Morgunblaðið - 27.06.1962, Blaðsíða 20

20
MORCVTSBLATHL
Miðv.ikudagur 27. júni 1962
___ Alexander Fullerton j
Gu!i Fordinn
Harry greip nú fram í: Já, Te-d
er einmitt á sömu ieið líka.
Cleweshjónin höfðu þarna komið
í góðar þarfir; ég hafði sjálfur
ekki þurft að víkja einu orði að
ferðalagi þeirra. Harry og Vik-
toría höfðu alveg tekið af mér
J>að ómak, með skrafi sínu um
daginn og veginn.
Lessing leit á Harry og síðan
á mig. Já, víst er það einkenni-
leg tilviljun. Jane var að horfa
á eiginmann sinn, er hann talaði,
og mér virtist öll hennar eftir-
tekt beinast að honum, enda leit
Ihún ekki á mig né Harry nema
samtalið gæfi beint tilefni til
þess. Og hvað allt umhverfið
snerti þá efast ég um, að hún
hefði svo mikið sem tekið eftir,
hvernig það léit út. Ég hafði ver-
ið að velta því fyrir ínér, hvort
hún væri hrædd við 'mann sinn,
eða hvort hann væri svona yfir
sig afbrýðisamur, ef hún leit á
nokkum annan karlmann, og
svo væri hún að reyna að róa
hann. En nú var það hún, sem
kom mér til hjálpar og líklega'
fyrir hreina tilviljun.
Eert þú líka að fara til Njassa-
lands? Til Blantyre?
Ef járJtaði báðum spurningun-
um. Já, og ég held meira að
segja, að þetta sé talsverð glæfra
ferð. Mér er sagt, að vegirnir
séu alveg hræðilegir. Ég brosti
til eiginmanns Jane. Kannske
hittumst við einhvemtíma á leið
inni. í>að er alltaf gott að vita
af bil á eftir sér, ef maður lendir
í einðverjum vandræðum....
Harry var á svipinn eins og
hann skildi ekkj neitt í neinu,
og ég var að biðja fyrir mér, að
hann héldi sér saman. Ég hafði
sem sé sagt það svo berum orð-
um við þau hjónin áður, að ég
ætlaði að fara gegn um Norður-
Ródesíu, og meira að segja hafði
ég sagzt gera ráð fyrir að verða
fyrstu nóttina í Mpika. En Vikt-
oría lét sér hvergi bregða, setti
aðeins upp aðfinnslusvip. Ég leit
aftur á Lessing.
Hann var einkennilegur mað-
ur. Ekki eins lágvaxinn og mér
hafði fyrst sýnzt hann vera, en
það stafaði af því, að hann var
þéttvaxinn, þungur á svipinn og
með stór höfuð. En þegar hann
stóð upp frá borðinu sínu, sá
ég, að hann var lítið lægri en ég.
Einnig hafði hann sýnzt lægri
við hliðina á Jane, sem var á
háum hælum', og auk þess há og
grönn og svo ólík honum í öllu
vaxtarlagi.
Ég var fljótur að sjá, að þetta
var maður, sem hélt sig rík-
mannlega; andlitið var eins og
útsléttað og púðrað eftir vand-
legan rakstur með heitum hand-
klæðum hjá rakaranum og negl-
urnar voru vandlega snyrtar. En
augun voru í fullri andstöðu við
alla þessa sleiktu snyrtimennsku.
Þau voru hörð og klókindaleg, og
ég fann, að það var sá raun-
verulegi Lessing, sem skein út
úr þeim, þá sjaldan hann missti
tökin á grímu sinni. Hann hlýtur
að hafa sjálfur tekið eftir þegar
það kom fyrir, því að þá flýtti
hann sér að breiða yfir það
með brosi, sem úr varð eins
konar gretta, eins og hann væri
að hvíla andlitið eftir stelling-
arnar, sem hann annars hélt því
í. Framkoma hans var líka eðli-
leg, en ég vissi vel, að það var
líka tilgert — það var framkoma
sölumanns, sem veit ósköp vel
með sjálfum sér, að hann er
fimm sinnum meiri maður en
viðskiptavinurinn, en reynir að
láta eins og þeir séu jafningjar.
Það var ekki einungis ógeðs-
legt, heldur var það líka erfitt
að hugsa sér Jane sem konu
þessa manns. Þau voru svo gjör-
ólík, að það eitt að sjá þau sam-
an orkaði eins Og viðbjóðsleg
skrípasýning. Ég gat ekki stillt
mig um að hugsa mér þau sam-
an í rúmi í ástaratlötum og þess-
ar skvapkenndu hendur vera ..ð
þukla um þennan yndisfagra lík-
ama hennar. Ég horfði á þessar
hendur þar-sem þær lágu mátt-
lausar á borðinu, og allt í einu
voru þær orðnar að tveim stór-
um, viðbjóðslegum sniglum og
mér fannst þær mundu skilja
eftir slímrönd á hvítum dúkn-
um, ef þær hreyfðu sig.
