Morgunblaðið - 05.07.1961, Blaðsíða 16
16
MORGVNBLAÐIÐ
Miðvikudagur 5. júlí 1961
hann hélt henni í örmum sér og
kyssti hana, vissi hún ekki af
neinu öðru en því, hversu mjög
hún elskaði hann. En nú herti
hún sig upp og sagðist verða að
fara, og í þetta sinn hreyfði
hann engum mótbárum. I>au
gengu út og stigu upp í bílinn og
hann ók henni hratt út í Hendon.
Þar stöðvaði hann bílinn spöl-
korn frá húsinu og gekk með
henni síðasta spölin.
— Mér skilst, að við hittumst
ekki á morgun, sagði hann um
leið og hann kyssti hana að skiln
aði.
— Nei, og heldur ekki á sunnu
daginn, er ég hrædd um. Ef Júlía
verður nýkomin heim, finnst mér
ég þurfi að vera heii-.a.
— Það verður langt þangað til
á mánudag.
— Það finnst mér lika, elskan
mín. En það er víst ekkert við
því að gera. Hvað ætlarðu að
gera um helgina?
— Ekkert sérstakt. Aðallega
bíða eftir, að hún líði.
Hún brosti, tyllti sér á tá og
lagði armana um háls honum.
— Ég elska þig, Clive, þvi
máttu ekki gleyma. Og vertu nú
sæll ég verð að þjóta. Ég lofaði
að koma snemma heim í kvöld,
en hef svikið þaö, eins og ég er
vön.
VII.
Skipið kom að snemma morg-
uns og Júlía og Joan, Stephen
og Lionel urðu öll samferða til
London. Júlía fór að geta sér
til um það, hvort fjölskylda henn
ar mundi koma að taka á móti
henni á járnbrautarstöðinni. Hún
hafði símað, þegar þau komu til
Southampton og sagt þeim að
vera ekki að ómaka sig inn í
borgina; hún mundi koma beint
heim, en engu að síður fannst
henni ekki ólíklegt, að eitthvert
þeirra mundi koma til móts við
hana á stöðina.
Hún leit út um gluggann á gráa
kalda Lundúnaloftið á þessum
raka febrúardegi og hugsaði með
sökunuði til sólskinsins, sem hún
hafði fyrir skömmu yfirgefið. Lít
ið hafði hún hugsað um það er
skjfauMjvv\\jLr\iP
stycLÍvöÝuf
Skjufþóf Jór\ssor\ & co
I icx A'vai'V; Iý'cuI/i h.
hún lagði af stað, að hún myndi
koma svona fljótt heim aftur.
— Jæja, þá erura 'ið komin,
sagði Lionel þegar lestin stöðv-
aðist. — Ég verð nú að segja, að
Lundúnaborg, svo skítug sem
hún er, er engu að síður góð til-
breyting, þegar maður kemur frá
Colombo.
— Það er von að þér finnist
það, svaraði Júlía og hristi höf-
uðið. — Ég er bara ekki eins
hrifin af að sjá hana aftur.
— Veslings Júlía. Það er varla
von. Hann lagði höndina á arm
hennar. — Þú verður nú að
reyna að gera þér það að góðu,
og ekki láta of mikið bera á von
brigðunum. En þetta hljóta að
vera afskapleg vonbrigði fyrir
þig. _
Hún brosti dauflega. — Já,
það er svona hér um bil eins
slæmt og hægt er að hugsa sér.
— Þú ferð nú samt bráðlega
út aftur. Væri það óskapleg eig-
ingirni af mér að vona, að það
yrði ekki alítof bráðlega? Ef þú
gætir orðið samferða mér þegar
leyfið mitt er á enda, skyldi ég
vera feginn.
— Ég yrði ekki að sama skapi
fegin. Það eru þrír mánuðir þang
að til er það ekki.
Glaðlegi kunningjatónninn var
nú horfinn úr rödd hans og svip
urinn var alvarlegur. — Jú, það
munu vera þrír mánuðir. Og svo
bætti hann við: — Þér þykir af-
skaplega vænt um manninn þinn,
er það ekki?
