Morgunblaðið - 16.11.1961, Blaðsíða 15

Fimmtudagur 16. nóv. 1961
MORGUflBLAÐIÐ
15

- í fáum orðum sant
Framh. af bls. 10.
sagði. Og hann las aldrei
skáldsfeap, hvorki sinn eiginn
né annarra. Eg held hann hafi
alla tíð 1-esið lítið, hann fletti
bókum það var h-onum nóg“.
III. „Teyga esr binna vara vín“
hað var barið að dyrum o-g
Hlín skrapp fra-m að opna.
Svo kom hún in-n með gest
sem bar að garði, frú Guð-
rúnu Helga-dóttur. „En ég
ætla ekki að stoppa að ráði“,
sa-gði frúin, „því þið verðið að
fá að v-er-a í næð-i. Eg vei-t h-vað
þið eruð að gera“. Svo fór
hún aftur með son sinn og
sá litli var glað-ur á svi-p, með
tvö rauð epli í kinnunum og
þrjár appelsínur í poka, sem
Hlí-n hafði rétt honum. Þegar
þessar ko-nu-r kvöd-dus-t, föð-m-
uðu þær hvor aðra in-nilega,
og ég fa-nn að þ-að var vinátt-a.
Þegar frú Guðrú-n v-ar far-
i-n, sagð-i Hlí-n mér frá því, að
hún h-efði ald-rei get-að gl-eymt
þeirri ræ-ktarsemi Helg-a Ing-v
a-rsis-onar, yfirlæknis á Vífil-
stöðum, föður f-rú Guðrúnar,
þega-r h-ann ko-m m-eð dó-ttur
sín-a unga til Herdísa-rví-kur
og tjaldaði þar eina nótt, til
þess að hún gæti séð Einar
Benediktss'on, áður en hann
dæi, eims og hann komst að
orði.
Og nú skal ég segja þér
frá því, þeear Einar dó“,
bæ-tti Hlín við:
„H-ann lá sjaldnast í r-ú-m-
inu og daginn áður en han-n
lézt, fór h-ann á fætu-r ei-ns og
venjuleg-a, drakk mjólkin-a
sína, gekk um stofu-n-a og
horfði út á hafið. En næsta
d-ag treysti hann sér ekki á
fætucr. Þegar komið var fram
á kvöld, fór and-ardrátturinn
að smáþyngjasit, og klukkam
langt gengin ellefu leit hann
-a-llt í einu upp og ég ve-it að
h-an-n sá ei-tthvað, og það var
ei-ns og ha-n-n yrði fyrst í stað
undra-ndi, en svo brá gleði-
svip yfir an-dl-itið. Ha-nn rétti
mér höndina og sa-gði: „ÞAÐ
ER B(JIÐ.“ Jón sonur min-n
hélt í báðar hend-ur h-ans, með
Herdísarvík.
an h-a-nm var að deyja.
Margir hafa víst velt þ-ví
fyrir sér, hvers vegna ég tók
han-n að mér, þennan mann.
Og hálfníræð get ég sagt þér,
af þeirri dýpstu einlægni s-em
ég þeikki, að ég elsk-aði hann
og gat ekki anmað. Eg vona
að það hafi verið g-agn-kvæm-t,
veit það reymd-ar. Hann var
áreiðanlega ókær í ástamál-
u-m á ung-a al-dri og þegar
hann orti um Snjáku, voru
þær fleiri en ei-n sem t-ó-ku
ljóðið til sín. Snjáka er eina
ástakvæðið, s-em hann orti.
Ha-nn var fjöillyndur ungur
maður, en var ekki að tefja
sig á því að yrkja" ástakvæði.
Hann s-a-gði eins og Þormóður
Torfason, að h-an-n hefði ort
þétta Ij-óð sér til hægðara-uka:
— Mörgu hef ég fríðu fljóði,
fa-g-nað sem mitt hj-arta kætti.
— Þessi kon-a ka-nn að unna,
bann að vera am-bátt, drottn-
ing. — Nei, þett-a var ekki
ort ti-1 mín, enda var ég ekki
ko-min til sögunn-ar, þegar
þessi Snjákan varð til. En
„Súði-n mí-n“, sem ha-nn orti
í O-sl-ó 1929, á ég ei-n og en-gin
ön-nur:
Si-gli-r dýra súðin mín,
sveipuð himin.bja-rm-a,
yfir heim-sins höf til þín,
hru-ndin bj-artra arma..
