Morgunblaðið - 20.06.1961, Blaðsíða 17

Þriðjudagur 20. júní 1961
MORGUNBLAÐIÐ
17

Þessi mynd var tekin er Eichhorn hafði undirritað samninginn við Últíma. Xalið frá vinstri:
Bobert Eichhorn, Kristján Friðriksson, forstjóri, og Þorkell Valdemarsson.
íslenzkum skipum til Banda-
ríkjanna væru óeðlilega há
miðað við það sem erlend
skipafélög settu upp. Væri
þannig miklu ódýrara að
flytja eitt tonn frá Hamborg
vestur um haf en héðan.
Þess skal og getið, að heim-
ild er til í tollskrárlögum varð
andi endurgreiðslu á öllum að
flutningsgjöldum af hráefn-
um, sem notuð eru í iðnaðar-
vörur, sem framleiddar eru
til útflutnings. Eru fordæmi
að slíkum endurgreiðslum fyr
ir hendi, og m. a. fékk súkku-
laðiverksmiðjan Linda á Ak-
ureyri endurgreiðsluheimild,
en verksmiðjan hefur flutt út
Stórútflutníngur að hef’ast?
Sýnisíiornapöntun íslenzkra
húsgagna fyrir á jjriöju milljdn
DAGANA 15. og 17. júní gerði
bandarískur kaupsýslumaður,
Robert A. Eichhorn, frá fyrir-
tækinu Manor House í
Minneapolis, pöntun á hús-
gögnum og gluggatjöldum frá
fjórum íslerrzkum iðnfyrir-
tækjum, Húsgagnaverksmiðj-
unni Valbjörk á Akureyri,
Últíma, Sindra og Húsgagna-
vinnustofu Hafnarfjarðar.
Nema vörupantanir þessar
tæplega þremur milljónum
króna og er hér aðeins um
sýnishorn að ræða, svo nærri
má geta um vörumagn það,
sem í framtíðinni kann aö
verða pantað.
Forsaga þessa máls er sú,
að ungur Reykvíkingur, Þor-
kell Valdemarsson, sem dval
ið hefur við nám í Minnea-
polis, kom hingað heim um
páskana, og hafði með sér út
sýnishorn af húsgögnum, sem
hann kom á framfæri á hús-
gagnasýningum í Minneapolis
og St. Paul. Vinnan á þessum
húsgögnum líkaði afbragðs vel
og verðið virtist ekki fjarri
lagi, en talið var, að sniðið
þyrfti ýmisskonar breytinga
við samkvæmt þarlendum
kröfum.
Er Eichhorn hafði séð ís-
lenzku húsgögnin á sýningu
vestra, ákvað hann að koma
hingað til lands og ræða við
framleiðendur um þær breyt-
ingar, sem hann taldi nauð-
synlegt að gera.
Á fundi með blaðamönnum
s. 1. föstudag skýrði Eichom
frá því að daginn áður hefði
hann undirritað pöntun á
húsgögnum frá Valbjörk á
Akureyri fyrir tæpar tvær
milljónir.
Ragnar Þórðarson, umboðs-
maður Valbjarkar 1 Reykja-
vík, skýrði frá því, að er Hí-
býlladeild Markaðsins hefði
tekið til starfa á sl. hausti,
hefði mikið af Bandaríkja-
mönnum komið til þess að
skoða húsgögn. I framhaldi af
því fóru forráðamenn á Kefla
víkurflugvelli fram á, að
Markaðurinn kæmi upp hús-
gagnadeild við hina banda-
rísku verzlun á vellinum, en
skömmu siðar voru sett lög
til verndar dollarnum, þannig
a"ð ekki mátti selja aðrar vör-
ur en bandarískar í verzlun-
um hersins. Hefur því ekki
orðið af þessum ráðagerðum
ennþá, en hins vegar gaf þetta
til kynna að íslenzk húsgögn
féllu Bandaríkjamönnum vel
í geð.
Þeir Þorkell og Ragnar
skýrðu blaðamönnum frá því,
að verðið á íslenzkum húsgögn
um væri rétt á mörkum þess
að vera samkeppnisfært á
Bandarikjamarkaðinum. —
Nefndu þeir að farmgjöld með
nokkuð af framleiðslu sinni.
Fyllilega samkeppnisfær.
„íslenzk húsgögn eru fylli-
lega samkeppnisfær við dönsk
og sænsk húsgögn varðandi
útlit og gæði“, sagði Eich-
horn. „En það þarf ýmsu að
breyta, og það er hægt án
mikillar fyrirhafnar. Hér virð
ist ekki vera neinn „standard“
varðandi t. d. stærðir á rúm-
um, en á okkar markaði er
aðaliatriði að rúmin séu af við
urkenndum alþjóða stærðum.
