Morgunblaðið - 30.03.1961, Qupperneq 20

'
20
MORCUNBLAÐIÐ

Fimmtudagur 30. marz 1961 ■
DÆTURNAR VITA BETUR
SKALDSAGA EFTIR RENEE SHANN
20
Mikið vatn var til sjávar runnið
síðan ástarævintýrið þeirra átti
sér stað — þetta sem hún hafði
verið svo heimsk að láta að engu
verða!
— Hvað er þetta, sem er í
ólagi, Janet? Nigel hefur ekki
sagt mér neitt nánar frá því í
smáatriðum, heldur aðeins það,
að mamma þín væri andvíg gift-
ingu ykkar. Er það af því að
faenni þykf þú of ung?
— Já, það lætur hún í veðri
vaka, en það er bara alls ekki
sú sanna ástæða. Janet hallaði
sér í áttin til Cynthiu. — Eg
skyldi kæra mig kollóttan, ef
ekki væri annað í veginum. Þá
skyldi ég bara segja, að það væri
eins og hver önnur vitleysa, og
giftast Nigel, eins og ekkert væri,
hvað sem hún segð;
— Já, en góða mín, þú verð-
ur að giftast honum. Ég skil
ekki, að nein ástæða geti verið
til að hætta við það. Ég á við,
engin ástæða, sem ekki er hægt
að sigrast á.
— Ég er hrædd um, að henn-
ar ástæða sé ek’ki svo auðveld
viðfangs. Það er í sambandi við
paba. Janet hikaði. Hún var svo
handgengin Cynthiu, að hún
hefði geta sagt henni favaða
leyndarmál sem vera skyldi —
nema eitt. Hún faafði aldrei sagt
henni, að foreldrum hennar
kæmi illa saman. Það hafði
'henni fundizt vanþakklæti af
sér, og auk þess hafði aldrei
Stúlka óskast
Veitingahús úti á landi óskar að ráða tstúlku til
starfa nú þegar eða frá næstu mánaðamótum.
Hátt kaup. Fríar ferðir. Tilboð sendist afgr. Mbl.
merkt: „Norður — 1347“.
Lögfrœoingur
óskast sem fulltrúi á málflutningsskrifstofu, með
möguleika á að verða meðeigandi. Laun eftir sam-
komulagi. — Tilboð sendist afgr. Mbl. fyrir 3. apríl
n.k. merkt: „Lögmaður — 1616“.
Keflvíkiiigar Keflvíkingar
Verð stödd í bænum skírdag og föstudaginn langa.
Til viðtals að Hafnargötu 64.
INGIBJÖRG INGVARS frá Siglufirði.
gefizt tilefni til þess að fara að
opinbera það.
Og auk þess hafði Cynthia
aldrei verið neitt forvitin um
foreldra hennar — meira að
segja ha'fði henni beinlínis fund-
izt hún enga löngun hafa til að
tala um þau.
En nú var Janet, áður en en
sjálf vissi af, farin að segja
henni alla söguna, eins og hún
lagði sig, allt upp til gærkvölds-
ins, þegar hún hafði gengið á
pabba sinn að segja sér, hvort
hann mundi yfirgefa mömmu
hennar, ef til þess kæmi, að hún
gifti sig.
— Og ætlaði hann svo það,
Janet?
— Nei. Hann sagðist að
minnsta kosti aldrei ætla að gera
það. Annars dró hann það við sig
að gefa mér beint svar og fór
undan í flæmingi. Æ, góða mín,
hvað á ég að gera? Nú hef ég
orðið svo nauman tíma. Nigel
er að fara vestur eftir nokkrar
vikur. Segðu mér nú: Mundir þú
giftast honum, ef þú værir á mín
um aldri og í mínum sporum?
