Morgunblaðið - 31.08.1961, Blaðsíða 23

Fimmtudagur 31. ágúst 1961
MORCUNBLAÐIÐ
23
í BLAÐINU sl. þriðjudag var
skýrt frá 12 ára telpu, sem
vann það frækilega afrek að
bjarga lífi 2ja ára drengs, er
var nærri drukknaður í brunni
norður í Hrísey. Telpan heitir
Svanlaug Árnadóttir og er
dóttir Árna Tryggvasonar,
leikara.
í gærkvöldi kom Svanlaug
til bæjarins ásamt fjölskyldu
sinni, en hún hefur dvalið tvo
mánuði í Hrísey. Árni og kona
hans hafa stundað þaðan sjó-
róðra á trillu. Auk Svanlaug-
ar voru með þeim tvö börn
þeiira önnur, Jónína Margrét
10 ára og Örn 2ja ára, einnig
fræaka þeirra Ingveldur Jóna
Petersen 14 ára.
Við hittum Svanlaugu, að

Við komuna til Reykjavíkur (frá vinstri): Arni Tryggvason,
Kristín Nikulásdóttir, kona hans með Örn Iitla, Jóna Magga,
Ingveldur Jóna og Svanlaug.
daginn eftir vissi ég ekki al-
mennilega hvað ég hafði gert.
— Bléstu lengi?
— Ég veit ekki, ég bara blés
Og blés, þangað til að ég var
vör við að Addi opnaði augun.
Þá lyfti ég hönum upp og
barði á bakið á honum, þá fór
hann að gráta.
— Þreifuðuð þið ekkert til
að vita hvort hjarta hans
slægi?
— Ekki fyrr en eftir að hann
var farinn að gráta, við vor-
um svo hræddar og hugsuð-
um bara um að blása.
— Báruð þið hann svo
heim?
— Já, við vöfðum hann inn
í úlpuna hennar Sigrúnar og
héldum af stað. Hann smágrét,
en þegar ég hélt að hann ætl-
aði að detta útaf, spurði ég
alltaf „Viltu fara til mömmu?“
Og hann svaraði því alltaf ját-
andi.
— Svo hafið þið mætt fólk-
inu?
— Já við vorum búnar að
Eg baro blés og blés
máli og báðum hana að segja
okkur frá slysinu, en börnin
voru í berjamó, þegar það
vildi til.
Við fórum nokkur í hóp rétt
út fyrir þorpið til að tína biá-
ber, sagði Svanlaug. Það vor-
um við systkinin Ingveldur,
vmkona okkar Sigrún Hiltnars
dóttir og Addi litli, eða Frið*
rik Adolf Stefánsson, eins og
hann heitir fullu nafni. Har>n
og örn bróðir eru perluvitur
cg þótti þeim mjög gaman að
ieika sér saman.
— Fóruð þið svo að tína
ber?
— Já, við stelpurnar byrj-
uoum að tíria bláber, en liUa
strákarnir voru að leika sé;
skammt frá. Við sáum þa ekki,
þvi að þúfur voru á milli okk-
ar, en við heyrðum til þeirra
og vorum því alveg rólegar.
— Vissuð þið að brunnur
var þarna nálægt?
— Nei, við höfðum einmiít
gætt að því áður, vegna litlu
strákanna, hvort við sæjum
hvergi vatn, en brunnurinn
var í hvarfi.
— Hvernig urðu þið varar
við, að ekki var allt með
felldu?
— Við hættum allt í einu að
heyra til strákanna og þá
hijóp Jóna Magga, systir mín,
af stað til að gá að þeim. Hún
sagði á eftir, að sér hefði fund-
izt hún vita að eitthvað væri
að.
— Fann hún strákana strax?
— Já, hún hljóp eftir stíg,
sem lá einmitt meðfram brunn
inum og sá Adda litla, en hann
iá þá alveg í kafi undir bakk-
anum. En af stígnum var snar
bratt ofan í brunninn. Jóna
Magga varð mjög hrædd, hljóp
til Arnar litla og kom með
hann hlaupandi 1 fanginu til
okkar og kallaði: — Addi datt
í vatn.
— Urðu þið ekki hræddar?
— Jú, Sigrún trúði Jónu
Möggu ekki alveg strax, því
að við vissum ekkert af brunn
inum. Hlupum við þó af stað,
ég, Sigrún og Ingveldur, við
sáum brunninn, en sáum Adda
ekki strax, því að hann var í
hvarfi undir bakkanum. Svo
komum við auga á hann, þar
sem hann lá í kafi niðri við
botn. Þá urðum við mjög
hræddar. Ingveldur hljóp
strax af stað eftir hjálp, en
Jóna Magga var farin heim
með Örn litla.
