Morgunblaðið - 25.06.1961, Síða 17

r Sunnudagur 25. júní 1961
M O RGU N B L AÐIÐ
17
— Ástin
y Framh. af bls. 15.
Síðari hluta dags var fremur
kalt, skýjað Og sterkkingur, enda
snemma sumars, seinni hluti maí
mánaðar. Inniskemmtanir voru
nógar: Kvimyndasýningar tvisv-
ar á dag, hljómleikar, sam-
ikomur ýmiss konar og dans-
leikir hvert kvöld, ásamt sam-
kvæmisleikjum, og alls kyns
gamni, auk happdrætta og veð-
mála að enskum sið. Á milli var
borðað Og drukkið, svo segja má,
að allur dagurinn hafi verið
skipulagður af kostgæfni.
Skipstjórinn bauð farþegum
upp á hanastél fyrsta daginn.
Þetta var stórvaxinn og feitlag-
inn maður, dálítið kauðalegur,
en góðlegur og stillilegur. Seinna
upplýstist, að skipstjórar á skip-
inu væru tveir, og sá hinn um
raunverulega skipstjórn, en þessi
skyldi vera eins konar tákn í
augum farþega fyrir hönd útgerð
arinnar Og skips. Hann bauð alla
velkomna um borð og óskaði
þeim ánægjulegra daga. Lengri
var ræðan ekki, vegna ónógrar
enskukunnáttu. Svo til öll áhöfn
skipsins átti sammerkt í því, að
íhún talaði og skildi takmarkað
enska tungu, utan fyrsta stýri-
manns. Þjónar til borðs og sæng-
ur þóttust yfirleitt skilja meira
en efni stóðu til, svo erfitt var
að átta sig á, hvað þeir skildu
og hvað ekki, og olli það nokk-
urri ringlureið, stundum spaugi-
legri: t. d. þegar ensk hefðarfrú
með sjósótt bað þjón um að rétta
sér vatnsglas, en hann færði
Ihenni næturgagn. En þetta var
alúðlegt lið og kurteist, enda
greitt fyrir það.
Ungar stúlkur litu ítalina hýru
auga, einkum fyrsta stýrimann,
sem var óvenjulega glæsilegur
ungur maður og sameinaði í per-
sónu sinni þunglyndisleg ein-
íkenni gamallar, rómanskrar
menningar og leiftur suðræns
blóðs. Hann og skipstjórinn og
nokkrir aðrir yfirmenn á skipinu
dönsuðu til skiptis við konur þær,
sem voru svo heppnar að eiga
afmæli um borð; ein a. m. k.
tvisvar sinnum. Fátt ungra karl-
manna var meðal farþega, en tals
vert ungra ltvenna, flest mið-
aldra fólk, hjón og fjölskyldulið.
Englendingur gaf þá skýringu á
fjarveru ungra manna, að þeir
færu með mest allt fé sitt á bjór-
stofum, og eru það ekki meðmæíi
með bjórnum, enda þarf hann
ekki meðmæli, svo góður sem
hann er. Aðeins þrír karlmenn
úr hópi farþega munu hafa verið
milli tvítugs og þrítugs: Englend
ingur í starfsliði ferðaskrifstofu
Th. Cooks, amerískur playboy
(stælgæi) og fararstjóri fslend-
inga. Englendingurinn sat mest
og drakk bjór, playboy snaraði
sér út á dansgólfið með tígu-
legum hreyfingum, þegar helzt
engir aðrir voru á gólfinu, en
sat þess á milli í fýlu, og farar-
stjóri íslendinga gerði grín að
náunganum og sjálfum sér, milli
hátíðlegra vangaveltna um lífið
og tilveruna .
fslendingar tóku lítt virkan
þátt í skemmtunum hinna, enda
sumt þess eðlis, að þátttaka krafð
ist góðrar enskukunnáttu, en
sennilega hefur algeng íslenzk
vanmáttarkennd og hekhóttar-
háttur valdið því, að þeir tóku
naumast héldur þátt í alþjóð-
legri skemmtan, svo sem dans-
leikjum (þ. e. a. s. þeir sem
kunna Og hafa gaman af slíku
heima) og fegurðarsamkeppni.