Skyldí hún líka hafa viðbjóð
á þeim?
Ég leit upp »g hugsaði: Þetta
er mér alveg nýr fróðleikur. Ég
hef aldrei haft viðbjóð á höndum
fyrr! Ég leit upp og mætti þá
augum Lessings, hörðum ög rann
sakandi, rétt eins og þær hefðu
legið í launsátri og beðið eftir að
ná í min, til þess að segja þeim,
að þau könnuðust við hatur, þeg-
ar þau sæju það. Eina sekúndu
horfðum við hvor á annan, án
alféa hindrana, en þá færðist dul
argervið yfir andlitið á honum
og hann var farinn að horfa nið-
ur á hendurnar á sér Og brosa
til þeirra rétt eins og þær væru
vinir, sem aettu sameiginlegt
leyndarmál með honum.
Harry var- farinn að spyrja
Jane, hvort hana langaði að
dansa: hann leit um leið snöggv-
ast á Lessing, sem þá sneri sér að
Viktoríu. Röddin var eins og
silkimjúkt mal í ketti, og kurt-
eisin lak af hverju orði: Ég er
hræddur um, að ég sé heldur
bágborinn dansherra, frú Clew-
es, en ef....
Ég stóð upp og horfði á þau
fjögur hverfa inn í hringiðuna á
dansgólfinu. Ég kveikti mér 1
vindlingi og lyfti flöskunni, sem
vatnið lak af, upp úr kæliföt-
unni, og samstundis kom þjónn
hla-upandi til að hella í glasið
mitt. Jane sveif fram hjá, með
Harry, sem kunni lítið að dansa,
en þau virtust skémmta sér vel,
hann var að tala og hún hafði
sýnilega gam*n af því, sem hann
sagði; það var eins og hún væri
öfurlítið farin að þiðna upp. Mér
datt í hug, að þetta væri í fyrsta
sinn sem ég hefði séð hana dansa
við nokkurn annan en mig. Þá
sjaldan tækifæri gafst, vorum
við aljtaf ein okkar liðs.
Já, mikill foráttu asni hafði ég
verið! Hefði ég ekki verið
heimskur og bjánalega sam-
vizkusamur og látið tilfimning-
arnar ná valdi á mér, væri Jane
konan mín núna! Þegar ég hugs-
aði um það og bar það saman við
ástamdið eins og það var nú,
ætlaði mér að verða flökurt. Ég
þurfti eittihvað sterkara en
kampavín. Ég smaug fram hjá
dansgólfinu og tókst þannig að
komast út í barinn, þar sem var
fullt af stökum karlmönnum,
sem höfðu komið þarna til að
glápa á annarra manna konur.
Ég slóst í hópinn og drakk stór-
an viskí með vatni, og keypti
mér líka pakka af vindlingum,
nánast eins og til að afsaka þang
aðkomu mína eða gera mér er-
indi.
Þegar ég kom aftur að borð-
inu okkar, voru Harry og Jane
þar. Ég sagði: Hvað gengur að?
Hafið þið snúið ykkur á fæti eða
hvað?
Harry yppti öxlum. Það þýðir
ekki að rey.aa þetta. Ég get ekk-
ert dansað. Frú Lessing þóttist
vilja halda áfram, en ....
Jæja, haltu þá áfram með mér,
Jane, ef Harry er ómögulegur.
Hljómsveitin var að leika ein-
hvern hægan dans, sem-við höfð-
um einmitt dansað forðum. Þá
hafði hann verið nýr og Jane
átti hann á plötu heima hjá sér.
Hljómsveitin í Hádegishótelinu
hafði líka leikið hann fyrir okk-
ur, laugardagskvöldið áður en
allt hrundi í rúst. Ég man glöggt
það kvöld: ég hafði ákveðið með
sjálfum mér að eftir helgina
skyldi ég segja Penny hvemig
komið væri og fara fram á skiiln-
að við hana. Við Jane höfðum
rætt þetta vandlega um daginn
og þessi ákvörðun hafði að vissu
leyti hreinsað loftið ofurlítið —
ég hafði það á tilfinningunni, að
nú gætum við farið að hætta
þessum feluleik, með því að
koma beint framan að kjafta-
kiftdunum og segja þeim, hvern-
ig komið væri, að við værum
ástfangin og að þær þyrftu ekki
að þekkja ok'kur framvegis, frem
ur en þeim sjálfum þóknaðist!
