Morgunblaðið - 10.08.1962, Blaðsíða 3

^ FðstUdagur 10. ágúái 1962.
MORGUNBLAÐIÐ
mmmr
Bílarnir á enda hins nýja vegar örskammt frá mikla gufu lagöi upp úr hrauninu.
ígosstöövunum. Myndin er fremur óskýr, þar sem (Ljósm.: St. E. Sig.)
Lögöu álfar veg gegnum
nýja Öskjuhrauniö?
Pétur í Reynihlíð upplýsti málið —
bráðum hægt að aka á 6 tímum frá
Akureyri inn að brún Öskjuvatns
UM verzlunarmannahelgina
sendu blöðin fréttaritara og
blaðamenn á ýmsa staði víðs
vegar um landið til þess að
fylgjast með hvernig umferð-
in gengi og hvernig fólk
skemmti sér á hinum ýmsu
stöðum. Fréttamanni Morgun-
blaðsins á Akureyri var falið
að fara um Þingeyjarsýslu og
lagði hann af stað síðdegis á
laugardag og hafði til umráða
öflugan Land-Rover dieselbíl,
en ökumaður var Gunnar
Steindórsson, brunavörður á
Akureyri.
Tíðindalaust i Vaglaskógi
og Mývatnssveit
í Vaglaskóg var komið síð-
degis. Það var margt fólk og
mikið af tjöldum, en skógar-
gestir sögðu að ekki yrði þar
dansleikur, þar sem samkomu
bann var um alla Þingeyjar-
sýslu. Samkomubann þetta
mun vera afleiðing af fram-
komu gesta í Vaglaskógi und
anfarnar verzlunarmannahelg
ar og er víst að þetta bann ér
réttlætanlegt.
Úr Vaglaskógi var haldið
austur í Mývatnssveit. Þar var
margt um manninn, bæði
hótelin voru þar yfirfull og
margir bjuggu í tjöldum. „En
hvert á nú að fara?“ hugsaði
fréttamaðurinn. „Hér er ekk-
ert að gerast og hvergi annars
staðar svo vitað sé í Þing-
eyjarsýslu“.
Yfir kvöldverðinum, sem
snæddui var í seinna lagi,
fréttist það að stór hópur fólks
væri i Herðubreiðalindum og
þá var ekki um annað að gera
en fara þangað. Gunnar fyllti
tanka bifreiðarinnar í hvelli
og síðan var lagt austur um
Námaskarð í svarta myrkri
áleiðis til Þorsteinsskála í
Herðubieiðalindum. Sá vegur
er ekki árennilegur í myrkri,
en fet'ðin var þó farin á met-
tíma, tæpum þremur klukku-
stundum.
Á fjórða tímanum um nótt-
ina var rennt í hlaðið við
Þorsteinsskála. Við bílljósin
sáust nokkur tjöld og dauft
ljós logaði í einum glugga
skálans. Þegar bifreiðin hafði
verið 3töðvuð og menn komn-
ir út á flötina framan við
skálann, komu tvær ungar
stúlkur út úr skálanum og
sögðu að við yrðum að vera
fljótir að fá okkur súpudisk,
því súpan væri að verða köld.
leytið var lagt af stað til
öskju. Var það leiðangur
Ferðafélags Akureyrar, um 70
manns í þremur bílum, en
Ferðafélag Akureyrar hefur
farið um hverja helgi í öskju
á þessu sumri. Fréttamaðurinn
slóst í hópinn og var ekin
hin venjulega leið upp að
nýja hrauninu. Þaðan er um
2Vz klukkustundar gangur inn
í Öskju.
Öskjufarar skrifa í gestabókina, sem er í vörðunni á bakka
Öskjuvatns, skammt frá Víti.
Súpan var þegin með þökk-
um og síðan var slegið upp
tjöldum.
