Morgunblaðið - 25.06.1961, Side 15

Morgunblaðið - 25.06.1961, Side 15
Sunnudagur 25. júni 1961 MORGUNBLAÐIÐ 15 Einn af blaðamönnum Mbl., Ingimar Erlendur SigHirðsson, fór fyrir skömmu sem farar- stjóri á vegum Ferðaskrifstof unnar Sunnu tii Madeira, Portúgals og Spánar. Ferðin var fyrsta hópferð íslendinga með stóru farþegaskipi. I þess ari fyrstu grein um ferðalagið er einkum sagt frá dvölinni um borð í skipinu, en í síðari grein verður sagt nokkuð frá heimsókn til Madeira, svo og Lissabon í Portúgal og Vigo á Spáni. I. GREIN — EF SKIPSTÓRINN á þessu skipi laetur sjá sig á hafnarbakk anum, þá verður hann strýktur, sagði gamall, haltur Hollending- ur og skók stafinn framan í stór- vaxinn, brezkan lögregluþjón, Eyjaskeggjar hópast að lystiskipinu við Madeira. sfm er §lungin‘ sem hélt uppi röð og reglu. Hann vissi greinilega ekki, hvernig hann átti að taka hótun Hollend ingsins; andlit hans var svip- brigðalaust, síðan einbeitnislegt, loks lifnaði dauft bros á vörum hans, og hann sagði: — Herra minn, þér virðist gleyma því, að skipið tafðist ein mitt í Hollandi. Hollendingurinn lét sér nægja að skaka stafinn orðvana, en lögregluþjóninn skipaði mann- mál, vog og mynt snertir, held- ur einnig siði, venjur og hugs- unarhátt. Enginn fer allur til útlanda. Helmingurinn er eftir heima. Allt þetta fólk á að deila kjörum um borð í þessu skipi og kanna enn önnur lönd. Að vísu aðeins stuttan tíma. En hvernig mun því ganga að hrista sig saman, eins og sagt er á reykvísku? Þarna eru Þjóð verjar, Hollendingar, Banda- Guðni Þórðarson, forstjóri Sunnu, kynnir íslendingana fyr- ir útlendingaeftirlitinu um borð í Aurelíu, áður en hann kvaddi hópinn. — /jöldanum að færa sig innar á bakkann. Það var eftirtektarvert, að allur þessi fjöldi (rúmlega 450 manns) hlýddi orðum hans eins og einn maður. Heima hefði senm lega þurft tíu lögregluþjóna til að ýta á jafn stóran hóp manna. Augu allra beindust að skipinu, Bem átti að vera heimili þeirra næstu tíu daga. Það hafði birzt í nóttinni eins Og draugaskip, veifandi ljósum, sem ýmist hurfu sjónum eða birtust annars stað- ar í náttvillu. Þegar það nálgað- ist, fékk það smám saman á sig mynd; fyrst mynd skuggans, eins Cg myrkur í myrkrinu, síðan þétt ist myndin og lýstist jafnframt; línur hennar skáru sig út úr myrkrinu, unz hún varð áþreif- anleg augunum: hvítt skip. Og þegar eimpípur gáfu frá sér hljóð, var þessum keisaraskurði á nóttinni lokið. — Hvað ætli það sé stórt? ■agði einn íslendinganna. — Ég gæti trúað að það sé helmingi stærra en Gullfoss, sagði annar. l — Það er 11000 tonn. ' — Er það þá helmingi stærra •n Gullfoss? Þannig fer útlendingum. 6tærðarhugtök hafa lítið sjálf- stætt gildi. Viðmiðumn ein virð- ist raunhæf. Ekki aðeins, hvað ríkjamenn, frar, Skotar, Frakk- ar, Ástralíumenn, Kanadamenn, Englendingar, íslendingar, Og hver veit hvað. Og áhöfnin er ítölsk. Sumt af þessu fólki talar ekkert nema móðurmál sitt. Bretar eru bezt settir. Þeir verða stórveldi um borð, eins og vera ber, og tunga þeirra al- skipstunga. Ferðinni er heitið til Madeira, Portúgals og Spán- ar, og aftur til Englands. Það hefði þótt ævintýri fyrir 50 ár- um og mikil fremd heima á ís- landi. Þvílíkar hugsanir fljúga gegnum hugann, meðan fólkið streymir hægt og skipulega um borð'. — Gjörið svo vel að hafa vegabréfin handbær fyrir út- lendingaeftirlitið. Tveir menn aka kerru, með nokkrum litlum en augsýnilega þungum posum, að löndgöngu- brúnni. — Þið eruð seinir fyrir, segir lögrgeluþ j ónninn. Þeir glotta, og annar þeirra segir: — Það var ráðizt á okkur á leiðinni, en