Morgunblaðið - 22.02.1961, Blaðsíða 16

16
MORGUNBLAÐIÐ
Miðvikudagur 22. febr. 1961
Myrkraverk
22 eftir Beveriey Cross
■ þýðsngu Bjarna Arngrímssonar
„17?“
„Billinn er númer 17, bíllinn
minn.“
„Ég hélt þú meintir konuna í
Maintenon" sagði «ég, og við
hlógum báðir, hrösuðum af stað
yfir steinlagninguna og héldum
í hvorn annan í árangurslausri
leit að stuðningi. Á þennan hátt
slöguðum við í áttina að göt-
unni, þar sem Benoit hafði sinn
elskaða Bugatti í skúrnum.
Við vorum hálfa klukkustund
að komast þangað, en þegar
þangað kom vorum við ekki al-"
veg eins fullir. Benoit fálmaði
eftir lyklinum sínum og við fór-
um inn. Tunglskinið skein á segl
ið yfir bílnum og við gátum séð
til að ná vasaljósinu. Og aftur
hélt ég því hátt upp yfir höfði
Benoit meðan hann rúllaði segl-
inu aftur. Og þá urðum við báð-
ir skyndilega ófullir. Alkóhól-
gufurnar, sem höfðu legið yfir
heila mínum, hurfu á augna-
bliki og við störðum báðir á
bílinn skelfingu lostnir, og vild-
um ekki trúa okkar eigin aug-
um.
Hnn hafði verið eyðilagður,
gersamlega og villimannlega.
Sleggja hafði brotið vélina,
mælaborðið og stjórntækin, stýr-
ið var bogið. Öxi hafði slitið og
rifið sætin, hjólbarðana og gólf-
ið. Sýru hafði verið hellt á skrokk
inn, og hún hafði étið upp bæði
fánana og töluna. Hann var al-
gjörlega ónýtur. Benoit virtist
falla saman. Hann eltist á einu
augnabliki. Hann snerti sundur-
lamda vélarhlífina með hend-
inni, eins og hann vildi með einu
töfrabragði gera hana jafn fagra
og fullkomna og hún hafði verið
aðeins 6 stundum áður og starði
á eyðilegginguna, frosnum og
sljóum augum.
„Les Salauds", hvæsti hann.
„les assassins."
,,En hver, en hver?“ hvíslaði
ég.
„Lucien og hinir, þeir hafa
gert það, Luuien og hinir.“
,,Lucien?“ Ég gat ekki skilið.
„Refsing.“
— Verið ekki með þessar af-
•akanir heimskingjarnir ykkar!
Finnið drenginn og þann sem
„En fyrir hvað í ósköpunum?"
,,Þetta atvik með lögreglu-
manninn í morgun.“
„En — .“
Hann sneri sér við og tók
fram í fyrir mér.
„Þú gleymir hverjum þú ert
með, rosbif. Þetta er ekki allt
einn stór og skemmtilegur leik-
ur. skaltu vita. Láttu ekki glað-
lyndið í dag koma þér til að
halda að þetta sé allt saman
skemmtilegt og auðvelt. Við er-
um hættulegir. Lucien er högg-
ormur. Við erum allir morðingj-
ar. Við erum Náttfararnir. Ég
reyndi að vara þig við einu sinni
áður. Manstu eftir því sem skrif
að var á banjóið þitt.“
„Varst það þá þú? Ekki Franc-
oise?“
„Ég gerði það, og þarna er
seinni aðvörunin." Hann benti á
bilhræið. , Komdu þér burtu
núna, áður en þú hefur flækzt
meira í þessu. Komdu þér burtu.“
,,Ég get ekki skilið af hverju
þú stendur þarna og sættir þig
við þetta allt. Hvers vegna reyn-
irðu ekki að gera eitthvað?"
„Ég gerði mistök. Mér hefur
verið refsað.“
Hann • skildi og virtist ekki
reiður, kannski kraminn en ekki
reiður. Hann strauk beyglaðri
vélahlífinni og reyndi að rétta
úr bognu stýrinu.
