Morgunblaðið - 17.12.1961, Side 23

Sunnudagur 17. des. 1961
MORGVTSBLAÐIÐ
23
"5
Þór Baldurs:
HugleiðSngar um bókina
Carola eftir Joan Grams
ÉG FÆDDIST í þennan heini
snemma morguns á fjórða degi
maímánaðar á >ví herrans ári
fimmtán hundruð og tíu. .
Þannig hefst bókin. sem nú
birtist fyrir jólin eftir Joan
Grant í þýðingu frú Steinunnar
Briem. Það merkilegasta við
þessa bók er það að hún er saga
einnar jarðvistar konu, sem nú
gengur um götuslóðir jarðarinn-
ar undir nafninu Joan Grant.
Hún hefur skrifað nokkrar bæk-
ur um fyrri tilverur sínar hér á
jörðinni og meðal þeirra var
Vængjaður Faraó sem kom út á
síðastliðnu ári í íslenzkri þýð-
ingu. í formála þeirrar bókar gef
ur hún nokkra skýringu á því, á
hvern hátt hún öðlaðist þennan
merkilega hæfileika að muna
fyrri jarðvistir sínar. Það hafði
komið í ljós að hún hafði til að
foera ríka hæfileika til hlu't-
skyggni eða hlutlesturs „psyc-
hometry“. sem algengt er að
ieynilögreglur erlendis notfæri
sér við úrlausn sakamála. Hlut-
skyggni er í því fólgin að ein-
hver hlutur er lagður á enni eða
i í lófa þess, sem rekja skal sögu
j hans. Við eitt slíkt tækifæri var
lagður hlutur úr egypzku graf-
hýsi á enni Joan Grant og fór
hún þá að lýsa stúlku, sem var
á leið í grafhýsi, en það undar-
I lega átti sér stað og það var að
henni fannst vitund sín samlag-
ast vitund þeirrar stúlku, sem
var á leið inn í grafhýsið, þann-
ig að Joan Grant fannst sem
hún væri stúlkan. Þessi atburð-
ur varð til frekari rannsókna
Joan Grant á þessu undarlega
atviki og árangurinn varð sá að
j hún telur sig ekki einungis muna
eina jarðvist heldur hundruð
jarðvista. Hún telur líkamsgerf-
ið, sem andinn íklæðist hverju
sinni, ekki vera annað en hús
eða föt, sem við notum um stimd
arsakir til íveru. En hver er þá
meiningin með þessu öllu saman.
Til hvers allar þessar þjáningar,
jarðvistir gleðistundir o.s.frv.
o.s.frv.? Hún telur oklcur samsett
af fleirri þáttum heldur en hinu
snertanlega efni. Aðalkjami okk-
ar sé^ andinn, sem aldrei breytist,
en sé að leita sér reynzlu í ekóla
jarðarinnar með mörgum líkams
gerfum. Sem Carola leitaði hún
sér oft einveru, þvi þá birtust
henni oft sýnir, sem útskýrðu
tfyrir henni viðfangsefni heila-
forota hennar. 1 kaflanum um
Lótu-sblómið er athyglisverður
kafli varðandi endurholdganirn-
ar og útskýringarnar á henni.
Eftirfarandi eir stutt ágrip úr
ikaflanum:
! Ég VISSI að einsetumenn og
margir dýrlingar höfðu lifað sem
einbúar, af því að þeir fundu
Bterkar til návistar Guðs í ein-
verunni. Ég hafði beðið um ráð-
Jeggingar, en ekki fengið þær.
j Ef til vill höfðu mér verið gefin
ráð, án þess að ég heyrði þau,
þar eð ®uða hinna litlu, jarð-
nesku hluta glumdi of hátt í
eyrum mínum. Nú var sú stund
upp runnin. að ég varð að fara
©g leita þekkingar, en ekki bíða
; iþess, að hún veittist mér. í
1 Ikránni var aldrei þögn; þar gat
ég ekki fundið þá kyrrð, sem
nauðsynleg var, til þess að ég
gæti tekið á móti vizkunni —
©g einfoverja vizku varð ég að
öðlast, því að án hennar væri
mér ógemingur að hjálpa Sofíu.
Ég sagði henni að herða upp hug
enn því að ég væri að leggja af
stað í leit að volduum vemdar-
grip — ég gat ekki sagt henni,
að nafn hans væri Sannleikurinn
— sem sigrast myndi á hinum
myrku öflum, er umkringdu
hana.
