Morgunblaðið - 15.10.1961, Blaðsíða 3

"V Sunnudagur t5. oM. 1961
r._________________________
MORGVISBLAÐIÐ

'

HINN MIKLI og fagri Eiger-
tindur í svissnesku Ölpunum
hefur freistað margra fjalla-
garpa um dagana. En margir
'hafa orðið að lúta í lægra
haldi og hverfa heim aftur
með sárt ennið — sumir hafa
jafnvel ekki átt svo góðra
kosta völ, heldur týnt lífinu í
stormum og hríðarbyljum, eða
hrapað í hrikalegum hlíðum
fjallsins. Vitað er að a. m. k.
tuttugu menn, sem flestir
voru taldir afbragðs fjall-
göngumenn, hafa farizt við til
raunir til að klífa Eigertind.
Flestir hafa menn þessir far-
izt í norðurhlíð tindsins, sem
er óhemju erfið uppgöngu,
enda á tindurinn því frægð-
ina fyrst og fremst að þakka.
Eigertindur er 3970 m. yfir
sjávarmál. Árið 1858 var hann
fyrst klifinn — að vestan, en
sú hlið fjallsins er tiltölulega
auðveld uppgöngu. Hinsvegar
var norðurhlíðin fyrst klifin
árið 1938 og varð nafn Eiger-
tinds þá nefnt í sömu andrá
verjum tókst að klífa tind-
inn. Þeir voru Ludwig Vörg,
Andreas Hackmair, Fritz
Kasparek og Heinrich Hadrer,
í annað sinn tókst að klífa
norðurhlíðina árið 1947 og
síðan hafa tugir manna leyst
þá þrekraun af hendi. En —
eins og áður segir hafa maxg-
ir orðið frá að hverfa og mörg
mannslíf týnzt. Á árunum
1952—57 voru gerðar að
minnsta kosti fjórar mis-
heppnaðar tilraunir og þeirra
á meðal er sú, er nú verður
nánar sagt frá.
★
Fyrir þremur vikum fund-
ust lík tveggja manna sem
létu lífið í hlíð Eigertinds ár-
ið 1957. Fundur þeirra varð
til að svipta að nokkru hulu
af sögu leiðangurs þeirra, sem
í voru fjórir menn. Þar af
fórust þrír, en aðeins eitt lík
fannst. Sá er eftir lifði, er
Ítali, Claudio Corti að nafni.
Hafa ýmsir orðið til þess að
draga í efa sannleiksgildi frá-
sagnar hans £if ferðinni — og
sem nöfnin Matterhorn og
Montblac.
Upp norðurhlíðina hafði
alltaf verið farið að sumar-
lagi, þar til í fyrravetur. Af
tiu kunnum fjallgöngumönn-
um, sem gerðu tilraunir til
þess að klífa norðurhlíðina
á árunum 1935—38 biðu átta
menn bana, en tveir sneru
aftur á miðri leið. Það var
ioks í júlí árið 1938, eins og
fyrr segir, sem fjórum Þjóð-
hafa ýmsar gildar ástæður
legið til þess. en nú virðast
færðar sönnur á, að hún hafi
í meginatriðum verið rétt.
Sennilega verður aldrei
fyllilega ljóst, hvað raunveru
lega bar að höndum þeirra
félaga dagana 3.—8. ágúst
1957. Frásagnir Cortis af ferð
þeirra þá daga hafa verið
nokkuð ósamhljóða og erfitt
að henda reiður á, hvar hann
heldur sig við staðreyndir.
Björgunarleiðangurinn að starfi á toppinum. í baksýn sést tindurinn
Hið eina, sem menn vita með
vissu er, að 3. ágúst 1957
lögðu tveir ítalskir menn á
norðurhlíð Eigertinds. Það
voru þeir Claudio Corti, sem
þá var 28 ára og Stefano
Longhi, þá 44 ára að aldri.
Treim dögum síðar, 5. ágúst,
lögðu svo tveir Þjóðverjar,
Gunther Northdurft og Franz
Mayer einnig á brattann og
hófu hina hættulegu ferð.
Þeir voru báðir 22 ára. Þjóð-
verjarnir og ítalirnir vissu
hvorugir af annars ferðum
upphaflega.
Ferðin sóttist mjög hægt.
Bæði hjá ftölunum og Þjóð-
verjunum. Það var raunar
ekki að undra um hina fyrr-
nefndu, því Longhi hafði alls
ekki nægilega reynslu til að
fara slíka hættuför. AUk þess
