Morgunblaðið - 09.12.1961, Side 20
20
MORGUNBLAÐ1Ð
Laugardagur 9. des. 1961
c----------------^
Margaret Summerton
HÚSiÐ
VIÐ
SJÖINN
Skáldsaga
\________!L
Ég sagði nú ekki annað en,
hvernig það kom mér fyrir sjón
ir, sagði ég.
Hann leit snöggt á mig. Það
kann nú að vera ljótt að segja
það, en sanrileikurinn er sá, að
andlát bróður þíns var ósköp
mikið honum sjálfum að kenna.
Hann vildi fyrir hvern mun fara
út á bátinum, þrátt fyrir storm-
fregnir. Báturinn brotnaði í spón,
o,g leifarnar af honum rak upp á
ströndina fimm mílur héðan.
Björgunarbáturinn frá Well-
mouth fór út og við gerðum allt,
sem hægt var að gera, en kom
fyrir ekki. Að fara út í þvi
veðri hefði verið sjálfsmorð.
Aftur mættust augu okkar
sem snöggvast. Þú mátt ekki
dæma okkur rangt. Bróðir þinn
var einlæglega syrgður. Og mér
þykir það leitt og eins henni
Lísu. að heimsóknin þín hingað
skuli eiga sér stað undir svona
sorglegum kringumstæðum.
Þegar við komum aftur til
Glissing, kom hann þar inn. í
forstofunni hittum við frú West,
sem var á leið upp í stigann með
tebakka í holdugum höndunum.
Hún stanzaði og gekk Svo til
mín. Æ, ungfrú Elliot, henni
ömmu yðar líður ekki sem bezt.
Ég skyldi ekki í yðar sporum ó-
náða hana neitt.
Eigið þér við. að hún sé veik?
Seisei nei það er ekkert alvar-
legt. Hún fékk ofurlítið kast fyr-
ir klukkutíma. Hún lagði einmitt
áherzlu á, að þér skylduð ekki
fara að verða óróleg.
Þar eð kvakandi röddin í henni
hélt áfram að endurtaka það, sem
hún hafði þegar sagt, varð ég
þess áskynja, að þau Tarrand ósk
uðu mér burt og biðu aðeins eft-
ir. að ég færi.
Allt í lagi frú West. Ef þér er-
uð alveg viss um, að ég geti ekk-
er.t gert.. tautaði ég í hálfum
hljóðum um leið og ég sneri frá
þeim.
Já, alveg viss, ungfrú Elliot.
Majórinn, sem stóð að baki
mér, fór eitthvað að hreyfa sig,
en þá kallaði hún til hans með
ákafa: Ég þarf að tala við yður.
Þegar ég var komin upp stig-
ann og upp á svalirnar, sneri ég
mér við., Þau voru eins nærri
hvort öðru og tebakkinn leyfði.
Þau töluðu í hvíslingum, svo að
ekkert orð náði til mín, en það
var greinilegt, að hann var ön-
ugur, jafnvel reiður og að hún
virtist hrædd við einhvern eða
eitthvað.
Ég var að fálma eftir slökkvar
anum inni í herberginu mínu,
þegar ég sá opnar dyr með Ijósi
í, hinumegin við ganginn. Ég sá
lítið hvítt rúm, sem flett hafði
verið ofan af en blá loðin kan-
ína^sat á koddanum.
Ég gekk þangað og stanzaði
í dyrunum. Timmy sat þar á gólf
inu fyrir framan rúmið og sneri
að mér baki, í náttfötum, og var
að leika sér að trékubbum.
Halló, Timmy! sagði ég.
Hann sneri sér við, skældi sig
svo í framan og sneri aftur að
kubbunum. Ég gekk inn í her-
bergið og horfði á kolsvart hárið
á honum, sem var enn gljáandi
eftir baðið. Ég spurði hann, hvað
hann væri að gera.
Byggja gufuhús, svaraði hann
án þess að líta upp frá kubbun-
um. Ég lagðist á hné við hliðina
á honum. Ég er hrædd um, að
ég viti ekki, hvað gufuhús er.
Sýndu mér það.
Hann leit upp og andlitin á
okkur voru í sömu hæð.