í Ég lét aðeins brauð og tvo
vatnsbelgi í körfurnar og reið síð
an áleiðis til hæðanna. Á fyrsta
degi sá ég bóndabæi á váð og
dreif og hjarðsveina með skepn-
ur sínar. Ég fór framhjá þeim
og reið lengra og lengra, þangað
til ég kom að litlum dal milli
tindanna þar sem mennirnir
höfðu enn ekki útmáð fingraför
Guðs á fjallinu.
Milli klettanna var beitarland
og tjörn með tæru vatni, afar
djúp og köld, og í henni synti
ég um sólarupprás og sólsetur.
Aðeins ernirnir voru nær himn-
inum en ég, og mér virtist fólkið,
sem bjó í dölunum langt fyrir
neðan álíka fjarskylt mér og
fiskurinn fuglinum. í þögninni
foeyrði ég rödd anda míns, og sál
mín óx í kyrðinni eins og blómin
á Alpaengjunum, er snjórinn
bráðnar.
Ég sá í sýn það ég, sem er ÉG
....og ég stóð á víðáttumikilli
sléttu.
Hægra megin og vinstra megin
við mig stóð fólk í röð, sem náði
alla leið út að sjóndeildarhringn
um. Gamlar konur. ungar stúlkur
og börn; stríðsmenn, skrifarar,
prestar og akuryrkjar. Ásjónur
þeirra voru mér ókunnar og þó
jafngamalkunnar og mín eigin.
Ég þekkti viðartaugarnar í staf
pílagrímsins, stálið í sverði unga
stríðskappans, þunga barnsins í
örmum konurmar, gleði ungu
stúlkunnar. sem var skartklædd
til að fara á hátíð. Hörund þeirra
var allavega litt, því að þau
komu úr öllum heimshornum;
sumir gengu í mittiskýlum, og
aðrir báru kórónur. Hverf af
öðru komu þau til mín, og ég sá,
að augu þeirra voru spegill, sem
ég sá í mynd mína. Þarna voru
öll þau ég, sem lifað höfðu á jörð
inni. Hinum megin við mig stóðu
margir, en ég sá ekki andlit
þeirra skýrt né heldur klæðaburð
og ættjörð, og ekki einu sinni,
hvort þeir voru karlar eða konur,
því að -ég hafði enn ekki fæðst
í þeim og gefið þeim þannig líf.
Ég vissi, að einhvers staðár í
þessari þyrpingu var það ég,
eem vissi allt, er Carola þráði að
vita. Ég sá unga stúlku í hvítum
kyrtli. Há hennar var svart og
klippt í axlarsídd, og í hendi
hennar var blátt lótusblóm, út-
sprungið. Ég teygði mig í áttina
til hennar til að taka við þessu
blómi, sem hún rétti mér. Ég
vissi, að ég varð að eignast það
til að muna allt, sem þessi stúlka
hafði vitað — og ef til vill allt,
sem þessi mannþyrping hafði vit-
að. Vizkan, sem hvíldi yfir enni
hennar, myndi verða mín, styrk
ur hennar styrkur minn; rósemi
hennar mín rósemi.
Þá kom maður, sem staðið
hafði nær mér 1 röðinni en hún,
og gekk á milli okkar. Hann var
hávaxinn með haukskarpa drætti
Og bar höfuðbúnað hershöfðingja
Faraós frá þeim tíma, er ljósið
blafcti á ölturunum og hið illa
dvaldist í helgidómunum í must-
erum Egyptalands, er voru þó
hin voldugustu, sem mennirnir
hafa nokkru sinni reist. Ég vissi,
að hann hafði barizt í nafni ljóss-
ins. Hann sýndi mér sverð sitt.
Blaðið var dökkt. eins og því
hefði verið haldið yfir reyk af
báli; ég vissi, að hann hafði bar-
izt fyrir ljósið með dökku vopni.
Það sverð var nú á milli mín og
stúlkunnar frá hinu miklu eldra
Egyptalandi. Ég vissi á einhvern
hátt, þó að mér sé ekki ljóst
hvernig ég vissi það, að ég gæti
ekki tekið við lótusblóminu úr
hendi hennar, fyrr en þetta sverð
væri ekki lengur flekkað; og þá,
en ekki fyrr, myndum við aftur
verða eitt.