Ævintýra!vegurinn
Á sunnudagsmorguninn var
sólskin og bjart til fjalla í
suðri og austri, en lélegra
skyggni í aðrar áttir. Um 10-
i
Er bifreiðarnar komu að
hraunröndinni urðu menn
nokkuð undrandi, því þar sem
gamli vegurinn hafði áður
horfið undir hraunið blasti nú
við nýr og breiður vegur, sem
hvarf út í hraunið, því ekki
sáct fyrir enda hans. Menn
litu spurnaraugum hver á ann
an: „Hvaða vegur er þetta?“
Enginn vissi til þess að vega-
gerð hafi farið þarna fram.
Það er ekki ósennilegt, að ein
hverjum hafi dottið í hug að
álfar hafi verið þarna að
verki, svo ótrúlegt virtist það
að unnt væri að gera bílfæran
veg gegnum þetta ógreiðfæra
hraun.
En leiðangurinn lagði út á
þennan ævintýraveg og eftir
tæplegan fimm kílómetra akst
ur endaði vegurinn við háan
hraunkant. Þá var komið inn
fyrir öskjuop og gosgígarnir
frá því í vetur voru í um það
bil hálfs kílómeters fjarlægð.
Var nú gengið úr bílunum og
haldið rakleitt inn í Öskju.
Staðnæmzt var við gígana og
þeir skoðaðir, m. a. hinn
djúpi gígur sem ekki hefur
fundizt neinn botn í. Nokkrir
ferðalangar lögðust á magann,
skriðu fram á brúnin, en létu
félaga sína halda í fæ rna.
Þeir horfðu nðiur í gír dið,
en kváðust hvergi sjá botn,
aðeins svarta myrkur þegar
neðar drægi.
Stutt leið
Ferðamenn héldu nú inn að
Öskjuvatni, skoðuðu Víti og
vörðuna sem er minnismerki
Þjóðverjunna, sem hurfu
með vofveiflegum hætti í
Öskju 1907. Þar var fyrir
Ósvald Knudsen, kvikmynda-
tökumaður, og þrír félagar
hans. Voru þeir að kvikmynda
töku í Öskju, voru m. a. að
kvikmynda íslög sem liggja
undir hrauninu.
Eftir að öskjuvatn og um-
hverfi höfðu verið skoðað,
var haldið til baka. Til sann-
indamerkis um, hve leiðin er
nú stutt að öskju frá bifreið
um, má geta þess, að yngsti
þátttakandinn í leiðangrinum,
Svava Stefánsdóttir, sem er
10 ára gömul mun vera yngsta
manneskjan, sem komið hefur
í öskju, var aðeins í 45 mín-
útur að ganga frá öskjuvatni
að bílunum.
Seint á sunnudagskvöld var
komið í Þorsteinsskála í
Herðubreiðalindum, en á
mánudagsmorgun hélt frétta-
maðurinn áleiðis til Akureyr-
ar. Tók aðeins 6 klukkutíma
og 25 mínútur, að meðtöldum
stoppum á leiðinni.
Er í Mývatnssveit kom, upp-
lýstist þ«ð, að Pétur Jónsson
í Reynihlíð, verkstjóri hjá
Vegagerð ríkisins, hafði hald-
ið inn að Öskjuhrauni s.l. mið
vikudag. Hafði hann meðferð-
is tvo vörubíla og jarðýtu, og
ruddi veginn gegnum hraunið.
Sagði Pétur fréttamanninum,
að áætlað væri að fara síðar
í þessum mánuði og ryðja veg
gegnum hraunhaftið, inn á
sandana sunnan gosstöðvanna.
Þegar því verki er lokið, geta
menn stigið inn í sæmilegan
fjallabíl á Akureyri kl. 1 eftir
hádegi og staðið við brún
Öskjuvatns kl. 7—8 að kvöldi.
St. E. Sig.
SÍAKSTEIWII

Fólkið á leið að vatninu. I baksýn eru gígarnir frá því í vetur, að mestu huldir gufu.