Veit é-g hjúp-a léttust lím
leyndi-r dýpstu bar-m-a. —
Teyga eg þi-nna vara vín,
— veiga-r sæl-u og ha-rma.
Einatt siélir súðin mlín
sæl til þin-na arma.
'Það er fall-egt þett-a, eða
hvað finn-st þér? En hann
sagðist hafa ort til mín ann-að
ljóð. Svo var mál með vexti,
að hann orti Alþin'gishátíðar-
Ijóðin hér í Reykjavík 1929.
Þá kom hann einn mo-rgun til
' mín ósköp alvarlegur á svip,
og sagði: „Eg ætla að haf-a
mansöng-va í Alþingishátíðar-
ljóðunum.“ „Ætlarðu nú að
fara að yrkja m-anvísu-r á g-am
als aldri?“ sagði ég og hló
við. Þá sv-a-raði hann snöggt:
„Það á a-ð v-era um þig.“ Hefj-
i-st yfir stund og stað . . . nei,
þetta er bara u-m 'Auði djúp-
úðgu, ekki mi-g: Þar va-r bæði
höll og hirð, hvar sem Auður
dvaldi . . . nei, þetta er ekki
um mig, en það er ljómandi
fallegt kvæði . . . Auður átti
það líka skilið . . . Fól-k er allt
af að velta því fyrir sér hvers
vegna? . . . Já, hvers vegna?
. . . Eg get sagt þér sögu af
því. Eggert Briem í Viðey var
mikill vinur minn og heim-
sótti mig stundum í litla her-
bergið mitt, þar sem ég sat og
sau-maði. Eitt sin-n köm hann
til mín og sagði: „Ertu nú 1-oks
ins búin að fi-nna Einar?” „Já,
hann er nú kominn“, sa-gði ég.
Þá sagði Egg-ert þetta: „E-g sé
það, þú ert að reyna að tína
af honum brotin og koma þeirn
saman“. Það er nú s-vo hvurt
mál sem það er virt. En ég var
aldrei ein, því Eg-gert Claessen
stóð með mér eins Og bjarg í
öllum hl-utum.
Eggert Briem var einkenni-
legur maður á margan hátt.
Hann heilsaði sjaldnast, þeg-
ar hann gek-k inn í herbergi.
Einhverju sinni ko-m hann inn
í herbergi til m-ín, þar sem
ég saumaði, en Einar sat á
stól gegnt mér. Þegar Eggert
gengur inn, lítur hann snöggt
á hann og segir: „Ko-m-du sæll
Einar“. Þá sá ég að hann
kunni að heilsa, ef þeir voru
annars vegar sem hann vildi
að tækju kveðju sinni“.
E-g hafði nú verið 1-engur
hjá Hlín J-ohnson í þetta
skipti en ákveðið'hafði verið
í fyrstu. En vildi ekki ganga
á lagið og stóð því upp, benti
á eina myndina af skáldinu
á veggnum og sagði:
„Ef þú hefðir ek-ki kynnzt
Einari, hvað þá?“
„Þá hefði ég haft ljóðin
hans“, svaraði hún.
„Hefði það verið nóg?“
spurði ég.
„Allt nóg, þegar hanr> var
annars vegar“, svaraði hún,
„Þú sagðir mér áðan frá því,
þegar þið fóruð til Túnis. Var
sú ferð ek-ki bjartasti kaflinn
í lífi ykkar?“ spurði ég.
,,Það var alltaf bjart“, sagði
Hlín og þrýsti hönd mína.
M.

— Læstar dyr
Framh. af bls. 6.
ið og leyst það vandasama verk
Ihnökral'au'st a-f h-endi, nema hvað
þær beita hjálparsögninni
„munu“ í tíma og ótí-m-a. Setning
eins og „Hv-að mun verða?“
íhlj óm-a-r hjá-kátlega í mæltu máli.
Jón-as Arnason htfur þýtt ljóð,
sem Kristbjörg syngur, og hljóm
ar það mjög vel á íslenzku.
Gríma hefur f-a-rið v-el af stað
m-eð þessari sýningu, þrátt fyrir
tnikla og margvíslega erfiðl-eik-a.
Þess er að vænta að viðleitni
felúbbsins og brennandi áhugi
imæti ekki hinu orðl-agða tómlæ-ti
Reykvíbinga. Þetta er þarft menn
in-g-arfyrirtæ-ki sem ætti að glæð-a
Ihálfkulnað -andl-egt líf höfuðstað-
arins. Þess vegna er það sið-
ferðileg skylda ráða-manna í þess-
u-m bæ að sbapa Grímu skilyrði
til að halda áfrarn á þeirri bra-ut,
sem hún hefur réttilega valið
sér.
