Morgunblaðið - 22.11.1961, Blaðsíða 12

12
MORGUNBL AÐIÐ
Miðvikudagur 22. nóv. 1961
JMwgputtfrfiiifrtfr
CTtgefandi: H.f Árvakur. Reykjavik.
Framkvæmdastjóri: Sigfús Jónsson.
Ritstjórar: Valtýr Stefánsson (át>m.)
Sigurður Bjarnason frá Vigur.
Matthías Johannessen.
Eyjólfur Konráð Jónsson.
Lesbók: Arni Ólaa sími 33045.
Auglýsingar: Arni Garðar Krisíinsson.
Ritstjórn: Aðalstræti 6.
Auglýsingar og afgreiðsla: Aðalstræti 6. Sími 22480.
Askriftargjald kr. 55.00 á mánuði innanlands.
I lausasölu kr. 3.00 eintakið.
MOSKVUMALGAGNIÐ MINNIST
Á SIÐSEMI
Þegar Beria var drepinn
Krúsjeff sneri byssuna úr hendi hans og Malenkov
hitti loks á bjölluhnappinn eftir mikið fum
Cjaldan hefur nokkurt blað
^ lotið eins lágt og Þjóð-
viljinn. Hann hefur í ára-
tugi gengið erinda útbreidd-
ustu ofbeldisstefnu, sem
heimurinn hefur þekkt frá
því sögur hófust. Hann hef-
ur að vísu verið útgefinn á
Islandi fyrir íslenzkt fólk,
„alþýðu íslands" eins og
kommúnistar segja svo fjálg
lega á tyllidögum. En þó hef
ur þetta blað komið íslandi
og íslendingum sáralítið við.
Tónninn er rússneskur,
stefnan rússnesk og meira
að segja hringsnúningurinn
er af rússneskum toga. Einn
þeirra manna, sem unnið
hafa um nokkurt árabil við
þetta vesæla málgagn, hefur
nýlega varpað fram þeirri
spurningu, hvort ekki væri
tími til kominn að Þjóðvilj-
inn færi að skipta sér af ís-
lenzkum málefnum í staðinn
fyrir að síeltast við hin
rússnesku. Hann benti enn-
fremur á, að blaðið standi sig
ekki alltof vel, þegar Sovét-
ríkin eru annars vegar, því
réttar fregnir frá þessu móð-
urlandi kommúnismans birt-
ast ekki í því fyrr en eftir
marga áratugi. Þannig vissi
allur hinn frjálsi heimur, að
minnsta kosti þrjátíu árum á
undan Þjóðviljanum, hvers
konar mannpersóna Stalin
var. En Þjóðviljinn dubbaði
Stalin upp í spámann og
hélt fast við þau fyrirmæli,
sem hann hafði fengið frá
Moskvu, að lífsnauðsyn væri
fyrir íslenzku þjóðina, að
stalinisma yrði komið á hér
á landi. Og með hvaða að-
ferðum? Einn höfuðpostuli
Moskvumálgagnsins, Brynj-
ólfur Bjarnason, lýsti að-
ferðunum, þegar hann skrif-
aði í júní 1932:
„Byltingarhugur verkalýðs-
ins magnast, unz hámarki
baráttunnar er náð með á-
hlaupi verkalýðsins undir
forystu kommúnistaflokks-
ins á höfuðvígi auðvaldsins
í Reykjavík og valdanámi
hans. Það áhlaup tekst því
aðeins, að meirihluti verka-
lýðsins, að minnsta kosti í
Reykjavík, fylki sér á bak
við flokkinn. Að slík tíma-
mót munu ekki falla saman
við venjulegar kosningar,
þingsetu eða þess háttar,
nema fyrir tilviljun eina,
mun flestum ljóst, svo það
sem úrslitum ræður verður
meirihluti handanna —
handaflið“.
Og Einar Olgeirsson, ann-
ar aðalpostulinn, skrifar 1933
og lætur sitt ekki eftir
liggja. Hann hefur einnig
kynnzt aðferðum stalinist-
anna og segir hiklaust, að
stéttabarátta hér „nær að
lokum hámarki sínu í vopn-
aðri uppreisn verkalýðsins
gegn hervæddri yfirstétt ís-
lands“.
Þjóðviljinn þykist svo í
gær geta talað um siðleysi
og óheiðarleika Morgun-
blaðsins. Ástæðan er sú, að
Morgunblaðið hefur ekki
gengið erinda kommúnism-
ans á íslandi. Þáð er rétt,
svo „siðlaust“ og „óheiðar-
legt“ hefur Morgunblaðið
alla tíð verið og mun verða.
