Morgunblaðið - 07.02.1961, Blaðsíða 16

16
MORGUlSBlAdtÐ
Þriðjudagur 7. febrúar 1961
élsita hann. Eg get ekki að því
gert. Eg veit, að ég get aldrei
íyrirgefið sjálfri mér.
Dan tók að núa á mér bakið,
milli herðablaðanna, rétt eins
og hann ætlaði að reka allt illt
burt frá mér, og meðan hann
var að því, raúlaði hann eitt-
hvað fyrir munni sér. Aftur og
aftur . . . þetta var einhver göm.
ul barnagæla, sem mamma hans
hafði svæft hann með. Ekki
veit ég hve lengi við sátum
svona og hann var að núa á
mér bakið og syngja þetta vöggu
ljóð.
Ég sagði, að við ættum að
fara heim á leið, ég yrði að laga
hárið á mér. Ég yrði að búa mig
undir sýninguna.
Enda þótt ég hefði róandi
meðal, hafði ég enga lyst, þegar
maturinn kom. Ég kom niður,
horfið á alla sitja stífbiena við
borðið, og fór upp aftur og féll
alveg saman. Ég man mjög ó-
ljóst eftir leiksýningunum
tveim, kl. 7 og kl. 10, þó man ég
gífurlegt lófaklapp, þegar ég
kom fram á sviðið. Helmingur
áhorfenda hafði áreiðanlega
komið aðeins til að sjá konuna,
sem var alveg nýbúin að missa
manninn sinn, en hinn helming-
urinn til að sjá einhvern Barry-
more. Aldrei fæ ég að vita, hvor
helmingurinn það var, sem kom
af stað þessum gífurlegu fagn-
aðarlátum, sem mér féllu í
skaut þetta kvöld.
Leiksýningin var óslitin mar-
tröð. í einu atriðinu lék ég konu
sem minnist dauða eiginmanns
síns. Ég komst gegn um þetta
vegna þess að Dan kreisti hönd-
ina á mér þangað til hún varð
dofin. í öðru atriði reikaði ég
inn á sviðið. Ég myndaði orðin
með vörunum, og þegar ég átti
að gráta, ætlaði ég ekki að geta
stanzað aftur. Dan bar mig inn
í búningsherbergið mitt.
Um miðnætti fóru fjögur okk-
ar — við Dan og svo Paul og
Nancy, ungir leikarar, sem léku
börnin okkar — út á hólinn okk-
ar, sem við kölluðum, en það
var ofurlítill grasivaxinn hóll,
svo sem tvö hundruð skref frá
húsinu, en þangað fórum við á
hverju kvöldi og horfðum á
stjörnurnar. Við gengum þang-
að þegjandi undir alstirndum
himninum. Ég var- orðin alveg
tilfinningalaus, gjörsamlega út-
tauguð, en samt hef ég aldrei
séð heiminn kring um mig í
jafn skýru Ijósi. Næturþokan
gerði allt umhverfið að leiktjöld
um. Tunglið skein og kastaði
fölbláu ljósi á allt umhverfið
Ég sá döggina á grasinu, en það
var ekki dögg heldur glitperlur,
sem tunglið stráði á grasið. Ég
sá allt en skynjaði ekkert.
Við lágum aftur á bak og
horfðum á stjömurnar, sem
voru geysistórar og skærar.
Nancy sagði: — Megum við
syngja, Diana? — Syngið þið
hvað sem þið viljið, sagði ég.
Svo söng hún og síðan Paul á
eftir henni, og þá tókum við öll
undir og ég fann, að ég var far-
in að syngja með þeim. Ég hafði
ekki sungið svona síðan ég var
sautján ára og við Edouard
d’Avignon sungum saman í skóg
inum í Bretagne. Ég fór að
spyrja sjálfan mig, hvort ég
ætti að vera að syngja. Hér var
ég með þrem vinum og af því
að ég var með þeim, var ég alls
ekki hrygg, þrátt fyrir allt.
Kannske hefði ég ekki átt að
vera að syngja, en úr því að ég
var að því á annað borð, mundu
þau skilja mig.
