Morgunblaðið - 26.04.1961, Side 20

20
MORGUNBLAÐIÐ
Miðvikudagur 26. apríl 1961
DÆTURNAR VITA BETUR
SKÁLDSAGA EFTIR RENÉE SHANN
------------- 38 ----------
Sjálfsmorð í brjálæðiskasti.
Það yrði úrskurðurinn við réttar
höldin. Og væri meira að segja
ekki svo fjarri lagi? Oft var það
náttúrlega orðum aukið, því að
ekki þurfti fólk að vera brjálað
til að fremja sjálfsmorð. Sjálf
hafði hún aldrei verið heilbrigð-
ari á sálinni. Hún var ekki einu
sinni í neinum aesingi; hafði til
dæmis enga löngun til að fara til
Philips og rífast við hann. Hún
var algjörlega róleg og þetta lá
svo beint við .... Hún vildi bara
ekki halda áfram að lifa. Og að
því er hún bezt gæti séð, hafði
hún miklu betra af því að deyja,
enda mundi dauði hennar binda
endi á öll þessi vandamál, og það
fyrir fjórar persónur í einu. Öllu
heldur fimm, því að hennar eigin
vanda mundi hann líka leysa, og
hamingjan mátti vita hve lengi
hann var búinn að sýnast óleys-
anlegur. Þá gat Philip gifzt Cyn-
thiu og Janet gat fengið Nigel
sinn og svo gátu þau öll lifað
hamingjusöm það sem eftir væri
ævinnar.
En gat Janet þá orðið ham-
ingjusöm? Hún var sú eina, sem
fékk Margot til að hika ofurlítið.
Þó ekki nema í bili. Hún var fljót
að átta sig á þvi, að Janet var
enn ung og auk þess svo ástfang-
in af Nigel. Auðvitað tæki hún
þetta nærri sér fyrst, en hún
mundi fljótlega komast yfir það.
Þetta unga fólk var svo fljótt að
jafna sig aftur. Auk þess var hún
á leiðinni til nýs heimkynnis og
nýs lífs.
Þegar fólk færi að spyrja hana
um fjölskyldu hennar, mundi
hún segja: „Pabbi er lifandi, en
mamma er dáin fyrir nokkru. Já,
pabbi er giftur aftur. Já, ég kann
ógætlega við hana. Okkur kem-
ur öllum svo prýðilega saman.“
Margot varð illt við þegar hún
hugsaði til þess arna. Auðvitað
mundi Philip eignast baranbörn,
sem kæmu með Janet eftir fá
ár, til þess að vera hjá honum og
Cynthiu. Og svo færu þau Cyn-
thia vestur að heimsækja ungu
hjónin. Þau yrðu öll ein ham-
ingjusöm fjölskylda, en sjálf
yrði hún algjörlega gleymd. Ef
Philip og hinum yrði nokkum
tíma hugsað til hennar, yrði það
líklega með heldur lítilli tilfinn-
ingasemi.
Það var skrítið, hvað henni
gat verið meinilla við hugsunina
um að fá ekki að sjá barnabörn-
in sín. Henni hefði einhverntima
ekki dottið í hug, að þetta gæti
orðið henni áhyggjuefni, ekki
hrifnari en hún hafði verið af
krökkum. Frekar hafði hún talið
þá plágu en hitt. En börnin henn
ar Janet hefðu verið allt annað
Janet .... Allt í einu drjúpti
hún höfði og tók að gráta, þegar
allt ástand hennar rann upp fyrir
henni.
Guð minn góður, hvílíkur
bjáni hún hafði verið að stilla sig
ekki svolítið betur þegar hún
var að tala við Philip. Að hún
skyldi ekki hafa gert það sem
hún gat til þess að halda í hann!
Hún hefði ekki átt að vera jafn
óþolandi og hún hafði verið í
dag. Allt í einu sá hún sjálfa sig
eins og hann sá hana og Janet
vafalaust líka: sí-önuga og kvart-
andi. Konu, sem skorti alveg all-
an skilning og alla blíðu. Konu,
sem hver maður mundi reyna að
losa sig við sem allra fyrst.
Jæja, bráðum yrði hún búin
að losa sig við þau, og allir gætu
verið ánægðir. Var þetta ófyrir-
gefanleg sjálfsmeðaumkun? Lík-
lega ekki, fannst henni. Hún var
ekki að kvarta eða kenna öðrum
allt, sem aflaga hafði farið. Það
þýddi ekki að vera að sakast um
orðinn hlut. En hún hafði verið
of sein að sjá villu síns vegar.