Cynthia hikaði dálítið við
svona ákveðna spurningu. Að
hún skyldi lögð fyrir hana, og
það af dóttur Philips! Árin liðu
til baka og hún var komin á
aldur Janets. Hún sá þau saman
á þessum friðsæla stað á Con-
nemaraströndinni, þar sem hann
grátbað hana að giftast sér. Oft
hafði hún á næstu árunum á
eftir furðað sig á því, hvernig
hún gat neitað honum, jafnheitt
og hún hafði elskað hann. Og
vitað, að hans tilfinningar voru
engu síður heitar. En hitt vissi
hún eins vel, að eins og þá stóð
á, gat hún ekki annað en vísað
honum á bug — þá gat hún ekki
farið að gifta sig. Mamma henn-
ar hafðj gert þær kröfur til henn
ar. Kaupið hennar nægði handa
þeim báðum. Og jafnvel þótt
Philip hefði stungið upp á, að
þau tækju móður hennar í heim-
ilið, eftir að þau væru gift, var
henni Ijóst, að það hefði aldrei
getað blessazt. Sumar mæður
gátu þegjandi og hljóðalaust
komið inn í heimili nýgiftrar
dóttur sinnar, án þess að það
þyrfti að valda neinum árekstr-
um, en bara ekki hennar móðir.
Þess vegna faafði hún vísað hon-
um á bug, með harm í fajarta,
enda þótt hún hefði verið að því
komin . á skilnaðarstund þeirra
að hlaupa á eftir honum og kalla
hann aftur og segja, að hún gæti
aldreí afborið að þurfa að skilja
við hann. En hún hafði stillt
sig. Það var ekki fyrr en ári
seinna, þegar móðir hennar var
dáin, að hún hafði reynt að ná
sambandi við hann. Hún fann
nafnið hans í símaskránni, og
konurödd svaraði í símann:
— Hver er þar? Það er frú
Wells, sem talar.
Hún hafði flýtt sér að afsaka
sig. Sagðist hafa fengið skakkt
númer.
Við sjálfa sig hafði hún sagt,
að þetta væri ekkj annað eða
meira en hún ætti skilið. Hún
hafði átt sitt tækifæri og glatað
því.
Frá þeim degi reyndi hún að
útrýma honum úr huga sínum,
en það hafði bara aldrei tekizt.
Og svo, fyrir nokkrum mán-
uðum, hafði Lucille le Bayonne
sagt við faana: „Þú verður að sjá
litlu ensku stúlkuna, sem býr
hjá mér. Hún er indæl og ég
veit, að þér geðjast vel að henni.
Þannig faafði hún hitt Janet
og komizt að því, að hún hét
Janet Wells. Og hún var ekki
lengi að uppgötva, að Philip
Wells var faðir hennar.
Hún hafðj oft hugsað um það
síðan, hvort það hafi nú verið
þess vegna, að Janet vakti svo
mjög áhuga hennar, þrátt fyrir
miseldri þeirra. Hún reyndi að
telja sjálfri sér trú um, að það
gæti e'kki verið. Henni hafði
farið að þykja vænt um Janet,
eingöngu sjálfrar hennar vegna
.... en þó hafði hún nú aldrei
verið viss um, að þetta væri alls
kostar satt. Hefði hún ekki verið
dóttir Philips, hefði hún vafa-
laust kunnað vel við hana á
Skáldið og mamma litla
1) Nei, góða kvöldið, tengda-
mamma . . . kemur þú í heimsókn á
þessum tíma sólarhrings?
2) Mafflma litla. Hver heldurðu
að sé komin til þess að vera okkur
til skemmtunar . . .
3) ... síðustu þrjá stundar-
fjórðungana áður en við förum að
sofa.
a
r
L
ú
ó
— Allt 1 lagi Markús ....
Hvað er það sem þú vilt tal
um? Láttu okkur heyra!
Þú samþykktir að læknir-
inn yrði hér og hann er ekki
kominn!
— Þú ert með undanrögð! Ef
þú ert ekki algjörlega huglaus,
búðu þig þá ’indir að verja þig!
sama hátt og svo margar aðrar
ungar stúlkur, sem hún kynntist.
En afstaðan til Janet varð dálít
ið sérstök, vegna faðernis henn-
ar.