Sigurður A. Maenússon.
Góður afli
BÍLDUDAXi 15. nóv- — Mótor-
báturinn Andri er byrjaður róðra
héðan með línu og aflar vel, allt
að 12 tonn i róðri af góðum
fiski. Landlega hefir verið nú x
tvo daga vegna veðurs.
Rækjuveiðin er treg hér í firð
inum, en batarnir hafa ekki sótt
lengra.
Akfært er nú orðið af-tur yfir
Hálfdán, fjallveginn milli Bíldu-
dals og Tálknafjarðar, en þar
var orðið ófært vegna snjóa.
Undanfarna daga hafa staðið
yfir endurbætur á bátabryggj-
unni og einnig stendur til að
-skipta um „dekk“ á stærri
bryggjunni að einhverju leyti.
Félagslífið er dau-ft hérna núna
þar sem rekstur félagsheimilis-
ins hefir legið niðri að mestu
1-eyti. Hannes-
Sigurborg Þórðardóttir
Jóhannes Lárusson
héraðsdómslögmaður
lögfræðiskrifstofa-fasteignasala
Kii'kjuhvoli — Simi 13842.
mtnntng
SIGURBORG Þórðardóttir var
fædd að Haagarði í Staðarsveit
26. dag aprilmánaðar árið 1871,
Og var hún 12. barn foreldra
sinna, en þau voru: Þórður Gísla
son og Sigriður Jónsdóttir. For-
eldrar Þórðar voru hjónin'á Ytri-
Xrossum, Gisli Þórðarson og Sig-
urborg Þorarinsdóttir, Sigríður
Jónsdóttir var ættuð frá Snorra-
stöðum í Hnappadal, dóttir Jóns
Jónssonar og Kristínar Jónsdótt-
ur er þar bjuggu lengi.
Þórður og Sigríður eignuðust
14 börn, þar var því margt í
heimili og fátækt mikil, en Sig-
riður var kona dugleg og hagvirk,
m. a. saumaði hún messuskrúða
fyrir Staðarstaðakirkju, en hún
féll frá aðeins fimmtug að aldri,
16. maí 1879. Uppúr þessu brá
Þórður bui, og fluttist sem vinnu
maður að Staðarstað, og hafði
Sigurborgu með sér. A Staðar-
stað bjuggu þá merkishjónin séra
Þorkell Eyjólfsson Og Ragnheiður
Pálsdóttir frá Hörgslandi. Það
reyndist Sigurborgu hinn mesti
fengur, að ienda á þessu góða
heimili, setn hafði orð á sér fyrir
myndarbrag. Þar lærði hún bæði
bókleg og verkleg fræði, en
madama Ragnheiður var vel
mennt í aliri handavinnu, og sýnt
um aðra fræðslu, og nutu margar
stúlkur þessarar fræðslu, er þar
dvöldu á heimilinu. Síðast var
Sigurborg vmnustúlka í Hraun-
höfn og þaðan flytur hún 1887 á
heimili Fínnboga Arnasonar á
Suður-Reykjum í Mosfellssveit.
Þórður faðir Sigurborgar var
um margt athyglisverður, hann
þótti góður söng- og kvæðamaður,
og nann spilaði á langspil, og
þótti fara vel úr hendi. Kjartan
Þorkelsson lærði á langspilið hjá
Þórði, er haim dvaldi á Staðar-
stað, það með öðru, mun hafa
örðið til þess að glæða músik-
áhugann hjá Kjartani, hann lærði
á örgelcð hjá Jónasi Helgasyni, og
varð síðar fvrir öðrum um endur-
bætur á kirkjusöng á Snæfells-
nesi.
Eftir að hafa starfað á Suður-
Reykjum í noKkur ár, hvarf Sig-
urborg til Reykjavíkur og réðist
í vist til Gísla Tómassonar, Gísli
vann lengi á skútum hjá Geir
Zoéga, og varð síðar pakkhús-
maður á útgerð hans.
Arið 1896 fluttist. Sigurborg
austur á Seyðisfjörð, og þar, hjá
Vigfúsi Eiríkssyni í Sjávarborg,
starfaði hún í full 30 ár, eða þar
til Vigfús lézt 1926. Vigfús rak
útgerð á 2 bátum, þar var oft
margt manna í heimili, og mikið
að gera, það kom því betur að
Sigurborg var dugleg og ósér-
hlífin. Þegar Vigfús tók að eld-
ast, lagði hann útgerðina niður,
og sneri sér að landbúnaði, en
aðstaða öii var erfið því lítið var
um slægjur við Sjávarborg, varð
því að afla heyja annars staðar.
