Morgunblaðið - 04.06.1961, Síða 6

6
M ORVVN QIAÐ1L
Sunnudagur 4. júní 1961

MW

Spánverjar góna
í GESTABÓKUM hótelanna
kennir margra grasa þessa
dagana. Þær gefa til kynna
að sumargestirnir eru farnir
að streyma til landsins. Af
nöfnunum, sem þar eru rit-
uð, má sjá að hótelgestir eru
af ýmsu þjóðerni og bera tor-
kennileg nöfn. Og forvitni
blaðamannsins er vakin: Hvað
skyldi sá, sem þetta nafn ber,
eiga margar mílur að baki
sér? Hvert er hans erindi
hingað? o.s.frv.
Á hvítasunnudag voru m.a.
skráð í bækur Hótel Víkur
fjögur nöfn: Daphne Roberts,
Margot Tete, Gwen Coleehin,
Joy Weatherhead. Fast heim-
ilisfang: Sidney í Ástralíu.
Líkastar Vesturbæingum
Uppi á herbergi nr. 19 hitti
blaðamaðurinn hinar fjórar
meyjar og átti við þær stutt
samtal. Útlit þeirra gaf ekk-
ert til kynna að þær væru frá
„heitu löndunum"; hefðu al-
veg eins getað sagzt vera inn
fæddir Vesturbæingar, utan
ein, sem var heldur dekkri
yfirlitum en hér gerist. Það
kom líka á daginn, að augna-
gotur og gón vegfarenda
hafði ekki truflað ferð þeirra
um bæinn? „Það var nú ann-
að á Spáni,“ sögðu þær. „Aug
un ætluðu út úr Spánverjun-
um. Sérstaka athygli vakti
Margot, þar sem hún er Ijós-
hærð“.
Ferðalagið
— Nú, þið hafið verið á
Spáni? Hvað er langt síðan
þið fóruð frá Ástralíu?
— Þrjár okkar lögðu af
stað frá Sidney fyrir rúmum
3Vz mánuði síðan. Þá var af-
skaplega heitt í veðri í borg-
inni, 42ja gráðu hiti. Við
sigldum sem leið liggur áleið
is til Evrópu með viðkomu á
mörgum stöðum, m. a. Col-
ombo og Bombay. í Indlandi
bættist Margot í hópinn, þar
sem hún hafði dvalizt um 6
Margot Tete, sú eina þeirra sem er
Daphne Roherts og Joy Weatherhead.
ljóshævð, Gwen Colechin (einkaritarinn),
meira en Reykvíkingar
Fjórar ástralskar stúlkur gista ísland
vikna skeið hjá bróður sín-
um, sem er búsettur í Nýju
Delhi. Við sigldum gegnum
Súez-skurðinn, stönzuðum í
Egyptalandi, skoðuðum þar
pýramídana og fleira mark-'
vert. Frá Egyptalandi fórum
við til Marseilles og þaðan til
Englands. Voru þá liðnar 2 Vz
vika frá því við leystum fest-
ar í heimahöfn.
í London höfum við haft
aðsetur í þrjá mánuði og leigj
um íbúð í norðurhluta borg-
arinnar. Þegar þangað kom
keyptum við okkur bíl og fór
um í ferðalag til meginlands-
ins, heimsóttum Frakkland,
Spán, eins og fyrr segir, Þýzka
1-and og fleiri lönd.
— Og hver er tilgangurinn
með ferðinni?
— Að skoða okkur um í
heiminum og auka við þekk-
ingu okkar. Þrjár okkar eru
kennsiukonur og ein einkarit-
ari. Það verður skemmti-
legra að kenna börnunum
landafræði eftir þetta ferða-
lag.
Á leiðarenda eftir tvö ár
— Og hvert er íerðinni nú
heitið?
— Til Englands aftur næsta
sunnudag. Heimleiðin til Sid-
ney liggur gegnum Kanada,
Bandaríkin, þaðan til Hono-
lulu og loks með skipi til Sid-
ney. —
— Hvenær búizt þið að
vera komnar á leiðarenda?
— Eftir tvö ár, gerum við
ráð fyrir.
- ★ —
Talið barst nú að Ástralíu
og snerust umræðurnar
stutid um bændabýlin
um
þar,
hina miklu sauðfjárrækt,
verksmiðjuiðnaðinn, gullnám
ið o.s.frv.
Þær stöllur sögðu að Sidney
væri að sjálfsögðu mjög frá-
brugðin Reykjavík, enda borg
upp á tvær milljónir íbúa.
Borgin væri fremur nýtízku-
leg, mikið um bungalow-íbúð
arhús og trjágróður þar mik-
iU að vöxtum. Nýju Skóla-
byggingarnar væru mjög
skemmtilegar en þær eldri
síðri, eins og gengur. Höfnin
í Sidney væri víðfræg — og
datt okkur þá í hug sagan um
hafnsöguhákarlinn, sem hélt
sig í höfninni í Sidney og vís
aði skipum leiðina inn. Að
launum fékk hann að jafnaði
svínssíðu. Sænskur skipstjóri,
sem ekki hafði heyrt getið um
þennan merkilega hákarl
Framh. á bls. 22
MMa