Hún var nú hætt að gráta.
Hún afklæddi sig og fór í rúmið.
Hún tók tvær svefntöflur — rétt
til þess að geta sofnað, og slökkti
síðan ljósið. Hún lá og starði út
í myrkrið, og var nú orðin miklu
rólegri í skapi. Henni fannst
næstum eins og hún tilheyrði
alls ekki sjálfri sér lengur. Næst
um eins og hún væri dáin og
væri nú að horfa á þetta allt úr
fjarska.
Hvemig stóð á þessu? Var
hún þá eitthvað brjáluð, eftir
allt saman? Gat óánægja, kvíði
og einmanakennd gert konu
brjálaða? Nú heyrði hún gengið
um niðri. Það var Philip, sem
kom út úr skrifstofu sinni og
gekk út að útidyrunum til að
læsa þeim. Bráðum mundi hún
ekki heyra þessi þekktu hljóð
lengur. Svo fótatakið hans í stig-
anum. Hann gekk hægt um til
þess að vekja ekki Janet — alltaf
var hann nógu nærgætinn við
Janet, og líklega væri hún nú
sofnuð. Svo var gengið framhjá
dyrunum hjá henni.
Hún kerppti hnefana, eins og
hún hefði krampa. Ef hún væri
Cynthia Langland, færi ekki
þetta fótatak framhjá dyrunum.
Hún bylti sér í rúminu og gróf
höfuðið í koddann. Ó, guð, hvem
ig átti hún að afbera þetta? En
það var annars ekkert atriði.
Hún mundi ekki þurfa að afbera
það. Eftir skamma stund.......
kannske einn .... tvo .... þrjá
daga ....
Hún óskaði sér. að hún þyrfti
ekki að bíða. Óskaði, að hún ætti
sjálf nægilega margar töflur. Á
morgun skyldi hún bjóða sjálfri
sér í hádegisverð hjá Sally. En
fyrst skyldi hún hringja til
Lenigans og biðja hann um lyf-
seðilinn. Eftir það hefði hún eng
ar áhyggjur framar.
X.
Cynthia valdi númerið og beið
svo. Eftir skamma stund heyrði
hún svarað í símann. Það var
austurríska þjónustustúlkan, Mar
ie. Kurteis og ópersónuleg svar-
aði hún, að því miður væri ung-
frú Janet ekki heima. Cynthia
leit á úrið sitt. Klukkan var ekki
nema níu.
— Eruð þér viss? Þetta er ung
frú Langland. Ég þarf alveg sér-
staklega að tala við hana.
— Því miður, en ungfrú Janet
er ekki heima, svaraði stúlkan
eins og páfagaukur — rétt eins
og henni hefði verið kennt þetta
svar til að nota, ef ungfrú Lang-
land skyldi hringja.
An þess að hugsa sig um, sagði
Cynthia: — Gæti ég þá fengið
að tala við frú Wells?
— Því miður er frú Wells í
rúminu með slæman höfuðverk,
og hefur bannað, að láta ónáða
sig.
Þá var ekki eftir nema Philip.
Sat hann aleinn við morgunverð-
inn sinn, áður en hann færi í
skrifstofuna? Ef svo væri, vildi
hún ekki tala við hann. Og meira
að segja var hann síðasti maður,
sem hún mundi vilja tala við.
Seinna í dag fengi hann bréfið
frá henni í skrifstofuna sína. Hún
ætlaði að senda það með sérstök-
um sendli. Það var stuttort — en
lengi hafði hún samt verið að
koma því saman. Það hafði líka
verið erfitt fyrir hana að segja
allt, sem hún þurfti að segja við
hann. Og þó var efnið býsna
stutt og laggott: Hún ætlaði ekki
að hitta hann oftar.
Þegar þau skildu á laugardags
kvöldið hafði hún veríð svo veik-
geðja að samþykkja að þau hitt-
ust aftur. Guð einn mátti vita,
hvað hafði komið yfir hana. Lík-
lega var það gleðin yfir að sjá
hann aftur, að finna að hann
elskaði hana enn, og að gera sér
ljóst, að hún elskaði hann. Og
klukkan tvö um nóttina, eftir að
þau höfðu borðað og dansað allt
kvöldið, þetta kvöld, sem hafði
byrjað svo óviðkunnanlega með
þessu móti við konu hans, hafði
hún ekki gætt sín sem skyldi og
verið frá sér numin. Þau Philip
höfðu bæði fært klukkuna aftur.
