Morgunblaðið - 22.11.1961, Blaðsíða 10

10
MORGUNBLAÐIb
Miðvikudagur 22. nóv. 1961
Anna Kristjánsdóttir og Laufey Valdimarsdóttir: — Við
erum í skólanum fyrir hádegið.
Vestur í Isbirninum er verið
eð salta og raunar einnig að
frysta, en við látum ok'kur
næg.ja að heilsa upp á söltun-
arfólkið.
Á FÖSTUDAGINN var
óvenju góð síldveiði hjá
bátunum og komu ríflega
31 þús. tunnur á land í
höfnunum við Faxaflóa.—
Fréttamaður og ljósmynd-
ari blaðsins brugðu sér í
hringferð milli síldarverk-
unarstöðvanna hér í Rvík
og má með sanni segja að
niðurstaða þeirrar ferðar
var sú að með réttu má
gefa höfuðborginni nafnið
„Síldarbærinn Reykjavík“.
um eftir svona túr ?
— Ég veit það ekki. Það er
ekkert verð komið á síldina.
Ætli það verði ekki þannig að
við gefum þeim hana fyrir
rest. Tökum í hendina á þeirn
Við leggjum leið okkar nið-
ur Grandagarð þar sem bát-
arnir eru að landa síldinni.
Þar er líf í tuskunum eins og
raunar allstaðar þar sem síld-
in kemur við.
Um borð í Dofra
Við bregðum okkur fyrst
um borð í Doifra frá Patreks-
firði. Það er verið að skipa
upp úr honum fallegri síld.
Skipstjórinn Jón Magnússon
hefir brugðið sér í land og við
snúum okkur að manninum,
sem er við spilið og það reyn-
ist vera Gunnar Gunnarsson
2. mótoristi.
— Hvað eruð þið með mikla
sáld ?
— Það eru víst 700 tunnur.
— Og hvar veidduð þið
hana?
— Vestur af Jökli. En þarna
kemur Jón Magnússon skip-
stjóri. Viltu ekki heldur tala
við hann urn þetta.
Liðlegur ungur maður hopp
ar niður í bátinn. Hann er með
barðastóran hatt og brosleit-
ur.
— Hvernig síld er þetta,
Jón ?
— Þeir segj a að hún sé ágaet,
einhver sú bezta sem hefir
komið á land í dag.
— Hverjir fá þessa sild?
— Þeir eru margir. Júpiter
og Marz, Kirkjusandur og
Jakob Sigurðsson.
— Hvað berið þið úr bít-
Fyrir utan Fiskiðju B.Ú.R.
hittum við Ingólf Sigurðsson
verkstjóra.
Hann tekur því strax vel að
fylgja okkur uiji ríki sitt.
Fyrst lítum við inn í móttök-
una þar sem verið er að moka
síldinni á færiband og er upp-
moksturvél notuð við það
verk. Síðan heldur s>íldin með
færibandakerfi upp á næstu
'hæð þar sem stúlkurnar taka
við henni og raða niður í
pakka. Færibandakerfinu
þurfti lítilsháttar að breyta
vegna síldarinnar. Hún má t.d.
ekki falla eins hátt og annar
fiskur og hún er öll viðkvæm
ari. Við höldum upp á
loft og'göngum um vinnusal-
inn þar sem stúlkurnar eru að
legga síldina í pakka.
Ekki minni en 166 gr.
Ekki má síldin vera minni
Jón Magnússon skipstjóri: —
Ætli það endi ekki með bvi
að við gefum þeim síldina.
og þökkum þeim fyrir, segir
Jón hlæjandi.
Fékk snaps út á nafnið
— Og það er norskt nafn á
bátnum ykkar.
— Já. Og það er vinsælt
hjá Norðmönnum. Ég var að
landa í norsikt síldartökuskip
austur á Seyðisfirði í sumar
og þá fékk ég góðan snaps út
á nafnið á Dofra.
er eru þeir látnir vera 9 kg. og
300 gr.
