Morgunblaðið - 18.10.1961, Blaðsíða 3

Miðvikudagur 18. okt. 1961
MORGVNBLAÐ1Ð
3

SIAKSTEINAR
Rafgirðing til Tiðbótar
Nýjustu fréttirnar frá Berlín
eru þess efnis, að kommúnistar
láti nú ekki nægja tvöfaldar
gaddavírsgirðingar og meira en
mannhæðar háan múr til aS
reyna að stöðva flóttamanna-
strauminn vestur eftir, heldur
hafi þeir nú líka tekið nýrri
tækni í þjónustu sína og lagt
rafmagnsvír meðfram gaddavírs
girðingunum til þess að fuil-
komna fangelsismúrana.
Maður með íslenzku nafni,
sagði nýlega í blaði, sem líka ber
íslenzkt heiti, að þjóðarfangels-
un Austur-Þjóðverja væri sjálf-
sögð, vegna þess að hindra þyrfti
að vinnuafl hyrfi úr landi, svo aS
„áætlanirnar“ gætu staðizt. Hér
á íslandi er þannig til mannigerð,
sem telur sjálfsagt að gera heilar
þjóðir að vinnuþrælum, til þess
að skipulag dýrðarinnar geti sýnt
yfirburði sina í framleiðslu morð-
tækja. Að slíku framtíðarskipu-
| lagi á íslandi vinna þessir menn
i niótt með degi fyrir rússneskt
fjármagn.
Vel til f allið
í Þjóðviljanum í gær er það
boðað, að kommúnistaflokkur-
inn íslenzki hafi nú eignazt rán-
dýra rotation-pressu til að prenta
í Moskvumálgagnið íslenzka.
Kommúnistar hafa yfirleitt ekki
orð fyrir að vera húmoristar, en
einihver bezti brandari er það,
þegar því er haldið fram, að
happdrætti hafi borgað fyrir
þessa vél, auk annarra fram-
kvæmda „f!okksins“, þar á með-
al byggingu Rúblunnar. Hvert
mannsbarn veit, að Moskva er
að launa fyrir dygga þjónustu og
greiða fyrir enn víðtækara starfi
hérlendis í þágu heimsvalda-
stefnu kommúnásmans. Og' tákn-
rænt er það, þegar Þjóðviljinn
segir:
„Vél þessi er þýzk, framleidd
1935 . . . og hinn bezti gripur.“
Daglega lesum við um það í
kommúnistamálgagninu, að það
sanni yfirburði sósíalismans, hve
öflug morðvopn og eldflaugar
Rússar geti smíðað. Samkvæmt
þeirri kenningu er aðeins eitt
stjórnarfar, sem er ennþá full-
komnara en kommúnisminn, þ.
e. a. s. nazisminni, þvi að óum-
deilt er, að ennþá meiri urðu hin-
ar tæknilegu framkvæmdir i
Hitlers-Þýzkalandi og á miklu
skemmri tima.
Þegar Þjóðvilja
menn velja
pressu s í n a
„hinn, bezta
grip“, þá er það
aldarfjórðungs
gamla tæki,
framleitt í Hitl-
ers - Þýzkalandi.
Þá sjá menn það
svart á hvítu,
hvort það sé ekki rétt að eiu-
ræðisstjórnarfar nái miklu lengra
tæknilega séð og sé þar af leið-
andi eftir túlkun Þjóðviljanis að
dæma hið fullkomnasta í veröld-
inni. En leitt er til þess að vita, að
þeir verða sjálfsagt ekki margir,
sem fá að sjá hvernig munnvikin
kiprast á Magnúsi Kjartanssyni,
ritstjóra, þegar hann fer að leita
að hakakvossmerkinu á pressunni
sinni. Ef til vill slæðist svo haka-
krossmerkið einhvern tima inn
á valsana í staðinn fyrir hamar
og sigð. Hefði það til dæmis ver-
ið tilvalinn brúnn bakgrunnur á
ritstjórnargreinina í gær, þar sem
rætt er um frið og aftur frið með
nákvæmlega sömu röksemdum og
Hitler beitti með mestum árangri
fyrir styrjöldina, enda var em
áhrifamcsta ræða hans gefin hér
út á sínum tíma undir heitinu
„Friðarræðan" — alveg eins og
ræður Krúsjeffs heita í dag.
Myndin er tekin í Siglufjarðarkirkju, er Karlakórinn Vísir
söng Kirkjuhvol undir stjórn dr. Roberts Abrahams Ottósson-
ar, en með því lauk vígsluathöfninni, er stundaklukkan' og
kirkjuspilið var vígt. Ljósm. Sævar Halldórsson.
að við vondon draum á mánu
dagsmorguninn?
— Ef til vill. Það var
dumbungsveður þá, reglulegt
Siglufjarðarveður, svo að við
fengum að sjá alla þá veðr-
áttu, sem sér Bjarni kynnt-
ist.
Þá hitti Mbl. séra Óskar J.
