Morgunblaðið - 06.08.1961, Síða 15
t\ Sunnudagur 6. agust 1961
MORGVNBLAÐ1Ð
15
Júlíana
Stígsdóttir
IViinningarorð
HÚN andaðist þ. 3. júní á sjúkra-
Ihúsinu Sólheimum og var jarð-
sett þ. 8. s.m. frá Fossvogskirkju.
Á fögrum vormorgni við fugla-
söng og angan fagurra blóma var
hún kvödd, konan sem æítð haðfi
flutt með sér birtu og yl, hvar
sem leiðir hennar lágu. Hún var
fcarn sumarsins og elskaði allt
sem var fagurt og gott. Hún var
fædd þ. 17. júlí 1886 í Hafnar-
firði, dóttir Stígs Guðmundssonar
og konu hans Þorlaugar Illuga-
dóttur sem ættuð var frá Torfa-
bæ í Selvogi. Hún ólst upp í
Hafnarfirði með móður" sinni, því
•föður sinn missti hún barn að
aldri. Hún unni fæðingarbæ sín-
um innilega.
Mér er minnistætt á síðastliðnu
sumri þegar við gengum um
bæinn hennar hve innilega hún
naut þess, og ég fann að þetta
var henni helgur staður. Það var
í síðasta sinn sem hún leit Hafn-
arfjörð.
Að heilsast og kveðjast það er
lífsins saga, hún kunni skil á
þessari sögu, hún átti' á bak að
• sjá eiginmanni sínum Kára Kára-
syni sem hún studdi til síðustu
stundar 1 löngum veikindum
hans. Tvo uppkomna syni sína
missti hún í sjóinn. Tvö ungbörn
missti hún einnig. Og síðar tvö
uppkomin börn sín með fárra ára
millibili. Hún hafði eignazt 10
börn, en átti 4 eftir þegar hún
sjálf kvaddi þennan heim glöð og
sátt við guð Og menn. Gull
prófast í eldi svo var með hennar
sál, hún skírðist og stækkaði við
hverja raun, og sagði í fullu
traust á hann sem öllu ræður.
Yerði þinn vilji.
Fyrir sjö árum kvæntist Júlí-
ana aftur Haraldi S. Húnfjörð
miklum ágætismanni og áttu þau
þessi fáu en indælu ár bæði sínar
beztu og björtustu stundir, enda
Jik um margt. Það kom bezt fram
þá síðustu og erfiðu tíma, þegar
hún lá farin að heilsu og kröft-
um og hann hjúkraði henni með
hinni mestu prýði. Hve guð sem
hún treysti hafði verið henni góð-
ur að senda henni svo nærgæt-
inn förunaut síðasta spölinn.
Ég sem þessar línur rita átti
Júlíönu svo óendanlega mikið að
þakka, ég átti því láni að fagna
«ð eiga einlæga vináttu þessarar
góðu konu í 30 ár. Á þá vináttu
bar aldrei skugga, dóttur minni
var hún móðir og hún sem nú
dvelur í fjarlægu landi unni
ömmu sinni af alhug. Á síðast-
iiðnu sumri áttu þær bjartar og
ógleymanlegar stundir saman
hér heima eftir langan aðskilnað.
Og nú að leiðarlokum sendi ég
henni hjartans þakkir mínar og
hennar, og bið guð að styðja og
blessa hinn aldna eiginmann
hennar og ástvini alla.
Minning hennar lifir Og lýsir
okkur fram á daginn svo björt
var hún og góð.
ó Vinkona.
Hvernig er að lifa eins og
drottning í 10 daga?
ÞBSSA spuringu lögðum við
fyrir Hildi Hauksdóttur, flug-
freyju hjá Loftleiðum, er hún
kom frá Bandaríkj'Unum um
daginn. Þar hafði hún veriö í
svonefndri „drottningarheim-
sókn“ á hátíðahöldum í Minn-
eapolis, er nefnast „Minnea-
polis Aquatennial“ og eru ein-
hver umfangsmesta og íburðar
mesta sumarhátíð í Bandaríkj
vuium, sem fólk sækir hvaðan
æva að og boðið er til frægum
kvikmyndaleikurum og fleir-
um. Til hátíðarinnar var í
þetta sinn boðið fjórurn erlend
um „drottningum“ frá Kan-
ada, fslandi, Noregi og Sví-
þjóð, auk nokkurra stúlkna
frá ýmsum fylkjum Bandaríkj
anna. Loftleiðir fengu boð um
að senda íslenzka fulltrúann
og Hildur val valin.