Þau höfðu setið hlið við hlið í
litla næturklúbbnum, sem hann
hafði farið með hana í tfg svo
höfðu þau talað og talað.
— Mannstu eftir.... ? Mannstu
eftir....? Þetta voru hættuleg
orð sem höfðu aðeins sýnt, hve
litlu hvort þeirra hafði gleymt.
Og svo í gærkvöldi, þegar hún
hafði fengið hann í símann í
staðinn fyrir Janet, hafði hún
reynt að segja honum, að sqt
hefði snúizt hugur, hvað það
snerti að þau hittust aftur. En
hann hafði bersýnilega verið á-
kveðinn að taka ekkert mark á
því. Hann hafði sleppt henni
einu sinni, sagði hann, og ætlaði
ekki að láta þá sögu endurtaka
sig.
— Ef ungfrú Janet verður
komin heim innan hálftíma, vilj
ið þér þá biðja hana að hringja
til mín strax. Ég er að fara til
Parísar aftur með vélinni klukk-
an tólf. Og svo endurtók hún: —
Ég þarf alveg nauðsynlega að
tala við hana áður en ég fer.
Hún lagði frá sér símann og
hélt áfram að láta niður farang-
urinn sinn. En var hún nú bú-
inn að aflýsa öllu, sem hún hafði
verið búin að ákveða fyrir næstu
þrjá daga? Hún gáði í minnis-
bókina sína. Til Cartairs í kvöld
verð annað kvöld. Nei, þessu
var hún búin að gleyma. Hún
hringdi í númerið. — Peggy?
— Nei, heyrðu nú, Cynthia
þú ætlar þó ekki að fara að segja
mér, að þú getir ekki borðað
með okkur á morgun. Hvað er í
veginum? Við Dick vorum búin
að hlakka svo mikið til að sjá
þig.
— Mér þykir það afskaplega
leitt, Peggy, en ég verð að hraða
mér heim fyxr en ég vissi af. Já,
ég fer í dag. Þetta voru voða
vonbrigði fyrir mig, en það verð
ur bara ekkert við því gert.
Þetta hefði verið kallað mein-
laus lygi, þegar hún var lítil, og
talið fyrirgefanlegt. En hún
hefði bara ekki getað sagt Peggy
sannleikann: „Ég er að forða mér
frá London af því að ég hef hitt
eina manninn, sem ég hef nokk-
urntíma elskað. Hann er giftur
og dóttir hans er náin vinkona
mín. Satt bezt sagt, er ég dauð-
hrædd um, hvað verða kynni ef
ég yrði kyrr og gæti átt á hættu
að hitta hann oftar“.
Peggy sagði í vonbrigðatón, að
þau hefðu betur getað hitt Cynt-
hiu fyrr. — Þú ert búin að vera
hérna síðan á mánudag) er það
ekki?
— Markús! I — Ríkja nokkur vandræði eða I — Nei, Guði áé lof, ekki ífvið förum fram á er að þú farir
— Sæl, þúfunef! I erfiðleikar í Týnda skógi? I þetta sinn .... Það eina sem J með okkur i veiðiferð!
— Jú, en þó ekki í London.
Ég var í Stratford mestan part
vikunnar.
— Hvenær kemurðu næst?
— Ég veit ekki. Að minnsta
kosti ekki alveg í bráðina. Þú
verður að athuga, að ég hef starf
að rækja.
— Ég veit. Við verðum þá bara
að hitta þig næst í París. Við
Diok erum að vona, að geta kom
izt þangað vikutíma í september.
—- Það var ágætt, og þú verð-
ur að láta mig vita af ykkur.
Það var engin ástæða til að
fara að tala neitt um það, að urn
það leyti, sem Dick og Peggy
kæmu til Parísar, yrði hún sjálf
líklega komin ennþá lengra burt.
Henni hafði af einkenilegri til-
viljun boðizt tækifæri, rétt áður
en hún fór til London. Það var
að losna staða í Singapore, svip-
uð þeirri, sem hún hafði nú. Þeg
ar henni bauðst hún fyrst, var
hún Hæstum búin að afþakka
hana umhugsunarlaust, enda alls
ekki skyldug til að þiggja hana.
Og áreiðanlega þætti Freemantle
hershöfðingja, sem hún nú vann
hjá, fyrir því að missa hana. En
henni hafði þótt réttara að at-
huga málið, að minnsta kosti.
Hún lét þess getið, að hún
ætlaði að skreppa í stutta ferð í
ailltvarpiö
Miðvikudagur 26. apríl.