„Það tekur önnur tíu ár að
gera við allt þetta,“ sagði hann
og talaði við sjálfan sig, frekar
en við mig. „Tíu ár.“ Síðan
sagði hann yfir öxl sér: „Hvers
vegna ferðu ekki? Líttu á þetta
og komdu þér burtu.“
Og ég skildi hann einan eftir
hjá flakinu og gekk hægt heim
gengnum sofandi borgina og yfir
mánasilfraða ána. Brýrnar á
Signu voru hvítar eins og snjór,
og auðar, nema örfáir elskendur
stóðu og héldust í hendur,
stundu, og horfðu á lygna ána.
Þegar ég kom aftur til Saint-
Germain hafði ég ákveðið að
halda ævintýrinu áfram, halda
áfram með Náttförunum. Hin ó-
skiljanlega tryllta refsing fyrir
rændi honum og verið ekki lengi
að því! Farið þið nú!
Farið þið nú!
hin litlu mistök Benoit juku að-
eins aðdáun mína á hinum misk-
unnarlausa aga og tilgangi fé-
lagsskaparins. Og ævintýralöng-
un mín, sem aukizt hafði við
leiðangurinn til Belleau, rak mig
áfram til að komast að fleiru og
gera meira. Þrátt fyrir allt, á-
kvað ég að fara varlega, og minn
ast hins brotna Bugattis.
p
Kvöldií' eftir heimsótti ég
Ohollet í rykugri, litlu skrifstof-
unni hans nálægt Rue Pigalle.
Á veggjunum hengu hundrað
brosandi stúlkur, sem allar höfðu
ritað nöfn sín með stóru renni-
legu letri og fjálgum hamingju-
óskum. „Til elsku, elsku Collet
með eilífri, innilegri ást frá Zen“,
og „til örláta góða pabba frá
hinni litlu indælu Jean“. Þó
virtist hinn hræddi, litli umboðs
maður vera allt annað en aðdá-
unarefni fyrir konur. Eftir því
sem nær dró hljómleikunum, því
megurri og brjóstumkennanlegri
virtist hann verða. Ég var aldrei
nákvæmlega viss um hvað það
var, sem Lucien hafði til að reka
hann áfram. Ég get ímyndað
mér, að það hafi verið einihvers
konar kjánaskapur, sem hann
hefði gert af sér meðan á her-
setunni stóð, minnháttar þjóð-
verjasamvinna eða eitthvað því-
umlíkt. En hvaða glæp, sem hann
hafði framið, var hann nógur
til þess að gera hann skelfdan
við Lucien og Náttfarana. Hann
varð að hjálpa þeim og hann hat
aði þá.
„Mér datt í hug að við ættum
að fara út og leika nokkur lög
í hljóðfæraverzluninni handan
við torgið,“ sagði hann og þurrk
aði svitann vandræðalega af
enni sér. „Þú þarft að hafa nokk-
ur að auki fyrir utan þennan
með Montandsöng og þann um
kastalann.“
, Ég var að hugsa um að syngja
St. Louis Blues,“ sagði ég, hálfu
leyti á frönsku og hálfu á ensku.
Mér finnst hart að hafa búning-
inn til einskis. Enn sem komið
Á meðan.
— Þér líður betur, greyið,
miklu betur. Á morgun ættir þú
er er ekkert, sem hefur minnsta
samband við villta vestrið.“
Svo fórum við yfir torgið,
framhjá næturklúbbunum, þar
sem ungir heimsmenn störðu
vonglaðir á myndir af stúlkum,
og inn í langan gang í hljóð-
færabúðinni. Um það bil 50
grammófónum var raðað með-
fram báðum hliðum gangsins, á
hverjum þeirra lá eintak af nót-
unum. 20 frankar voru látnir í
rifu og þá gat maður hlustað á
uppt.öku af söngnum í heyrnar-
tækjum og fylgzt með á nótna
blöðunum um leið. Við tókum
ihirúgu af mynt hver um sig og
fórum að hlusta á grammófón-
ana. Stundum voru þrjár línur
nóg til að segja mér að ekkert
væri í sönginn varið en stund-
um lék ég hann allan, jafnvel
í annað skipti, eingöngu vegna
þess að mér þótti lagið skemmti-
legt. Eftir hálftíma lenti ég á
söng, sem sennilega var hægt að
nota, Sur les ponts de Paris, hét
hann og Chollet kom yfir til að
hlusta á, er ég lék hann aftur.