Af því að það var hálf skrítið
að sjá smækkaða útgáfu af móð-
ur minni, brosti ég um leið og ég
— Nú getur afi líka orðið sqlbrúnn á brjóstinu.
hélt áfram: Segðu mér, hvað
Ert þú frænka mín? Mamma
gufuhús er.
Hann settist á hækjur sínar.
sagði, að þú ætlaðir að koma.
Ætlarðu að verða hérna?
Nei ég verð her ekki nema fáa
daga.
Hann sneri aftur að kubbun-
um. Langar þig að sjá gufuhúsið
mitt, eða hvað?
Já, sýndu mér pað. Ég laut
dýpra niður. Hvað er innan í því?
Hann lyfti tveim kubbum með
nokkurri tregðu og ég kom auga
á lítinn ferðaketil úr blikki, sem
hann flýtti sér þo að hylja aftur.
Gufan blæs út! Hann sendi
mér augnatillit, eitt af þessum
undirfurðulegu, sem Tamara við-
hafði. En kannske kemur engin
gufa í kvöld. Það er nú orðið svo
áliðið að ég verð að fara í rúm-
ið, en þegar pabbi byggir það,
kemur alltaf nóg af gufu.
Kenndi hann pabbi þinn þér að
byggja gufuhús?
Já, og ég ætla líka að fá járn-
brautarlest, á jólunum. Hann ætl
ar að senda mér hana. Hún fer
hart, miklu harðar en ég get far-
ið.... Og svo þaut hann af stað
á fjórum fótum, undir rúmið og
svo krig um allt herbergið með
miklum ákafa.
Lísa stóð í dýrunum og fór að
kveina: Þú lofaðir mér, Timmy,
að vera kyrr í rúfninu. Æ, ,guð
minn, komdu nú ekki aftur með
þennan ketilskratta!
Hún setti frá sér mjólkurglas
og kex, sem hún hafði haft í
höndunum og tók síðan að safna
saman kubbunum, en Timmy reis
UPP grimmilega til varnar katl-
inum. Ég á hann og þú mátt ekki
fara burt með hann. Mamma, þý
mátt það ekki, mátt það ekki!
æpti hann. - 1
Gott og vel væni minn. Vertu
rólegur. Þú getur fengið hann ef
þú ferð strax upp í rúm. Hana
nú! Hann getur staðið þarna á
borðinu hjá þér. Hún kyssti hann
og lagaði rúmfötin um hann, og
það var ekki um að villast, að
henni þótti vænt um drenginn.
Það er minn ketill, sagði
Timmy þvermóðskulega ofan í
mjólkina sína. Elsku blessaði
gufuketillinn minn!
Kvöldverðurinn, að Edvinu
fjarverandi, var eðlilegur og við-
kunnanlegur. Á eftir hellti Lísa
í kaffibolla handa okkur Mark.
Þú ert viss um, að það gangi
ekker.t að Edvinu? sagði ég.
Blessuð vertu! Hún þarf ekki
annað en halda kyrru fyrir einn
dag, þá er hún jafngóð aftur. Og
hvað sem öðru líður þá kemur
læknirinn hingað á morgun.
Fimmtudagurinn er heimsóknar-
dagurinn hans hingað.
Hún gekk yfir að arninum. í
kvöld var hún í svörtum kjól,
sem var mjög óbrotinn og lítt á-
berandi.
Mark! Hún var enn brosandi.
Hvað ætlarðu að verða hérna
lengi enn?
Ég veit ekki. Það er Edvina,
sem ræður því. Ég var nú að
vona að komast héðan á sunnu-
daginn, til þess að geta farið að
vinna á mánudag.
Hún sneri sér að eldinum. Ég
held þú ættir að athuga, hvort
þú kehist ekki fyrr.
Hversvegna það?
Vegna þess, að þessi vera þín
hér gerir . Edvinu óróiega. sagði
hún mjúkri röddu, og í rauninni
þarftu heldur alls ekki að vera
hérna lengur, eða er það? Ég á
við, það er eins gott að segja
henni það strax, að þessi vitleys-
islega hugdetta hennar að fara
að setja myndirnar hans Danny
á sýningu, er fyrirfram dauða-
dæmd. Enginn sýningarsalu,r með
virðingu fyrir sjálfum sér myndi
taka þær; það vitum við öll.
Hversvegna hefurðu ekki sagt
henni sannleikann um það?