8:00 Morgunútvai\p (Bæn. — 8 05
Morgunleikfimi. — 8:15 Tónleik-
ar — 8:30 Fréttir. — 8:35 Tón-
leikar. — 10:10 Veðurfr.).
12:00 Hádegisútvarp (Tónleikar —
12:25 Fréttir og tilk.).
12:55 „Við vinnuna": Tónleikar.
15:00 Miðdegisútvarp (Fréttir. —
15:05 Tónleikar. — 16:00 Fréttif.
og tilk. — 16:05 Tónleikar. —
16:30 Veðurfr.).
18:30 Tónleikar: Öperettulög.
18:55 Tilkynningar. — 19:20 Veðurfr.
19:30 Fréttir.
20:00 Framhaldsleikrit: „tTr sögu
Forsyteættarinnar'* eftir John
Glasworthy; útvarpsgerð eftir
Muriel Levy. Þriðja bók: „Til
Þýðandi: Andrés Björnsson, —
leigu“; XI. og síðasti kafli .—
Leikstjóri Indriði Waage. Leilc
endur Þorsteinn Ö. Stephensen,
Guðbjörg Þorbjarnardóttir, Mar
grét Guðmundsdóttir, Helgi
Skúlason, Inga Þórðardóttir, Rúr
ik Haraldsson, Anna Guðmunds-
dóttir, Hildur Kalman, Herdís
Þorvaldsdóttir, Klemens Jóns-
son, Jóhanna Norðfjörð, Valur
Gíslason og Jón Aðils.
20:40 Frá samsöng Pólýfónkórsins í
Kristkirkju í Landakoti 14. þ.m.:
„Dauðadans" eftir Hugo Distler.
Söngstjóri: Ingólfur Guðbrands-
son. Framsögn: Lárus Pálsson.
söngvarar kórsins og söngstj.
21:30 „Saga mín", ævinminningar
Paderewskys; XI. og síðasti lest
ur (Árni Gunnarsson fil. kand.
þýðir og les).
22:00 Fréttir og veðurfregnir.
22:10 Vettvangur raunvísindanna: Örn
ólfur Thorlacius fil. kand. kynn
ir starfsemi landbúnaðardeildar
Atvinnudeildar háskólans.
22:30 Harmonikuþáttur ( Henry J. Ey-
land og Högni Jónsson).
23:00 Dagskrárlok.
Fimmtudagur 27. apríl.
8:00 Morgunútvarp (Bæn — 8:05
Morgunleikfimi. — 8:15 Tónleik-
ar. — 8:30 Fréttir. — 8:35 Tón
leikar. — 10:10 Veðurfregnir).
12:00 Hádegisútvarp (Tónleikar. —
12:25 Fréttir og tilk.).
12:50 „A frívaktinni": Sjómannaþáttur
1 umsjá Kristínar Önnu Þórarins
dóttur.
15:00 Miðdegisútvarp (Fréttir. —
15:05 Tónleikar. — 16:00 FréttlP
og tilk. — 16:05 Tónleikar. —
16:30 Veðurfregnir).
18:30 Tónleikar: Lög úr óperum.
18:50 Tilkynningar — 19:20 Veðurfregn
ir — 19:30 Fréttir.
20:00 Tónleikar: Sinfónía nr. 8 í F-dúr
op. 93 eftir Beethoven (Gewand
haus-hljómsveitin í Leipzig leilc
ur; Franz Konvitsnij stj.),
20:30 Kvöldvaka:
a) Lestur fornritá: Páls sag®
biskups; III. — sögulok —
(Andrés Björnsson).
b) Lög eftir Sigurð Þórðarson.
c) Sigurbjörn Stefánsson frá
Gerðum fer með frumortar
stökur.
d) Frásaga: Frá Rómaborg (Sig
urveig Guðmundsdóttir).
e) Kvæðalög: Ormur Ölafsson og
Jóhannes Benjamínsson kveða
21:45 tslenzkt mál (Dr. Jakob Bene«
diktsson).
22:00 Fréttir og veðurfregnir.
22:10 Úr ýúisum áttum (Ævar R. Kvar
an leikari).
22:30 Norræn tónlist:
a) Sónata nr. 2 í cís-moll fyrip
fiðlu og píanó eftir Gunnar de
Frumerie (Matla Temko og
Sixten Ehrling leika).
b) Mannsöngur op. 18 eftir Vagn
Holmboe (Danski kvartettirm
leikur).
23:10 Dagðkrárlok.