Aðalfararstjórinn, sem var Sköti,
gerði nokkrar tilraunir til að fá
fslendinga með í hópinn, en án
árangurs, og ítalskir yfirmenn á
skipinu reyndu að fá föngulegar
íslenzkar stúlkur til að taka þátt
í fegurðarsamkeppni, sem haldin
var um borð, en fengu blákalda
synjun, sem er kannski ekki
láandi, þar sem engin Sigríður
Geirs var í hópnum. Þá var gerð
hríð að íslenzka fararstjóranum,
sem kvaðst ekki mundi gera upp
á milli sinna kvenna, og var því
tekið af brezkri kurteisi og skiln-
ingi, en endaði þó með því, að
hann stikaði út á gólfið í þrígang.
Það vakti mikinn fögnuð meðal
skemmtikraftanna um borð, Og
lét aðalfararstjórinn syngja
„Happy birthday for Iceland" að
afrekinu loknu, en því miður
náði afmælisbarnið ekki þroska
og kafnaði í fæðingu, því flestir
þeir, sem buðu íslenzku stúlkun-
um upp á eftir, höfðu ekki erindi
sem erfiði, og lagðist blóminn af
hinni íslenzku kvenþjóð í rúmið
upp úr þessu og átti þaðan sjaldn
ast afturkvæmt, fyrr en sá til
landa. í fyrstu var sjóveiki kennt
um, síðan leti og loks karlmanns-
leysi, en sú tilgáta átti að vonum
litlu fylgi að fagna, þar sem
kvenréttindamálin komu þá til
sögunnar, en samkvæmt þeim er
það metnaðarmál kvenna að vera
svo sjálfstæðar, að þær eigi
ekkert undir karlmenn að sækja.
Þegar líða tók á ferðina kom-
ust þó nokkrar íslenzkar stúlk-
ur, sem helzt voru sjálfbjarga í
kynni við karla og konur meðal
farþega, auk ítalskra skipsmanna,
og höfðu hina beztu skemmtun.
Sennilega hefðu íslendingar í
heild samlagazt öðrum farþegum,
ef ferðin hefði tekið helmingi
fleiri daga, tuttugu í stað tíu.
Margir íslendingar eru fremur
seinir til kynningar, en opna síð-
an hjarta sitt hverjum sem er.
Englendingar t. d. eru aftur á
móti fljótir til kynningar, en
gefa seint hlutdeild í persónulegu
lífi. Kannski er þetta munur á ein
staklingum stórra og smárra
þjóða. Engu að síður naut land-
inn sjóferðarinnar í ríkum mæli,
því hvert skynfæri var opið, þótt
tungan væri meira og minna
bundin.
Talsvert var þjórað um borð,
einkum á dansleikjum og eftir
þá. Einn bar var opinn allan
sólarhringinn. Þar dvöldu sjó- og
vínhraustir karlar og konur tíð-
um, þar til dagur lifnaði í austri.
Ég skrapp þangað eina nótt, leið-
ur á fararstjórahlutverkinu, og
tók þátt í glasaglaumnum. Tungl
óð í skýjum, svo ýmist dró fyrir
eða frá, eins Og stendur í ís-
lenzkri þjóðsögu. Það var eins Og
hellt væri í bikar í hvert sinn,
sem tunglið birtist, en drukkið til
botns í hvert sinn, sem það hvarf
sjónum.
— Það hlýtur einhver að vera
Orðinn kenndur þarna uppi, sagði
ég við búlduleitan sessunaut
minn.
— Já, máninn er orðinn blind-
fullur, svaraði hann.
Þessi var of raUnsær fyrir mig,
enda hvarf hann fljótlega bak við
ský og birtist ekki aftur.
