Morgunblaðið - 19.04.1961, Blaðsíða 10

10
MORGVNBLAÐIÐ
Miðvikudagur 19. apríl 1961

’i
Vaka með

ÞAÐ VORU tveir og hálfur
dagur eftir af Húnavökunni,
þegar okkur bar að garði.
Hún hófst mánudaginn 3.
apríl, og hvern dag síðan
höfðu margs konar skemmti-
atriði farið fram; kvikmynda
sýningar, sjónleikir, kórsöng
ur, danssýningar, mælsku-
keppni, gaman’/ísnaþáttur,
dansleikir og síðan einkamál.
(Húnavaka hefur verið hald
in sl. 16 ár á vegum Ung-
mannasambands A-Húna
vatnssýslu).
Við byrjuðum á því að fá
okkur inni og matarbita á Hó
tel Blönduósi. Herbergið var
vistlegt, með tveim trérúm-
um, sem voru þögul eins og
gröfin, og inn af ganginum
var baðherbergi og fatahengi.
Þetta er í hinni nýju álmu
hótelsins, sem er öll hin vist
legasta, þótt hún sé ekki enn
að fullu frágengin, en það
verður væntanlega í vor.
Þama hefur greinilega verið
gert stórt átak. Hótelið getur
tekið á móti 75 næturgestum,
að mig minnir. Maturinn var
góður, kurteislega og vel
fram borinn. Þjónusturnar
voru flestar innan og um tví-
tugt, skiptu vel litum og buðu
af sér góðan þokka. Þær
kipptu sér ekki hið minnsta
upp við smáglettni:
— Hvað áttu að borða?
— Stórsteik.
— Er það af einnverjum
stórfursta? '
— Nei, það er stórsteik.
— Já, mannakjöt eða fíla-
kjöt?
— Hvorugt.
— Nú?
— Það er læri.
— Svona læri?
Eftir að hafa neytt stór-
steikarinnar, gengum við út
í blíðuna. Loftið var eins og
andardráttur guðs, sem má
merkilegt heita, því þarna
hlutu margir framsóknar-
menn og kommúnistar að
anda frá sér. Við höfðum upp
á samkomuhúsinu, sem
minnti á stórvaxið og aldur-
hnigið gamalmenni. Þarna
stóð yfir sýning á þýddum
sjónleik: Pétur kemur heim.
Hann var hafinn fyrir nokkru
Áhorfendur veittu okkur
naumast athygli. Þeir voru
niðursokknir í það, sem fór
fram á sviðinu. Ég veitti því
strax athygli, að þetta fólk
hlustar öðru vísi en leikhús-
gestir syðra. Það var meiri
innlifun í svipnum, minni
gagnrýni, eitthvað barnslegt
og heilbrigt. Það mátti sjá
margan ánalegan svip, gap-
andi munn og galopin augu.
En það ber aðeins merki um
opið og næmt hugarfar, sem
er gott að finna. Leikhúsgest-
ir syðra eru of uppteknir og
næmir fyrir sjálfum sér, eins
og þeir séu á sviðinu og allt
snúist um þá en ekki leikrit-
ið og leikarana. Það hlýtur að
vera leiðinlegt að leika fyrir
slíkt fólk og skapa ósýniegan
vegg, þar sem samruni á að
ríkja.
Leikritið virtist í fyrstu ó-
merkilegt, lélegir brandarar,
sem aðeins gat verið skylda
að hlæja að. Við vorum að
hugsa um að fara ekki inn
eftir hléið, en bárumst vilja-
laust inn aftur, þar sem við
höfðum ekkert betra með tím
ann að ge.ra. Við sáum ekki
eftir því. Áður en lauk hafði