En það, sem mestu máli skipt
ir, er að verðið sé samkeppn-
isfært.“
Sýnishorn á sýningu.
Eichhorn sagði að hann
hefði í hyggju að setja þessi
húsgagnasýnishorn á sýningu
á lykilstöðum í Bandaríkjun-
um, svo sem New York, Chi-
cago, Los Angeles og San
Francisco. Ætlunin væri síðan
að koma upp dreifingarkerfi,
sem spennti yfir öll Bandarík-
in. Auglýsingaherferð mikla
þyrfti að gera, og yrði þar
lögð sérstök áherzla á að hús-
gögnin væru íslenzk.
Eichhorn sagði, að í fram-
tíðinni yrði málum sennilega
svo hagað, að allar teikningar
af húsgögnum sem framleiða
ætti hér fyrir Bandaríkjamark
að, yrðu sendar sér vestur
um haf, og yrði þeim breytt
ef með þyrfti, þannig að
tryggt sé að húsgögnin mæti
kröfum markaðsins. Hér yrði
komið upp einskonar nefnd,
sem kannaði framleiðslu
þeirra fyrirtækja, sem fram-
leiða húsgögn, og yrðu öll hús
gögn héðan seld undir sama
nafni og vörumerki.
Um flughafnir og sendiráð.
Eichhorn sagði, að sér kæmi
það einkennilega fyrir sjónir,
hversu lítið væri af því gert
að kynna íslenzkan húsgagna
iðnað fyrir útlendingum.
Nefndi hann sem dæmi að rétt
væri að sendiráð íslands er-
lendis ættu að vera búin is-
lenzkum húsgögnum. Þá
mætti einnig nefna Reykja-
víkurflugvöll, þar sem þúsund
ir útlendinga færu um á ári
hverju. Þar ætti að setja upp
sýningardeild eða sal til þess
að kynna þeim, sem um faxa,
framleiðslu þjóðarinniar.
Að lofeum gat Eichhorn þess,
að hann hefði áhuga á því að
kaupa hér allt sem varðar
innanhússkreytingar, svo sem
teppi, gluggatjöld o. fl.
Á laugardaginn keypti hann
síðan gluggatjöld af Última
fyrir á fimmta hundrað þús-
und krónur, stóla og bókahill-
ur frá Sindra fyrir á annað
hundrað þúsund, og sófaborð
af Húsgagnavinnustofu Hafn-
arfjarðar fyrir rösklega tvö
hundruð þúsund krónur.
Eins og fyrr getur, er hér
eingöngu um sýnishom að
ræða, og má marka stærð
markaðsins af þvi. Má minnast
á, að teppasölur vestra á einu
ári nema tólfföldum útflutn-
ingsverðmætum íslendinga.

Sjötug í dag
Sigurjón Sigurðsson
og Gíslína Sigurðardóttir
Sigurjón Sigurðsson verzlunar-|
stj. í klæðaverksmiðjunni Ála.
fossi er fæddur í Ánanaustum 20.
júní 1891 — og telji menn þar;
af. Þá voru Ánanaust og lengi
síðan sjálfstæð persóna á sínum
stað, Reykjavík önnur. Sigurður
Jónsson frá Hofi á Kjalarnesi,
sjómaður, og Sigríður Jónsdóttir
kona hans, ættuð úr Þykkvabæ,
gott fólk og dugandi, líka af
góðu fólki, voru foreldrar Sigur-
góns. Húsfreyjan í Ánanaustum ól
tvíbura, pilt og stúlku, og urðu
þau einu börn þeirra hjóna. Meyj-
an er frú Gislína, nú ekkja eftir
Sigurð Guðmundsson skipstjóra.
En ævilangt varð innilega kært
með þeim tvíburum, sem segin er
paga, er svo ber til og fólkið er
gott.
Pilturinn ólst upp sem aðrir
hans jafnaldrar og jafningjar í
vesturbænum. Hann gekk í
barnaskólann, sem nú heitir Mið-
bæjarskólinn, hvergi skemur en
tæpa þrjá vetur samfleytt, kom
Jæs að heiman, en fór efalaust
fram, lærði reikning hjá Sigurði
Jónssyni, skrift með nálmjóum
Iklassíkalpenna hjá fröken Ara-
eon; þeim samdi vel, því að hann
vandaði skriftina og fór vel með
pennann sinn. Seinni veturna
kom Laufey frá Rauðará og
kenndi honum eitthvað; hún var
góð og elskuleg, ímynd einhvers
| sem ekki var áður hvern dag í
■ skólanum. Með þetta nesti af
æðri menntun lagði drengurinn
I út í lífið, fór 14 ára beint að tré.
smíðavélunum í Völundi. Aldrei
urðu honum mistök við þessi
háskalegu verkfæri, aldrei komst
hann í klandur við klukkuna né
reglusemina. En 16 ára hafði
hann vélaskifti og fór í „Iðunni“
gömlu og óf á hennar vélar.
