Morgunblaðið - 25.02.1961, Blaðsíða 12

12
MORGVNBLAÐIÐ
Laugardagur 25. febrúar 1961
raver
eftir Beveriey Cross
þý&ingu BJarna Arngrímssonar
bílnum var horfið í fjarska og
síðan gekk hann ó undan eftir
stígnum, án þess að segja orð.
Ég gekk á eftir Dédé. Gúmmí-
stígvél hans gerðu aðeins lítinn
hávaða og föt hans voru dökk.
Því varð ég að halda mér innan
við fjögurra metra fjarlægð frá
honum til þess að missa ekki af
honum, því að tunglið var ekki
ennþá komið upp, og trén, sem
stóðu þétt á báðar hendur, voru
svört og hávaxin. Við gengum
þrjár mílur á 20 mínútum, allan
.tímann í vesturátt, og komum
þá í lítið rjóður þar sem veiði-
kofi úr steini, gamall og yfir-
gefinn, að einum náttpotti und-
antekhum, stóð . í skugga skóg-
arins, er stóð eins og skíðgarður
í kring.
Dyrnar opnuðust, þegar Luei-
en rak bakið í hurðina, og við
gengum inn í lágt herbergi með
steingólfi. Dédé fór undireins
yfir í dimmt horn og rótaði í
hrúgu af dauðu laufi og göml
um béinum. Hann kom með vasa
ljós, gekk síðan að arninum og
lýsti upp í reykháfinn.
,,Farðu og hjálpaðu honum,"
hvæsti Lucien og ég gekk yfir
að arninum og lagðist á hnén til
að hjálpa litla suðumanninum.
Ha«n brosti til mín sótsvertu
þvottabjarnarandliti og sagði:
„Teygðu þig upp, rosbif.
Handleggirnir á þér eru lengri
en á mér.“
Ég teygði upp handleggina og
leitaði í mjórri hillunni og fann
hrjúfan segldúkspakka. Ég tók
hann niður og lét Dédé leysa frá.
í pokanum voru þrennar frosk-
mannafitjar, grímur og stuttar
öndunarpípur.
Lucien lét vasaljósið á hilluna,
svo að ljósgeislinn féll á poll á
gólfinu, þarna fórum við úr föt-
unum og hrúguðum þeim undir
laufið í horninu. Lucien og ég
voum allsnaktir og hann horfði
forvitnislega á sólbruna minn,
en Dédé heimtaði að vera í skít-
ugum nærbuxunum, þrátt fyrir
það, að Lucine segði, að þær
mundu sjást í myrkrinu. Við
máluðum okkur með sóti úr
reykháfnum, gengum síðan með
fitjar og grímur í bandi um
hálsinn í áttina suðaustur gegn-
um skóginn.
Nóttin var svöl. Svörðurinn
úr gömlu laufi og mjúku grasi
fjarðraði undan fótum okkar.
Það var ný og dásamleg reynsla
að hlaupa nakinn gegnum skóg
um nótt. Við hlupum hratt og
hljóðlega, eins og Indíánar í víga
hug. Asfaltið var ennþá heitt
undir fótum okkar, er við fór-
um yfir aðalveginn. Máninn
skreiddist lágt bak við svartan
fingur dómkirkjunnar, og ég
vissi, að við vorum um það bil
þrem kílómetrum ofan við aðal-
hlið fangabúðanna. Við þurftum
að fara yfir akur, áður en við
náðum ánni. Dédé hrasaði í hlið-
inu og bölvaði. Við stóðum graf-
kyrrir og hlustuðum, en ekkert
heýrðist frá hundunum, sem við
vissum að stóðu vörð við girð-
inguna hundrað metrum til
vinstri við okkur. Áin var lygn
og Dédé rak tána ofan í vatnið.
