Morgunblaðið - 30.07.1961, Blaðsíða 8

8
MORGVNBLAÐIÐ
Sunnudagur 30. júlí 1961'
Við veiðum hvar sem
við komumst í poll
-en við getum varla talizt veiðimenn.
Veiðikonur heimsóttar við Brúará.
legt að heimsækja það veiði-
mannatjaldið, ef dæma skal af
morgunkaffinu, sem við
drukkum þarna á árbakkan-
um um morguninn.
— Hafið þið verið lengi hér?
— Við komum i gær, og ætl
um að vera í tvo eða þrjá
daga. Það er ekki gott að segja
hvert við höldum svo. Þið hitt-
ið okkur kannske við ein-
hverja aðra ársprænu næst.
Við erum á flakki frjálsar og
fríar.
— Hvernig er veiðin?
— Afskaplega lítil í svona
fallegri á. Fiskurinn tekur
illa en við sáum talsvert af
honum í gær.
— Hvað hafið þið fengið
mikið?
— Einn sjóbirting í gær, ca.
tvö pund, en ekkert í dag. Við
fórum á fætur klukkan hálf
mikið?
— Hvar sem maður kemst
í poll, nema í Seltjörn. Hún er
of nálægt manni, segir Þór-
unn, sem á heima í Njarð-
víkunum, en Laufey býr í
Reykjavík. — Maður verður
að fara eitthvað lengra til, og
þangað, sem maður er ekki
alveg viss um að fá fisk, held-
ur hún áfram.
— Hvert liggur leiðin næst?
— Á Snæfelisnes, sennilega.
— Oí? á að veiða þar líKa?
— Reyna. Við getum nú
varla talizt veiðimenn, mað-
ur er að þessu fyrir sportið.
— En er það nú ekki ein-
mitt hin eina, sanna veiði-
mennska?
— Það má kannske segja
það.
— Hafið þið veitt í mörg ár?
— Vij höfum verið við
þetta í þrjú ár, segir Þórunn.
— Ég er ekkert fyrir veiði,
segir Lauley. — Hún er að , ,
reyna að narra mig út í þetta. í>orunn Guðmundsdóttir: — Ég
— Þetta er reglulega gaman, n®itt nema í þetta.
Þ A Ð er óvíða fegurra á
Suðurlandi en við Brúará,
a.m.k. ef fegurðin er
dæmd með augum veiði-
mannsins. Sá er þó hæng-
ur á, að lítill lax er í Brú-
ará, það sjá netin í Ölfusá
um, en hinsvegar er þar
talsvert af silungi. í Brú-
ará, á mótum Hvítár, hef-
ur þó veiðzt annar stærsti
lax á stöng á íslandi. Var
hann 37y2 pund að þyngd.
Veiðimaðurinn var Víg-
lundur Guðmundsson, og
þennan happadrátt fékk
hann í septemberbyrjun
1952. Það er því ekki að
undra, þótt okkur blaða-
mennina hafi fýst að
hyggja að veiðiskapnum í
Brúará, er við áttum þar
leið um einn sólfagran
morgun fyrir nokkru.
Á sléttum árbakkanum rétt
við brúna er tjald, en engan
veiðimann er að sjá, enda
rjómalogn, áin silfurtær, og
vart við því að búast að fisk-
urinn taki í slíku veðri, sem
að því leytinu til er veiði
mannsins óveður. Við sjáum
að við tjaldskörina er prímus
og kaffiilm leggur út yfir ár-
bakkann. Iimi í tjaldinu situr
köna, og við teljum víst að
veiðimaðurinn sé einhvers-
staðar upp með ánni.
Systur tvær í veiðiskap
— Hvar er veiðimaðurinn?
spyrjum við.
— Hún er nú hérna í tjald-
inu líka.
— Hún? __________
". þa® er hnn Laufcy j,^runn stendur úti í ánni og kastar fyrir silung en Laufey situr á bakkanum og horfir á.
systir min!

mm:
Það er ekki á hverjum degi
að maður rekst á systur, sem
liggja í tjaldi við veiðivötnin,
en systurnar Þórunn og Lauf-
ey Guðmundsdætur leggja
stund á útiveru og veiðiskap
á sumrin. Og það er ekki ama
morgun, og vorum að
í tjald til að fá okkur
sjö í
koma
kaffi.
