Morgunblaðið - 18.03.1961, Blaðsíða 6

6
MORGVN BLAÐ'Ð
Laugardagur 18. marz 1961
Þeir segja þetta um leik Pattersons og Ingemars
Alltaf fundizt

ÞEGAR leið að heims-
meistarakeppni þeirra
Floyd Pattersons og Ing-
mar Johanssons í hnefa-
leik, hárust blaðinu fyrir-
spurnir margra um hvern
ig fara mundi og nóttina
sem keppnin fór fram var
hvað eftir annað hringt á
blaðið til að spyrjast fyr-
ir um á hvaða bylgju-
lengd væri hægt að hlusta
á keppnina og hvenær úr-
slit væru væntanleg. Af
þessu má sjá að margir
hér heima hafa haft mik-
inn áhuga fyrir þessari
keppni, þótt hnefaleikar
séu hér ekki lengur við-
urkenndir sem íþrótt og
bannaðir með lögum.
Það varð því að ráði að blað
ið snéri sér til manna, sem
stundað hafa þessa íþrótt hér,
spyrði þá álits á keppendunum
sjálfum og úrslitum hennar.
Við skulum fyrst hitta að
máli fyrrverandi íslandsmeist-
ara í þunguvigt, Hrafn Jóns-
son bifvélavirkjameistara.
•— Er ekki bannað að tala
um þetta hér á landi?, segir
hann er við leggjum fyrir
hann fyrstu spurninguna.
— Það mun nú vera um
þetta málfrelsi enn og við lát-
um það lönd og leið þótt íþrótt
in sé bönnuð.
— Hvor þeirra fannst þér
nú sigurstranglegri fyrir leik-
inn? spyrjum við.
— Ég hef séð báða fyrri
leiki þeirra á kvikmynd og
mér hefir alltaf fundist Patt-
erson boxaralegri. Hann hefir
liðlegri líkamsbyggingu og^
vinnur meira í hringnum. Ég
er ekki í vafa um að hann hef-
ir þjálfað sig meira og betur.
■— Báðir höfðu mikið að
vinna. Báðir höfðu tapað hvor
fyrir öðrum áður.
— Já. Mér finnst það eink-
um mjög sérstætt að Patter-
son skyldi ná heimsmeistara-
titlinum á ný. Það er alveg
sérstakt þegar búið er að slá
heimsmeistara út að hann
skuli vinna sama manninn aft-
ur. Venjulega fá menn svo
mikla minnimáttarkennd eft-
ir slíkt áfall að þeir ná sér
ekki upp aftur. Þetta er líka í
fyrsta sinn sem slíkt á sér stað
í sögu hnefaleikanna.
— En nú hefur Patterson
jafnan haft lakari leik í fyrstu
lotu?
—' Það er rétt. En lotan
stendur ekki nema 3 mínútur
og þótt hann hafi verið das-
aður eftir hana þá eru þetta
svo þrautþjálfaðir menn að
þeir jafna sig fljótt og hléið
nægir þeim til þess. Bjallan
hefir kannske bjargað hon-
— Spurðu margir þig urn
leikinn fyrir fram?
— Það var mikið um að
menn hringdu og létu mann
geta til um úrslit. Þeir hafa
sennilega verið að veðja um
úrslitin. Það er orðið nokkuð
vinsælt að menn veðji í keppn
um sem þessum.
— Er annars ekki lítið rætt
um box hérna nú orðið.
— Jú það held ég.
— Og menn eru ekkert að
laumast til að æfa þetta, þrátt
fyrir bannið.
— Nei. Þeir strákar, sem
Patterson liggur í fyrstu lotu
Patterson boxaralegri
voru í þessu eru nú margir
komnir í fjölbragðaglímu (jú-
dó), sem er margfalt hættu-
legri íþrótt, en boxið, ef hún
er stunduð af hörku. Boxið,
sem æfingaleikur, er tiitölu-
lega meinlaus og miklu mein-
lausari en margar aðrar íþrótt
ir. Auðvitað er hægt að ganga
út í öfgar í þessu eins og
öðru.
