Morgunblaðið - 07.02.1961, Qupperneq 13

Þriðjudagur 7. febrúar 1961
MORGVNBLAÐIÐ
13
— Vikuyfirlit
Framh. af bls. 8
mörgu sem búa við skort, þó ekki
sé um algert bjargarleysi eða
hungursneyð að ræða.
Greinarhöfundar rifja upp
ýmsar myndir af ferðum sínum
í sunnanverðri Asíu, lýsa börn-
unum sem ráfa í rifnum fötum
urn stræti borganna og leita að
matvælum í sorptunnum, eða
unglingunum sem eru á verði um
að safna hrossataði eða kúa-
mykju jafnskjótt og dýrin láta
það frá sér fara.
A meðan þetta er að gerast í
fátæku löndunum eiga 88% allra
Bandaríkjamanna sjónvarpstæki
og þeir geta vænzt þess að ríku-
leg máltíð bíði þeirra er þeir
snúa heim úr vinnu sinni á kvöld
in.
Greinarhöfundar komast að
lokum að þeirri niðurstöðú, að
Bandaríkjamenn hafi í rauninni
ekkert sérstakt til þess unnið
íram yfir aðrar þjóðir að njóta
slíkrar velsældar. Og þau segja
að lokum.
— Þýðingarmesta verkefnið,
næst á eftir því að varðveita
friðinn er að fæða, fata og leysa
þær milljónir undan ótta sem að
saklausu búa við slíka eymd.
Og fyrst af öllu er líklega það
brýna verkefni, að vinna bug á
hungurvofunni, hvort sem hún
birtist í Kongó eða Kína og úti-
loka að slíkur ósómi geti komið
fyrir á gullöld tækni og vísinda.
i»orsleinn Thorarensen.
HAAG, Hollandi, 3. febr. — (Reut
er). — 399 tonna gufuskip sökk
undan eynni Korsíku í dag og er
ókunnugt um afdrif skipshafnar-
innar. Tvö skip voru nokkuð
nærri slysstaðnum og sigldu til
hjálpar og önnur skip á þessum
slóðum hafa verið beðin að leita
áhafnarinnar.
EDINBORG, 3. febr. (Reuter). —
Bandarísk orrustuþota steyptist í
hafið skammt undan Skotlands-
Strönd í dag. Flugmaðurinn var
einn í vélinni og hefur hann enn
ekki fundist.
Að hrökkva eða stökkva
VÍÐA eru vandamálin og sam-
eiginleg eru þau öllum foreldr-
um, sem vilja koma börnum
sínum til manns og mennta,
svo að þau verði betur undir
það búin, að bjarga sér í öldu-
róti lífsins.
Sjáum til dæmis þessa
fallegu gráu kisu, sem var svo
óheppin að verða léttari uppi á
húsþaki. Börnin byrjuðu að
koma hvert af öðru og engin
leið var fyrir hana að komast
niður. Lengi hugsaði kisa ráð
sitt, því að henni var ljóst, að
hún yrði að komast niður af
húsþakinu, til þess að börnin
hennar gætu lifað.
í nokkurri fjarlægð var tré,
nakið og umkomulaust, því
það var vetur. Engin horfði
á það og sagði að það væri
fallegt. En kisu fannst það
ekki svo afleitt — kannske
ekkert óskaplega fallegt — en
að öllum líkindum yrði það
henni afar gagnlegt, enda átti
tréð athygli hennar óskipta.
Hún mældi fjarlægðina frán-
um augum og hugsaði — senni
lega of langt. En annaðhvort
var að duga eða drepast —
hrökkva eða stökkva — og
kisa stökk.
Hún beit í hnakkadrambið
á einum anganum, sem hvorki
sá né heyrði hvað um var að
vera og þeytti sér yfir með
hann — það tókst og sú litla
var ekki lengi að hlaupa niður
— grein af grein og koma ang-
anum sínum á öruggan stað,
síðan aftur upp og sömu leið
til baka með þá hvem af oðr-
um. — Allir komust þeir ofan
og enginn þeirra dó.