Við snúum okkur að einni
stúlkunni, sem er að vigta og
spyrjum hana að nafni. Hún
kveðst Guðbjörg heita og vera
Jóhannsdóttir. Gift kona og
fjögra barna móðir.
— Og kanntu vel við þessa
síldarvinnu?
— Já ágætlega.
— Er ekki erfitt fyrir þig að
komast að heiman ?
— Við hjálpumst að með
heimilisstörfin hjónin og svo
eru elstu börnin orðin stór.
Næst er haldið inn í salinn
þar sem frystitækin eru og
Ingólfur Sigurðsson verkstjóri hjá Fiskiðju B.Ú.R. stendur
þarna á bak við uppmokstursvél í fiskmóttökusalnum.
A meðan á þessu áamtali
stendur er hverjum síldarkass
anum á fætur öðrum lyft upp
á bílinn og rétt í þann mund
er hann er að fara kveðjum
við Jón og höldum áfram ferð
innL
en 166 gr. minnst og lágmarks
fitumagn er 14%. Ingólfur seg
ir að þessi síld fari aðallega á
Pólland og Þýzkaland. Pakk-
arnir eiga að vera ð kg. hver
en þar sem settur er í þá hálf-
ur líter af vatni áður en fryst
þar sjáum við hvar pökkun-
um er rennt í pönnum í tækin,
sem frysta þá á tveimur tím-
um eða liðlega það. Flest eru
tækin opin, en einmitt þennan
dag hafði verið komið fyrir
nýjum tækjum. sem eru lokuð
og frysta nokkru fljótar en
hin því að sjálfsögðu verður
kuldatap þar minna. Síðan
leggjum við leið okkar niður
í frystiklefann, þar sem öskj-
urnar eru geymdar þar til þær
eru teknar í skip og fluttar út.
Ingólfur segir að þeir hafi ver
ið heppnir með að losna mikið
til jafnóðum við síldina. Ekki
er því að neita að hrollur fór
um okkur í frýstiklefanum
en þar er 22 stiga frost. Eg
vorkenndi úlpuklæddum körl
unum sem þarna hafast við
allan daginn. Einn hafði kom
ið klukkan 8 um morguninn
og hann gerði ráð fyrir að
vinna til kl. 4 um nóttina.
Að endingu göngum við út
gegnum vélasalinn þar sem 5
frystivélar eru í gangi. Hér
kveðjum við Ingólf og höldum
á nýjan stað.
Guðbjörg Jóhannsdóttir: —
Það er hvíld að vinna í
síldinni.
Allt upp í 22%
. Guðmundur Magnússon
verkstjóri verður fyrir svör-
um er þangað kemur. Hann
lætur allvel yfir síldinni og
segir að vinnubrögð fólksins
séu ágæt. Síldin er að sönnu
nokkuð misjöfn bæði að stærð
og fitumagni. Við sáum nokkr
ar síidar sem voru 22% feitar
og aðrar sem reyndust ekki
nema 12%.
Af Norðurlandssíld fara um
340—50 síldar í tunnu, en af
þessari síld fara frá um 400
til 700 síldar í tunnuna og aí
minnstu gerðinni allt að 900.
Anna Eyjólfsdóttir heitir
Ijóshærð stúlka, sem við ráð-
umst á og tökum tali.
— Kantu vel við að salta
síld ?
— Já já segir Anna, bros-
ir og hallar undir flatt.
— Ertu fljót að salta?
— Jæja svona.
.— Hvað ertu lengi með tunn
una?
Guðmundur Magnússon verk-
stjóri: — Það eru yfirleitt gó#
vinnubrögð hjá stúlkunum.
— Svona hálftíma.
— Og hvað færðu svo fyrir
hana?
— Eg held að það séu 40
krónur fyrir stærri síldina en
46 fyrir þá minni.
— Og hvað hefirðu staðið
lengst við tunnuna í einu.
— I tólf tima."
A meðan við stöndum við
kemur. bíll með fullfermi af
síld og við fylgjumst með því
þegar hann er losaður. Pallin-
um er lyft og síldin rennur
aftur af honum og ofan í þver-
rennu og efitir henni í kassana
til stúlknanna. Þessi tæming