Ég reyndi að horfa á stjöm-
urnar, en tárin blinduðu mig.
Að horfa á stjörnurnar var
sama sem að lifa, en það var
dauður maður í lífi minu. Ég
gat ekki horft á þær af því að
ég var lifandi. Ég gat séð stjörn.
urnar, en það gat hann ekki
framar.
Þegar við komum inn aftur,
hjálpaði Dan mér inn í herberg-
ið mitt og gaf mér þrjár svefn-
töflur, sem læknirinn hafði skil-
ið eftir. Allt í einu greip mig
hræðsla. — Ég get ekki sofið,
Dan, ég veit, að ég get ekki
sofnað.
Ég tók svo töflurnar, en
streittist á móti þeim, eins og
ég gat. Dan sat við rúmið mitt.
— Vertu hjá mér! grátbað ég
hann. — Þegar ég vakna, vil ég
sjá, að einhver sé hjá mér og
gæti mín. Þrátt fyrir töflurnar
opnuðust og lokuðust augu mín
en opnuðust alltaf aftur. Eitt-
hvað í mér barðist við að halda
mér vakandi. Halda mér við
meðvitund. Ég hræddist, að ef
ég sofnaði, hnigi ég í faðm dauð
ans.
Mig dreymdi. Og í draumnum
var Bob lifandi. Við vorum í
íbúð svipaðri þeirri í Sutton
Terrace, með gríðarstórum
frönskum glugga. Og í draumn-
um horfði ég út um gluggann og
æpti upp yfir mig: — Þetta
finnst mér ískyggilegt!
Bob leit upp og greip andann
á lofti. Hátt uppi í loftinu gaf
að líta fornlegar og úreltar flug-
vélar, hundruðum saman, allar
úg gleri. Við gátum séð inn í
þær. í hverri þeirra var flug-
maður, tvö fet á hæð, og nokkr-
ir farþegar af sömu stærð. —
Ekki veit ég, hvað þetta boðar,
Bob, sagði ég skelfd. — Kann-
ske heimsendi.
Flugvélarnar lentu léttilega á
grasinu fyrir framan gluggann
okkar, og þetta litla fólk
strieymdi út úr þeim og í áttina
til okkar, eins og grúi af skor-
dýrum, þögult, án þess að segja
orð.
Ég æpti: — Við skulum
stökkva út um gluggann, Bob,
og út í sjóinn. Kannske þeir viti
ekki, hvað vatn er. Því að gras-
ið fyrir utan var á einhvern ó-
skiljanlegan hátt orðið að sjó.
Ég fleygði mér út í vatnið og
Bob með mér, en þegar við
reyndum að synda, breyttist
sjórinn í rúm með þykkum tepp
um í. Við brutumst um, og ég
æpti: — Komdu þér út úr tepp-
unum!
Nú vorum við umkringd af
þessu smávaxna fólki og vorum
fangar. Einn sagði við Bob: —
Við ætlum að taka ykkur, og
gera ykkur álíka stór og við
erum sjálf.
Bob sagði: — Jæja, þá það. En
hvernig farið þið að því?
— Við tattóerum hægra fót-
inn á þér. Þá verður þú jafnstór
og við.
Ég æpti upp i skelfingu: — Ef
þið ætlið að gera þetta við hann,
verðið þið að gera það við mig
líka. Hvað sem þið gerið og
hvernig sem hann verður, vil ég
verða eins, af því að ég get ekki
lifað án þessa manns.
Þeir byrjuðu á Bob, og allt í
einu var hann orðinn tvö fet á
hæð og í geimfötum og veinaði,
frá sér numinn af hryggð. —
Taktu mig í faðm þér, Muzzy!
— Já, elskan mín. Auðvitað
skal ég gera það. Og svo tók ég
hann í fang mér og gældi við
hann eins og dúkku. Ég grátbað
litlu mennina: — Gerið þið það
sama við mig. Við viljum vera
saman.
Ég horfði á meðan þeir tattó-
eruðu fótinn á mér og báru í
það bláan vökva með pensli. —
Er það sárt? spurðu þeir. Ég
hristi höfuðið. — Þá verður það
sem eftir er, heldur ekki sárt.