— Jú, auðvitað.
— Hann er heppinn. Ja. .
jæja.. nei, það er ekki vert að
vera að tala um það núna og þú
mundir heldur engan áhuga hafa
það ekki? Þú yfirgefur mig ekki
á því. En við hittumst aftur, er
alveg núna. þó við séum komin
til Englands? Mig langar til að
hafa einhverja stúlku til að fara
út að skemmta mér með....
— Ég held, að hún ætti heldur
að vera einhleyp.
Hann brosti. — En nú stendur
bara svo illa á, að sú, sem ég
hef augastað á er ekki einhleyp.
Það er nú ólukkan!
— Ef þú talar svona fer ég
áreiðanlega ekkert út með þér.
— Gott og vel. Þá verð ég að
haga mér vel. Jæja, hér verðum
við víst að kveðjast.
Hún kom auga á Söndru í
mannþrönginni, og rétti honum
höndina.
— Já, ég býst við því. Vertu
sæll, Lionel og þakka þér fyrir
að gera ferðina svona skemmti-
lega. Ég er búin að skrifa Kobin,
hvað þú hafir haft vel af fyrir
mér.
Nú sá Júlía Söndru koma
hlaupandi og gekk á móti henni.
Þær föðmuðust og Sandra hafði
orð á því, hve indælt það væri
að sjá Júlíu aftur. — En þú þarft
ekki að segja það sama við mig,
því ég veit, hvernig þér er í
skapi.
Júlía gretti sig ofurlítið. — Já,
þetta urðu hálfgerð vonbrigði,
skal ég játa. Hvernig líður
mömmu og John?
Ágætlega. Mamma er auðvitað
fegin, að þú skulir vera komin
aftur. Hún var að tala um að
fara og taka á móti þér, en ég
gat talið hana af því. Það er eng-
in skemmtiferð inn í borgina í
þessu hundaveðri. Auk þess..
sagði Sandra og gretti sig,..—
bjóst ég varla við, að þú kærðir
þig um nein fagnaðarlæti við
heimkomuna. Enda ertu ekki bú
in að vera lengi burtu.
— Ég skil. Fannst þér þetta
ekki ákoma fyrir mig?
— Jú, það er ekki ofmikið
sagt. En okkur kom það nú samt
ekki á óvart, því að við visum,
hvernig ástandið var, áður en
við fengum bréfið frá Robin.
Þetta var búið að vera í öllum
blöðum.
Júlía sá út undan sér, að Lionel
og Stephen voru nú á leiðinni
eftir stöðvarpallinum. Joan var
að heilsa móður sinni, sem hafði
komið að taka á móti henni. Hún
kallaði til Júlíu í kveðjuskyni, og
bætti við, að þær yrðu að hitt-
ast aftur, og síðan hvarf hún
sjónum.
— Var þetta skipsfélagi?
spurði Sandra.
— Já, það var eins ástatt fyrir
henni og mér. Kom um morgun-
inn og sneri heim síðdegis. Við
urðum miklar vinkonur. Júlía
tók upp handtöskuna sína. — Ég
skrásetti farangurinn alla leið.
Ég hélt, að við færum heim með
neðan j ar ðarbrautinni.
— Það var líka ætlun mín.
Það var einkennilegt að vera
aftur komin inn í iðandi kösina
á brautarstöðinni. Júlía fann til
einhverrar óveruleikakenndar.
Henni fannst hún eihvernveginn
hvergi eiga heima. Hérna átti
hún alls ekki að vera, heldur
tugi mílna í burtu, í sólbökuðu
landi með heitum sandi og skugg
sælum pálmum, og með Robin
við hlið sér. Nýgift hjón að njóta
hveitibrauðsdaganna. En í stað
þess....
— Hvernig gengur hjá þér
spurði hún systur sína, meðan
þær biðu eftir vagninum.
— Allt óbreytt. Engar teljandi
breytingar, að minnsta kosti.
