Morgunblaðið - 19.07.1961, Blaðsíða 8

MORGVl\BLAÐlÐ
MiðviEudagur 19. júlí 1961

Þar er ef til vill sönnust
paradís á íslandi
í BREKKUNNI, sem ligg-
ur á milli Valhallar og
Kárastaðaness við Þing-
vallavatn, er e£ til vill sönn
ust paradís á íslandi. Þar
er skjól fyrir norðanátt-
inni, þannig að á sólríkum
sumardögum er 9 þar hiti
sem í suðlægum löndum.
Á aðra hönd er Hrútagjá,
ilmandi blágresið og kjarr
gróðurinn í brekkunni og
á hina hönd Þingvalla-
vatn í allri sinni dýrð. Það
er því engin tilviljun, að
á undanförnum áratugum
hafa skotið þarna upp
kollinum margir sumarbú-
staðir, og þar dvelja eig-
endurnir sér til hressingar
og heilsubótar yfir sum-
armánuðina.
Við ákváðum því að heim-
sækja eitthvað af því fólki,
sem dvelst í þessari paradís,
í síðustu® viku. Ekki var
margt um manninn í bústöð-
unum, enda mið vika, en í
nokkrum þeirra mátti sjá
fólk úti við að sóla sig.
í Bröttuhlíð, sem liggur
nánast miðsvæðis í brekk-
unni, hittum við fyrir hjón-
in Margit og Arna G. Ey-
lands. Eins og nærri má geta
er byrjað á því að ræða um
bezta, sem völ er á til drykkj
ar, þó maður vildi kannski
ekki drekka það alveg uppi
í Öxarárósum. Við fáum allt
okkar vatn beint úb Þing-
vallavatni.
— Hvenær var bústaðurinn
byggður?
— Snemma á stríðsárunum,
1942 eða ’43, og við erum
raunar enn að byggja hann.
Þannig á það að vera með
alla sumarbústaði, það þarf
alltaf að vinna við þá.
— Hafið þið verið lengi
hér í sumar?
— Við komum 26. maí frá
Noregi, og höfum verið hér
með annan fótinn síðan.
— Og unnið?
— Já, Árni er að mála,
segir frú Margit, — en hann
vantar bara málningu. Hann
yrkir kvæði, skrifar í Mogg
ann og norsk blöð, en þess á
milli málar hann.
— Ekki tala af þér kona,
þetta gæti farið í revíuna,
segir Árni. — Hérna liggja
tveir gullpeningar, heldur
hann áfram. — Það eru að
vísu ekki þeir, sem stjórnin
lét slá. Kannski er hættulegt
að segja frá að þeir séu hér.
Við nánari athugun kemur
í ljós að gullpeningarnir eru
tveir kvarnarsteinar í stétt-
inni.
— Hvaðan koma þeir þess-
ir? spyrjum við.
og kímir. — En svo að við
förum út í hana, þá var einu
sinni í Reykjavík Magnús
Stephensen landhöfðingi, síð-
astur manna með þann titil.
„Lágur á velli og lotinn er
lundur þundar bála.“
— Þetta segir um hann í
Alþingisrímum, svo hann hef
ur verið uppi fyrir þeirra
tíð, Faðir hans var eftir því,
sem ég man bezt, sýslumað-
ur í Rangárvallasýslu, og mim
hafa búið í Vatnsdal. Hann
setti upp vatnsmyllu við bæ-
inn og fékk steina frá Nor-
egi. Ég keypti þá einhvern
timann.
— Og það fer vel um ykk-
ur hér á sumrin?
Húsfreyjan að Vatnagörðum, Ragnhildur Pála Ófeigsdóttir.
— Fuglarnir borða allt úr eldhúsinu.
(Ljósm. Mbl.: Markús)
Skoðaður íslands fínasti garðstóll og bustýran
að Vatnagorðum á ÞSatgvðUum heimsótt
— Jú, jú, þetta er nógu
gott fyrir okkur eins og mað-
urinn sagði. Mig vantar bara
flaggstöngina. Það sló eld-
ingu niður í hana í fyrra.
Náttúrunni breytt sem
minnst
Yfir kaffibolla inni í bú-
staðnum höldum við áfram
að spjalla um eitt og annað.
— Er mikil veiði hjá ykk-
ur?
— Útgerðin er nú í ólagi.
Okkur vantar bát. En það er
mikið af smásilungi í vatn-
inu.
— Það er skrítið, segir frú
Margit, — að þegar ég er í
Noregi, þá langar mig alltaf
hingað. Hér eru endur spáss-
erandi, og ein kría kemur
alltaf að fá sér í gogginn.
Það er alltaf sama krían, og
þegar ég er að gefa öndun-
um, þá kemur hún og fær
Séð út brekkuna í átt að Kárastaðanesi. Á sólríkum sumardögum er hér hiti sem í sólarlöndum suðursins.
sinn skammt. Hér er líka
Maríuerla, og þessar tvær
eru beztu vinkonur mínar.
Og ekki er dónaleg fjallasýn-
in hér, Ármannsfell, Hengill,
Skjaldbreiður, Árnafellið
hans Matthíasar, Hrafnabjörg
o. fl.
— Við höfum reynt að
breyta náttúrunni sem
minnst, segir Arni. — Við
tókum allt grjótið í grunn-
inn úr vatninu því að við
vildum ekki hreyfa við urð-
inni í brekkunni. Það kann
ekki góðri lukku að stýra að
reyna að breyta landslaginu
á Þingvöllum. En við höfum
leyft okkur að planta nokkr-
um hríslum hér í brekkunni.
— Þetta er mjög prímitív-
ur bústaður, heldur Árni á-
fram, — en svona viljum við
hafa hann.
fslands fínasti garðstóll
Við göngum aftur út í sól-
ina. Það er sterkjuhiti og
nánast logn. Árni kemur út
með grænmálaða grind og
sezt á hana.
— Þetta er tslands fínasti
garðstóll, segir hann, og bæt-
ir við aðspurður: — Þetta
er það sem þeir fyrir norð-
an kalla mykjukláf.
— Sjáið þið blöðin hérna?
— Af og til, segir frú
Margit. — Það var gott að
sjá Morgunblaðið í gær. Ég
var nefnilega að vinna svo-
lítið í happdrættinu. Þið ber-
ið náttúrlega ábyrgð á því
að það sé rétt.
Við göngum upp í brekk-
una og skoðum flaggstöngina,
sem eldingunni sló niður í í
fyrrasumar. Það stendur ekk-
ert eftir nema uppistaðan, en
flísar má enn sjá umhverfis.
I brekkunni vex blágresi, víð
ir, birki, silfurreynir og ís-
lenzk ösp, sem Árni fékk
norðan frá Hofi í Vatnsdal.
Bláberja- og hrútaberjalyng
þekur eyðurnar á milli
trjánna.
— Hér er mikið af berjum,
1
veðurblíðuna,
vallavatn.
og síðan Þing-
XJm gullpeninga o. fl.
— Náttúran hefur hagað
því svo, segir Árni, — að
Þingvallavatn er eitthvað það
— Báðir frá Selbu íNoregi.
— Og voru fluttir þaðan
hingað?
— Jónas Jónsson segir að
þið ungu mennirnir séuð
ekki aftaka vel að ykkur í
sögu seinni alda, segir Ami
Við erum enn að byggja

-i.rr'i— ^- —■ ■■■ ■
■