Okkur leið miklu betur eftir
þessa ákvörðun og hún hafði
beinlínis áhrif á ástaratlot okkar,
og þegar við vöknuðum um morg
uninn, hlógum við bæði af ó-
þvingaðri gleði.
Jane lagðist fast upp að mér
í dansinum — ef dans skyldi
kalla því að til þess var þarna
ekkert svigrúm. Jafnvel þótt
henni hefði verið það óljúft, var
ekkert hægt við því að gera,
af því að þvagan af dansfólkinu
þrýsti að á allar hliðar. Við fór-
um rétt fram hjá Lessing Og
Viktoríu og skiptumst á bros-
um við þau, og hann sá ekki,
hversu fast hönd mín hélt um
mittið á Jane þegar ég þrýsti
henni upp að mér. Vinstri hönd
hennar lá létt á öxl mér, en nú
teygði hún hana lengra og dró
mig að sér og fingurnir þrýstu
fast að mér og hægri- höndin
herti líka takið og hún dró mig
að sér. Augun voru næstum lok-
uð og varirnar opnar, rétt eins
og hún væri að bíða eftir að ég
kyssti hana, en einhvernveginn
tókst mér að stilla mig um það.
Hljómlistin þagnaði en hún hélt
áfram að þrýsta sér að mér og
þegar við skildumst í þrönginni,
sem nú var tekin að þynnast,
hvíslaði hún. Ted, elsku Ted!....
Ég sá aftan á Lessing; hann og
Viktoría voru komin hálfa leið
að borðinu. Viktoría leit um öxl
og brosti til Jane. Þegar við kom
um til þeirra, sagði hún: Hvað
kom fyxir? Fór þessi k'lunni, mað
urinn minn, að stiga ofan á tærn
ar á yður?
Harry stóð þarna hjá og glotti.
Nei, hún vildi einmitt halda á-
fram, en ég gat ekki lagt það
á hana. Hann bætti við: Ég dansa
éins og belja á svelli.
Lessing setti upp smérbros.
Við erum þá eitthvað svipaðir
í danslistinni, hr. Clewes. Við
ættum líklega að fara í tíma til
vinar okkar hérna. Hann sneri
sér og starði á mig andartak, en
svo færði hann augnatillitið yfir
á Jane og skríkti. Síðan spurði
hann Viktoríu: Þau voru glæsi-
legt par, fannst yður ekki?
Viktoría komst í vandræði og
gat sýnilega engu svarað. Við
vorum nú öli setzt og þjónninn
var að koma með nýja flösku
og hella í glösin okkar. Lessing
renndi hramminum yfir borðið
og ég sá feitu höndina lykjast
um fallegu, grönnu höndina á
Jane. Mér sýndist takið, sem
þessi feita hönd tók á henni vera
hart, alltof hart, rétt eins og
hann vildi meiða hana. Ég bjóst

GEISLI GEIMFARI
* X-
Tne el screo- -/MA<ze þemonst^awh
CONTIHUBS AHD A G/*L 'S CA SF OF ACSOPHOB/A
c f£AA OP Hf/éNTS) /S CLSARL Y POfíT/PA VED
ON T//E "ME//TAL SCXEEN”
sss
>o Yoojt
■ SATEUTTE PIONEER
MEMBERSHIPCARO
ancL
Auio^mphad Picfure of
Cqpt. BUCK ROCtRS
JOSTTEAROUTTHIS
COUPOM AND MAIL
IT WITM A9TAMPED
RETURN ENVELOPE
BUCKR06ERS
Yo fHIS NEWSPAPtR
Sýningin á Raf-heila-myndsjánni
heldur áfram og næst er tekið
dæmi um lofthræðslu stúlku, sem
kemur greinilega fram á tjaldinu
.... Þvínæst klofinn persónuleiki..
— Furðulegt, Geisli höfuðsmaður.
Hann doktor Hjalti ykkar hefur
sannarlega lagt mikinn skerf til
læknavísindanna.
meir en við, að hún mundi æpa
upp, en það gerði hún ekki og
heldur ekki gat ég séð, að hún
reyndi neitt að draga að sér
höndina. Ég leit upp og í annað
sinn, þetta kvöld, fann ég, að
augu Lessings höfðu verið að
bíða eftir mér. En samstundis
var brosið komið á hann aftur.
Ská.1 fyrir ferðalaginu okkar,
hr. Carpenter!
