Morgunblaðið - 15.10.1961, Blaðsíða 16

16
*f ORGV N BL
Sunnudagur 15. okt. 1961
..................................■;

I
Undanreiðarmaður
Framhald af bls. 11
austan. Helkaldur jökulnæð-
ingur berst í fangið. Skýir
hranna sig í hvolftið. Við hölj
um okkur fram, bítum á jaxl-
inn og klárarnir streytast gegr
storminum.
jÞótt Einar Benediktsson seg:
um Stórasand í kvæði sínu:
„Hans nekt á ekki næring
handa ormi'
— sjáum við hér og hvar kind
ur á beit. Hvað þær eru að
nasla er okkur ráðgáta, en svc
mikið er víst að feitar kom/s
þær af Sandi. Hér er heldui
hvergi vatnsdropa að fá, og
hljóta því þessi strá sem roll-
urnar finna á Stórasandi að
vera safarík.
Veizla í Krákshala
Við Krákshala er áð, en nú
er ekki hægt að beita klárun-
um. jÞéir verða að horfa
menn og hiunda næra sig úr
nestismölunum, sem þeir hafa
borið fyrir þá. Við áðum und-
ir klettariði í skjóli fyrjr næð-
ingnum, hitum okkur súpu og
steiik, étum egg og drekkum
mjólk og brennivín. jÞað er
sem sé veizla í Krákshala.
Geri þeir betur kokkarnir í
Naustinu, Borginni og Lídó.
Svo mikið er víst að við hefð
um á þessari stundu ekki vilj
að skipta við gestina þar. Við
höfum jafnvel hljómlist þar
sem gnauðið í vindinuon er
fiðluleikurinn, frísið 1 hestun
um hornablásturinn og japlið
í þeim sylofontónar.
Og hagyrðingarnir láta
fjúka í kviðlingum. Þótt vísan
sem gangnaforinginn fleygði
að okkur þegar hann sá oikkur
stýfa harðsoðin egg úr hnefa
teljist ekki til æðri skáldverka
látum við hana fjúka:
,Hjá görpunum glöð er lundin;
geysat þeir um á fák.
Harðsoðinn hana........
hakka þeir suður við Krák‘.
Við látum þá sem brageyra
hafa um það að geta í eyðuna.
Þegar veizlugleðinni lýkur
stígum við á bak. Við Kráks-
halann yfirgefa þeir okkur
Eggert og Gísli. Þeim er ætlað
að smala sunnan við Krák
milli hans og jökulsins. Við
fylgjum Grími enn nokkurn
spöl.
Á hæð einni norðan í Krák
skiptir hann enn leitum. Sjálf
ur heldur hann áfram beint
vestur með Kroppinbak með
ungum pilti Magnúsi Péturs-
syni í Miðhúsum. Ofckur þrjá,
Leif Sveinbjörnsson í Hnaus-
um, Bjarna Jónsson í Haga
og mig sendir hann norðvest-
ur um Strítur. Leifur á að
fara austast, ég miðsvæðis og
Bjarni vestur um Sunnlend-
ingahæð. Þannig eigum við að
smala vestur í Efri-Fljótsdrög
og niður að Norðlingafljóti og
bíða hinna þar. Bjarni skilur
fljótt við okkur og heldur
vestur á Sunnlendingahæð.
Við Leifur ríðum enn saman
um stund vestur fyrir Strít-
urnar. Þar sjáum við fjórar
kindur og hundur Leifs setur
þær rösklega af stað.
Frá veizlunni í Krákshala. Steikin var hituð upp í dósinni og hér er biðröð eftir að komast
í gómsaetið. » (Myndirnar tók vig.)
fell og ég sé þær strika yfir
fellið.
Veðrið tekur nú mjög að
versna. Hífandi rok er skollið
á og dropa tekur að slíta úr
lágum skýjunum. Langtímum
saman missi ég sjónir bæði áf
Leifi og Bjarna. Leitarspild-
umar eru mjög breiðar og yfir
ferðin verður því mikil bæði
til hægri og vinstri. Hóandi og
gargandi ríð ég allt vestur und
ir Bláfell og hef tal af Leifi.
Við nálgumst nú Fljótsdrög-
in og ég held suður á bóginn
allt þar til ég sé Bjarna. Það
er fé efst í Drögunum og við
hóum því niður. Veðrið harðn
ar enn og rigningin þéttist.