,,Hún er baðheit,“ hvíslaði
hann og dró í skyndi fitjarnar á
fætur sér, lagði grímuna og
renndi sér síðan léttilega niður í
vatnið. Hann synti eins og otur
og þegar hann var kominn um
það bil 15 metra frá bakkanum
dýfði hann höfði sínu og hvarf
undir yfirborðið án þess svo
mikið sem gára það. Lucien kom
á eftir, léttilega, en hann var
ekki eins reyndur og hinn litli
Dédé. Þegar hann var horfinn
sjónum, leit ég í átt til girðing-
arinnar sem var silfruð af tungl-
skininu litlu neðar við ána. Síð-
an synti ég á eftir hinum.
Girðingin var strengd milli
bakka árinnar niður á hálfs ann-
ars faðms dýpi. Hún var í raun-
inni gömul dádýrahindrun, en
hafði verið breytt ý fangabúða-
girðingu. Þetta var eini veiki
hlekkurinn í girðingunni og ein-
asta leiðin inn, nema í gegnum
aðalhliðið. Dédé hafði fundið
gatið, Náttfararnir höfðu notað
það við hinar fyrri þrjár ferðir
sínar. Ég kafaði, þegar ég var
um það bil 15 metra frá girð-
ingunni, og þó dimmt væri í
kafi tókst mér að finna gatið
milli girðingarinnar og árbotns-
ins og troðast í gegn. Ég skildi
þá hvers vegna Moumou hafði
ekki verið leyft að koma með
okkur. Hann hefði aldrei getað
komið nautsherðum sínum og
vömb í gegn.
Ég kom upp með örfáum sund
tökum og hinir tveir sáu leitar-
ljósið sem var í varðturninum
í íjarska sveiflast yfir áður en
ég sá svartan kastalann bera við
himinn. Geislinn lýsti upp
ströndina, sem með kastalanum
var og sömuleiðis neðri hluta
turnanna, og við héldum okkur
að sunnanverðu.
Ég sá nú hvers vegna leitar-
ljósið gerði björgun Tissons ó-
mögulega frá ánni, Við kastal-
ann var jafnbjart og um hábjart-
an dag. Jafnvel undir yfirborði
vatnsins höfðum við enga mögu-
leika að komast nær vesturveggn
um en 50 metra. Og Ijósin fjög-
ur, sem við sáum í efsta gangi
að vestanverðu, vissum við að
voru í gluggum hinna mikilvægu
fanga. En hvar var Tisson? Við
vorum þarna til þess að komast
að því.
Aðferðin til að komast að því
var einföld en náði tilgangi sín-
um prýðilega.
,,Tisson þekkir okkur, „út-
skýrði Lucien. „Við álítum að
hann búist við okkur. Ef hann
heyrir merki, þá kemur hann í
gluggann og lítur út, á undan
hinum föngunum og jafnvel á
undan fangavörðunum.“
Þess vegna ætluðum við að
synda eins nálægt vesturveggn-
um og mögulegt var, koma upp
á yfirborðið og síðan átti Dédé
að reka upp hið gamla kall-
merki Náttfaranna. Skerandi
refsýlfur. Við vonuðum að Tis-
son kæmi strax út að gluggan-
um. Þá gætum við fundið ná-
kvæmlega hvar klefi hans væri.
Þess vegna syntum við upp á
grynningarnar og þegar leitar-
ljósið var komið framhjá stung-
um við hausunum upp úr. Fer-
legir, ógnandi veggirnir risu upp
fyrir framan okkur, og Ijósin
fjögur efst uppi voru einasta
lífsmerkið. Dédé tróð marvað-
ann og dró djúpt andann. Hann
leit á Lucien, sótgríman gerði
hann tröllslegan á svip. Hann
beið eftir merkinu. Síðan rak
hann upp skerandi ýlfur, sem
smaug í gegnum nóttina. Eitt
augnablik skeði ekkert. Leitar-
ljósið hélt áfram í vesturátt,
hundur spangólaði í austri, og
vatnið gutlaði upp við veggina.
Loks birtust höfuð og axlir
manns í endaglugganum, hann
þrýsti andliti sínu út að rimlun-
um. Hann horfði út en gat ekki
séð okkur.