Ekki gat Sandra vitað, að Margot
Brasted hafði líka komið til
landsins í dag, hugsaði Júlía.
Eða vissi hún það kannske, og
vildi ekki minnast á það? Því
gat Júlía varla trúað. Hún sá
aftur fyrir hugskotssjónum sín-
um Clive þar sem hann var að
bíða eftir konunni sinni á hafn-
arbakkanum í Southampton.
Tann hafði ekki séð hana,
því að hún var í miðri farþega-
þvögunni, sem var að ryðjast frá
borði, og jafnvel þótt hann hefði
komið auga á hana, var vafasamt
hvort hann hefði þekkt hana,
þar sem þau höfðu aðeins einu
sinni sézt í svip og það fyrir
löngu.
Hinsvegar hefði hún verið fljót
að þekkja hann, þó ekki hefði
verið nema eftir myndinni, sem
Sandra hafði alltaf á náttborðinu
sínu. Hún hafði horft á Margot
koma hlaupandi ofan af skipinu
og kasta sér í fangið á honum.
Ef Clive Brasted var í þann veg
inn að sækja um skilnað, mundi
það að minnsta kosti koma flatt
upp á konuna hans, hafði Júlía
hugsað með sér, því að hann virt
ist það mikið ánægður að hitta
hana aftur.
— Ertu alltaf að hitta Clive?
spurði hún, svo sem til.að þreifa
fyrir sér. >
— Já, s.varaði Sandra. — Ég
gæti beinlínis ekki án þess verið.
Ég geri ekki annað en bíða eftir
deginum, sem hann verður laus
og liðugur.
__ Þegar gæsasteggurinn nálg-1 veiðimaður upp og hleypir af I ekki tillit til flughraðans og högfl-j Fljótlega er gæsasteggurinn korn
jet veiðima<nnaskýlið, stendur I skoti....En skotmaðurinn tekur j in þjóta fyrir aftan stegginnJ inn úr skotfæri og öruggur i bili.
í sama bili kom lestin þjótandl
og batt enda á tal þeirra. Það var
ekki laust við að Júlíu létti. Hana
langaði ekki til að hlusta á syst-
ur sína tala um þessa framtíð,
sem hún sjálf þóttist viss um,
að biði hennar alls ekki. Hún
stillti sig því algjörlega um að
minnast á Clive það sem eftir
var heimleiðarinnar, enda var
nóg annað að tala um. Eftir því
sem Júlíu sagðist frá ferð sinni,
fannst Söndru, að þrátt fyrir allt
væri Júlía heppnari en hún sjálf.
Að minnsta kosti væri hún ör-
ugglega gift, og því gat ekkert
breytt.
Móðir þeirra beið í opnum dyr
unum, þegar þær stigu út úr
leiguvagninum, og kom nú þjót
andi út, til þess að fagna Júlíu.
— Ó, er þetta ekki dásamlegt!
Að hugsa sér, að við erum búin
að fá þig heim aftur!
Sandra hugsaði með sér,
gremjulega, að þetta væri móð-
ur þeirra líkt. Fyrsta hugsun
hennar væri, hve mjög það
gleddi hana sjálfa að fá dóttur
sína heim, en hugsaði hinsvegar
ekkert um tilfinningar Júlíu i
þessu sambandi. Frú Fairburn
horfði á yngri dóttur sina og
sagðist ekki hafa getað trúað
heppni sinni þegar bréfið kom
frá Robin og hún frétti, hvernig
komið væri. En svo hugsaði hún
sig samt eitthvað um, því að hún
bætti við: — Auðvitað þótti okk
ur þetta leiðinlegt þín vegna.
SHtltvarpiö
Miðvikudagur 5. júlí
8:00 Morgunútvarp (Bæn. — 8:05
Tónleikar. — 8:30 Fréttir. —.
8:35 Tónleikar — 10:10 Veöur*
fregnir).