Og allt í einu var ég orðin lítil,
en ekki tvö fet heldur þrjú. Ég
var stærri en Bob. Hann var
enn að gráta.
Ég hélt honum í örmum mér.
— Þetta er allt í lagi, allt í lagi,
hvíslaði ég. — Ef við bara erum
saman, er sama um allt annað.
Ég bar hann inn í herbergi, og
það var íbúðin okkar í 80-stræti,
þar sem var lokað fyrir rafmagn
ið hjá okkur. — Sjáðu, hér er
okkur óhætt, sagði ég. — Hér
gerir okkur enginn neitt.
Þá komu tveir menn í fullri
stærð inn.
— Hvað viljið þið? spurði ég
skelfd.
— Við erum komnir til að
bjarga ykkur og gefa ykkur
rétta stærð aftur.
Og samstundis vorum við orð-
in stór aftur og Bob var ekki
lengur Bob, heldur Bramwell ..
Ég æpti: — Góði minn .. ég
bjóst alls ekki við þér. Það er
ekki ætlazt til, að þú sért hér á
ferli. Bramwell breiddi út faðm-
inn.
— Ég hef ekki gleymt þér,
Diana, sa'gði hann, — og geri
aldrei!
Og þá vaknaði ég . . alein í
rúminu mínu . . grát'andi. '
Jarðarförin átti að fara fram
á þriðjudaginn klukkan tvö í
Rochester. Ég gat ekki sloppið
frá leikhúsinu, en talaði við
Ross í síma. Hann sagði. — Dót-
ið hans Bobs er hérna. Hvað
viltu gera við það?
Ég bað Ross að geyma það
fyrst um sinn.
— Það er eitt, sagði Ross, —
sem ég þarf að spyrja þig um.
— Bob var með úr, sem mig
langar til að eiga. Ég vildi
gjarna eiga eitthvað, sem hann
hefur átt.
— Hvað sem þú vilt, sagði ég.
— Athugaðu dótið og taktu það,
sem þú vilt.
— Já, það er líka sportskyrta,
ef þér væri sama.
— Já, gerðu svo vel. Það var
rétt eins og við værum að tala
um fatabrúðu en ekki mannlega
veru.
Ég sendi gular rósir og skrif-
aði á miða: — Látið þið þetta
við höfuðið á honum. Bob hafði
alltaf gefið mér gular rósir á af-
mælisdaginn minn.
Klukkan tvö á þriðjudaginn
fékk ég mér lánað talnaband og
fór ein út að ganga og baðst
fyrir.
ailltvarpiö
Þriðjudagur 7. febrúar
8.00 Morgiuiútvarp. — Bæn (Séra
Jón Auðuns dómprófastur). —
8.05 Morgunleikfimi. — 8.15 Tón-
leikar. — 8.30 Fréttir. — 8.35 Tón
leikar. — 9.10 Veðurfregnir. —
12.00 Hádegisútvarp.
(12.25 Fréttir og tilkynningar).
12.50 „Við vinnuna": Tónleikar. —
14.40 „Við, sem heima sitjum“ (Dag-
rún Kristjánsdóttir húsmæðra-
kennari).
15.00 Miðdegisútvarp: Fréttir. — 15.05
Tónleikar. — 16.00 Fréttir og til-
kynningar — 16.05 Tónleikar.
18.00 Tónlistartími barnanna: Jón G.
Þórarinsson söngkennari stjórnar.
18.25 Veðurfregnir.
18.30 Þingfréttir. — Tónleikar.
19.00 Tilkynningar.
1930 Fréttir.
20.00 Daglegt mál (Óskar Halldórsson
cand. mag).
20.05 Erindi: Faraó og Móse; síðari
hluti (Hendrik Ottósson frétta-
maður).