Fyrsti stýrimaður gekk fram
og aftur um þilfarið fyrir utan
barinn og ung kona fylgdi hon-
um stöðugt eftir með augunum.
— Ert þú konan hans? spurði
ég.
— Nei, svaraði hún og and-
varpaði, en ég vildi að ég væri
það.
— En hann?
t— Uss, hann er ástsjúkur.
— Ástsjúkur?
— Já, hann hugsar bara um
konuna sína á Ítalíu?
— Er hann að því núna?
— Já, það geturðu verið viss
um.
— Ert þú gift?
— Love is a complicated thing
(ástin er margslunginn) svaraði
hún og lyngdi augunum.
Skrækir tónar djassmússíkur-
innar dönsuðu á augnalokum
hennar. Hún opnaði augun aftur
og tónarnir stukku fyrir borð.
— Biddu hann, sagði hún, að
velja fallegasta lagið, sem hann
kann.
— Það er ekki víst, að það sé
til í sjálfspilaranum.
— Segðu honum að velja eitt-
hvað ítalskt, something like a
sad dream oeitthvað sem minn
á dapran draum).
Ég flutti stýrimanninum Orð
stúlkunnar, Og hann hneigði sig
tígulega fyrir henni, gekk að
glymskrattanum Og stakk mynt í
gapandi gin hans, stóð síðan tein-
réttur við hlið hans og hofði
tinnusvörtum augum út á hafið.
Þetta augnaráð hlaut að ná langt;
kannski alla leið heim til Genúa.
Þunglyndislegir ástarsöngvar
stigu til himins Og andvarp frá
Norrænir veitinga- og
húsaeigendur hittast
gisti-
hér
AÐALFUNDUR Sambands veit-
inga- og gistihúsaeigenda var
haldinn í Reykjavík fyrir
Skömmu.
Aðalfundur þessi var sá fjöl-
mennasti, sem haldinn hefur ver
ið innan sambandsins síðan það
var stofnað fyrir rúmum 15 ár-
mn, enda hefur meðlimatalan
aukizt mjög seinustu árin.
Formaður SVG. LudvigHjálm
♦ýsson flutti skýrSlu stjórnar-
Jnnar og gat þeirra helztu verk-
efna, sem stjórnin og skrifstofa
Bambandsins hafði við að glíma
é starfsárinu.
Er formaðurinn hafði flutt
Bkýrslu stjórnarinnar voru end-
urskoðaðir reikningar SVG fyrir
érið 1960 lesnir upp og skýrðir
RÍ framkvæmdastjóra þess, Jóni
Jdagnússyni, hdl.
Fjárhagsafkoma sambandsins
Var góð á sl. ári og hefur hún
íeinustu árin sífellt farið batn-
andi.
Skýrsla formanns og reikning
arnir voru síðan samþykktir at-
hugasemdalaust.
Allmiklar umræður urðu á
aðalfundinum um ýmis hags-
munamál meðlimanna.
Sérstaklega kom fram mikil
óánægja meðal fundarmanna
með það ófremdarástand, sem nú
ríkir fyrst og fremst í Reykja-
vík, í sambandi við útleigu á
ólöggildum salarkynnum til
skemmtanahalds.
Ýmis félög, verksmiðjur og
jafnvel opinberar ríkisstofnanir
hafa í æ ríkari mæli gert að
leigja salarkynni sín út til
skemmtanahalds til óviðkomandi
aðila.
Skemmtanir þessar eru eftir-
litslausar bæði að því er varð-
ar lögreglu-, heilbrigðis- og
skattaeftirlit, en hins vegar er
hinum faglærða veitingamanni
hvergi hlíft í þessum efnum.
Framhald á bls. 23.