Hvar sem maður kemst
í poll
— Þið stundið veiðiskapinn
segir Þíxunn, og lætur orð
systur smnar sem vind um
eyrun þjóta. — Ég mundi eski
nenna að fara neitt nema í
þetta, bætir hún við.
Við stingum nú upp á því,
Egill Þorfiunsson og kona hans, Ástrún Jónsdóttir á verönd sumarbústaðarins við Bruara. —
i'ð rennt verði fyrir silunginn,
eða jafnvel laxinn, ef heppnin
skyldi verða með. Þórunn tek
ur aðra stöngina, og veður út
í ána, en Laufey sezt á bakk-
ann og fylgist með.
— Farðu nú ekki upp fyrir
stígvéiin, segir hún.
— Ég held það sé í lagi þó
ég fari upp fyrir kallar Þór-
unn um öxl.
Hreint eins og útilegukonur
Og það er kastað og kastað,
en fiskurinn lætur ekki á sér
kræla, svo við höldum áfram
að ræða við veiðikonuna, sem
stendur í ánni upp að hnjám.
— Eruð þið í sumarfríi?
— Já.
— Og á að nota það allt í
veiðiferðir.
— Ég ætla að gera það að
minnsta kosti, segir Þórunn. —
Það er ekki varið í neitt ann-
að. Þið hefðuð átt að koma
til okkar upp í Hvítá í fyrra.
Þar var fínt. Við vorum þar
í grenjandi slagveðursrign-
ingu, og Vorum hreins eins
Og útilegukonur. Annars
þyrfti maður að komast upp
á Arnarvatnsheiði.
— Hvað um laxinn?
— Ég hef lítið átt við hann,
segir Þórunn. — Ég fékk þó
tvo laxa í Fnjóská um dag-
inn.
mundi ekki nenna að fara
Það er liðið að hádegi er við
kveðjum systurnar á árbakk-
anum, sammála um að hér
höfum við hitt áhugasömustu
veiðikonur allra tíma.
í brekkuslakka skammt
frá bökkum Brúarár, í
landi Spóastaða, stendur
sumarbústaður Egils Þor-
finnssonar, skipasmíða-
meistara í Keflavík, sem
fæddur er og uppalinn við
ána, og þangað liggur leið
in næst.
Við setjumst stundarkorn í
brekkuna fyrir ofan ána og
spjöllum við Egil um daginn
og veginn.
Ekki séð slíkt fyrr né síðar
— Ég er fæddur og uppalinn
hér á Spóastöðum, og á smá-
part af jörðinni. Bróðir minn
á hitt, segir Egill okkur.
— Okkur skilst að það sé
furðu lítill lax í Brúará þótt
falleg sé.
— Ég fékk einn 12 punda
lax í gær, segir Egill. — Ann-
ars er ekki mikill lax í ánni,
en ég man eftir því, að eitt
sumar fyrir mörgum árum
komu þeir ekki niður netun-
um í Ölfusá í júnímánuði fyr-
ir veðrum. Þá fylltist- Brúará
svo af laxi, að ég hefi ekki
séð slíka laxgengd fyrr né síð-
ar. Þá var dregið fyrir í Haga-
ós, og þar fengu þeir 100 laxa
yfir daginn.
— Hvenær var sumarbústað
urinn byggður?
— Ég byrjaði á honum fyrir
þremur árum, en ég hugsa að
ég klári hann aldrei. Það til-
heyrir víst. Hér er jarðhiti, en
það vantar fé til að bora. Það
er 60 stiga heit laug hér fyr-
ir neðan, Og það má vafalaust
fá hér heitara vatn. Það kostar
víst þrjú þúsund krónur að
bora, og það er sagt að þriðja
hver hola heppnist. Ég vildi þá
bara láta bora þriðju holuna
og sleppa hinum tveimur, en
það vildu þeir víst ekki.
— Hvernig er véiðin?
— Ósköp lítil, en þó nóg til
þess að ég leigi ána bróður
mínum, og það er mikil ásókn
í hana. Ég hélt þegar ég sá
ykkur koma, að þið væruð
Framh. á bls. 14.
(Ljósm. Mbl.: Markús)