Hann skifti um af því hann fékk
heldur betra kaup og naut þess
að hafa umgengizt vélar, án þess
að vinna sér né öðrum skaða.
Stundum komu upp í huga pilts-
ins ilmurinn af tréspónum og
löngunin til að læra meira við
| þann ilm. En foreldrarnir gerð-
ust þreyttir og sveitin beið
þeirra, ef sonurinn slakaði á við
sjálfa vinnuna. Yfir tvítugt girnt-
ist hann tilbreytilegri verk og
frjálsari og sótti undir bert loft.
Komst hann þá einnig í störf hjá
Th. Thorsteinsson í Liverpool og
vann með Sigurjóni Péturssyni,
og meir en það: hann synti með
honum margt nýárssund, sem
karlmannlegust íþrótt var í þann
tíð. Og garpurinn mikli tók hinn
yngri nafna sinn með sér að Ála-
fossi. Síðan hefur Sigurjón Sig-
urðsson ekki skift um verk, hátt
í hálfa öld; aðeins aukið verkin.
Hann tók allt bókhald fyrir-
tækisins frá upphafi, varð að
láta sér duga reikningsbók Eiriks
Briem, reikningskennslu Sigurð-
ar Jónssonar og klassíkalpenna
Guðlaugar Arason. Ritvél fékk
hann snemma, og enn er frá leið
samlagningarvél. Hann gekk á
námskeið hjá sjálfum sér í öllu
þessu fína bókhaldi, sem seinna
kom, hann hefur gefið sjálfum
sér sífellt hærri einkunn í bók-
haldinu, ár frá ári. En enginn
vefengir prófið. Barnaskóla
kennsla Sigurðar Jónssonar og
fröken Arason hefur staðist allar
nýjar kúnstir, fjölgandi dálka og
fjölgandi miljónir. Hann varð frá
upphafi ,,allt í öllu“ í erilsömu
og sívaxandi fyrirtæki, sá sem
vissi um hvaðeina, hafði vitneskj-
una í taugum sér, liðkaði hvern
þráð áður en í hnútinn hljóp,
lempaði allt til hins betra vegar
með bjargföstu jafnaðargeði. Sú
kona, sem bezt má til slíks
þekkja, segir um Sigurjón Sig-
urðsson, að hann sé aðalsmaður,
svo fremi nokkur maður sé það
af kostum sínum; ekki til harð-
ræða, ekki stríðsmaður, hógvær
og stilltur, óhrekjandi frá réttu,
trúr í öllu; alt líferni hans af
aðli.
Hér við kann enginn að auka.
Kona Sigurjóns Sigurðssonar
er Rannveig Guðmundsdóttir,
reykvízk ágætiskona; þau eiga
fagurt rausnarheimili, fimm upp-
komin böm og meira en 20
barnaböin
Helgi Hjörvar.
— Njósnir
Framhald af bls. 12.
Singapore um helgina eftir að
upp komst um fyrirætlanir um
að ráða forsætisráðherra Singa-
pore af dögum. Þrír hinna hand
teknu fundust í elliheimili í kín
verska hverfinu í Singapore og
í fórum þeirra poki með þrem
handspr eng j um.
I Grikklandi hefur komizt
upp um njósnafélag, sem starf-
aði fyrir Sovétríkin, og segja
grísku blöðin að fjöldi manns
hafi verið handtekinn í því sam
bandi. Einn af riturum rúss-
neska sendiráðsins var meðal
hinna handteknu, en vegna
diplómatsstöðu sinnar var hann
látinn laus. Segja blöðin að
hann hafi tekið á móti umslagi
með hernaðarupplýsingum frá
grískum kommúnista.
í ALGERSBORG var skýrt frá
því í dag að tíu manns hafi
verið drepnir í Alsír nótt, þeirra
á meðal tvær konur. Önnur kon-
an var gift frönskum herforingja.
Maður hennar var skotinn til
bana ásamt öðrum hermanni, en
konan skorin á háls. Hin konan
var Serki. Hún var á ferð bifreið
með fjórum Serkjum öðrum þeg-
ar uppreisnarmenn nófu vélbyssu
skothríð á bifreiðina. Létu allir
Serkirnir lífið.