Morgunblaðið - 19.04.1961, Blaðsíða 11
MiðvikudagUr 19. apríl 1961
MORGVNBLAÐ1Ð
11
wð
Skagaströnd og víðar að,
bændur og búalið.
Menn voru góðglaðir, dálítið
•kvensamir og öfugt, en slíkt
heyrir til einkamála hvers og
eins, en er þó marmskepnunni
sameiginlegt og náttúrulegt.
Við erum allir Húnvetningar,
sagði kunningi okkar, leigu-
bílstjórinn. Hann hafði rétt
fyrir sér. Það ríkti óvenjuleg
eining meðal svo margs og ó-
líks fólks í stórum sal. Allt
var persónulegra, frjálsara og
eðlilegra, heldur en á venju-
legum dansleik 1 Reykjavík
eða annars staðar, þar sem
við höfðum komið. Aldrei fór
samt svo, að ekki yrðu ein-
hver átök, en þar voru aðeins
tveir utanbæjarmenn að
verki. Minna gat það varla
verið. Annað eins umburðar-
lyndi og þolinmæði og hún-
vetnsku lögregluþjónarnir
eýndu þessum piltum, án þess
þó að missa undirtökin, hef ég
aldrei séð. Tveir þeirra tóku
II. grein
annan piltinn á milli sín og
leiddu hann út, eftir nokkum
bægslagang, en þriðji lög-
regluþjónninn leiddi hinn
piltinn út, sem var bölsótandi
og útblásinn af bræði. Ég vissi
ekki, hvers vegna áflogapúk-
inn hljóp í piltana; efast um
að þeir hafi vitað það sjálf-
ir. Lögregluþjónarnir töluðu
rólega til þeirra, en það var
lengi vel eins og að skvetta
vatni á gæs. Það dró ýmist úr
þeim allan mátt eða þeir færð
ust allir í aukana. Að lokum
varð annar piltanna svo að-
fram kominn, að það eina sem
hann gat og gerði var 'að
hrækja framan í andlit lög-
regluþjónsins, sem hélt hon
um. En ekki einu sinni það
nægði til að raska ró þessa
þrekvaxna heljarmennis.
Hann sleppti ekki höndunum
af piltinum, fyrr en hann var
orðinn gæfur eins og lamb,
og sama er að segja um hina
lögregluþj ónana.
Við höfðum orð á því við
lögregluþjón númer eitt, að
við hefðum dáðst að umburð
arlyndi og lagni þeirra lög-
regluþjónanna. ^ M
— Það kemur kannski ekki
til af góðu sagði hann Ijúf-
mannlega, það er ekki til
fangageymsla nema fyrir
einn.
— Þú hefðir getað stungið
þeim verri ii
— Já, það er satt, en hann
hefur verið þar áður.
Hinum opinbera þætti
skemmtanalífsins þetta kvöld
var þar með lokið. Síðan tóku
einkastjórnmálin við.
Bæriim svaf lengi fram eft-
ir. Meydómur dagsins var rof
inn, áður en flestir luku upp
augunum. Enn biðu okkar
skemmtiatriði, sem vert væri
að sjá. Karlakór Bólstaðarhlíð
arhrepps sáu um skemmti-
atriði, sem hófust í sa-mkomu-
húsinu kl. 5 um daginn. Hvert
sæti vay fullskipað eins og
fyrri daginn. Dagskráin hófst
með því, að formaður kórsins
Guðmundur Halldórsson, rit
höfundur írá Bergstöðum í
Svartárdal, flutti bráðsnjall-
an prolog, þar 'sem víða var
komið við menn o” málefni
innan sýslu. Að því loknu
söng karlakórinn undir stjórn
Jóns Tryggvasonar. Einsöng
með kórnum söng Guðmund-
ur Sigfússon, bassi. Rödd
hans er mjög djúp og sér-
kennileg, eiginlega fallega
Ijót. Síðan> var sjónleikur, en
þar vakti svipbrigðaleikur
drengs innan við fermingu
sérstaka athygli. Kvartet
söng nokkur skemmtileg lög,
með undirleik tveggja stúlkna
á gítar, og Jósep Sigfússon
söng einsöng. Hann hefur
fremur litla tenórrödd, en sér
kennilega eins og bróðir hans.
sem söng áður einsöng með
kórnum. Húnvetnskur hagyrð-
ingur flutti langan vísnaþátt
sem missti að verulegu leyti
marks, þrátt fyrir góðan vilja.