„C’est lui,“ hvíslaði Lucien
sigri hrósandi að Dédé, og við
snerum strax við og köfuðum í
flýti í áttina að ánni og girð-
ingunni. Ég hafði ekki séð skýrt,
en hin eina hugmynd sem ég
hafði um manninn var að hann
hefði verið hroðalega hræddur,
en það var erfitt að gera sér
grein fyrir nokkru, því að ljósið
hafði verið að baki honum.
Við fórum aftur til kofans og
síðan upp á veginn án þess að
neitt kæmi fyrir. Benoit beið
eftir okkur og við ókum til Par-
ísar. Þeir skildu mig eftir við
Neuilly Métro.“ A demain!“ kall
aði ég. „Bon soir Monsieur Ben-
oit Dédé, bon soir Lucien. Dédé
opnaði glugga og rétti út hönd-
ina. Hann hélt á litlum böggli,
en ég sá ekki andlit hans.
„Francoise bað mig að færa
þér þetta,“ sagði hann og henti
bögglinum til mín.
Ég var að leita í rennisteinin-
um, þegar þeir óku burtu. Þetta
var lítil askja, vafin í brúnan
pappír og utan á honum stóð að-
eins „Alan.“ Það var bréf í með
hinni smágerðu snyrtilegu rit-
hönd hennar, og ég las það und-
ir götuljósi.
Kæri Alan.
Ég er að fara frá París og frá
Lucien. Ef öll blíðuyrði þín voru
alvara, ættir þú að koma til mín.
Ég mun bíða eftir þér í húsinu
í Eze. Komdu strax. Hættu við
krossferðina þína og komdu
strax. Ég elska þig og þrái þig
mikið.
Francoise.
í öskjunni var málmpeningur-
inn með rnynd af heilagri Cecil-
íu, verndardýrling tónlistar og
tónlistarmanna.
En ég gat ekki hætt við kross-
Skáldið og mamma litla
1) Komdu nú Lotta. Þú ert búin
að vera nógu lengi í sjónum!
2) Ég er alls ekki búin að vera
lengi....
3) .... ég er enn ekki komin með
bláar varir.
Markús vonaði að Úlfur gæti
vísað veginn til foreldra litla
drengsins, en hundurinn neitar
að yfirgefa tjaldstaðinn.
— Sennilega er eina lausnin
að fara með þig til lögreglunnar.
Og Markús flýtir sér að taka
saman farangur sinn og lesta
barkarbátinn.
— Þótt mér líki það illa, er ég
hræddur um að ég verði að skilja
þig eftir greyið. Ég þori ekki að
yfirhlaða bátinn!
ferðina mína. Ég hafði þegar
gengið of langt til þess. Mig
langaði meira í ævintýrið en ég
þarfnaðist Francoise. Hvítt and-
lit mannsins sem beið eftir Nátt-
förunum bak við grindur kast-
alans stóð mér skýrar fyrir hug-
skotssj ónum, en andlit konunn-
ar. Ég böggíaði bréfið saman og
henti því á járnbrautarlínurnar.
En ég geymdi peninginn. Ég
þarfnaðist verndarengils.
7
Ég dró niður vindutjöldin til
að loka úti glampann frá veggn-
um úti fyrir litla herberginu
okkar. Það var mjög heitt og
sama þrumulyktin í andrúms-
loftinu og daginn sem ég kom
frá Cbartres, daginn sem dreng-
urinn var drepinn, daginn sem
ég hafði hitt Lucien. Marcel var
ekki heima. Hann var einhvers
staðar að flækjast í Montmaxtre
að teikna ferðamenn fyrir 500
franka. Ég dró niður tjöldin og
reyndi að sofa. Ég fékk að reyna
hvernig hinir dauðadæmdu
standa á nálum, meðan ég lá
þarna á dýnunni, kófsveittur og
reykti í ákafa. Ég drap í vindling
unum á járngrindarúminu og
endurtók aftur og aftur hvað og
hvenær ég ætti að gera viS
björgunina. Ég var ekki hrædd-
ur um að ég yrði tekinn, en ég
óttaðist að ég mundi koma upp
um félaga mína, annað hvort
vegna klaufaskapar eða vegna
þess ég yrði of æstur.