Gamalkunn
baráttuaðferð
Þegar syrtir í álinn hjá komm
únistum í stjórnmálabaráttunni,
svífast þeir alla jafna einskis.
Ef staðreyndir eru þeim óþægi-
legar, láta þeir sér í léttu rúmi
liggja, þótt gripið sé til blekk-
inga og ósanninda — ef von er,
að slíkt geti orðið til að villa um
fyrir fólki þeim í hag.
Gott dæmi um þessa gamal-
kunnu baráttuaðferð kommún-
ista var að sjá í „Þjóðviljanum"
í gær, en þá var snúizt gegn
hinni athyglisverðu grein dr. Jó-
hannes Nordal um bætta gjald-
eyrðisstöðu landsins, sem fym
skömmu birtist í „FjármálatíS-
indum“.
Blekkingarskrif
„Þjóðviljans“
„Þjóðviljinn“ segir: ~~
„í grein sinni „Um gjaldeyris-
forðann og nauðsyn hans“ skýrir
bankastjórinn frá því, að gjald-
eyriseign bankanna hafi numið
963 milijónum króna i lok maí-
mánaðar. Hafa þessar töiur síðan
verið þuldar óspart í útvarpi og
endurteknar í málgögnum ríkis-
stjórnarinnar, sem sönnun fyrir
hinum ágæta árangri „viðreisn-
arinnar“.
En upplýsingum bankastjórans
um það, hvernig þessi „gjald-
eyriseign“ er til komin hefur
ekki verið haldið eins á lofti. —
og segja þær þó ekki nema brot
af sannleikanum. Jóhannes Nor-
dal segir ni. a. í grein atnni:
Nokkur hluti þessarar aukning-
ar eða um 283 milljónir króna
á rót sína að rekja til notkunar
á óafturkræfu framlagi frá
Bandaríkjunum, aukningar
stuttra vörukaupalána og rým-
unar birgða, en að langmestu
leyti stafar þessi bati af hag-
stæðum grciðslujöfnuði við út-
Iönd“.
Það er eftirtektarvert, að
bankastjóriun nefnir engar töi-
ur um „aukningu vörukaupa-
lána“. En hætt er við að kúfur-
inn væri farinn af gjaldeyris-
inneigninni, þegar búið væri að
bæta þeim við 283 milljón króna
ölmusuna frá Bandaríkjastjórn".
Hvað um „kúfinn“?
Eins og skýrt kemur fram í
grein dr. Jóhannesar Nordal —
og öllu sæmilega greindu fólki
ætti þvi að vera ljóst, taka um-
ræddar 283 milljónir króna til
alls í senn — hins óafturkræfa
framlags, aukningar stuttra vöra
kaupalána og rýraunar birgða.
Ekki er því um að ræða neinar
frekari tölur, sem tekið gæti
„kúfinn" af gjaldeyriseigninni,
eins og reynt er að láta í veðri
vaka. Allt tal „Þjóðviljans" um
slíkt er því hrein blekking til
þess eins ætluð að villa um fyrir
lesendum. Þannig er blaðið enn
sem fyrr trútt sinni gamalgrónu
baráttuaðferð gegn staðreyndum,
sem kommúnistum koma illa.
Fagnaðai efni fyrir alla
Hverju svo sem „Þjóðviljinn"
kann að finna upp á næst, þar
næst og um alla framtíð, verður
þeirri staðreynd ekki haggað, að
viðreisnaraðgerðir núverandi rík
isstjóraar hafa reist efnahag
landsins úr þeim rústum, sem
vinstri-stjórnm skildi við
í. Hefur slíkt tekizt bæði fórna-
minna, fljótar og betur en hin
ömurlegi viðskilnaður vinstri-
stjóraarinnar gat gefið nokkra
von um. Þcssum árangri ber að
fagna — og honum fagna líka
allir sannir og réttsýnir íslend-
ingar.