Mark sat letilega í endanum á
legubekknum og teygði frá sér
fæturna. Nú svaraði hann
dræmt: Allir listamenn, jafnvel
þeir lélegustu, fá myndirnar sín-
ar sýndgr almenningi. Kannske
ekki í West End, en þá bara ann-
arsstaðar, ef einhver fæst til að
gefa með þeim. Og það gerir Ed-
'vina. Það getur vel orðið, að ég
komi þessu í kring. Það vona ég,
hennar vegna
Það held ég þú gerir aldrei.
Og þú heldur það ekki sjálfur.
Og þegar svo er, er það illa gert
að vekja hjá henni vonir. Hún.
gekk að litla borðinu, tók vindl-
ing úr öskju, sem þar var og
settist svo hjá mér. Og annars
er það jafn hlægilegt að ætla sér
að fara að gefa út þessar dag-
bækur Dannys. Það kemur nú
bara ekki til nokkurra mála.
Hún saug vindlinginn fas,t og
með óþolinmæði.
Ef ég hefði haft minnstu hug-
mynd um, hélt hún áfram, að
Danny hefði haldið dagbók, og
nokkur fnaður væri svo vitlaus
að fara að glugga í hana eftir
dauða hans hefði ég....
. .brennt allt ruslið, lauk Mark
setningunni fyrir hana.
Já, sannarlega.
En dagbækurnar eru eign Ed-
vinu, benti hann á.
Það er gott, að þér skuli vera
það ljóst.
Ég er nú að lesa þær í umboði
hennar, svaraði Mark rólega.
Hún leit upp og horfði framan
í hann. Þú hefur lesið þær frá
upphafi, er ekki svo, sagði hún.
Hvenær byjja þær?
Eftir 1930. ,
Og hvað ertu kominn langt?
Hérumbil út í þær miðjar.
Mér finnst ég verða að benda
þér á, að Edvina hefur komizt
á þá skoðun, að Danny hafi alls
ekki viljað láta dagbækurnar sín
ar koma fyrir augu almennings.
Hún sagði mér það sjálf í dag.
Hún vill fá þær aftur í bítið í
fyrramáfið.
Ég skil, sagði hann vingjarn-
lega. Þegar ég talaði síðast við
hana, nefndi hún þetta ekki á
nafn. Hefur henni kannske snú-
izt hugur síðan?
Einmitt.
Hann kinkaði kolli. Vafalaust
hefur þú orðið henni eitthvað
hjálpleg við þessa hugarfarsbreyt
ingu.
Nei, svaraði Lísa. Ég benti
henni aðeins á, að fæstir kæra
sig um að láta sínar einkahugs-
anir koma fyrir almennings augu.
Og lenti ykku/ ekki eitthvað
saman út af þessu? Þú ættir að
fara hægar að þessu, Lísa, sagði
Mark hæðnislega.
Það var ekkert okkar í milli'
heldur var hún bara eitthvað ó-
róleg út af símahringingu....
Og hver var að hringja?
Hún gerði sér hroll. Enginn,
>f >f >f
•— Rafeindaheilar 25. aldarinnar
eru dásamlegir ungfrú Fox, en eng-
inn þeirra, þar með talinn Mystik-
us, getur hugsað! Eg hef áhyggjur
af áhrifunum, sem Gar læknir hefur
á vinkonu þína, hana Bertu Colby!
Og ef Geisli gæti séð gegnum
vegginn inn í íbúð Gar læknis ....
— Látið Mystikus hugsa fyrir
vður frú Colby!
sem þú þekkir. En svo sendi hún
honum ofurlítið glaðlegra augna-
tillit og dálítið stríðnislegt. Nei,
Mark, þú mátt trúa því, að þetta
þyðir ekki neitt. Edvina hefur
ákvarðað sig. Og ef þú vilt heyra
það, þá benti ég henni líka ái,
að þetta væri heimskulegt og
óráðlegt. Og það bezta. sem þú
gætir gert, er að segja henni
skellt og fellt, að þú getir ekki
fengið myndirnar sýndar, og —
fyrirgefðu ókurteisina — svo ætt
irðu að hypja þig sem alira fyrst
til London.
Líklega er það rétt hjá þér.
Tónninn var glettnislegur. En
það er bara eitt ennþá, sem..
Hvað er það?
Það, að mér finnst það liggja
beinast við, að hún segi mér sjálf
frá þessari ákvörðun sinni að
gefa ekki dagbækurnar út.