— En þið Sigrún?
— Við fórum að reyna að ná
Adda upp úr. Sigrún óð út í
en ég stökk og var svo hepp-
in að lenda á steini, þar sem
ég gat fótað mig.
— Hvað náði vatnið þér
hátt?
•— Nærri þvi upp í mitti. Ég
náði í hlírana á buxunum hans
Adda og dró hann til mín.
Síðan rétti ég hann til Sigrún-
ar Og hún bar hann upp á
bakkann og byrjaði að blása
upp í hann á meðan ég var að
komast upp úr.
— Hélduð þið, að hann væri
dáinn?
— Já, við héldum það allar.
Á leiðinni heim í þorp mætti
Ingveldur tveimur strákum,
öðrum á hjóli, sem fór að ná
í prestshjónin og hinum á
dráttarvélinni. Hún sagði þeim
öllum að Addi litli hefði
drukknað.
— Andaði hann ekki, þegar
þið náðuð honum upp úr?
— Nei, hann var farinn að
blána í kringum munninn og
fingurnir voru orðnir stífir.
Mér fannst samt að við yrð-
um að gera eitthvað til að
reyna að finna lífsmark með
honum. Þegar ég kom upp úr
brunninum tók ég við af Sig-
rúnu og byrjaði að blása, því
að hún treysti sér ekki til að
gera það. Hún var svo hrædd,
ég var náttúrulega hrædd líka,
ganga um hálfan kílómeter,
þá komu pabbi hans Og Frið-
rik, sem var á dráttarvélinni
og tóku okkur upp í hana. Svo
kom presthjónin í bíl og
keyrðu Stefán og Adda heim.
Nudduðu þau hann þar til
hann komst alveg til meðvit-
undar.
Daginn eftir var hann kom-
inn með hita, en þegar við
fórum frá Hrísey á mánudag-
inn, var hann kominn á fæt-
ur og orðinn alveg frískur.
— Hvar lærðir þú lífgunar-
aðferðina?
— —Eg er skáti og las um
hana í skátabókinni, en þar
voru líka myndir, sem sýndu
hvernig var farið að.
— Hafðirðu aldrei séð þetta
gert?
— Nei, ekki fyrr en Sigrún
byrjaði á því. Svo gerði ég
bara eins og hún.
— Hvernig leið ykkur, þeg-
ar þið voruð komnar heim og
vissuð að drengurinn var að
ná sér?
— Við vorum mjög þreyttar
og náðum okkur heldur ekki
alveg strax eftir hræðsluna.
Það var svo skrítið að fyrr um
daginn, áður en við fórum í
berjamó, þótti mér eitthvað
sérstaklega vænt um Adda
litla og var að gefa honum
kökur og leika við hann, á
meðan að Örn bróðir minn
svaf eftirmiðdagsblundinn
sinn.
Við vildum nú ekki tefja
Svanlaugu lengur frá því að
fara heim á eftir fjölskyldu
sinni og þökkuðum henni
fyrir samtalið. — S.J.
Ufanríkisráðh errarnir
hittast í Washington
Svanlaug Árnadóttir
Washington, 30. ágúst.
UTANRÍKISRÁÐHERRAR Bret-
lands, Bandaríkjanna, Frakk-
lands og Vestur-Þýzkalands
munu hittast í Washington 14.
september til þess að ræða hættu
ástandið í Berlín og Þýzkalands-
málið í heild, upplýsti Kennedy
forseti á blaðamannafundi í dag.
Sagði hann, að mikil hætta
væri nú á ferðum í Berlín, en
kvaðst vonast til að hægt yrði
að bægja henni frá með viðræð-
um vesturveldanna og Ráðstjórn
arinnar. Hins vegar væri enn
ekki búið að ganga frá slíkum
viðræðum.
Hann gaf til kynna, að banda-
ríski sendiherrann í Moskvu
hefði átt óformlegar viðræður
við ráðamenn þar eystra og ekki
væri ólíklegt að frekari viðræður
mundu fylgja í kjölfarið.
Sagði hann, að öll NATO-ríkin
fylgdust vel með gangi málanna.
Þá upplýsti hann, að Clay hers-
höfðingi, fyrrum yfirmaður
bandaríska herliðsins í V-Berlín,
mundi fara til borgarinnar sem
sérlegur fulltrúi forsetans.
Samkvæmt fréttastofufregnum
hefur Adenauer ritað Kennedy
bréf þar sem kanzlarinn segist
óttast, að almennur flótti hefjist
frá V-Berlín til V-Þýzkalands,
ef A-Þjóðverjum og Rússum
haldist uppi vopnaskakið á mörk
unum milli austurs og vesturs til
langframa. V-Berlínarbúar verði
óttaslegnir, ef vesturveldin grípi
ekki til örþrifaráða.