Við spyrjum Hraf að síð-
ustu hvað hann hafi fengist
við þetta í mörg ár. Hann
stundaði þessa íþrótt í um 8
ár og var nokkrum sinnum
íslandsmeistari í þungavigt,
sá nokkra leiki úti í Kaup-
mannahöfn og varð landsdóm-
ari í hnefaleik 1938.
==• =
Margir fulltíða Reykvíking-
ar, sem eitthvað komust í ná-
munda við boxið, þekkja Guð-
mund Arason. Hann var um
langt árabil aðalþjálfari hnefa
leikadeildar Ármanns. Sjálf-
ur naut Guðmundur þjálfunar
hjá þeim Guðjóni Mýrdal,
Sveini Sveinssyni, Pétri Wige
lund og hjá Norðmanninum
Rögnvaldi Kjellvold. Guð-
mundur byrjaði að æfa hnefa-
leika 15 ára og tók fyrst þátt
í hnefaleikamóti 16 ára. í þjálf
aratíð sinni hjá Ármanni „átti“
Guðmundur 48 fslandsmeist-
ara af 50 í hinum ýmsu þyngd
arflokkur sem Ármann eign-
aðist. Sjálfur varð Guðmund-
ur fslandsmeistari í þunga-
vigt 1944 og barðizt hann þá
m.a. við Norðmanninn Olto v.
Porat, sem eitt sinn var kunn-
ur hnefaleikamaður m.a. fyrir
Olympíutitilinn er hann hlaut.
= • =
Guðmundur var nýkominn
heim til sín úr vinnu, er við
hittum hann. Hann er einn
af verkstjórum Landssmiðj-
unnar
— Þú hefir haft áhuga fyrir
keppninni?
— Ég hefi gaman að því að
fylgjast með eins og gefur að
skilja. Eigi að síður kornu
úrslitin mér ekki neitt á óvart.
Fyrri keppni þeirra Ingemars
og Patterson gaf vísbendingu
um hvernig fara myndi. Eg
hefði veðjað á Patterson við
hvern sem var.
— Nú barði Ingemar Patt-
erson niður í fyrsta skipti er
þeir börðust?
— Já, en mér fannst aug-
Ijóst mál að Patterson hefði
þá hreinlega boxað veikt.
Hann „dúkkaði“ fallega undir
höggin frá Svíanum og það
sem við köllum „fótavinna",
— hún var prýðileg. Patterson
gaf Svíanum hvað eftir annað
tækifæri til að „sigta inn“
hægri hendi
fór.
og því fór sem
— í næsta skiptið náði Patt-
erson frumkvæðinu. Þá gaf
hann Ingemar ekkert færi á
sér. Hann keppti þá út frá
þeirri gullvægu reglu að sókn
er bezta vörnin, sagði Guð-
mundur. Þá var vinstri hend-
in aðalveikleikamerki Svíans.
Hún er eiginlega lykillinn
bæði í sókn og vörn. Sennilega
hefur Ingemar talið sig vera
svo öruggann með sigur, að
hann gæti farið í bardagann
án þess að hugsa um þá þraut,
sem han varð að leysa ef hann
ætlaði að sigra Bandaríkja-
manninn.
— Og hvað þá um síðustu
keppni þeirra?
= • =
— Þetta hefur vafalítið ver
ið með því bezta sem sézt hef-
ur í boxhringnum: Keppnin
jöfn og spennandi. Patterson
hefur komið inn í hringinn
sem hinn öruggi sigurvegari,
án þess þó að vanmeta Sví-
ann, — en staðráðinn í því að
gera hreint fyrir sínum dyr-
um. Ingemar hefur talið sig
nokkuð öruggann. Hans leyni
vopn, „vinstri hendin“, sem
hinn gamalkunni hnefaleika-
kappi Max Schmeling hafði
lagt sig allann fram við að
„baka upp“, átti að færa hon-
um sigurinn. Patterson fékk
líka að finna fyrir henni, þó
Svíanum tækist ekki að láta
hana færa sér sigur. Mín skoð-
un er, sagði Guðmundur, að
hnefaleikakeppni er því aðeins
skemmtileg að vinstri höndin
sé „aktív“ hjá báðum.