Blanda ruddi sig a3 miklu leyti fyrir nokkru. Svo tröllsleg voru átök hennar, að hún kast-
aði ísjökum langt upp á veg, braut simastaura, og um tíma var brúin ófær, þótt hún standi
á að gizka 6—8 m fyrir ofan eðlilegt yfirborð árinnar. — fsjakarnir liggja enn í hrönnum
meðfram veginum að sunnanverðu, eins og hvalahjörð hafi vaðið l>ar á land og geispað gol-
unni. (Ljósm. Mbl.: Sveinn Þormóðsson)
Jón Sölvason frá Réttarholti í Skagafirði. Hann er rúmlega
sjötugur að aldri og dveist á Elliheimilinu á Blönduósi. Þrátt
fyrir það er hann einn aðaldanskraftur héraðsbúa, fæddur
dansmaður, og dansar sennilega fram á grafarbakkann. Hann
er þarna að dansa við unga og fallega stúlku.
. bæði leikritið og leikendur
unnið hug okkar og hjarta.
Þetta var svo sem ekki stór-
k brotið. Sei, sei, nei. En elsku-
legt i einfeldni sinni og brand
ararnir tíðum ósviknir. Sér-
staka athygli okkar aðkomu
mannanna, og sennilega einn-
snertir. En það mætti gera
stórar endurbætur á þessu
húsi, svo það gæti enn um
langt sinn þjónað hlutverki
sínu að nokkru, þótt félags-
heimili rísi af grunni, en það
er nú í byggingu. Að sjón-
leiknum loknum könnuðum
við bæinn og umhverfið lít-
ilsháttar. Bærinn er þrifalegur
og sæmilega byggður, allt frá
smáhýsum til stórhýsa eins
og Héraðssjúkrahússins.
Blanda skiptir honum í tvent,
og er mikill fegurðarauki, en
það hlýtur að vera einkenni-
legt að búa í smábæ, sem er
í rauninni aðskildur í tvo enn
smærri bæi. Brúin er fyrir ut
an bæinn, bæði að sunnan og
norðan, svo það er talsverð-
ur spotti að ganga á frá ein-
um bæjarhluta til annars.
Þetta stendur þó mikið til
bóta, því í ráði er að gera
göngubrú yfir ósinn, þar sem
stytzt er á milli bæjarhlut-
anna. Auk þess verður hin
háreista og mjóa ökubrú end-
urbyggð. Blanda var að
nokkru leyti enn undir is, en
er óðum að ryðja sig. Eins
og kunnugt er af fréttum
losnaði hún að miklu leyti úr
böndum í leysingum fyrir
nokkru. Svo tröllsleg voru á-
tök hennar, að hún kastaði
stórum jökum langt upp á
veg, braut simastaura, og um
tíma var brúin ófær, þótt hún
standi á að gizka 6—8 metra
fyrir ofan eðlilegt yfirborð
árinnar. ísjakarnir lágu i
hrönnum meðfram veginum
fengu eigið lögreglulið. Þeir
eru nú fjórir að tölu. Hljóm-
arnir bárust að eyrum okkar
eins og brim. og hvað vorum
við nema fjörusteinar. V;ð
gengum inn í salinn og horfð
um yfir hópinn. Óvenjule^a
mikið af fallegum ungum
stúlkum og karlmennirnir
ekki sem verstir. Sennile"a
rúmar salurinn um eða yfir
300 manns. Það var mátule?a
margt fólk inn, svo dansrými
var nóg fyrir þá, sem döns-
uðu. Það vakti strax athygli
okkar, að menn voru ófeimn-
ir við að blanda í glösin, þrátt
fyrir lögreglu, dyraverði og
þjóna. Kannski leiðir feluleik
ur með það, sem flestir hér
gerðu opinberlega, aðeins til
hins verra; allt leysist að lolc
um úr læðingi með eldglær-
ingum, eins og innbyrgð reiði.
Þarna var kunningi okkar
úr Norðurleiðarbílnum. Hann
hafði rakað sig, kláeðst hvitri
skyrtu, hnýtt á sig bindi, og
var ljómandi út að eyrum.
Við settumst við borðið hjá
honum, horfðum á hreyfing-
ar dansfóljtsins, hlustuðum á
hljómsveitina og spjölluðum
saman. Það var ekki að sjá á
þessu fólki, að það væri orðið
þreytt, þótt þetta væri fjórði
dansleikurinn á fimm dögum
(og einn fyrir börn). Kvenna
skólinn var ekki með þetta
kvöld, en stúlkurnar fengju
líklega að spretta úr spori
annað kvöld. Hljómsveitin
spilaði allt af fjör.ug og hröð
lög, en ekki hæg og rómantisk
Húnveiningum
Úr leikritinu „Pétur, komdu heim“, sem var sýnt alla daga
Húnavökunnar. Myndin er af Tómasi R. Jónssyni í hlutverki
Péturs frá Miðseli og Margréti Þorvaldsdóttur í hlutverki
Önnu. dóttur hans. Anna: — Pabbi, trúir þú á ást við fyrstu
sýn? Pétur: — Ást við fyrstu sýn? Ég held nú það. Þegar ég
var á þínum aldri, varð ég ástfanginn á hverjum degi.
ig heimamanna, vakti leikur
þeirra Bjarna Einarssonar,
sem túlkaði rammíslenzka
manngerð með moldarbragði
og vatni úr Blöndu, og leikur
Tómasar Jónssonar í aðalhlut
verki. Þessir menn áttu bók-
staflega heima á leiksviði.
Samkomuhúsið hefur verið
vettvangur leikstarfsemi á
Blönduósi síðan það var
byggt árið 1926. Það á því
langa þjónustu að baki í þágu
skemmtana og menningarlífs
bæjarbúa. Ósjálfrátt þykir
mönnum vænt um slík hús,
þótt þau svari ekki lengur
kröfum tímans, hvað stærð.
innréttingu og fyrirkomulag
að sunnan verðu, eins og
hvalahjörð hefði vaðið þar á
land og geispað golunni. Fjöll
in voru hvít af snjó, með
stöku skellum, sem voru eins
og sár á hvítri húð. En vetur-
inn hefur verið óvenjulega
snjóléttur, svo menn minnast
trauðla annars eins.
Nú er mál til komið að
halda á hótelið, þvi þar er
hafinn dansleikur og fróðlegt
að sjá og kynnast skemmtana-
brag Blönduósinga og gesta
þeirra. Þrír lögregluþjónar
stóðu í ganginum, ekki ýkja
hávaxnir en þrekvaxnir, eink
um einn. Það eru ekki nema
fáein ár síðan Blönduósingar
lög innan um, éin og yfirleitt
tíðkazt fyrir sunnan. Stöku
lag hljómaði dálítið falskt til
tilbreytingar, enda enginn
kominn til þess að gagnrýna
heldur skemta sér af lífi og
sál. Þannig var það með kunn
ingja okkar. Hann hafði áður
dvalizt á Blönduósi, en kom
gagngert á Húnavökuna.
drakk sitt eigið vín og bauð
öðrum með. Þannig eiga leigu
bílstjórar að vera. Annars var
ekki mjög margt aðkomu-
manna. Öxnadalsheiði var ó-
fær og Holtavörðuheiði mis
lynd um þessar mundir. Þó
var þarna hópur manna úr
V-Húnavatnssýslu, Skagafirði