20.30 Tónleikar: Músík eftir Jón Sig-
Sigurðsson.
a) Sex létt lög (Öskar Cortes,
Josef Rúdolfsson Felzmann,
Jónas Dagbjartsson, Þorvald-
ur Steingrímsson, og K.K.-
sextettinn leika undir stjóm
Kristjáns Kristjánssonar).
b) Kvartett fyrir fiðlu, klarí-
nettu, kontrabassa og píanó
(Þorvaldur Steingrímsson,
Gunnar Egilsson, höfundurinn
og Fritz Weisshappel leika).
21.05 Raddir skálda: Ur verkum Braga
Sigurjónssonar. Flytjendur: Finn
borg Örnólfsdóttir, Steindór Hjör
leifsson og höfundurinn sjálfur.
21.50 Tónleikar: Konsert-polonaise fyr
ir fiðlu og hljómsveit eftir Fibich
(Karel Sroubek og Sinfónhi-
hijómsveit útvarpsins í Prag
leika; Jirí Pinkas stjórnar).
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Passíusálmar (8).
22.20 Erindi: Frá trúflokki vitringanna
(séra Emil Björnsson).
22.30 Tónleikar: Valsar eftir Waldteu-
fel (Hljómsveitin Philharmonia í
Lundúnum leikur; Henry Kríps
stjórnar).
23.00 Dagskrárlok.
Miðvikudagur 8. febrúar
8.00 Morgunútvarp. — Bæn (Séra
Jón Auðuns dómprófastur). —
8.05 Morgunleikfimi. — 8.15 Tón-
leikar. — 8.30 Fréttir. — 8.35 Tón
leikar. — 9.10 Veðurfregnir. —
9.20 Tónleikar. —
12.00 Hádegisútvarp.
(12.25 Fréttir og tilkynningar).
12.50 „Við vinnuna": Tónleikar.
15.00 Miðdegisútvarp: Fréttir. — 15.05
Tónleikar. — 16.00 Fréttir og til-
kynningar — 16.05 Tónleikar.
18.00 XJtvarpssaga barnanna: „Atta
börn og amma þeirra í skógip-
um“ eftir Önnu Cath.-Westíy
IX. (Stefán Sigurðsson kenn-
ari les).
18.25 Veðurfregnir.
18.30 Þingfréttir. — Tónleikar.
19.00 Tilkynningar.
1930 Fréttir.
20.00 Myndir frá Afríku; III. hlut!
(Benedikt Gröndal alþingismað-
ur tekur saman dagskrána).
20.35 Einsöngur: Mahalia Jackson
syngur.
20.50 Vettvangur raunvísindanna: Örn
ólfur Thorlacius fil. kand. kynn-
ir starfsemi fiskideildar Atvinnu-
deildar háskólans.
21.10 Tónleikar: „Rósamunda", músik
op. 26 eftir Schubert (Tékkneska
fílharmoníusveitin leikur; Jean
Meylan stjórnar).
21.30 „Saga mín“, endurminningar
Ignacy Paderewskis, L (Árnl
Gunnarsson fil. kand. þýðir og
les).
22.00 Fréttir og veðurfregnir. —
22.10 Passíusálmar (9).
22.20 Upplestur: „Gömlu hjónin**, smA
saga eftir Alphonse Daudet, í þýð
ingu Önnu Maríu Þórisdóttur
(Þýðandi les).
22.45 Djassþáttur (Jón Múli Árnason),
23.15 Dagskrárlok.
Skáldið og mamma litla
Ha! Málstokkurinn þinn! Jú, nú
man ég það. Hann er úti í garði og
í bílskúmum.
Hann
stöðum.
getur ekki verið á tveimur
Jú, því miður.
m
a
r
Á
ú
á
Meðan Úlfur
■ofa djúpt inni
S NIGHT AGAIN APPROACHGS.
A ÐAND OF TIMBER WOCVES HUNGRILY
SCENTS THE WILDERNESS TRAILS
NOT FAR FROM THE SPOT WHERE
THE DOG ANO CHILD ARE HIDDEN
Og King litli |
í barrskóginum, I
leggur Markús af stað frá Leyni
vötnum. Og þegar aftur tekur
að rökkva, birtist úlfahópur í | staö hundsins
leit að bráð ekki langt frá felu-1

litla.