Til þess að slík skemmtiatriði
haldi stórum hópi fólks vak-
andi, er sennilega ekki um
annað að rseða en hagyrðing
ar kveðist á. Þeir ættu að vera
nógu margir til þess inn Húna
vatnssýslu. Að lokum dagskrár
karlakórs Bólstaðarhlíðar-
hrepps, sem var upplífgandi í
heild, og ómissandi þáttur í
skemmtanalífi héraðsbúa,
söng kórinn enn nokkur lög.
Þetta er sennilega ekki upp
talið í réttri röð, en það ætti
ekki að saka; ef upptalningar
eiga þá nokkurn tíma rétt á
sér. Um kvöldið var sjónleik-
urinn „Pétur kemur heim“
sýndur, en hann var sýndur
öll kvöld Húnavökunnar. Að
sögn sáu hann yfir 11000
Karlakór Bólsíaðarhlíðarhrepps sá um skemmtiatriði einn dag Húnavökunnar. Þáttur hans í
skemmtanalifi héraðsbúa er ómissandi. Þetta er mynd af kórnum og stjórnanda hans, Jóni
Tryggvasyni.
Þáttur Unglingaskólans á
Blönduósi í skemmtiatriðum
á Húnavökunni var með því
bezta. Þessi fallega stúlka
lék álfkonu í leikritinu: Álf-
konan á Selhamri, sem fjall-
ar um ástir álfa og manna.
:-:#N
Að ðansleikjunum Ioknum streymir fólk út í tært kvöldloftið. Bilarnir biða eigenda ^nna
þolinmóðir á götunni fyrir utan hótelið. Sumir ganga á tveim, sem eru enn jafnfljótir, eins
og myndin ber með sér.
manns alls; sumir sennilega
oftar en einu sinni. Síðar um
kvöldið voru dansleikir á hó-
telinu og í samkomuhúsinu.
Nýju dansarnir á fyrrnefnda
staðnum og gömlu dansarnir
á þeim síðari. Þeir fóru fram
í svipuðum anda og fyrri dag-
inn. Fólkið var þó mun fleira.
Getspakur maður gizkaði á,
að um 600 manns hefðu sótt
dansleikina þetta kvöld.
Kvennaskólinn var mættur
til leiks og setti fínlegan blæ
á skemmtanalífið. Blessaðar
stúlkurnar. Þetta hlýtur að
vera meira klausturlífið. Eða
Hvað? Kunnugur sagði okkur,
að einn karlmaður væri hýst
ur þar innan veggja, rösklegt
gamalmenni á tíðræðisaldri. O,
jæja. Það var nóg súrefni í
loftinu þ.e.a.s. kvenfólk. Ung-
ur maður vatt sér að barma
mikilli stúlku og spurði, hvort
mjólkurbúðin væri opin. Síð-
an eyddi hann klukkutíma í
að sannfæra hana um að þetta
hefði verið komplíment. Það
tókst að lokum, og þau leidd-
ust í dans.
Færra fólk sótti gömlu dans
ana, enda húsrými minna.
Einn maður bar þar af öðrum
dansendum, Jón Sölvason
að nafni, frá Réttarholti í
Skagafirði. Hann dvelst á Elli
heimilinu á Blönduósi, og er
rúmlega sjötugur að aldri.