við erum samt komn- ir með allt saman. — Lögregluþjóniiinn stíflaði mannstrauminn og þeir roguð- ust með posana um borð. Hvað er þetta? Gull? Peningar. Skyldi enginn ræningi vera í öllum þess um hóp? Það ber ekki á því. Sennilega eru flestir orðnir þreyttir á sál og líkama. Það er komið fram yfir miðnætti og skipinu seinkaði um rúma tvo tíma. Lestin frá London bíður enn óþolinmóð á teinunum skammt frá. Þetta er sérstök lest, sem flutti farþegana til Southampton. Sumir .höfðu reynt að halla sér í lestinni, meðan beðið var eftir skipinu. Sennilega þeir sem komu lengst að. Kannski samdægurs með lest frá Skotlandi. íslendingarnir komu frá London, þar sem þeir höfðu nærri tvo daga til kaupa. Samt þótti framkvæmdastjóra Eng- landsdeildar Greek Line, sem sá um ferð þessa með skipinu, hlýða að afsaka töfina við farar- stjóra. íslendinganna, þ. e. mig og Guðna Þórðarson, forstjóra Ferðaskrifstofunnar Sunnu, sem kvaddi okkur um borð í m/s Aurelíu, sem sumir íslending- anna vildu kalla séra Árelíus. Við minntum hann á að flugvélar vaeru heldur ekki alltaf á réttum tíma, strætisvagnar eða önnur farartæki. íslendingum væri og margt betur gefið en stundvísi. — T. d. hvað? spurði hann vj var hinn ánægðasti. T. d. óstundvísi. Farþegum var vísað til sængur í skipsskrokknum, jafnóðum og þeir komu um borð. Farrými var aðeins eitt í þessari ferð, svo eng- inn var öðrum lægra eða hærra settur. Það er góð tilfinning, þótt farareyrir sé ærið misjafn. ís- lendingarnir fengu athvarf á svo- kölluðu Græna dekki, miðskips, undir svokölluðu Bláa dekki. Ein hver, sem kenndi kulda í kroppn um, skýrði plássið þegar Græn- land. Nokkuð af kvenfólkinu heimtaði aukateppi til að sofa við, þrátt fyrir yfirlýsingar heims frægra vísndamanna um, að kon- ur væru frá hendi náttúrunnar heitfengari en karlar og þyldu betur kulda og vosbúð, sem væri ekki nema sanngjarnt, þar sem þeirra er að bera nýtt lif í heim inn. Nú hefði verið mál að halla sér ef kvenþjóðin hefði ekki saknað bagga sinna og einn karl- mannanna neftóbaks, sem var grafið niður í tösku. Gjörðist kurr mikill með valkyrjum og auðsætt, að þessi myndi ekki koma dúr á auga, fyrr en þær hefðu klæðzt náttserkjunum úr búi sínu. Sögðu hinar ógiftu far- arstjóranum óspart til skyldu- verkanna, en giftar konur erlend ar um allt skip ráku ektamenn sína upp að heimta bagga sina. Þær, sem höfðu engum á að skipa eða treystu ekki glögg- skyggni karlkynsins um of, jstormuðu sjálfar upp á þiljur. Hinni ítölsku áhöfn varð hverft við, er liðssöfnuður þessi um- kringdi hana, þar sem hver vann að því með fjórar hendur að draga farangurinn í dilka. Þeir tilkynntu, hvað eftir annað, að farangurinn yrði borinn af skips- mönnum niður í klefana. En val- kyrjur og hermenn þeirra hop- uðu hvergi og óðu um töskuval- inn upp í klof, þar sem hver reyndi að finna náttvopn sín og sinna kvenna. Þessir bölvaðir ftalir, hreytti fyrrnefndur Hollendingur út sér og pikkaði stafnum í töskur á víð og dreif. Skipstjórinn hafði vit á því að láta ekki sjá sig. Senni- lega hafa aðfarir þessar ver- ið óbeinar hefndarráðstafanir vegna seinkunar skipsins. Fararstjóri fslendinganna til- kynnti hinu fagra kyni fóstur- landsins, að hver sem vildi gæti borið sína bagga sjálfur, þar sem hann væri í mesta lagi áburðar- maður en ekki burðarmaður. Hollendingurinn var enn að pikka stafnum í hroðinn tösku- valinn. Hvernig skyldi konan hans líta út með nátthúfu? Þegar vígamóðurinn var runn- inn af hinum íslenz.ku valkyrjum og þær sofnaðar svefni skrif- stofustúlkna, forstjóra, símritara, frúa og ungfrúa, gekk