Morgunblaðið - 12.10.1961, Side 17

Fimmtudagur 12. okt. 1961
MORC 11ÍSBLAÐIÐ
17
verksmiðjueigandi - minning
BJÖRN Jóhannssön var íæddur
að Hólmum í Reyðarfirði 22. ág.
1911 og andaðist í Ríkisspítalan-
um í Kaupmannahöfn 11. sept. sl.
Foreldrar Björns voru séra Jó-
ihann Lúther Sveinbjarnarson að
Hólmum og seinni kona hans Guð
rún Torfadóttir. Faðir séra Jó-
ihanns var Sveinbjörn Magnússon
í Skáleyjum, Einarssonar, Svein-
Ibjarnarsonar í Svefneyjum og
voru þeir Magnús og Einar „eyja-
jarl“ bræður, en Eyjólfur var
þingmaður Barðstrendinga um
skeið og mikill héraðshöfðingi við
Breiðafjörð á sinni tíð, eins og
viðurnefnið bendir til. Móðir séra
Jóh.mns var María Jónsdóttir í
Svefneyjum, Ólafssonar. Faðir
Guðrúnar konu séra Jóhanns var
Torfi Halldórsson skipstjóri og
ikaupmaður á Flateyri, mikill
atorku- og umsvifamaður. Hann
fór ungur til Danmerkur og nam
iþar stýrimannafræði, og þótti
hann sjálfkjörinn til að annast
kennslu í þeim fræðum, er fyrsti
vísir að sjómannaskóla hóf starf-
semi sína á ísafirði haustið 1852.
Faðir Torfa var Halldór Torfa-
son, Snæbjarnarsonar lögréttu-
manns (Mála-Snæbjarnar), Páls-
ísonar, sýslumanns að Núpi í Dýra
firði. Móðir Guðrúnar Torfadótt-
ur var María Össurardóttir í Bæ í
Súgandafirði Magnússonar. — Af
þessari lauslegu ættfræðslu má
sjá, að Björn Jóhannsson var af
sterkum stofnum kominn í báð-
ar ættir.
Séra Jóhann Sveinbjarnarson
andaðist 11. september 1912, tæp-
lega sextugur, og voru þá börn
þeirra hjóna orðin fjögur, það
elzta 8 ára, en Björn yngstur, að-
eiiis ársgamall.
Eftir lát eiginmanns síns flutt-
ist Guðrún Torfadóttir með börn
sín til æskustöðvanna vestur á
Flateyri. Hún kom séi upp snotru
húsi á Sólbakka, er hún nefndi
Litlabýli, og þar bjó hún börnum
sínum framtíðarheimili. Það heim
ili var með sérstökum myndar- og
menningarbrag, mikið um góðar
bækur og tönlist, sem sjaldgæft
var á þeim tímum í fámenninu
þar vestra. Allur heimilisbragur
einkenndist af siðfágun og prúð-
mennsku, sem setti svipmót sitt
á börnin Og fylgdi þeim síðan.
Guðrún setti börn sín til
mennta, eftir því sem kostur var
á. Eftir fermingu sendi hún Björn
son sinn til Hrafnseyrar til séra
Böðvars Bjarnasonar, sem hafði
þar unglingaskóla. Haustið 1928
settist Björn í þriðja bekk
Menntaskólans á Akureyri og
lauk þaðan stúdentsprófi vorið
1932. XJm haustið innritaðist hann
í læknadeild Háskóla íslands,
lauk prófi í forspj al lavísindum
næsta vor, en hvarf frá frekara
námi eftir nokkra hríð. Næstu ár-
in starfaði hann hjá ýmsum kaup
sýslufyrirtækjum í Reykjavík, en
1. júní 1945 stofnaði hann ásamt
öðrum sælgætisverksmiðjuna
Opal. Var hann einn af aðaleig-
endum þess fyrirtækis og starf-
aði nú hér eftir í þágu þess, en
rak þar að auki ýmio kaupsýslu-
gtörf á eigin hönd.
Björn kvæntist 7. júní Helgu
Craig f. 3. nóv. 1910 í Winnipeg.
Hún er amerísk í föðurætt en ís-
lenzk í móðurætt og að mestu
alin upp hjá móðurföður sínum,
séra Bjarna Þórarinssyni. Þau
eignuðust 2 börn: Ingibjörgu Lily,
f. 12. febrúar 1942, og Björn Jó-
hann, f. 27. júní 1949. Auk hjóna-
bandsbarnanna átti Björn eina
dóttur, Hrafnhildi.
Björn Jóhannsson var einstak-
lingshyggjumaður að lífsskoðun,
Og mótaðist viðhorf hans til lands
mála af því. Þó var hann aldrei
einstrengingslegur í skoðunum,
kunni vel að meta viðhorf ann-
arra, enda þótt hann gæti ekki
tileinkað sér þau, og gat blandað
geði við menn, hvar í flokki, sem
þeir stóðu.