INNRÁSIN í
FINNLAND
„SJÁLFSÖGÐ"
Fn hvað segja lesendur
Þjóðviljans um afstöðu
hans, um hans siðsemi og
heiðarleika? Hvað segja les-
endur Þjóðviljans um fyrr-
greind ummæli kommúnista-
leiðtoganna á íslandi? Hvað
segja lesendurnir um af-
stöðu Þjóðviljans, þegar
Rússar réðust á Finna á sín-
um tíma og frömdu níðings-
verk á þessari frændþjóð
okkar? Þjóðviljinn hafði
ekki við að verja aðgerðir
lærifeðranna. Honum fannst
innrás Rússa í Finnland í
senn ágæt og nauðsynleg. Og
Brynjólfur Bjarnason lýsti
því hátíðlega yfir, að innráis
rauða hersins í Finnland
væri sjálfsögð, með henni
ætti að frelsa finnsfcu þjóð-
ina, eins og komizt var að
orði.
En kommúnistar lögðu
ekki einasta blessun sína yf-
ir ofbeldisverk rauða hers-
ins í Finnlandi. Þeir fögn-
uðu leppstjórninni þar í
landi, kommúnistunum, sem
sviku föðurland sitt, þegar
verst gegndi, og voru síðan
með hótanir í garð íslend-
inga þess efnis, að þessi
kommúnistastjórn í Finn-
landi mundi minnast íslands,
þegar búið væri að svipta
Finnland frelsi sínu.
/ EIGIN SNÖRU
ITvað segja lesendur Þjóð-
*"*■ viljans um þessa sið-
semi? Sem betur fer voru þá
eins og nú til heiðarlegir
menn á íslandi, menn, sem
MENN HAFA löng-um velt J>ví
fyrir sér með hvaða hætti Beria
var „tekinn úr umferð“ og hve-
nær hann hafi í rauninni verið
tekinn af lífi. Nú hefur hulunni
verið svj^pt frá osr það var sjálf-
ur Krúsjeff. sem sagði frá við-
ureign sinni við Beria. Þetta
gerðist á 22. flokksþinginu í
Moskvu á dögunun?., auðvitað á
lokuðum fundi. Pólskir kom-
múnistar, sem almennt eru tald-
ir undir minnstum Moskvu-aga,
Iaumuðu sögunni að vestrænum
fréttamönnum oe hafa menn Iagt
trúnað á öll helztu atriðin. því
reynzlan hefur sýnt að í hópi
kommúnista í Póllandi finna
vestrænir fréttamenn oft örugga
ætíð hefur ofboðið að horfa
upp á skemmdarstarfsemi
Þjóðviljans. — íslandsdeild
norræna þingmannasam-
bandsins samþykkti að víkja
kommúnistunum fjórum úr
deildinni og 42 þingmenn
töldu virðingu Alþingis mis-
boðið með þingsetu komm-
únista, þegar Finnlands-
styrjöldin stóð sem hæst. —
Níðingsverkið í Finnlandi
varð til þess að opna augu
margra fyrir því að komm-
únistar eru þess albúnir að
svíkja land sitt og þjóð, hve-
nær sem kallið kemur að
austan.
Þetta er rifjað hér upp
vegna skrifa Þjóðviljans
um hótanir Sovétstjórnar-
heimildarmenn. f frásögninni frá
Varsjá sagði, að Beria hefði ver-
ið skotinn á fundi forsætisnefnd-
arinnar. Sænskur kom.múnisti,
sem var á Moskvu-þinginu segir
hins vegar, að þetta sé ekki rétt
með farið. Beria hafi ekki verið
skotinn á fyrrgreindum fundi.
heldur handtekinn þar og skot-
inn nokkru síðar. Hvor útgáfan
er rétt, það er ekki gott að segja,
en hér er Varsjár-útgáfan:
STALÍN FEKK EKKI LÆKNI
Krúsjeff hóf söguna á að segja
frá því, að þegar nánustu sam-
starfsmenn Stalíns hefðu fengið
vitneskju um, að gamli maður-
inn hefði fengið slag, þá varn-
innar í garð finnsku þjóðar-
innar nú. Þá hófu Rússar of-
sóknir sínar gegn Finnum
með því að krefjast samn-
inga. En það sýndi sig þá, að
þeir vildu enga samninga,
þeir vildu stríð.