Lúðvík Hjálmtýsson.
l*að er
ÓTRÚLEGT
að þeir peningar, sem þér greiðið fyrir einn pakka af
flestum öðrum tegundum af ,,instant“ búðingum, nægja
til að kaupa
TVO PAKKA
af Brown & Polson ,,instant“ búðingum, en þér þurfið að
bæta sykrinum í Brown & Polson búðinginn (2-3 matsk.).
Brown & Polson „instant“ búðingar fást í flestum mat-
vöruverzlunum.
Heildsölubirgðir:
O.JOHNSON & KAABER 7f
stöku hjarta. Ég forðaðist að líta
framan í konuna ástsjúku og
gekk að barnum.
Stórvaxinn Bandaríkjamaður
breiddi þar úr sér Og talaði hárri
röddu um kaup og sölur á last-
eignum Og hlutabréfum og við-
staddir kinkuðu kolli, án sýnilegs
áhuga. Langa stund komst ég
ekki að barnum fyrir breiðu baki
þessa kaupahéðins og varpaði því
á hann orðum:
— Þetta bak er eins og heims-
veldi.
Hann leit um öxl og glotti.
— Hvaða smáríki er þetta?
— ísland, herra heimsveldi.
— Má ekki þjóða þér sjúss,
herra smáríki?
— Hann er fullt eins langur og
þú, sagði einn viðstaddra.
— Hvar er ísland aftur?,
spurði hann.
— Þú ættir að vita það, sagði
ég.
— Hvers vegna?
— Þú hefur herstöð á litlu
tánni á mér.
— Steig ég ofan á þig?
— Nei, ég meina á íslandi.
— Á, Keflavíkurflugvöllur, nú
man ég það.
— Já.
— Fáðu þér sjúss.
— Takk.
— Eins Og ég sagði áðan, þá
gengur kaup og sala betur, ef . . .
— Við skulum tala um eitt-
hvað annað, greip ung kona
fram í.
— Geta Bandaríkjamenn talað
um nokkuð annað en peninga,
kaup og sölur? sagði ég stríðnis-
lega.
— Ykkur Evrópumönnum þyk
ir nógu gott að fá peningana okk-
ar, svaraði Kaninn, dálítið sár.
— Þið virðist halda, að þið get-
ið keypt allt fyrir peninga, hélt
ég áfram.
— Ég gefst upp, sagði Kaninn,
þetta smáríki er að gera út af
við mig.
— Kannski hefur sjússinn, sem
þú gafst mér svifið of mikið á
mig.
— Nei, drekktu í öllum guð-
anum bænum, drekktu, þú ert
skemmtilegur.
— Hvað eigum við þá að tala
um?
— Veit það ekki.
— Allt nema peninga, greip
konan fram í aftur.
— Hvað talið þið um á íslandi?
sagði Kaninn.
— Til dæmis ástina, sem
hvorki er hægt að kaupa né
selja.
— Það er hægt að kaupa allt
og selja, sagði Kaninn og hækk-
aði röddina, líka ástina.
— Líka guð almáttugan?
— Ekkert guðlast hér, sagði
rödd úti í horni.
— Nei, við skulum halda okk-
ur við dæmið um ástina, sagði
Kaninn.
Upphófust nú miklar umræð-
ur um ástina, sem stóðu lengi
nætur.
Fransmaður einn varð svo
hræður að lokum, að hann kyssti
hönd mína í nafni Frakklands,
lands ástarinnar, og ítalski stýri-
maðurinn tók báðum höndum
um hönd mína, áður en hann
kvaddi hópinn, en Kaninn hélt
sig við kaup og sölur til hins
síðasta og tókst að lokum að
snúa á mig, en þá voru flestir
farnir, nema ástsjúka konan, sem
tautaði enn fyrir munni sér: Love
is á complicated thing, my boys.
Frá þessari nóttu átti ég hvert
bein í þessum Bandaríkjamanni,
og hann í mér. Og beinin eru
jafnmörg, þótt hans — heims-
veldisins — væri stærri en mín
— smáríkisins.
(Framhald)
i. e. s.