Björn unni þeim gæðum, sem
lífið hefir að bjóða, en neytti
þeirra þó í hófi. Hann var jafn-
an glaður í hópi góðra vina og
kunningja, en bezt hygg ég þó
að hann hafi kunnað við sig fjarri
öllum skarkala, við niðandi sil-
ungsá eða heiðarvatn, með einum
góðum vini eða tveimur í tjaldi
við frumstæð skilyrði. Varði hann
á hverju sumri nokkrum tíma við
slikar útilegur og átti þaðan kær-
ar endurminningar.
Björn var mjög kurteis ög fág-
sem var, en kunni þó vel að halda
aður í framkomu. Hann var jafn
an glaðlegur í viðmóti við hvern
þeim í hæfilegri fjarlægð, sem
hann felldi sig miður við. Hann
var bjálpsamur og greiðvikinn
svo að af bar og lét þá enga
fyrirhöfn aftra sér. Undir glað-
legu viðmóti duldi hann mikið
skap, sem hann kunni þó vel að
stilla. Hann var fljótur til laus-
legrar viðkynningar en seintek-
inn til vináttu, mjög dulur og
talaði ógjarnan um sjálfan sig
eða það sem honum var innst í
huga. Sá sem eitt sinn vann vin-
áttu hans, vissi hvað það var að
eiga vin. Hann var afburða trygg-
ur og vinfastur.
Með Birni Jóhannssyni er geng
inn góður drengur fyrir aldur
fram. Eg kveð þennan góða æsku
vin minn með söknuði og sendi
ástvinum hans öllum innilegar
samúðarkveðjur.
Akureyri, 17. sept. 1961
Arngrímur Bjarnason
„Stríddi
vegheflinum46
NÝLEGA bað veghefilsstjóri i
Kópavogi lögregluna um aðstoð,
vegna drukkins manns, sem
þvældist fyrir vegheflinum og
anzaði ekki tilmælum veghefils-
stjórans um að fara út á veg-
kantinn eða hlaupa á undan
honum. Neyddist veghefilsstjór-
inn þá til að kalla á lögregluna.
Tók hún manninn, sem var hinn
bezti, en kvaðst hafa verið að
stríða vegheflinum. Eftir að
runnið var af honum, var hon-
um sleppt og hefur ekki fréttst
af ferðum hans síðan.
Nýja vínstúkan í Lídó.
LÍDÓ sefur stranrar regl-
ur um aðgang unglinga
Endurbæfur gerðar i sal
VEITINGAHUSIÐ Lido hefur,
fyrst veitingahúsa hér í bæ, nú
tekið upp eftirlit með því, aö
þeir sem eru undir aldurstak-
marki því sem sett er til áfeng-
isveitinga, fái ekki inngöngu í
húsiö. Fréttamaöur blaösins
fylgdist meö þessu kvöldstund
um daginn og veröur ekki ann-
aö sagt en allt hafi fariö fram
eftir settum reglum, allur blær
kvöldskemmtunarinnar var með
miklum sóma og veitingar vel
fram reiddar.
— Eg hef tekið upp þessa
reglu við dyrnar, sagði Konráð
Guðumndsson veitingamaður, —
vegna þess að eftir að fólkið
er komið inn í húið, er engin
leið fyrir starfsfólkið að fylgj-
ast með því hver fær vínveit-
ingar. Einasta leiðin til að úti-
loká lögbrot af hálfu hússins
er þessi regla við dyrnar.
Konráð kvaðst vona, að gestir
hússins virtu þessa reglu í þeim
anda sem hún væri sett. Ungl-
ingar undir lögaldri áfengisveit-
inga eiga ekki að leggja undir
sig ^taði, þar sem vínveitingar
fara fram. Við viljum veita
öllum gestum okkar vel, sagði
Konráð. — Þeir eiga að geta
fengið allar þær veitingar sem
þeir óska — áfengi eða ekki
áfengi. En vegna þess að nokkr-
ir unglingar hafa brotið lögin
eftir að þeim í góðri trú hefur
verið hleypt inn, verður að setja
strangar reglur.
Lidó hefur nú látið gera end-
urbætur á salnum. Gerð hefur
verið önnur vínstúka. Er hún
öll hin nýstárlegasta, og gerð
á mjög látlausan en snotran
hátt. Sömuleiðis hefur salnum
verið skipt með blómasúlum.
Er sú breyting einnig mjög til
bóta og gefur salnum skemmti-
legri og hlýlegri svip. Ýmsar
aðrar endurbætur hafa verið
gerðar.
Hljómsveit Svavars Gests
með söngvarann Ragnar Bjarna-
son og Helenu Eyjólfsdóttur hef
ur nú verið ráðin til hússins.
Hefur þessi sveit Svavars und-
irbúið sig mjög vel og væri það
ærin ástæða músíkelsku fólki
að fara í Lidó hennar vegna.
Svavar og menn hans hafa á
takteinum urmul laga, nýrra og
einnig gamalla, sem þeir hafa
gætt nýju lifi. Það er því ekki
vandi fyrir Svavar að koma
upp stemningunni, á hvaða aldri
sem gestirnir eru — enda gerði
hann það óspart þegar við lit-
um inn á dögunum.