farar- stjórinn upp á bátadekk og horfði í land. Skipið hafði losað fingur sína af hafnarbakkanum og leið frá landi. Allt sem það fjarlægðist varð minna og minna, en það sem það nálgaðist stærra og stærra. En að fara er að koma og að koma er að fara. Enn ríkti nótt um vötn og lönd. Svört nótt yfir borginni, en græn á bökkun- um fyrir handan. Það var gott að vera ekki fararstjóri þessa stund; gott að yfirgefa borgirnar, þar sem verzlunaræðið greip menn (einkum konur) og reykurinn var eins og svartur pípuhattur yfir húsunum, svo varla sást til himins fyrir börðum hans; gott að halda út á hafið, sem er eins og skaut er himininn beygir sig yfir og færir djásn sín: glitrandi demanta og silfurmána. Langt í fjarska teygði stakt tré limi sína til himins, eins og spenntar greip ar í orðlausri bæn. ★ Fæstir vöknuðu til morgun- verðar daginn eftir. Himinn og haf var grátt og hversdagslegt, eins og maður og kona, sem hafa verið of lengi í hjónabandi. Menn voru að tínast upp á þiljur fram undir hádegi, þ. e. a. s. þeir, sem ekki lágu algjörlega fyrir þennan dag, en það var auðvitað einkum veikara, afsakið, sterkara kynið (kvenkynið). Skipið gekk um 17 hnúta á klukkustund. Veltingur var svo til enginn. Einhver sagði að það hefði vængi á síðunum, sem drægju úr veltingi, ög má það vel vera, að sú íslenzka upp- finning (Magnúsar Guðnasonar) hafi komið þarna í góðar þarfir, þótt Islendingar væru ekki menn til að nýta hana fremur en marg- ar aðrar merkar uppfinningar. M/s Aurelia er skrásett í Gen- úa á ítalíu, en óstaðfestar fregnir herma, að skipakóngurinn gríski, Onassis, vinur Maríu Callas með meiru, sé dulbúinn eigandi þess. Skipið er aðallega í Ástralíuferð- um, en gerir útúrdúra á milli. Ekkert hefur verið til sparað að gera það sem bezt úr garði, mið- að við hlutverk þess og stærð. Það tekur alls 1200 farþega, en í ferð sem þessari e? hámarkstala farþega 600 manns, auk áhafnar- innar, sem telur um 500. Salir eru margir stórir og vistlegir um borð: aðalmatsalur, hljómleika- og dansalur, reykingasalur, leikstofa barna og unglinga og vöggustofa, bóka- og skrifstofa, kvikmyndasalur, búð, rakara- og hárgreiðslustofa, barir margs konar, spítali og yfirleitt angi flestu því, sem lítil borg hefur upp á að bjóða. Á þiljum uppi er sundlaug, íþrótta- og leikvöll- ur, auk þess nægilegt rúm til sólbaðslegu á efri og neðri þilj- um. Öllu þessu kynntust farþeg- ar smám saman og nutu eftir vild. Veður var ekki sem hlýjast fyrsta daginn, talsverð gjóla og dumbungur en naut þó sólar öðru hverju, en öllu betur næsta dag og næstu, meðan skipið öslaði sjóinn til Madeira, sem var fyrsti áfangastaður. Sóldýrkend- ur sátu lémagna í stólum sínum, roðnuðu. flögnuðu og brúnkuðu, og engar píslir, ekki einu sinni ofsakláði um nætur, megn- uðu að draga úr ástríðu þeirra. Það var greinilega metnaðarmál sumra íslenzku stúlknanna að verða sem brúnastar á skömm- um tíma, enda þykir fínt heima að vera brúnn, einkum ef brúnk- an er útlenzk. Svo rammt kveður að þessu, að í augum margra hefur sá karl eða kona, sem ekki kemur brúnn úr utanlands- reisu, farið hálfgerða fýluför. Af ofanskráðu mun e. t. v. einhver ætla, að skrifarinn sé hatursmað ur sólskins, en svo er þó ekki, heldur ræður hér mest um hóf- semd, svo og slæm reynsla af áhrifum of mikils sólskins á vissa kirtlastarfsemi. Aðrir ísl. karmenn voru í föruan og fækkuðu lítt fötum þær stundir, sem sól var í alveldi. Framh. á bls. 17. Nokkrar íslenzkar stúlkur á dansleik um borð, ásamt enskum farþegum.

x

Morgunblaðið

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.