villtust þgir af leið þegar í
upphafi ferðarinnar og hlutu
af því verulega töf. Hinsveg-
ar hefur alltaf verið ráðgáta,
hvað tafði för Þjóðverjanna
svo í upphafi, því þótt ungir
væru að árum, voru báðir
kunnir sem reyndir og dug-
miklir fjallgöngumenn, eink-
um Northdurft sem hafði unn
ið mörg afreksverk í fjöllum.
Eftir að Þjóðverjarnir og
ítalirnir hittust miðaði enn
hægar áfram. Af frásögnum
Cortis virtist mega ráða. að
þeir hafi alls ekki unnið sam
an — fremur í andstöðu hver
við annan. Enda virðist Ijóst,
a?S þeir hafi orðið að beita
handapati til þess að gera sig
skiljanlega því hvorugir hafi
skilið annars mál. Hinn 8.
ágúst — fimm dögum eftir að
ítalirnir lögðu .af stað, voru
þeir allir samankomnir á
klettasillu, en þaðan er eftir
þriðjungur leiðarinnar upp á
tindinn.
Er hér var komið þurftu
fjórmenningarnir að fara lá-
rétt yfir þar sem kallað er
„Vegir guðanna" þangað sem
heitir „Hvíta köngurlóin“ og
síðan upp skorninga að síð-
ustu snjó'hettunni. Að því er
Corti segir, taldi enginn
þeirra sér raunar fært að kom
ast þetta eins og þeir voru
þá á sig komnir. Þó héldu þeir
áfram, þótt þreyttir væru,
bundnir saman tveir og tveir.
Ekki höfðu þeir lengi farið,
þegar Longhi skrikaði fótur
og hann rann niður hjamið.
Corti tókst að stöðva hann
og halda honum uppi með
Hellepart dreginn upp með
Corti á bakinu.
reipinu sem skarst inn í greip
ar hans.
I é«lnum fyrir neðan
streymdu að hundruð áhorf-
enda, sem með aðstoð sjón-
auka fylgdust með þessum
síðasta þætti hinnar hörmu-
legu ferðar. Flugvélar flugu
umhverfis tindinn með frétta
Ijósmyndara innanborðs. Leið
Sögumenn í þorpinu Grindle-
wald við rætur tindsins töldu
næsta ógerlegt að koma mönn
unum til aðstoðar þar sem
þeir væru, því það var fjarri
hinni réttu leið yfir hlíðina.
En nokkrir færir fjallagarpar
hófu þegar undirbúning að
björgun, er þeir vissu hvem-
ig komið var.
★
Árið 1958 kom út í Vestur-
Berlín bók um Eigertind, eft-
ir Heinrich Harrer, sem hann
nefnir „Hvíta Köngurlóin“
(Die Weisse Spinne). Harrer
var eins og fyrr var sagt, einn
hinna fjögurra manna, sem
fyrstir klifu norðurhlíð Eiger-
tinds. Hann er innan við
fimmtugt, en á að baki sér
langan feril sem fjallgöngu-
maður og landkönnuður. Á
styrjaldarárunum var hann
handtekinn af Bretum í Ind-
landi, en tókst árið 1944, eftir
margar misheppnaðar tilraun-
ir að flýja til Tíbets. Þar
kynntist hánn og varð kenn-
ari Dalai Lama og hef-
ur sagt frá veru sinni þar í
bókinni Sjö ár í Tíbet, — sem
komið hefur út í íslenzkri þýð
ingu. í bókinni um Eigertind
fjallar Harrer ítarlega um
ferðalag þeirra félaga 1957 og
frásagnir Cortis af því. Þar
rekur hann að nokkru orð-
rétta frásögn Cortis og m. a.
þar sem segir „Longhi kallaði
til mín að láta sig síga svo sem
tvo metra. Hann svifi þarna
í lausu lofti en sæi þægilega
sillu rétt fyrir neðan. Eg gerði
eins og hann bað. . . Síðan
fékk ég Þjóðverjana til þess
að hjálpa mér að síga svo sem
fimmtán metra niður. ísvegg-
urinn hafði þarna um það bil
70—80 gráðu halla. Eg kom nú
auga á Longhi í um 20 metra
fjarlægð og spurði hvort hann
væri særður. Hann svaraði
mér því aðeins, að hann hefði
ekki lengur getað haldið sér,
Framhald á bls. 7.

Norðurhlíð Eigertinds