóg . . . Hann hjálpaði mér niður. Eg tautaði: — Hvað þetta getur ver ið vitlaust . . . að vera að róla sér. Dan snerti kinnina á mér með vörunum, og við gengum niður litlu brekkuna, niður á græna ár bakkann. Sumarsólin var heit. Dan kastaði steini út í ána. Við horfðum á hann lenda í vatninu og heyrðum ofurlítið dauft „plipp“ og sáum hann sökkva. Hann kastaði öðrum. Eg tók líka stein og kastaði honum. Hand- leggurinn á mér var blýþungur. — Við skulum njóta sólarinnar hérna, sagði Dan. Við létum fall ast á jörðina og ég hallaði mér að honum. — Þú ert veik, Diana, sagði hann. Reyndu ekki að vera að berjast við allt. Sittu hérna bara og horfðu kring um þig — J CHUCK.YOU AND GIRAUDOUX TAKE TH6 PLANES AND SCOUT HIDDEN LAKES...BATEESE AND \ GEOR6E, TAKE .fZ yrf/ 'y \ CANOES TO J' -N. / BROKEN YJING < öi iX O/ RIVER, AND... J __ Finally, AS the sun crawls UP ACROSS THE SKY, THE DOG FINDS A HIDDEN SPOT UNDER A CANOPY OF GREAT HEMLOCKS Vængbrotsá, og .... Á meðan hefur Ulfur ekki getað forðað King b'tla frá bví að verða fyrir skrámum og^risp. um, og er drengurinn orðinn úr- vinda. Loksins. begar sólin er að renna upp, finnur hundurinn sér felustað undir greinum há- vaxinnar furu. / ð ? Chuck, þið Giraudoux takið flugvélarnar og leitið við Leyni- vötn .... Bateese og Georg, þið takið barkarbáta og farið að Meanwhile, as CAREFUL AS HE IS, MA-HEEN-GUN HAS NOT BEEN ABLE TO KEEP LITTLE KING FROM GETTING BRUISED AND SCRATCHEq ANP THE CHILD IS NOW COM- PLETELY EXHAUSTED hver veit ef þú horfir á heim guðs, nema þú sjáir eitthvað annað. Eg skil þetta ekki. — Bara það, sem ég sagði, bætti hann við, lágt. — Þú ert að nálgast guð. Þá skilurðu þýðingu alls þessa. Eg fór að gráta. — Eg elska þennan mann, og ég mun alltaf sfltíívarpiö Sunnudagur 5. febrúar 8,30 Fjörleg músík í morgunsw-ið. 9.00 Fréttir. 9.10 Veðurfregnir. 9.20 Vikan framundan. 9.35 MoVguntónleikar: a) Brandenborgarkonsert nr. 2 f F-dúr eftir Bach (Hljómsveit-* in Philharmonia í Lundúnum leikur; Edwin Fischer stj.), b) Robert Shaw kórinn syngur. c) Sinfónía nr. 2 í d-moll op. 75 eftir Dvorák (Hljómsveitin Philharmonia; Rafael Kubelik stjórnar). 11.00 Messa í Dómkirkjunnl (Presturs séra Jón Auðúns dómprófastur, Organleikari: Dr. Páll ísólfsson), 12.15 Hádegisútvarp. 13.00 Afmæliserindi útvarpsins unt náttúru íslands; XIII: Jarðhitinn (Jón Jónsson jarðfræðingur). 14.00 Miðdegistónleikar: a) Lýrísk svíta eftir Fereno Szabó (Strengjasveit ung- verska útv. leikur; Welleg Károly stjórnar. b) Lev Oborin leikur & pían6 fjórar ballötur eftir Chopin. c) ..Söngvar Sevilluborgar" eftip Turina (Victoria de los Ang« eles syngur við undirleik sin« fóníuhljómsveitar Lundúna. stjórnandi: Anatole Fistoul* ari). 