— Svona eftir þessa keppni,
myndi ég segja að úrslitin
væru sanngjörn og þeir hafa
til þess unnið að vera mikils-
metnir í sögu hnefaleikanna,
sagði Guðmundur Arason að
lokum.
• „Þau eru ný hjá
okkur“
„Kona í úthverfi“ skrifar:
Og vegna skrifa í Velvak-
anda fyrir skömmu um
brauð í Kópavogi, get ég
bent á að hér í hverfinu koma
franskbrauð og heilhveiti-
brauð rétt fyrir hádegið (kl.
11—12), en önnur brauð kl.
2—3 e.h. Margar húsmæður,
ef ekki flestar, kjósa að fara
í búðirnar á morgnana, og
þá fyrr en seinna. Þá er úr-
val mest og bezt, t.d. í kjöti
og fiski. — Maðurinn minn
vinnur oft lengi á kvöldin og
hefur þá með sér smurt
brauð að heiman í hádeg-
inu. Þegar ég fer að gera
matarinnkaupin á morgnana,
hefur bakaríið á boðstólum
glóðvolg vínarbrauð og boll-
ur, smjörkökur og hringi og
fleira skylt, en ég verð að
fara aðra ferð til að geta
valið um 2 tegundir af nýj-
um brauðum. Eftir hádegið
koma svo 3 tegundir, sem
bakaðar eru, að ég held, í
Rúgbrauðsgerðinni. Og ef
spurt er, hvort þau brauð
séu ný, þá er svarið: „Þau
eru ný hjá okkur“ eða „Þau
komu til okkar í dag“. Eng-
inn veit, hvenær þau hafa
verið bökuð. Og það er oft
ærin ástæða til að ætla að
þau hafi ekki verið bökuð
þann daginn.
• „Kapparnir“
Og úr því að ég er búin
að taka til penna og farin að
skrifa um verzlanir, langar
mig til að minnast á fleira.
Mjólkurbúðunum er' lokað
milli kl. lVz og 2 e.h. Mér
hefur skilizt að þá eigi að
fara fram gólfþvottur og önn
ur ræsting. En svo er bara
ekki alls staðar. Oft má sjá
afgreiðslustúlkur vera að
sópa gólfið og það m.a.s. eftir
að opnað er kl. 2. Getur
hver dæmt um hollustuna af
því. Það er sennilega sama
eftirlitið með því og „köpp-
unum“ sem afgreiðslufólk á
að nota við afgreiðslu. Það
er auðvitað skilyrði að af-
greiðslufólkið sé hreint og
snyrtilegt, en þegar hár-
greiðslan er orðin það flókin
og vandasöm að höfuðkappi
hæfir þar jafnilla og á upp-
dubbuðum Þjóðleikhússgest-
um, þá er of langt gengið.
• „Kótelettur“ eða
Og þá er það um „kótel-
etturnar". Þú upplýstir einu
sinni, Velvakandi minn, að
„kótelettum", sem ég fæ í
beinslausar, gætu ekki kall-
ekki að seljast á verði sem
fullgildar „kótelettur". Þar
sem meirihlutinn af þeim
„kótelettum", sem é gfæ í
kjötbúðunum, eru rifbeins-
lausar, langar mig að fá upp
lýst, á hvaða verði slíkir bit-
ar eigi þá að réttu að selj.
ast. Sem súpukjöt líklegast?
Ef kjötkaupmanninn munar
um það, þá munar okkur
neytenduma um það líka.