— 80 svifu
Frh. af bls. 1
Það var geysileg skelfing í vagn«
inum okkar“.
„En brátt varð allt kyrrt og
ekkert gerðist. Fyrst þorðum við
ekki að hreyfa okkur. Við höfð-
um á tilfinningunni, að lif okkar
hengi á þræði og að minnsta
hreyfing í vögnunum mundi slíta
þráðinn".
- ♦ —
„En svo náðu björgunarmenn-
irnir sambandi við okkur. Þeir
settu upp hátalara í fjallshlíðun-
um og kölluðu til okkar. Þeir
hughreystu okkur allan tímann,
hvöttu okkur til þess að halda
okkur vakandi. Þetta mundi allt
fara vel“.
Fyrir nóttina tókst að bjarga
um 40 manns niður, eða helming
farþeganna. Þeir fóru niður á
handvað og voru sumir þeirra
þeirra nær dauða en lífi eftir
þrekraunina. Þetta voru allt karl-
menn, en konur, börn og nokkrir
karlmenn létu fyrir berast í vögn
unum yfir nóttina.
— ♦ —
Kuldinn var tilfinnanlegur og
það var þess vegna, að björg-
unarmennirnir hvöttu fólkið til
þess að halda sér vakandi. Hit-
inn fór töluvert niður fyrir frost
mark, en flestir farþeganna voru
í léttum sumarklæðum — og
vagnarnir eru allir litlir, úr alum
inium. Engin teppi voru handbær
en nokkrir farþeganna voru með
dagblöð og reyndu að skýla sér
með þeim. Engin matföng voru
heldur í vögnimum og þeir, sem
létu fyrir berast um nóttina 1
þeim höfðu ekki bragðað mat í
sólarhring eða meira, þegar björg
unin kom.
Björgunarmennirnir unnu ótrú
legt afrek. Þeir gengu eftir burð-
arstrengnum, út að vögnunum.
Komu þeir taug í vagnana og
síðan voru þeir dregnir aftur til
baka, upp á næsta tind. Unnu
björgunarsveitirnar að undirbún-
ingi alla nóttina og þegar birti
að morgni fóru menn út á streng
inn.
- ♦ -
Flestir farþeganna, sem allt
voru skemmtiferðamenn, voru
bláir af kulda eftir nóttina. Börn-
in báru sig þó vel og segja frétta-
noenn, að allir hafi sýnt mikið
andlegt þrek í þessari raun. Um
nóttina reyndi fólkið að hafa of-
an af hvert fyrir öðru. Sögur voru
sagðar — Og spilað, því lesbjart
var í vögnunum frá ljóskösturum
björgunarmanna, sem stöðugt
stöppuðu stálinu í fólkið.
Læknar og hjúkrunarlið tóku
á móti fólkinu, þegar vagnarnir
voru dregnir upp á tindinn. Var
öllum gefinn vænn sopi af sterk-
um drykk, síðan fékk fólkið kaffi
og hlýjan fatnað.
- ♦ —
Margir þökkuðu björgunar-
monnunum hrærðir í huga og
fyrst í stað átti fólkið engin orð
til þess að lýsa því, sem við
hafði borið. En þegar því fór að
hlýna og það var orðið mett fór
að losna um málbeinið og Ital-
arnir, sem þarna voru margir,
áttu ekki erfitt með að lifa sig
inn í atburðinn. Margir grétu
og sögðust hafa fengið nóg af
Mont Blanc.
- ♦ —
Þetta er ekki í fyrsta sinn, að
slys verða í hæsta fjalli Evrópu.
Á hverju ári farast fjallagarp-
ar og ferðamenn í Mont Blanc,
allt frá því að tveir ofurhugar,
sem fæddir voru og uppaldir við
rætur fjallsins, lögðu á brattann
sumarið 1786 — til þess að „sigra“
tindinn. Hundruð manna hafa síð
an borið beinin á Mont Blanc,
því þessi risi heillar marga. En
hann er háll og veðrabrigði eru
þar skjót. En þeir, sem reistu
línubrautina töldu tryggt, að
strengirnir mundu aldrei slitna.
Þeir hafa heldur aldrei slitnað.
Menn hafa hins vegar ekki tekið
flugförin með í reikninginn — og
flugmennirnir heldur ekki línu-
brautina, því hún er hvergi merkt
inn á landabréf þau, sem gefin
eru út til loftsiglinga.
♦------------------------♦
Ráðning á gátu dagsins: Tíminn.
4------------------------4