Það er vart hægt að beina and
litinu upp í vindinn fyrir ofs
anum og regnið lemst í and-
litið svo mann svíður í kinn
arnar. Ég tregast lengi við að
fara í vatnsgallann, en svo
kemur að lokum að ég er far
inn að blotna í gegn og ekkert
lát virðist ætla að verða á
regninu. Mér er því nauðugur
einn kostur að skrýðast vatns
klæðum, en það er allt annað
en þægilegt í þessum ofsa.
Mér er orðið hrollkallt. Vind-
urinn stendur beint af jöklin
um og er allt annað en hlýr.
í roki og regni
En ég kveð við raust í storm
inum meðan ég treð mér í
skjólfötin. Klárarnir hama sig
á meðan með stertinn upp í
vindinn.
,,Ef að taskan opnast mín
á þar flaska að vera“.
Og það kom sér svei mér
vel að hafa eitthvað að ylja
sér á í þessum bölvuðum
garra. Ég stíg á bak og þeysi
fyrir óþekktarskjátur, sem
eru að strika austur Drögin
upp í vindinn. Það er eins og*
þær verði vitlausar þegar
styggð kemur að þeim í þess
um ofsa og þær renna þá
gjarna í öfuga átt við það sem
ætlast er til. Ég hitti nú
Bjarna og segi honum farir
mínar ekki sléttar. Líklega,
L r,fí i rC Vir>í nollnr’ oftir fur
Smölun hefst
Við skiljum og ég held á eft
ir kindunum. Þá er ég orðinn
einn á ferð með klárunum. Nú
vaknar skylda gangnamanns
ins og ég má ekki skilja eftir
nokkra kind í minni leit og
pata verð ég að hafa af mönn
unum báðum megin við mig.
grjótflákana kemst ég að raun
um að þetta eru kindurnar,
sem ég bjóst við verða mundu
á minni leið. Þær eru fótfráar
skjáturnar að tarna. Þær
renna eins og undan óargadýri
linnulaust allt vestur í Blá-
hafi orðið þrjár rollur eftir fyr
ir aftan mig, því engin leið
reyndist að reka þær í hóp'
undan veðrinu. Þær tættust í
allar áttir. Við bíðum nokkra
stund og þegar Leifur kemur
til okkar gæti ég hesta meðan
þeir Bjarni og hann ríða fyr
ir kindurnar sem eru þar í
_ dragi skammt fyrir ofan. Við
Á hæð nokkurri sé ég að fjór drífum það fé sem við höfum
ar kindur geysast undan náð suður fyrir Norðlingafljót..
Leifi, sem nú er langt frá mér. Ég kemst alla leið í veg fyrir1
Eftir nokkra leit um drögin og Grím gangnastjóra og spyr
hvernig gangi hjá hinum.
Hann segir þá hafa tafizt nokk
uð vegna eltingaleiks við kind
ur sunnan í Krák, en nú sé
þetta að koma saman.
Við höldum áfram niður
með Fljótinu og rekumst þar
á stóðhóp, sem við verðum að
smala líka. Fyrir hópnum fer
móbrún folaldsmeri og er hin
óþekkasta, strikar norður yfir
fljótið og norður á Langa-
jörfa, en ég hleypi á eftir
og hafði betur þegar á grjót
ið kom, því járnalaust stóðið
hægði á sér og gerðist sár-
fætt meðan Rauður geystist
óhikað yfir urðina. Gráblesa
hafði ég skilið eftir hjá Leifi.
Þegar ég reið vestur yfir
Fljótið hleypti ég ofan í sand-
bleytu en við Rauður slörkuð
um þó yfir.
Nálgast tjaldstað
Af Jörfanum sá ég að tjald
hafði verið reist vestur í
Dröngunum. Þar voru þeir
komnir Ágúst Jónsson á Hofi,
hinn gamalkunni gangnafor-
ingi, og Auðunn Guðjónsson á
Marðarnúpi. Þeir höfðu farið
beinustu leið upp úr Vatns-
dal vestur í Fljótsdröig til þess
að setja þar upp girðihgu, þar
sem nátta mátti fé og hross.
Þeir höfðu reist tjaldið og kom
ið upp girðingunni er við kcnn
um niður að Áfangavatni um
kvöldið er tekið var að
rökkva. Veðrið var nú orðið
skaplegra, hætt að rigna og
nokkuð tekið að lægja. í kvöld
bjarmanum sáum við grilla í
Eiríksjökul en aldrei hreins-
aði hann af sér kólgubakkana
meðan við vorurn í þessum
göngum.