Þorláksson dómkirkjuprest að
máli, en hann var sóknar-
prestur Siglfirðinga um 16
ára skeið og tók við af séra
Bjarna, er hann lét af em-
bætti 1935:
— Mér finnst hátíðin hafa
tekizt mjög vel, þetta var
mjög myndarlegt hjá Sigl-
firðingum og fór að öllu leyti
fram eftir því, sem við átti.
Það var fjöldi manns í kirkju
á hátíðarmessunni og eins er
klukkuspilið var vígt.
— Hvenær fannst yður há-
nokkrum bae, en séra Bjarni
af Siglfirðingum fyrr og síð-
ar.
— En svo hefur farið að
kárna gamanið, er aðkomu-
menn bjuggust til heimferð-
ar?
— Það má segja, en ann-
ars vorum við mjög heppin
með veður. Á föstudaginn
rigndi töluvert, en á laugar-
dag var komið yndislegt veð-
ur, blakti ekki hár á höfði,
og hélzt það á sunnudag. En
á mánudaginn versnaði það.
Ekki sást upp í miðjar hlíðar
um morguninn fyrir hríð.
Um hádegið lögðum við samt
af stað, en ýta fór á und-
an. Sveljandi var og dálítið
kóf, er við komum upp í
Skerðið, og minnti það dálít-
ið á gamla daga, en úr því
var gott til Sauðárkróks.
Glaöasdlskin og bjart yfir ðllu
á aldarafmæli séra Bjarna
var stórglæsileg og fór fram
úr öllu því, sem ég gat búizt
við. Kirkjulegu athafnirnar
voru ógleymanlegar, sérstak-
lega hátíðarguðsþjónustan og
ræða séra Sigurðar Stefáns-
sonar vígslubiskups. Hún var
stórmerk. — Eins var söngur-
inn fádæma góður, enda hafði
söngmálastjóri, Róbert Abra-
ham Ottósson, þjálfað kórana
og stjómaði hann þeim ásamt
Páli Erlendssyni. Einnig var
veðrið eins og bezt verður
á kosið og sólargeislarnir
skinu inn um gluggana á
kirkjunni. Ég vil að lokum
aðeins segja þetta: Ég og
mín fjölskylda öll erum mjög
þakklát og hátíðahöldin fóru
fram úr öllu, sem við gátum
hugsað okkur.
Meðal gamalla Siglfirðinga,
sem viðstaddir voru hátíða-
höldin, var Björn Dúason,
sveitarstjóri í Sandgerði.
— Ég hef mikið að segja
um hátíðina. hún var stór-
glæsileg og Siglfirðingum til
sóma. Þegar við, sem fórum
í sambandi við brottflutta
Siglfirðinga, Jón Kjartansson,
séra Óskar J. Þorláksson og
ég, flóttamannanefndin svo-
nefnda, komum norður, var
veðrið eins og séra Bjarni
hefði óskað sér. Glaðasólskin
og bjart yfir öllu. — Það var
tilkomumikil og litrík stund,
þegar kirkjuklukkurnar voru
vígðar. Þegar sóknarprestur-
inn hafði beðið og hljóð var
í kirkjunni, þá var klukkna-
spilið sett í gang og síðasta
laglínan í „Kirkjuhvoll“
hljómaði. Það var ógleyman-
legt. Það má með sanni
segja, að hver höndin hafi
hjálpað annari og minningu
séra Bjarna var vel á lofti
haldið.
— En svo hafið þið vakn-
tíðin hafa risið hæst?
— Stundin við hátíðarmess
una fannst mér mjög hátíð-
leg og eins er blómsveigur-
inn var lagður á minnisvarð-
ann við Hvanneyri. Og ég er
ekki viss um, að aðrir menn
hafi verið meir heiðraðir af
blómsveigur
Halldórsson.
Myndin er tekin, er bæjarstjórl hafði lagt blömsveig á leiði
prestshjónanna séra Bjarna Þorsteinssonar og Sigríðar L Blön
dals í Hvanneyrarkirkjugarði. Lljósm. Sævar Halldórsson.
kirkju í Hvanneyrarkirkjugarð, er
Ljósm. Sævar
N Ú, þegar hin veglega hátíð,
sem Siglfirðingar héldu til
minningar um séra Bjarna
Þorsteinsson tónkáld, er ný-
afstaðin, leikur eflaust mörg-
um forvitni á, hvað hinir
ýmsu gestir, sem hana sóttu,
hafa um hana a*5 segja, Hér
verður gangur hátíðahald-
anna ekki rakinn, það hefur
áður verið gert í Mbl., en
þess er samt vert að geta,
að í ráði er að útvarpa frá
þeim að einhverju leyti. —
Væntanlega þá frá tónleikun-
um og eins væri ekki úr vegi,
að hátíðamessan yrði flutt í
messutíma útvarpsins.
Meðal gestanna á hátíðinni
voru ýmsir afkomendur og
ættingjar séra Bjarna, þar á
meðal sonur hans, Beinteinn
Bjarnason, útgerðarmaður í
Hafnarfirði.
— Hvað hafið þér helzt
um hátíðina að segja, Bein-
teinn?
— Það er ekkert, ekkert, Myndin er tekin, er hátíðargestir gengu frá
— nema allt það bezta. Hún Var -lagður á leiði prestshjónannia.