Klukkan fjögur þvoði ég mér
og rakaði mig vandlega, eins og
ég væri að fara á dansleik. Ég
batt hnífinn, sem Lucien hafði
fengið mér um fót mér og um
hálsinn hengdi ég menið, vernd-
argripinn frá Francoise. Klukk-
an fimm barði ég á dyrnar á
skrifstofu Chollet og gekk inn
til að heilsa hinum skemmti-
kröftunum. Chollet sat skjálf-
andi á brúninni á skrifborði
sínu, Fyrir ofan hann brosti feg-
urðardísasafnið niður af skell-
óttum veggnum. Hann var af-
skaplega taugaóstyrkur og kóf-
sveittur. En litli leikflokkurinn
tók ekki eftir því. Þau voru of
önnum kafin að snyrta sig og
tala um vinsældir sínar til að
taka eftir Chollet. Tvær stúlkur,
málaðar og klæddar eins, föðm-
uðust og horfðu fjórum gráum
augum á skítugan Asíumann í
kvöldklæðnaði, sem var kynntur
sem töframaður. Stúlkurnar
koiriu fram sem tvíburar, sungu
og dönsuðu. Þær sátu á tága-
körfu. Ég starði á hana meðan
ég tók í hendur þeirra. Hún
virtist tæplega nógu stór til að
SHlltvarpiö
Laugardagur 25. febrúar
8.00 Morgunútvarp (Bæn — 8.05 Morg
unleikfimi — 8.15 Tónleikar —
8.30 Fréttir — 8.35 Tónleikar —
9.10 Veðurfregnir — 9.20 Tónleik-*
ar — 10.00 Veðurfregnir.
12.00 Hádegisútvarp. (Tónleikar.
12.25 Fréttir og tilk.).
12.50 Oskalög sjúklinga (Bryndís Sig-
urjónsdóttir).
14.30 Laugardagslögin — (15.00 Fréttir)
15.20 Skákþáttur (Baldur Möller),
16.00 Fréttir og veðurfregnir.
16.05 Bridgeþáttur (Hallur Símonars.)
16.30 Danskennsla (Heiðar Astvalds-
son danskennari).
17.00 Lög unga fólksins (Þorkell Helga
son).
18.00 Utvarpssaga barnanna: „Atta
börn og amma þeirra í skógin-
um‘‘ eftir Önnu Cath.-Westly
XIV. (Stefán Sigurðsson kennari
þýðir og les).
mundsdóttir),
18.25 Veðurfregnir.
18.30 Tómstundaþáttur barna og ung-
linga (Jón Pálsson).
19.00 Tilkynningar.
19.30 Fréttir.
20.00 Tónleikar: Lög úr söngleiknum
„West Side Story“ eftir Leonard
Bernstein (Bandarískir listamenn
flytja undir stjórn Max Gober*
mans.)
20.15 Leikrit I>jóðleikhússins: „Blóð«
brullaup“ eftir Garcia Lorca,
Þýðandi: Hannes Sigfússon. —•
Leikstjóri: Gísli Halldórsson. —-
Leikendur: Arndís Björnsdóttir,
Valur Gústafsson, Guðrún As«
mundsdóttir, Helgi Skúlason,
Helga Valtýsdóttir, Regína Þórð-
ardóttir, Lárus Pálsson, Anna
Guðmundsdóttir, Edda Kvaran,
Baldvin Halldórsson, Herdís Þor«
valdsdóttir, Bessi Bjarnason,
Kristján Jónsson og Erlingur
Gíslason.
22.00 Fréttir og Veðurfregnir.
22.10 Passíusálmar (24).
22.20 IJr skemmtanalífinu (Jónas Jón*
asson).
22.45 Danslög. — 24.00 Dagskrárlok.