Stúlkan með lótusblómið og
stríðsmaðurinn gengu saman
burt. Fyrir aftan þau stóð kona,
sem ávarpaði mig og sagði: „Þú
ert enn ekki reiðubúin að taka
á móti þeirri vitneskju, er eitt
sinn var þín eign, og þú muret
ekki geta tekið við henni, fyrr
en það, sem heldur henni frá þér,
er að engu orðið. Ég er >ú, en frá
síðari tímum, og það sem ég hef
lært, mátt þú vita. Þegar þú vakn
ar, verður þekking min hluti af
Carolu. Þú manst þá ekki lengur
hvernig >ú fékkst hana, en ýmis-
legt. sem hingað til hefur verið
þér hulið, mun nú skýrast fyrir
þér. Ef til vill getur þú etkki út-
skýrt, hvernig þú öðlaðist þessa
reynslu, en >ú munt ekki lengur
standa á vegamótum og brjóta
heilann um, hvora leiðina þér
beri að taka. Þú munt sjá, að
slóðin til hægri liggur til hæð-
anna, en sú til vinstri að kvik-
syndi, þar sem hinir dauðu
rotna....“
Hér eru Carólu sýnd sin fyrri
jarðargerfi og einnig í þoku-
kenndri móðu framtíðarjarðvist-
irnar. Stúlkan með lótusblómið
mun vafalaust vera sú jarðvist
Carólu, sem sagan af hinum
Vængjaða Faraó spinnst um.
Lótusblómið er og var mikilsvirt
heilagt tákn. Það var mér nokk-
urt undrunarefni, er ég las bók-
ina Carólu að hún skyldi hafa
þurft að taka á sig jafn erfiða
lexíu og jarðvist Carólu hlýtur
að hafa reynst heimi. Skýring-
in fyrir þessu kemur fram í hers
höfðingjanum með dökka sverð-
ið sem hafði barist með óheiðar-
legum aðferðum fyrir málstað
Ijóssins. Hér er enn ein sönnun
þess að tilgangurinn eigi ekki að
helga meðalið eins og margir af
jarðarinnar börnum virðast á-
liíta að sé í lagi. En það er reg-
inn misskilningur Slíkt er mann
skemmandi. Og eires og sjá má
af ofangreindri frásögn geta af-
leiðingarnar orðið býsna alvar-
legar. þar sem hún varð að taka
á sig erfið líkamsgerfi í þrjú til
fjögur þúsund ár.
Nú er það svo að hér á Vestur-
löndum hefur endurholdgunar-
kenningin verið lítt kunn almenn
ingi, þar sem ekki hefur verið
lögð áherzla á hana af deildum
kristinnar kirkju, sem þessi lönd
byggja. Á Austurl. gegnir hins
vegar allt öðru máli, þar ganga
trúarbrögðin að endurholdgunar
kenningunni, sem algerlega sjálf
sögðum hlut. og óhjákvæmileg-
um. Til eru þar fjöidi dæma um
fólk, sem sannanlea hefur mun-
að fortilveru sína og er eitt fræg
asta dæmið um stúlkuna Santa
Devi frá Indlandi, sem frásagnir
birtust um í dönsku vikublaði
fyrir skömmu. Vestrænir sálfræð
ingar eru nú einnig farnir að
eygja þennan möguleika og birt
íst grein eftir dr. Karl E. Muller,
um þetta efni í tímaritinu World
Digest ekki alls fyrir löngu. Hann
segir eftirfarandi: „Ég trúi þvi,
samkvæmt tiltökum sönnunar-
göngum, að sérhvert okkar fæð-
ist hér á jörðinni um það bil
einu sinni á öld. Ótrúlegt? Ekki,
ef þú hefur rannsakað eins og
ég hef ger.t í mörg ár, þann fjölda
sönnunargagna. sem styðja þessa
skoðun." Þessu til sönnunar get-
ur hann nokkurra dæma sem of
langt væri að rekja hér. En sem
sagt, Vestrið er að vakna og ég
vona að Kirfcjan fari einnig að
endurskoða afstöðu sína til þessa
máls í ljósi nútíma þekkingar.
Bókin Caróla er þrungin dul-
rænum frásögnum og atburðum.
Hún gefur rífca hugmynd um líf
og hugsunarhátt fólks á þessum
tíma. Margir kaflarnir koma
hjarta manns til að slá örar í
æsingi frásagnarinnar, t.d. þegar
Caróla var eitt sinn spennt á
kvalabekk til að játa villutrú
sína, en hún sýndi þá hetjudáð
að gefa ekki upp sannfæringu
sína. Ég naut bókarinnar í fyllsta
máta. Þýðing og frágangur henn-
ar var með hinni mestu prýði.
Ég vildi færa frú Stednunni
Briem mínar beztu þakkir fyrir
tilstuðlan hennar að útfcomu bók
arinnar á íslenzkri tungu, og ég
veit að ég má einnig færa henni
þakkir fyrir hönd allra annarra,
sem bókina lesa.
~K Sunnudagskrossgdtan