skriiar um:
KVIKMYNDIR

„MAÐURINN sem ekki gat sagt
nei“, með hinum góðkunna þýzka
gamanleikara Heinz Riihmann í
aðalhlutverkinu er um þessar
mundir sýnd í Austurbæjarbíói.
Segir þar frá sölumanni, Tómasi
Frauner að nafni (Heinz Rúh-
imann) hinum elskulegasta manni
sem er gæðin sjálf og má ekki
vamm sitt vita í neinu. En konu
hans finnst hann ekki nógu metn
aðargjarn og lætur hann óspart
heyra það. Dag einn hittir Tóm-
as á fömum vegi unga og fátæka
stúlku með hund. Hann vorkenn-
ir stúlkukindinni og kaupir af
henni hundinn, en það hefði hann
ekki átt að gera, því að þessi
viðskipti flæktu hann í hinn
svakalegustu kvennamál, sem lög
reglan varð að fjalla um. Rellina,
en svo hét stúlkan, var sem sé
vandræðabarn, sem hafði strokið
heiman frá sér og hafði nú ofan
af fyrir sér með því að selja
hundinn hvað eftir annað en ná
honum til sín aftur jafnharðan.
Bellinu er komið fyrir á heimili
fyrir vandræðastúlkur, en strýk-
ur þaðan ásamt tveimur öðrum
stúlkum. Þær leita nú á náðir
hins góðhjartaða Tómasar og
hann kemur þeim fyrir í íbúð,
sem vinur hans á, en hann hefur
aðgang að. Hefjast nú þrautir
Tómasar fyrir alvöru. Hann er
afhjúpaður, sem hreinasti Casa-
nova og myndir af honum birt-
ast á forsíðum dagblaðanna. Eig-
inkona hans verður þrumulostin
sem eðlilegt er, en hversu þeim
ótökum lýkur verður hér ekki
rakið.
Eg varð fyrir nokkrum von-
brigðum af þessari mynd. Rúh-
mann er að vísu skemmtilegur
þarna sem endranær, en atburða
rás myndarinnar er yfirleitt ekki
nógu fjörleg og fyndin, þó að
■ einstök atriði séu dágóð.
Líf og fjör í Steininum", enska
gamanmyndin sem sýnd er í
Trípolibíó er ágætlega leikin,
enda fara þar með aðalhlutverkin
snjallir leikarar svo sem Peter
Seliers, Wilfrid Hyle Whits,
Lionel Joffries o. fl En um þessa
mynd er það sama að segja og
myndina hér að ofan — hún er
langdregin og atburðalítil þar til
undir lokin, en þá gerist líka
margt og mikið, því að félagarn-
ir þrír í „Steininum“ og
„presturinn" Soapy, sem er í
glæpaflokki þeirra. láta sér ekki
allt fyrir brjósti brenna. Bregða
þeir sér jafnvel stundarkorn úr
fangelsinu og fremja eitt meiri-
háttar rán af mikilli hugkvæmni,
en þar með er sagan ekki öll . . .
Úr myndinnl i Austurbæjarbíó.
Fritz H. Berndsen
Minning
FRITZ H. Berndsen, trésmiður
frá Skagaströnd, andaðist að-
faranótt mánudags 30. jan. sl.,
á 81. aldursári, og var jarð-
sunginn frá Fossvogskapellu 6.
febrúar sl.
Er stutt æviágrip, með hlið-
sjón af 80 ára afmæli hans, í
Morgunblaðinu 16. ágúst 1960,
og verður því ekki farið frekar
út í það hér.
Er ég frétti lát hans, komu
mér í hug orðin: „Nú er hönd-
in haga, hætt að bæta og laga“.
En ekki einungis það hugtak,
er oss minnisstætt, sem felst í
þessum orðum, heldur öllu
fremur dagleg framkoma hans,
drenglyndi, hreinskilni og óeig-
ingimi gagnvart samferðafólki
á lífsleiðinni, því að „orðstír
deyr aldrei, hvem sér góðan
getur“, segir í Hávamálum. —
Enda er mér sagt, að í viðtali
hafi hann eitt sinn sagt: „Gjör
eigi náunganum það er þú vilt
eigi láta þér gjöra“, og mér
virðist að hann hafi breytt eftir
þessum vegvísi allt sitt líf. —
Hann átti því láni að fagna að
njóta almennrar vinsældar og
laus við allt aðkast, en þess eru
of fá dæmi með þjóð vorri.
Margs er að minnast eftir ára
tuga kynningu, en of langt mál
að skrásetja, nema á spjöldum
minninganna; þó aðeins eitt er
kemur nú í hug mér: Er Fritz
átti heimili sitt að Stóra-Bergi
í Skagastrandarkauptúni, hékk
þar málverk á vegg inni í stofu,
en undir því stóðu þessi orð á
danskri tungu; orð, sem mér
finnst eiga vel við hér að ævi
hans lokinni, en þau voru þessi:
„Elsket i livet, savnet i döden“.
Nú er Fritz H. Berndsen horf-
inn okkur sjónum, eftir langa
og hugstæða kynningu — flutt-
ur yfir hin miklu landamæri,
en honum fylgja hlýjar kveðj-
ur allra er honum kynntust. —
Lifðu heill í því landi er sól
kærleikans gengur aldrei til við-
ar. — Vinur.
Jóhannes Lárusson
héraðsdómslögmaður
lögfræðiskrifstofa-fasteignasala
Kirkjuihvoli — Sími 13842.
Árnason. — Símar 24635 — 1630T