Hann hélt glasinu í hægri
hendi. Með öðrum orðum var
hann búinn að sleppa Jane. Ég
leit á hana og sá, að hún hafði
ekki hreyft höndina, hún lá
þama enn á borðinu, grönn og
fíngerð en förin eftir fingurna á
Lessing voru þarna enn eins og
stórir, rauðir blettir á við-
kvæmu, hvítu hörundinu.
Síðasti dansinn var á enda óg
samkvæminu lokið. Harry hafði
lyft. síðustu kampavínsflöskunni
upp úr ísnum og fundið hana
tóma. Ég borgaði matinn og
Harry vínið. Hann fór verr út
úr kaupunum en ég.
Þegar við vorum að ganga út
úr salnum, sem nú var orðinn
næstum tómur kom Lessing upp
að hliðinni á mér.
Þér leggið snemma af stað á
morgun, hr. Carpenter, eða
hvað?
Ég hafði alls ekki spurt hann
eða Jane, hvenær þau hyggðust
leggja upp norður. Ég vissi að-
eins, að þau ætluðu þennan dag,
því að Harry hafði boðið þeim
til hádegisverðar, og Lessing
hafði afþakkað og sagzt vona að
verða kominn af stað um það
leyti. En þetta gerði hvorki til
né frá, því að ég ætlaði að
stanza á hinum og þessum stöð-
um, þar sem væri ómaksins vert
að taka myndir, en fyrr eða
seinna mundi ég rekast á þau
aftur.
Ég svaraði því Lessing, að ég
færi eins fljótt og ég kæmist.
Portúgalski hlutinn af leiðinni
væri óþverra vegur, og ef mað-
ur væri óheppinn, gæti töfin orð-
ið mikil hjá landamæravörðun-
um.
Þér hafði farið þetta áður?
Npi, en ég hef heýrt mikið aí
því sagt.
Lessing kinkaði kolli. Sama
hér! Hann talaði án alls út-
lenzkuhreims, en hinsvegar með
svo mikilli nákvæmni um mál-
fræðma, að það fór hálfgert í
taugarnar á mér. Hann tautaði:
ailltvarpiö
Miðvikudagur 27. júní.
8.00 Morgunútvarp (Bæn. — Tón-
I-eikar. — 8.30 Fréttir. — 8.35
Tónleikar. — 10.10'Veðurfregnir)
12.00 Hádegisútvarp (Tónleikar. —
12.25 Fréttir og tilkynningar).
13.00 ,,Við vinnuna": Tónl^ikar.
15.00 Síðdegisútvarp (Fréttir og tilk.
— Tónleikar. — 16.30 Veður-
fregnir. — Tónleikar. — 17.00
Fréttir. — Tónleikar).
18.30 Óperettulög. — 18.50 Tilkynning
ar. — 19.20 Veðurfregnir.
19.30 Fréttir.
20.00 Varnaðarorð: Bjarki Elíasson
lögregluvarðstjóri talar um um-
ferðarmál.
20.05 Tónleikar: Charles Magnante
harmonikuleikari og hljómsveit
leika ítölsk lög.
20.20 Börn og bækur; II, erindi (Dr,
Símon Jóh. Ágústsson prófessor)
20.45 ,,Faust‘‘, óperuatriði eftir Goun*
od (Victoria de los Angeles, Ni<s
olai Gredda, Boris Christoff oÆL
syngja með kór og hljómsveit
Parísaróperunnar; André GLuit*
ens stj.).
21.05 „Fjölskylda Orra'*, Þrettánda
mynd eftir Jónas Jónasson. —
Leikendur: Ævar R. Kvaran.
Guðbjörg Þorbjarnardóttir, Gué
rún Ásmundsdóttir, Halldór
Karlsson, Richard Sigurbaldun
son og Höfundur stjórnar flutn-
ingi.
21.30 Tónleikar: Concerto grosso nr.
1 í D-dúr eftir Corelli (I Musr
ici leika).
21.45 „Dregur til þess, er verða vill,**
frásöguþáttur (í>órður Tómas-
son í Vallnatúni).
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Kvöldsagan: „Þriðja ríkið rís og
fellur“ eftir Willam Shirer;
VII. (Hersteinn Pálsson ritstj.).
22.30 Næturhljómleikar: Tónverk eft-
ir Stravnsky (Hljómsveit und-
ir stjórn höfundar leikur, og
kór syngur í fyrsta verkinu):
a) „Threni" (Harmljóð JeremU
asar).
b) „Agon“, ballettmúsik.
c) „Sinfóníur'* fyrir blástur*#
hljóðfæri.
23.40 Dagskrárlok.