Hefðu þau nú gifzt, væri dótt
ir þeirra líklega á sarna aldri og
Janet. Henni leið oft illa við þá
faugsun, er hún minnist þess,
sem hún hafði misst af. Að
minnsta kosti hafði Philip vegn
að betur en henni. Hans líf hafði
e'kki verið tómt og árangurs-
laust. Allt þangað til í dag, að
Janet hafði sagt henni af sam-
komulagi þeirra hjóna, hafði
hún haldið, að Philip væri allra
manna hamingjusamastur.
En hvernig orkaði þetta ósam
komulag þeirra á hana sjálfa?
Vitanlega varðaði hana ekkerí
um það, eða ætti ekki að gera.
Hún hafði hvort sem var ek'kert
samband haft við Philip árum
saman. Og engin ástæða til að
halda, að á því yrði nein breyt-
ing. En hún vildi bara ekki, að
eins færi fyrir þessari dóttur
Philips, sem henni var farið að
þykja svo vænt um; að hún færi
að gera sömu vitleysuna og hún
sjálf hafði forðum gert. o
— Segðu mér, favað þú myndir
gera, Cynthia, endurtók Janet.
— Ég held, að með núverandi
lífsreynslu minni, mundi ég gif-t
ast Nigel. • ú
— Hvað getur gert þig svona
vissa um það?
— Ég tel það vera rangt að
vera nokkuð að fórna sér. Bf þú
lætur móðuT þína spilla þessu)
hjónabandi þínu, getur það lagt
allt þitt líf í rúst. Og Nigela
líka, ef til vill. Þið eruð mjög
ástfangin. Ég veit það náttúr-
lega ekki eins um hann, en býsf
við að honum sé eins farið og
þér. Ef svo er, þá er þetta fyrsta
ást ykkar beggja. Og ekkert er
eins og fyrsta ástin, trúðu mér
til, Janet, ég veit hvað ég er að
segja.
Nú kom Janet með spurning-
una, sem hún hafði aldrei þorað
að ympra á fyrr: — Þú hefuaf
þá líka átt þína fyrstu ást?
— Ja-á. A
— Hvers vegna giftistu hon-
um ekki?
— Vegna hennar mömmit
minnar. Það stóð öðruvísi á hjá
mér en þér, en ef þú giftist
ekki Nigel, verður útkoman sú
sama hjá okkur báðum. Þú
iðrast þess til dauðadags, væna
mín.
Janet sagði í örvæntingu
sinni: — Ó, ég veit ekki, hvað
ég á að gera. Ég var að vona,
að þú segir mér það. En nú,
þegar þú ert búin að því, hvers
vegna er ég þá svona þver? Er
það eintóm til'finningasemi? Ég
faeld ekki. Ég er ekki viss um,
nema það sé að nokkru leyti eig*
ingirni. Eða hræðsla. Ég held
ekki, að nokkur mánneskja geti
’keypt hamingju sína fyrir ann-
ars manns hamingju.
— Mér finnst aðalgallinn, að
þú skulir ekki vita hvað þú vilt.
Mér finnst þú eigir að gera
eins og ég segi, hverjar sem af-
leiðingamar verða.
— Þú þekkir ekki pabba Eða
mömmu. Stundum finnst mér ég
gæti ekki neitt álasað honum þó
að hann færi frá henni.
— Nú, hvað þá .... ^
— En það er ek'ki að öllu
leyti henni að kenna. Ég er al«
veg hárviss um, að hún getur
ekki verið öðruvísi en hún er,
Ef hún bara væri hamingjusam-
ari, væri allt öðruvísi. Og ég vill
ekkj bera ábyrgðina á því, ef
hann skyldi fara frá .... Hún
hristi höfuðið. — Æ, bara að
ekki væri sífellt þessi ófriður
milli þeirra.
— Hefur það alltaf verið
svona?
— Allan þann tíma, sem ég
get munað. Og það er svo leiðin
legt. Og það er ekki eins og
nokkur annar sé í spilinu, held
ég, að ég geti fullyrt. Ef annar
maður væri með mömmu eða
önnur kona með pabbia, vsará
þetta strax skiljanlegra. Nei, ég
held bara að þetta stafi af því,,
hvað þau eru óskaplík.