Hún segir þér það áreiðanlega
Og svo sendi hún Mark vingjarn-
■legta kveðjubros.
Síðan sneri hún sér að mér.
Við erum víst að þreyta þig,
Charlotte, fyrirgefðtr. Og nú ætla
ég líka að biðja þig að fyrirgefa
mér ef ég fer snemma í háttinn.
Ég er orðin svo þreytt af að passa
Timmy allan daginn, að mig lang
ar til einskis annars en fara að
sofa. En ég vona bara, að Gretel
verði komin á fætur á morgun.
Þegar Mark kom aftur frá þvi
að loka dyrunum á eftir henni,
beið ég eftir því. að hann settist
niður aftur. Já ég játa það hrein
skilnislega, að ég vildi hafa hann
einan fyrir mig. Svona óskiljan-
lega saklaus er nýkviknuð ástin.
En hann settist ekki niður. í
heila mínútu stóð hann upp á
endann á miðju gólfi, þegjandi
og eins og niðursokkinn í eigin
hugsanir,
Svo sagði hann: Geturðu verið
ein, Charlotte. Það er dálítið, sem
ég þarf að gera.
Áður en ég fengi nökkru svar-
að var hann farinn út.
1 þessari þögn, sem nú varð,
fór ég að reika fram og aftur í
stofunni. En þá hrökk ég við
snöggan hávaða. Það var bíll, se:n
fór af stað og herti síðan á sér
og hvarf loks í fjarska. Úr glugg
anum þarna gat ég ekki séð fram
fyrir húsið, en ég gat mér þess
til. að bíllinn hefði lagt af stað
frá útihúsunum og horfið niður
brautina.
Var það Lísa? En hún hafði
sjálf sagt. að hún ætlaði í rúmið.
Frú West? Eða einhver, sem
hefði komið í heimsókn til henn
ar og svo ekið burt. Það var ó-
mögulegt að segja.
Ég reyndi að róa mig með þvi
að lesa í bók, en varð strax yfir
komin af einmanaleik. Ég reyndi
að hrista hann af mér. Loks fór
ég áleiðis til herbergis míns.
ailltvarpiö
Laugardagur 9. desember.
8:00 Morgunútvarp (Bæn — 8:05
Morgunleikfimi. — 8:15 Tónleik
ar — 8:30 Fréttir — 8:35 Tón-*
leikar — 9:10 Veðurfregnir —
9:20 Tónleikar).
12:00 Hádegisútvarp (Tónleikar. -•
12:25 Fréttir og tilkynningar).
12:55 Óskalög sjúklinga (Bryndís Síg-
urjónsdóttir).
14:30 Laugardagslögin — (15:00 Frétt
ir og tilkynningar).
15:20 Skákþáttur (Sveinn Kristin'u m>,
16:00 Veðurfregnir. — Bridgeþáttur
(Hallur Símonarson).
16:30 Danskennsla (Heiðar Ástvalds-
son).
17:00 Fréttir. — Þetta vil ég heyra:
Sverrir Sigurðsson kaupmaður
velur sér hljómplötur.
17:40 Vikan framundan: Kynntng, á
dagskrárefni útvarpsins.
18:00 Útvarpssaga barnanna: „Bakka-
Knútur" eftir séra Jón Kr. Is-
feld; IV. (Höf. les).
18:20 Veðurfregnir.
18:30 Tómstundaþáttur barna og ungl-
inga (Jón Pálsson).
18:55 Söngvar í léttum tón. — 19:10
Tilkynningar.
19:30 Fréttir.
20:00 Skógar og veiðimenn: Þýrkir
listamenn syngja og leika iaga-
syrpu.
20:20 Leikrit: „Mennirnir mínlr þrir**
(Strange Interlude) eftir Eug-
ene O’NeiI; annar hluti. Þýðandií
Árni Guðnason magister. — Leilc
stjóri: Gísli Halldórsson. Leik-
endur: Herdís Þorvaldsdóttir,
Þorsteinn Ó. Stephensen, Róbert
Arnfinnsson og Rúrik Haralds-
son.
22:00 Fréttir og veðurfregnir.
22:10 Danslög, þ.á.m. leikur dans-
hljómsveit Renalds Brauner. -»
24:00 Dagskrárlok.