„Einskis virði,“ sagði hann og
fór aftur að sínum vegg til þess
að halda.áfram að leita. Hér um
bil þegar í stað veifaði hann
höndunum æstur og kallaði á
mig að koma og hlusta á næsta
sönginn. Það var suðuramerískt
þjóðlag um bófa, úr gamanóper-
unni í Lyrique, með fjörlegri
kalypsó-hrynj andi, einmitt það,
sem við þurftum. Við fórum aft-
ur til skrifstofu hans og ég söng
lagið fyrir hann. Ég verð að játa,
að þótt leikaraumboðum hans
virtist fækka, og taugaóstyrkur
hans ykist eftir því sem nær dró
hljómleikunum, kunni hann verk
sitt. Hann vissi allt um kynn-
ingu og flutning, og er hann
hafðj leiðbeint mér í klukku-
stund hefði ég trúað sjálfum mér
til að koma fram í harðsoðnustu
kabarettunum í Pigalle.
Ég fór frá honum um fimm
leytið og lofaði að æfa a. m. k.
þrjá klukkutíma á hverjum degi.
Lagið hljómaði í höfði mér, og
mig langaði óskaplega til að
syngja það fyrir einhvern. Og
er ég sá strætisvagn á leið til
Avenue des Ternes stökk ég um
borð, ég ætlaði að syngja það
fyrir Francoise.
Dyr vinnustofunnar voru opn-
ar þegar ég kom, en enginn virt-
ist vera heima.# Ég kallaði á
Francoise og leit inn í eldhúsið.
Hún var ekki þar. Svo gekk ég
að trönunum og horfði á mynd-
ina af Lucien. Hann hélt áfram
að ygla sig, og ég gat séð að hún
hafði ekki unnið meira að henni.
Síðan dró ég tjaldið frá skotinu,
sem þau notuðu fyrir svefnher-
bergi. Þar var ilmur af Arpege
og jafnmikil óreiða og vinnu-
að geta vísað mér heim til for-
eldra drengsixxs.
stofan sjálf var snyrtileg. Föt-
um hafði verið fleygt á stól, rúm
ið var óumbúið og vindlings-
stubbar á öskubakka. Bók lá á
gólfinu við hliðina á krumpuð-
um náttkjól og á litla snyrti-
borðið var hrúgað krukkum með
snyrtivörum og litlum flöskum
með ilmvatni og kölnarvatni.
„Að hverju ert þú að leita?“
Ég hrökk við er ég heyrði rödd
hennar bak við mig.
,,Ég var að hugsa um hvar
þú værir,“ sagðj ég og sneri mér
við til að heilsa henni. „Dyrnar
voru opnar.“
Hún hafði vafið um sig stóru,
gulu handklæði og svart hár
hennar var bundið aftur með
silkiklút. Hún var í inniskóm, og
um háls hennar hékk kringla
úr bronsi, á stærð við tveggja
krónu pening, í mjórri keðju.
Hún bar sólgleraugu og glas af
sólarolíu.
Við stóðum og horfðum hvort
á annað. Síðan sagði hún: „Ég
var í sólbaði uppi á þakinu.“
„Hvernig kemstu þangað?“
„Það er svolítið erfitt. Ég fer
reyndar gegnum gluggann yfir
klósettinu.1'
SHÍItvarpiö
Miðvikudagur 22. febrúar
8.00 Morgunútvarp. — Bæn (Séra
Jón Auðuns dómprófastur). —
8.05 Morgunleikfimi. — 8.15 Tón-
leikar. — 8.30 Fréttir. — 8.35 Tón
leikar. — 9.10 Veðurfregnir. —
9.20 Tónleikar. —
12.00 Hádegisútvarp.
(12.25 Fréttir og tilkynningar).
12.50 „Við vinnuna": Tónleikar.
15.00 Miðdegisútvarp (Fréttir. — 15.05
Tónleikar. — 16.00 Fréttir, veð-
urfr. og tilk. — 16.05 Tónleikar).