Konráð Guðmundsson annast
um gesti sina af stakri lipurð.
Tiltæk eru öll tæki til 1. flokks
veitinga. Við sáum t. d. fram-
reiddan ísrétt borinn fram á
ananassneið steikri í whiskílögg
og ljúffengu koníaki sem log-
aði á pönnunni.
Friðrik Hafliði
Lúðvigsson - kveðja
F. 16. sept. 1901. D. 4. okt. 1961.
í D A G er til moldar borinn
Friðrik Hafliði Lúðvígsson, fyrr
um kaupmaður, að Vesturgötu
11, hér í bæ. Friðrik fæddist
í Reykjavík 16. sept. 1901 og
stóð því á sextugu er dauða
hans bar að höndum. Foreldrar
hans voru þau hjónin Lúðvíg
Hafliðason, kaupmaður, sonur
Hafliða Guðmundssonar frá
Engey og konu hans Friðrikku
Lúðvígsdóttir Knudsen og Jó-
hanna Bjarnadóttir, Þórðarson-
ar, óðalsbónda að Reykhólum
við Breiðafjörð og konu hans
Þóreyjar Pálsdóttur, og verður
ekki annað sagt en að traustir
stofnar hafi að Friðrik staðið.
Foreldrar Friðriks voru þekktir
borgarar þessa bæjar í sinni tíð,
og var heimili þeirra rómað
fyrir höfðingsskap og gestrisni,
og eru ótaldir þeir utanbæjar-
menn er þar nutu greiða og
gistingar og kom slíkt sér vel
á þeim dögum er gistihús voru
hér ekki á hverju strái. Einnig
voru þau hjón annáluð fyrir
gjafmildi og hjálpsemi við þá,
sem áttu við skort og örðug-
leika að etja, og vita þeir er
bezt þekkja að Friðrik heitinn
líktist foreldrum sínum mjög í
þessum efnum. Hann var traust-
ur vinur vina sinna og var gott
til hans að sækja er í nauð-
irnar rak, því aldrei vantaði
hann vilja til að leysa vanda og
greiða götu þeirra er til hans
leituðu. Friðrik var Reykvík-
ingur í húð og hár, en þó fyrst
og fremst Vesturbæingur, enda
ól hann svo að segja allan sinn
aldur að Vesturgötu 11, og víst
er um það, að ekkert hefði
verið honum fráhverfara en að
flytja búferlum „austur fyrir
læk“ eins og það var almennt
kallað í gamla daga. Fyrstu ár-
in eftir fráfall föður síns, rak
Friðrik verzlun að Vesturgötu
11, en er fram liðu stundir
sneri hann sér að iðnaðarstörf-
um, og síðustu ár ævinnar vann
hann í Nýju Blikksmiðjunni, og
þótti hann afbragðs verkmaður,
enda svo hagur að af bar.
Friðrik var kvæntur Önnu
Benediktsdóttur, fósturdóttur
Guðmundar heitins Ólafssonar,
alþingismanns frá Ási í Húna-
vatnssýslu, mestu myndarkonu,
er bjó manni sínum og börn-
um gott og vistlegt heimili, og
reyndist maka sínum tryggur
lífsförunautur í blíðu og stríðu.
Þeim hjónum varð tveggja
barna auðið, Guðrúnar, konu
Brian Holts ræðismanns, og
Guðmundar, prentara er nú dvel
ur í Kanada. Þær mæðgur stund
uðu Friðrik í veikindum hans
af alúð og umhyggju og léttu
honum síðustu sporin.
Friðrik var skapstór að eðlis-
fari, eins og hann átti kyn til,
hafði sínar föstu skoðanir og
lét ógjarnan hlut sinn fyrir
neinum, en þótt hann væri ó-
sveigjanlegur og ákveðinn í
stjórnmálaskoðun sinni, lét
hann stjórnmál og dægurþras
afskiptalaust. Honum fannst
hann eiga sér hærri hugsjónir,
því hin síðari ár eyddi hann
öllum sinum frístundum í að
rækta og hlúa að litlum gróð-
urbletti, er dóttir hans og
tengdasonur eiga við Elliðavatn.
Þar undi hans sér bezt með
ástvinum sínum, og þá ekki sízt
tveim dóttursonum, ungum og
efnilegum sveinum er vissu að
í hverjum vanda var bezt að
leita til afa — hann kunni ráð
við öllu.
Það er ávallt skarð fyrir
skildi er góður og umhyggju-
samur heimilisfaðir hverfur á
braut, en þó er það mikil hugg-
un eftirlifandi ástvinum að trúa
— og vita — að aðeins er um
stundarskilnað að ræða.
Ástvinir og ættingjar Frið-
riks kveðja hann í dag og þakka
honum góða samfylgd.
H. A. S.
a'>
HeiNGUNUM.
rjiy,
Æ't/irrtLrfuxX, 4
BjÖrn Jóhannsson