12:00 Hádegisútvarp (Tónleikar. -•
12:25, Fréttir og tilkynningar) .1
15:00 Miðcfibgisútvarp (Fréttir. —•
15:05 Tónleikar. —16:00 Fréttir
og tilkynningar. — 16:05 Tón«
leikar. — 16:30 Veðurfregnir).
18:55 Tilkynningar. — 19:20 Veðurfr.
19:30 Fréttir.
20:00 Islenzk tónlist:
a) Þættir úr hátíðamessu eftir
Sigurð Þórðarson. Guðrún A,
Símonar, Magnús Jónsson.
Guðmundur Jónsson og Karla
kór Reykjavíkur syngja.
b) Tilbrigði eftir Jón Leifs um
stef eftir Beethoven. Hljóm
sveit Ríkisútvarpsis leikur,
Hans Antolitsch stjórnar.
20:30 Dagskrá í tilefni af 75 ára afmæll
Stórstúku Islands.
a) Avarp stórtemplars, Bena-*
dikts Bjarklinds.
b) Erindi Séra Kristinn Stefáns-
son fyrrv. stórtemplar.
c) Viðtil við háritara, C. G,
Peet.
d) Samtal við gamlan templara,
e) Söngfélag templara syngur,
Ottó Guðjónsson stjórnar.
21:30 Tónleikar: Sónata fyrir víólu og
píanó ftir Arnold Bax. William
Primrose leikur á víólu og Harri-
et Cohen á píanó.
22:00 Fréttir og veðurfregnir.
22:10 Kvöldsagan: ,,Ölokna bréfið" eft
ir Valeri Osipov: I. lestur (Pétur Sum
arliðason kennari þýðir og les).
22:30 „Stefnumót í Stokkhólmi": Nor
rænir skemmtikraftar flytja
gömul og ný lög.
23:00 Dagskrárlok.
Flmmtudagur 6. júlí
8:00 Morgunútvarp (Bæn. — 8:05
Tónleikar. — 8:30 Fréttir. —
8:35 Tónleikar — 10:10 Veður-
fregnir).
12:00 Hádegisútvarp (Tónleikar.
12:25 Fréttir og tilkynningar) .1
12:55 ,,A frívaktinni“, sjómannaþáttur
(Kristín Anna Þórarinsdóttir).
15:00 Miðdegisútvarp (Fréttir. -*•
15:05 Tónleikar. —16:00 Fréttlp
og tilkynningar. — 16:05 Tón-
leikar. — 16:30 Veðurfregnir).
18:30 Tónleikar: Lög úr óperum.
18:55 Tilkynningar. — 19:20 Veðurfr.
19:30 Fréttir.
20:00 Erindi: Á þingi leikhúsmanna f
Vínarborg (Guðlaugur Rósin-
kranz þjóðleikhússtjóri).
20:20 Tónleikar: Tríó nr. 5 í D-dúr op,
70 nr. 1 (Geister“-tríóið) eftip
Beethoven. — Adolf Busch leik
ur á fimu, Hermann Busch á
selló og Rudolf Serkin á píanó,
20:45 Frásöguþáttur: Sólbráð á Siglu-
firði (Þórunn Elfa MagnúsdóttiP
rithöf undur).
21:10 Tónleikar: Fjórar konsertaríup
eftir Mozart. Maria Stader og
Kim Borg syngja
21:40 Erlend rödd: Halvard Lange ræ8
ir um friðsamlega sambúð þjóða
(Sigurður A. Magnússon blaðam)
22:00 Fréttir og veðurfregnir.
22:10 Kvöldsagan: „Ölokna bréfið" eft
ir Valeri Osipov; II. (Pétur Sum
arliðason kennari).
22:30 Sinfóníutónleikar:
Sinfónía nr. 3 op. 27 („Slnfónía
Espansiva") eftir Carl Nielsen,
Sinfóníuhljðsveit danska útvarps
ins leikur. Einsöngvarar: Ingep
Lis Hassing og Erik Sjöberg. —
Stjórn.: Erik Tuxen.
* 23:05 Dagskrárlok.