Þrátt fyrir það er hann einn
aðal danskraftur 'héraðsbúa,
fæddur dansmaður, og dans-
ar sennilega fram á grafar-
bakkann. Þarna hittum við
hvolpastelpuna með föður sín
um, en hvolpurinn var hvergi
sjáanlegur. Vonandi hefur
hún ekki saknað hans.
Einhverjar ryskingar, sem
ekki er orð á gerandi, áttu
sér stað í lokin fyrir utan
hótelið, og nokkru áður hafði
einhver svartbrýndur maður
kippt stól undan blaðamannin
um (þ.e. mér), þar sem hann
sat í mesta sakleysi og spjall-
aði við frú eina. Það kom þó
ekki að sök, vegna jafnvægis-
skyns hins síðarnefnda. Þeg
ar dansleiknum lauk voru all
ir orðnir eins og ein fjöl
skylda.
Síðasti dagur Húnavökunn-
ar rann upp. Veður var bjart
og sól á himni. Guðirnir
vöktu sannarlega yfir Húna-
vökunni ,sem sumir voru nú
farnir að kalla Frúarvöku.
Unglingaskólinn á Blönduósi
sá um aðalskemmtiatriði
dagsins, og höfðu nemendur
sjálfir annast undirbúning
:
■
þeirra. Þáttur þeirra í Húna-
vökunni snart hann okkur
mest og bezt af því, sem við
sáum.
Dagskráin hófst með því,
að nemendur sýndu sjónleik-
inn: Álfakonan í Selhamri,
sem fjallar um samskipti og
ástir manna og álfa. Allt
stuðlaði að því að gera sjón-
leikinn sem áhrifaríkastan:
skrautlegir búningar og leik-
tjöld, góður og skemmtilegur
leikur nemenda, einkum smal
ans, fallegt mál og hugarfar.
Betra meðal við timburmönn-
um var vart að fá, ef einhver
hefur kennt slíks eftir kvöld-
ið og nóttina, eða kvöldin og
næturnar. Næst söng skóla-
kórinn undir stjórn Jónasar
Tryggvasonar, og nokkrir
nemendur sungu dægurlög
Börnin voru mjög söngelsk.
Það var eins og hver hreyfing
þeirra á sviðinu og allar. svip-
breytingar væru tónar.
Að söngnum loknum las
stúlka langt .ljóð eftir Jóhan
nes úr Kötlum í belg og biðu,
enda greinilega nervös, bless-
uð stúlkan. Að lokum var
danssýning, sem gaman hefði
verið að taka þátt í, ef hægt
væri að hverfa aftur í tímann.
Meðal áhorfenda var elsti nú-
lifandi Húnvetningur, Jónas
Bjarnason, 94 ára að aldri.
Hann gladdist með öðrum,
enda vel hress, og hefur enn
stálminni, að sögn kunnugra.
Þorsteinn Matthíasson, skóla
stjóri Unglingaskólans, má
sannarlega vera ánægður með
frammistöðu nemenda sinna,
og þeir með sjálfa sig.
Þetta síðasta kvöld Húna-
vökunnar voru enn haldnir
dansleikir á báðum stöðunum.
Þeir voru einfaldlega endur-
tekning fyrri dansleikja,
nema nú bættist Gunnar Jóns
son, bílstjóri, í hópinn og lét
ekki liggja á liði sínu við að
skemmta sér og öðrum. Hann
átti hverja sál. eins og m.a.
sést af þessari vísu:
Góður er hann Gunnar minr,
Guð mun launa honum.
Hann fær ást og unaðinn
frá okkur Blöndóskonum.
Þar með var Húnavökunni
lokið að þessu sinni, en hún
lifir í minningunni, því Hún-
vetningar hafa eignazt góðan
stað á vissum stað meðal okk-
ar, sem ekki töldumst Hún-
vetningar nema í þrjá daga.
i. e. s.
(Undarleg prentvilla skaust
inn í 1. gr. Þar átti að standa
Þannig eru góðir bílstjórar og
kvennamenn.)