— Já, það var vissulega far
ið með okkur eins og drottning
ar, sagði Hildur. Eg átti ekki
von á öllu þessu umstangi og
vissi ekki hvaðan á mig stóð
veðrið, þegar blaðamennirnir
hópuðust utan um mig á flug-
vellinum, ég var leidd að hvít
um bíl með nafninu mínu á og
ekið á fínasta hótelið á staðn-
um, þar sem ég hafði heila
íbúð til umráða. Síðan tók við
hvað af öðru, íburðarmiklar
skrúðgöngur, sem tóku þrjá
tíma og tvær milljónir manna
horfðu á, veizluhöld, bátsferð
ir, sem var sjónvarpað, og
10 sinnum á þessum 10 dögum
var ég látin koma fram í sjón-
varpi, m.a. vorum við þrjár
Norðurlandastúlkurnar gestir
Það er dálítið skrítið, þegar
maður er því vanastur að fara
á Borgina og Klúbbinn, án
þess að nokkur taki eftir því,
að tilkynnt sé koma manns í
dýrindisveizlur, og útvarpað
úr gjallarhornum á hverju
götuhorni, þegar maður kem-
ur akandi í einkabíl með bíl-
stjóra í skrúðgöngunum, að
þarna komi Hildur Hauksdótt
ir, flugfreyja hjá íslenzka flug
félaginu Loftleiðum, sem
fljúgi á flugleiðinni yfir At-
lantshafið. Svo ég tali nú ekki
um, þegar sótt er kóróna 1
bankahólf fyrir stóra veizlu og
tyllt á kollinn á manni. En
þessu fylgdu líka óþægindi,
sem ég býst við að alvöru
drottningar þurfi að búa við.
Við urðum alltaf að vera á
réttri sekúndu á hverjum
stað. Okkur var harðbannað að
hréyfa okkur út úr hótelíbúð
unum nema með leyfi og i
fylgd með eftirlitsfólki, og
Sauve-hjónin, sem sáu um mig
svöruðu í símanh minn, og
létu fólk gera grein .fyrir er-
indi sínu, enda var sífelld á-
sókn af ókunnugu fólki og
blaðamenn sátu um okkur, ef
við svo mikið sem skruppum
niður til að póstleggja bréf.
Blátt bann var lagt við að
smakka vín og reykja á opm
berum stað. Það var ósköp
gaman að þessu í 10 daga, en
þá var ég líka búin áð fá nóg
og því fegnust að komast heim
og fara að vinna.
var ísland umræðuefnið, og
ætlazt var til þess að ég flytti
ræður í veizlunum og reyndi
þá auðvitað að segja frá landi
og þjóð. Hvar sem ég fór, var
ég spurð um það efni og eftir
að áhugi hafði vaknað, þá var
venjulega spurt hvernig hægt
væri að komast til íslands.
Þær upplýsingar vöktu alltaf
mikla athygli, að með því að
fljúga með íslenzka flugfélag-
'inu Loftleiðir frá Ameríku til
Evrópu mætti spara 200 dali
í ferðakostnað.
— Ertu búin að vera flug-
freyja lengi?
— Já, ég var fyrst hjá Flug
félagi íslands, en skipti yíir
til Loftleiða í marzmánuði,
langaði til að skipta um áætl-
unarleiðir og sjá mig meira
um í heiminum?
— Og áður söngstu í Þjóð-
leikhúskj allaranum?
— í guðs bænum minnstu
ekki á það. Það voru bara
barnabrek, líklega tilkomin af
— Það er mikið um lsiend-
inga í Minneapolis?
— Já, þar munu vera ur*
2000 manns af íslenzkum ælt-
um Og Valdimar Björnsson er
fjármálaráðherra ríkisins. En
dvalartími minn var svo skipv
lagður, að mér rétt tókst að
fá að hitta vinkonu mína, sem
þar er við nám. En aðra íslend
inga hitti ég ekki nema rétt
í svip og þá af tilviljun.
— Annars er þetta ferðalag
til Minneapolis og allt sem þvi
fylgdi, segir Hildur að lokum,
eins og draumur. Allt bar svo
fljótt fyrir og var svo olíkt
þeim ferðalögum, s«m ég á að
venjast.
Það eina sem sannfærir mig
um að það hafi yerið veruleiki
er þetta, bætir hún við, og
bendir á fullan kassa af fín-
um matseðlum, boðskortum,
borðum utan af blómum og
ótal smágjöfum, m.a. ilmvatns
glös sem líklega endast henni
næstu 10 árin.
Gestimir á hátíðinni. Hild
ur er fjórða frá vinstri
UM ISLAND
— Var þetta boð hugsað sem
nokkurs konar landkynning?
— Já, í sjónvarpsþáttunum
því að ég var svo blönk þegar
ég var í skóla. Það er allt
gleymt og grafið.
c?í«j=*hí'<í5í®«íSíö