15.30 Kaffitíminn: — (16.00 Veðurfr.). a) Þorvaldur Steingrímsson og félagar hans leika. b) Kór og hljómsveit skemmtaj Alexandrov stjórnar). 16.25 Endurtekið efni: a) Myndlr fr4 Afríku; I. hluti (frá 25. f.m.. — b) Svíta eftir Skúla Halldórsson (frá 22. f.m.) — c) Kafli úr bókinni ..Pabbi, mamma og við" eftir Jo han Borgen (útv. 26. f.m.). 17.30 Barnatími (Anna Snorradóttlr)f a) Ævintýri litlu barnanna. b) „Fimm mínútur með Chopin**, c) Leikritið „Ævintýraeyjan",; V. þáttur. — Leikstjóri: Stein dór Hjörleifsson. d) Lesnir kaflar úr bókinnl „St4 art litli". 18.25 Veðurfregnir. 18.30 Þetta vil ég heyra: Einar Th, Magnússon velur sér hljómplöt« ur. 19.10 Veðurfregnlr. 19.30 Fréttir og íþróttaspjall. 20.00 Erindi: jÞegar höfuðborg heims« ins var rænd (Jón R. Hjálmars^ son skólastjóri). 20.15 Hljómsveit Ríkisútvarpsins leik« ur. Stj.: Bohdan Wodiczko. a) Fantasía f. strengjasveit eftir Hallgrím Helgason. b) Danskir dansar o" "-*ur. 20.45 Samtalsþáttur: Sir ^ene* diktsson ræðir við C la tit Argentínu. 21.00 Einsöngur: Cesare Siepi synguf ítölsk lög. 21.15 Gettu betur! — spurninga- og skemmtiþáttur undir stjórn Svav ars Gests. 22.00 Fréttir og veðurfregnir. 22.05 Danslög, valin af Heiðari Ást* valdssyni. 23.30 Dagskrárlok. Mánudagur 6. febrúar 8.00 Morgunútvarp. — Bæn (Séra Jón Auðuns dómprófastur). — 8.05 Morgunleikfimi. — 8.15 Tón* leikar. — 8.30 Fréttir. — 8.35 Tón leikar. — 9.10 Veðurfregnir. — 9.20 Tónleikar. — 12.00 Hádegisútvarp. ^ (12.25 Fréttir og tilkynningar). urfar (Lárus Jónsson búfræði-* kandidat). 13.25 „Við vinnuna": Tónleikar. 15.00 Miðdegisútvarp: Fréttir. — 15.03 Tónleikar. — 16.00 Fréttir og til- kynningar — 16.05 Tónleikar. 18.00 Fyrir unga hlustendur: „Forspil bernskuminningar listakonunnar Eileen Joyce; XI. — (Rannveig Löve). 18.25 Veðurfregnir. 18.30 Þingfréttir. — Tónleikar. 19.00 Tilkynningar. 1930 Fréttir. 20.00 Um daginn og veginn (Ölafur Þorvaldsson þingvörður). 20.20 Einsöngur: Kristinn Hallsson syngúr. Við píanóið: Fritz Weiss- happel. a) Þjóðlög og alþýðulög í útsend ingu Sveinbjörns Sveinbjörna sonar. b) „Ved Rondarne" eftir Grieg, c) „Ved Milan" eftir Palmgren, 20.40 Leikhúspistill (Sveinn Einarsson fil kand.). 21.00 Tónleikar: „Le baiser de la fée*#, divertimento eftir Stravinsky (Hljómsveit franska útvarpsina leikur; Igor Markevitch stj., 21.25 Utvarpssagan: „Jómfrú elur son** eftir William Heinesen; síðari lestur (Sveinn Sigurðsson ritstj, þýðir og les). 22.00 Fréttir og veðurfregnir. —• 22.10 Passíusálmar (7). 22.20 Hljómplötusafnið (Gunnar Guð« mundsson.) 23.10 Dagskrárlok.

x

Morgunblaðið

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.