Heyskapurinn reyndist oft erfið-
ur, ekki sizt þegar flytja þurfti
heyið á bát yfir fjörðinn. Að lok-
um réðist Sigurborg sem ráðs-
kona á útibú Karls Finnbogason-
ar á Sörlastöðum, þangað fór
með henni Guðný Bjarnadóttir
er verjð hafði ráðskona hjá Vig-
fúsi, orðin aldurhnigin og farin
að 'neilsu, hún vildi ekki skilja
við Sigurborgu, en hún þótti
mjóg nærfærin og lagin við
sjúklinga.
Sigurborg var afbragðs hjú, og
naux þvi mikiila vinsælda, henni
féll aldrei verk úr hendi, hún var
velvirk Og fijótvirk, og hlífðist
ekki við í neinu verki. Hún var
greind vel, iundin var létt, og yfir
bragðið skýrt og höfðinglegt.
Fyrir mörgum árum fluttist
Sigurborg tii Reykjavíkur að
leita sér lækninga, að lokum
varð hún vistmaður á Elli og
hjúkrunarbeimilinu Grund, og
dvaldist þar síðustu 20 árin, og
naut þar góðrar hjúkrunar, oft
var hún þjáð, en sýndi mikið.
þrek. Sigurborg andaðisk sunnud.
15. okt. og var þá 90 ára gömul.
Með henni.er gengin ein af þeim
trúu og dyggu hjúum, sem ævin-
lega er gott að minnast.
A. Sigurmundsson.
Sparisjóðsstjóra-
skipti
í Bolungarvík
BOLUNGARVlK, 11. nóv. — Ný-
verið urðu hér skipti á Sparisjóðs
stjórum. Steinn Em-ilsson jarð-
fræðingur, sem hefur gegn-t starf
inu nú u-m 20 ára bil, lætur af
því að eigin ósk, en við tekur
Sólberg Jónsson skrifstofumað-
ur.
Steinn Emilsson hefur gegnt
þessu starfi af einskærri lipurð
um áratugi og undir hans stjórn
hefur Sparisjóðurinn vaxið og
um leið átt sinn mikla og góða
þátt í uppbyggingu staðarins. Eru
Steini færðar innilegar þakkir
fyrir allt hans mikla starf og
munu allir sammála um að mik
il eftirsjá er að honum í þessu
starfi og mu-n skarð hans vand-
fyllt. Jafnframt er hinum unga
sparisjóðstjóra, færðar beztu árn
aðaróskir um giftu í starfi, þvi
að það er öruggt að öflugur
sparisjóður sem vel og hyg-gi-
lega er stjórnað er ein mesta
lyftistöng vaxandi staðar sem
Bolungarvík er. — Fréttaritari.
Ungling
vantar til að bera blaðið í eftirtalið hverfi
KLEIFARVEG
Sríotur íbúð
(stofa og eldhús) rétt við Mið
bæinn, er til leigu nú þegar
eða frá 1. desember- Aðeins
fyrir kyrrlátt og reglusamt
fólk. Tilboð merkt: „Borg —
723.3“ sendist afgr. Mbl. fyrir
21. þ. m.
Amerískur pels
til sölu. Einnig Mávastell
(kaffistell, 50 stk ). Uppl. í
síma 35864.
Vélsturtur
til sölu, einnig 16 feta pall-
bílar með ásoðnum þverbitum.
Magnús Einarsson
Vatnsholti, Villingaholts-
hreppi. Sími um Selfoss.
Volkswagen '62
Til sýnis og sölu í dag. Skipti
koma til greina.
Rílamiðstöðin VAGItl
Amtmannsstíg 2C.
Sími 16289 og 23757.
Kona
óskast
IHIPILIL
Jt
Sími 16908. I
LÚÐVÍK GIZURARSON
héraðsdómslögmaður
Tjarnargötu 4. — Sími 14855.
Árni Guðjónsson
hæstaréttarlögmaður
Garðasiræti 17
H 4LFLUTNINGSS10FA
Einar B. Guðmundsson
Guðlaugur Þorlákssun
Guðmundur Pétursson
Aðalstræti 6, III hæö.
RACNAR JÓNSSON
hæstaréttarlögmaður
Lögfræðistörf og eignaumsýsla
Vonarstræti 4. VR-húsiðv
Sími 17752