18.00 TJtvarpssaga barnanna: ,,Atta
börn og amma þeirra í skógin-
um" eftir Önnu Cath.-Westly
XIV. (Stefán Sigurðsson kennari
þýðir og les).
18.25 Veðurfregnir.
18.30 Þingfréttir. — Tónleikar.
19.00 Tilkynningar.
1930 Fréttir.
20.00 Framhaldsleikrit: ,,U. sögu For-
syteættarinnar" eftir John Gals-
worthy; þriðja bók: „Til leigu",
útvarpsgerð eftir Muriel Levy.
II. kafli. Þýðandi: Andrés Björna
son. — Leikstjóri: Indriði Waage,
Leikendur: Valur Gíslason, Þor-
stenn O. Stephensen, Guðbjörg
Þorbjarnardóttir, Helgi Skúlason,
Inga Þórðardóttir, Húrik Haralds-
son, Anna Guðmundsdóttir, Gest-
ur Pálsson, Jón Aðils, Baldvin
Halldórsson, Jóhanna Norðfjörð.
Aróra Halldórsdóttir og Margrét
Ölafsdóttir.
20.45 Föstumessa í elliheimilinu Grund
(Prestur: Séra Sigurbjörn A.
Gíslason. Organleikari: Daníel
Jónsson).
21.30 „Saga mín", æviminningar Pad-
erewskys; III. (Arni Gunnarsson
fil. kand.).
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.20 Upplestur: „Góðhundurinn Hex#%
bókarkafli eftir Birgi Kjaran
(Brynjólfur Jóhannesson leikari)
22.40 Djassþáttur (Jón Múli Arnason).
23.10 Dagskrárlok.
Fimmtudagur 23. febrúar
8.00 Morgunútvarp (Bæn — 8.05 Mo: g
unleikfimi — 8.15 Tónleikar —
8.30 Fréttir — 8.35 Tónleikar —
9.10 Veðurfregnir — 9.20 Tónleik-
ar — 10.00 Veðurfregnir.
12.00 Hádegisútvarp. (Tónleikar. —
12.25 Fréttir og tilk.).
12.50 ,,Á frívaktinni": Sjómannaþáttu*
í umsjá Kristínar Önnu Þórarins
dóttur.
14.40 „Við, sem heima sitjum" (Vigdí*
Finnbogacíóttir).
15.00 Miðdegisútvarp: Fréttir. — 15.05
Tónleikar. — 16.00 Fréttir og til-
kynningar — 16.05 Tónleikar.
18.00 Fyrir yngstu hlustendurna (Gyð%
Ragnarsdóttir og Erna Aradóttir).
18.25 Veðurfregnir.
18.30 Þingfréttir. — Tónleikar.
19.30 Fréttir.
20.00 Tónleikar: Alexander BrailowsLy
leikur píanótónverk eftir Frany
Liszt.
20.30 Kvöldvaka.
a) Lestur fornrita: Lárentíusar
saga Kálfssonar; XIV. — sögu
lok (Andrés Björnsson).
b) Lög eftir Sigvalda Kaldalóns.
c) Erindi: Ljós og eldur I þjóð-
trú og þjóðsiðum (Þórður Tóm
asson fræðimaður frá Vallna-
túni.)
d) Víshaþáttur Sigurður Jónsson
frá Haukagili).
21.45 íslenzkt mál (Dr. Jakob Bene-
diktsson.)
22.00 Fréttir og Veðurfregnir.
22.10 Passíusálmar (22).
22.20 Úr ýmsum áttum (Ævar K. Kvar
an leikari).
22.40 „Fúgulistin" (Kunst der Fuge)
eftir Johann Sebastian Bach;
fyrsti hluti af þremur (Kammer-
hljómsveit óperunnar 1 Dresten
leikur; Werner Egk stjórnar. --
Dr. Hallgrímur Helgasoa skýrir
verkið.
03 ^ DaffKkrárlok.
Skáldið og mamma litla
1) En hvað mamma þín á mikið af 2) Já, hún á ölgíös, vínglös, snaps- 3) ....og gamalt sinnepsglas fyrir
glösum! glös.... mig að drekka úr mjólkina!