Girðing þeirra félaga var af
nokkrum vanefnum gerð, enda
háði efnisskortur. Við misst-
um féð út um nóttina en tókst
að koma því inn á ný. Vakað
var svo yfir girðingunni og fór
allt vel. En þetta girðingarmál
allt var haft að gamni það
sem eftir var í göngunum. Var
búist við að þetta yrði harð-
vítugt hreppsnefndarmál er í
byggð kæmi, því tveir hrepps
nefndarmenn voru jafnframt
gangnamenn, Gísli á Hofi og
í Hnausum.
Auðvitað höfðu þeir félagar
lítinn frið til að tjalda eða
setja upp girðingu í óveðrinu,
en þó vildu þeir hafa lokið
hvoru tveggja er við hinir
kæmum að. Var um þetta ort
og mun Grímur hafa verið höf
undur.
„Girðingin var geysismá
(sumir vildu hafa -há)
gangnamenn við hlægjum.
Undir feldi Ágúst lá
en Auðunn stóð á gægjum“.
Það upplýstist sem sé að
Ágúst hafði borið af sér rign-
inguna, meðan Auðunn hugði
að ferðum okkar.
En þrátt fyrir allt áttum við
allgóða nótt í Fljótsdröigum
eftir einn versta og erfiðasta
daginn í þessum göngum.
Við gátum tekið undir orð
Einars Ben.:
„Nú dreymir mig — um
Stórasand í störmi.
Hann steypir hörðu, svörtu
regni á landið".
Regni steypti hann á okkur,
þótt ekki væri það svart að
þessu sinni.
Á morgun verðum við við
Réttarvatn, hinn sögufræga
stað, ef allt fer með felldu.
— vig
Þarna eru tveir tvílembingshrútar komnir á hnakknefin hjá
gangnamönnum, sem þurfa fleira aff gera en reka féð. Þeir
eru feitir og þungir á fæti dilkarnir úr Fljótsdrögum.
Heimsóknir ,,her-
námsandstæðinga4
•A

ÞEGAR kommúnistar, ásamt sam
herjum sínum í Þjóðvörn og
Framsóknarflokknuim stofnuðu
til samtaka hernámsandstæðinga,
var sett á svið hin hvíta friðar-
dúfa, sem m.a. átti að sýna ein-
lægan „friðarvilja" stærsta her-
veldis heimsins og sanna sakleysi
þess, af einni hinni mestu kúgun
og hermdarverkum veraldarsög-
unnar.
Þau samtök eru nú almenningi
kunn fyrir Keflavíkurgöngur,
sem í rauninni voru Reykjavík-
urgöngur, Brúsastaðafund og und
irskriftasöfnun gegn hersetu á
íslandi. — Hefur þegar verið
knúið á dyr flestra íslenzkra
kjósenda og' óskað eftir nöfnum
þeirra á hið „þjóðlega skjal“,
Og til þess að árangurinn yrði
ekki neikvæður, var hafinn mik-
ill áróður með fundarhöldum,
auglýsingum, landsnefndum o. fl.,
enda til mikils að vinna fyrir
víssa stjórnmálaleiðtoga.
Sú stund mun senn komin, að
undirskriftalistarnir séu aftur
komnir til föðurhúsanna, en
heimflug þeirra hefur víst ekki
verið svo létt, sem dúfunnar,
því oft mátti heyra útvarpstil-
kynninigar um skil og aftur skil.
Má þó ætla, að þess verði ekki
langt að bíða, að undirskriftirnar
verði birtar almienningi á viðeig-
andi hátt, en sennilega verða þær
þá komnar í innsigluð bindi og
þess því ekki kostur að sjá hinar
fjölbreyttu rithandir Íslendinga,
né hve margar þær raunverulega
voru.
Sá sem þessar línur ritar er
andstæður brottrekstri Varnar-
liðsins, eins og nú horfir í heims«
málum og neitaði því, þrátt fyrir
þungan áróður, að rita nafn sitt
á undirskriftalista, sem einn rauð
leitur sakleysingi flakkaði með
á milli húsa hér í bæ. En npkkr-
um vikum síðar fékk hann aft-
ur heimsókn frá „hernámsand-
stæðingum", Og var þá krafizt
skila á undirskriftalista, senn hon
um hafði verið sendur til þess
að safna nöfnum á til áróður3
fyrir heimsvaldastefnu kommún-
ista, og hér var víst ekki um
neinn misgáning að ræða, þvi
sendimaðurinn hafði á sínu blaði
rétt nafn og heimilisfang.
En bendir ekki hin síðari heira
sókn til þess, að eitthvað sé dul«
arfullt við undirskriftasöfnunina
og að hernámsandstæðingair telji
sér nöfn kjósenda, sem þeim eru
raunverulega andstæðir. Það get-
ur líka komið sér vel fyrir komm«
Framh, á bls. 17