Það þýðir ekki fyrir
Þjóðviljaritstjórana að reyna
að dylja sitt rétta eðli með
málskrúði og faguryrðum.
Sagan hefur kennt fólki að
taka Moskvumálgagnið með
nauðsynlegum fyrirvara, —
ekki aðeins okkur sem trú-
um á vestrænt frelsi og lýð-
ræði, heldur jafnvel mönn-
um, sem hafa unnið á rit-
stjórnarskrifstofum Þjóðvilj-
ans, eins og fyrr var að vik-
ið. Jafnvel þá hefur sviðið
aði öryggislögregla Beria þeim
öllum inngöngu. Stalín lá í þrjár
stundir án læknishjálpar — og
svo lézt hann.
Við skutum þegar á fundi til
þess að ákveða hvernig ríikinu
skyldi stjórnað eftir fall Stalíns.
Við sömdum um það, að Malen-
kov, Molotov og Beria skyldu
taka það að sér í sameiningu, en
ég tók að mér yfirstjórn flc’*ks-
málanna.
BERIA NJÓSNAÐI CM
FELAGANA
Krúsjeff þagnaði, fékk sér
vænan vatnssopa og hélt síðan
áfram.
En hvernig stóð á því að við
tókum Beria af lífi?
Við höfðum allir svarið þess
dýran eiða að taka aldrei upp
ógnaraðferðir Stalíns. En Beria
sveik. Hann lét njósnara sína
fylgjast með okkur. Við gátum
ekki hréyft okkur án þess að
hanr_ vissi um allar okkar ferðir
og gerðir. Svo versnaði þetta.
Beria fór að setja sína menn i
mikilvægustu stöðurnar. Til dæm
is var Mielnikov gerður að fyrsta
ritara flokksdeildarinnar í Ukra-
inu. Þeir, sem ekki vildu hlíðn-
ast Beria voru stimplaðir
skemmdarverkamenn.
RÁÐABRUGGIÐ gegn beria
Þá var það, að ég hóf máls á
því við Molotov, Malenkov Oig
Bulganin hvernig við ættum að
lösna við Beria. Aðalvandinn var
að blekkja leynilögreglu Beria,
því hiún leitaði á öllum, sem
fóru inn í Kraml.
Engum var leyft að bera vopn
inn í Krernl, ekki einu sinni
einkavopn sín. Aðeins Beria, yf-
irmaður öryggislögreglunnar gat
borið vopn innan Kremlmúranna.
Og hann hafði 15 herdeildir ör-
ytggislögreglumanna (NKVD)
undir sinni stjórn, hafði öll ráð
í sínum hönd'Um. Við sáum, að
hann hafði ætlað sér sæti Stalíns,
SMYGLUÐU VÉLBYSSUM
INN í KREML.
Þá boðuðum við til fundar i
forsætisnefnd miðstjórnarinnar
(11 manna nefnd) undir því yfir
skyni, að ræða þyrfti ýmis hern
aðarleyndarmál.
Malenkov sat í forsæti, en á
gólfinu, undir borðinu við fót
fundarstjórans, var komið fyrir
bjölluhnappi og méð því að stíga
á hann gat hann kallað inn her-
foringjana, sem sátu og biðu i
hliðarherbergi. Meðal • þeirra
voru Zhukov, Malinovsky (nú-
verandi varnarmálaráðherra) og
Moskalenko, hershöfðingi, siem
var yfirmaður hersins í Moskvu
og héraðinu umhverfis. Þessi
fundur var haldinn seimt að
Framh. á bls. 17.
undirlægjuhátturinn. En það
er ekki víst, að öllum takizt
að nudda af sér Stalinsstimp
ilinn. Til þess er slóðin of
blóði drifin, til þess hafa of
mörg mannslíf týnzt, of
margir verið pyntaðir. Heim-
ildin fyrir því er Krúsjeff
sjálfur.
Og enn er haldið áfram.
Fátt hefur breytzt, Stalin er
að vísu horfinn en skipulag-
ið er hið sama, skipulag
grimmdar, ofbeldis og of-
sóknar. Það skipulag, sem
Þjóðviljinn hefur hampað og
dáð, en hefur nú leikið hann
sjálfan svo grátt, að raunar
verkar kommúnisminn á
síðum blaðsins eins og snara
í hengds manns húsi.
Moskalenko, marskálkur, hefur hlotið margar orður og er
sjálfsagt vel að þeim kominn.