• „Ertu í duftinu?“
Ef þið gangið niður Austur
stræti og mætið góðum kunn
ingja þá getið þið verið viss
um að hann spyr: „Hvað held
urðu um verkföllin?“ Og þeg
ar þið hafið sagt honum hvað
þið haldið um verkföllin, þá
segir hann: „Sástu kónginn?"
Svo ræðið þið auðvitað um
konungskomuna góða stund,
talið um hverjir hafi verið
boðnir í veizlurnar — og hverj
ir ekki. En það fer varla hjá
því, ef þið eruð ekki einstak-
lega grönn og rengluvaxin, að
hann spyrji að lokum: —
„Heyrðu góði, ertu í duftinu?"
Og það Skiptir ekki máli,
hvort þið eruð 1 „þungavigt-
inni“ eða ekki. Síðan þetta
duft kom þykjast flestir orðn
ir þungir á sér — og daglega
heyrir maður: „Ja, ég held að
mér veitti nú ekki af því að
fara í duftið — nokkra daga“.
• 22 dagar — 7 kíló
Okkur datt í hug að kanna
málið, fara út í Austurstræti
og athuga, hvort við hittum
ekki fljótlega einhvern, sem
væri í „duftinu". í andyrinu
mættum við Sveini Þormóðs
syni, bifreiðarstjóra og ljós-
myndara.
„Blessaður", sagði hann.
„Sæll, Sveinn! Ertu í duft
inu?“
„Ha? Jú, í duftinu? Sérðu
það ekki, maður? Búinn að
vera í því í 22 daga og hef
létzt um 7 kíló. Léttur og
imgur í annað sinn.‘“
Og svo féllst Sveinn á að
segja okkur hvernig það væri
að vera „í duftinu".
„Eg fór allt of geist af stað.
Fór nákvæmlega eftir settum
reglum og léttist um þrjú og
hálf kg. á fjórum dögum. Það
fannst mér of mikið — og
mig langaði líka í mat, eitt
hvað til að borða, gott bragð,
tyggja, verða saddur. Það
hjálpaðist allt að.
Jæja, en byrjunin var sú,
að ég keypti þessar dósir. í
þeim er hálft kíló af „duft-
inu“ og það á að þynnast út
í lítra af vatni. Ég keypti
með mokka-bragði, en það
var bragðvont, bölvaður ó-
þverri, samt skárra en vanillu
bragð. Ég náði ekki í súkku-
laði-bragðið, en þeir höfðu
það víst fyrst.
• „í duftinu“ á ísborg
Ég lét mér nægja þennan
skammt, eina dós á dag, 65
krónur. Ég varð aldrei svang
ur, ekki beint svangur. En ég
hafði einhver ónot, ég var ó-
nógur sjálfum mér, varð hálf
sljór, enda vinn ég mikið, yf
irleitt langt fram á nætur. Ég
kom nú samt alltaf heim a
matmálstímum og sat við
borðið með fjölskyldunni, en
drakk bara svart kaffi. Það
er ekki hægt að láta svona
lagað hafa áhrif á fjölskyldu
lífið. Mig langaði oft í bita.
Þó var það verra, þegar við
vorum í kaffi á vinnustað. Þá
var ég með þetta gutl og
svart kaflfi.
Hinir með brauð og rúllu-
pylsu eða kæfu. Það vai
stríð, ha, ha, ha. Þeir vissu
líka hvað þeir áttu að segja,
piltarnir.
En ég get líka sagt þér sögu
af kunningja mínum, sem vai
líka í þessu. Konan hans var
alltaf að hæla honum fyrii
það hvað hann væri staðfasl
ur. „Minn biður aldrei um
mat, tekur bara duftið — og
honum fer svo mikið fram“
sagði hún. Einn daginn, þeg
ar ég var niðri í bæ, sá ég
honum bregða fyrir. Hann
skauzt inn á ísborg — og ég
á eftir. Ætlaði bara að spyrja
hann hvernig gengi. Ég tafð
ist við dyrnar, hitti þar vin
minn. En þegar ég kom inn —
situr þá ekki kunninginn með
kúfaðan disk af frönskurnt
kartöflum fyrir framan sig —<
og hamborgara. Hann var
kyndugur á svipinn og sagð)
afsakandi. „Ég var alveg að
drepast úr sulti. Ég mátti tif
með að fá mér eitthvað I
svanginn áður en ég færi
heim“.
• Varð uppstökkur
Jæja, hvað um það. Á
fjórða degi var ég orðinn
þreyttur á þessu. Mig langaði
í mat, ekki bara til þess að fá
magafylli, heldur til þess að
borða, borða eitthvað. Eg
kunni ekki við þetta. Eg verð
að játa það að ég var orðinn
skapstirður, var pirraður og
hálf uppstökkur.
Síðan nota ég hálfan dag-
skammtinn af duftinu og
borða léttan hádegisverð,
hálft fiskstykki, hálfan súpu
disk, eða eitthvað því um líkt.
Hvorki kartöflur né feiti, hef
tómatsósu í þess stað.
Nú líður mér miklu betur,
en ég léttist heldur ekki jafn
ört. Ég finn líka, að hiaginn
hefur einhvernveginn dregizt
saman, minnkað — og ég
þarf ekki jafnmikið og áður.
En ég er líka slappari en ég
var áður, ég hef ekki jafn-
mikla snerpu og kraft. Mér
vex oft ýmislegt í augum, ým
is líkamleg vinna, sem ég þarf
að leysa ,af hendi — en áður
var ég aldrei var við það. Eg
mundi ráðleggja þeim, sem
stunda erfiðisvinnu að fara
mjög varlega í sakirnar, ef
þeir ætla að fara „í duftið‘“,
Já, þetta er mín reynzla. Og
ég er að hugsa um að halda á-
fram enn um skeið.